SunnudagsMogginn - 01.11.2009, Blaðsíða 44

44 1. nóvember 2009
Nú fer að hilla undir nýja
plötu frá Rod Stewart. Kallast
hún Soulbook, og er nokkurs
konar framlenging á The
Great American Songbook-
seríunni, sem fór upp í fjórar
plötur, var semsagt blóð-
mjólkuð eins og hægt var.
Það er auðvelt að pinna Rod
gamla niður sem metnaðar-
lausa, afdankaða poppstjörnu sem gerir
nokkurn veginn hvað sem er til að standa
undir afborgunum á villunni ríkmann-
legu í Kaliforníu en það er eitthvað við
Rod sem gerir það að verkum að maður
fyrirgefur honum hvað sem er. Hann er
bara svo kúl! Í árdaga var hann þekktur
undir nafninu Rod „The
Mod“, vísun í að hann var
með allt á kristaltæru hvað
viðkom nýjustu tísku og al-
mennum svalheitum. Rod
hóf sinn söngferil snemma á
sjöunda áratugnum en fann
ekki fjölina almennilega fyrr
en hann gerðist söngvari í
Faces sem samanstóð af
þremur fyrrverandi meðlimum The
Small Faces, honum og svo Ron Wood
gítarleikara. Samhliða hóf hann að gefa
út sólóplötur og er þessi hér, hans þriðja,
sú kunnasta en hún inniheldur smellinn
„Maggie May“. Platan kom út 1971 og ber
með sér hrærigraut stíla; rokk, kántrí,
sálartónlist, blús og þjóðlagatónlist dans-
ar um hljóðrásirnar í mismiklu samkrulli.
Eigindi plötunnar felast fyrst og fremst í
framreiðslunni sem er afslöppuð og
temmilega kærulaus um leið og hún er
uppfull af spilagleði. Rod og Faces nutu
mikillar hylli í upphafi áttunda áratug-
arins, ekki síst vegna þessarar verkalýðs-
nálgunar við rokkið þar sem tær, ölfyllt
gleði stýrði mönnum og var dagskipunin,
dagskipunin segi ég en það var varla að
það rynni af mönnum einn einasta dag á
þessum tíma. Fleiri sólóplötur áttu eftir
að fylgja en Rod hefur ekki enn náð að
hitta á þá óræðu töfra sem leika um þessa
bráðvel heppnuðu plötu.
arnart@mbl.is
Poppklassík Every Picture Tells a Story – Rod Stewart
Beint af kúnni
Peter gamli Gabriel er
blessunarlega ekki af
baki dottinn og á næsta
ári kemur út ný hljóð-
versplata frá þessu
stríðshrossi sem í eina
tíð léði hinni merku sveit
Genesis raddbönd sín.
Er þetta fyrsta plata
Gabriels í sjö ár, eða síð-
an Up kom út 2002, og mun hún bera titilinn
I/O.
Það var Bob Ezrin sem tók upp plötuna í
Air-hljóðverinu í London síðastliðinn júlí.
Platan verður órafmögnuð og mikið stjörnu-
stóð verður víst á henni og munu listamenn-
irnir glíma við lög hver annars. Gabriel og
hans fólk harðneita að gefa upp hvaða lista-
menn þetta eru en Gabriel flutti lag Pauls
Simons, „Boy in the Bubble“, á tónleikum á
dögunum og ætti það að gefa einhverjar vís-
bendingar. Útsetningar verða mikilúðlegar
og dramatískar og er það John Metcalfe
sem sér um þær.
Stjörnurnar flykkj-
ast að Gabriel
Þessi síða er prýðilegur vettvangur til að
árétta að slúðurdrottningin Amy Winehouse
er að upplagi tónlistarmaður, ótrúlegt en
satt, og það meira að segja mjög fær, en
plata hennar, Back to black, er ein af eft-
irminnilegri plötum síðustu ára. En hvað er
að frétta af næstu plötu, spyrjum við
óþreyjufull? Island, útgáfufyritæki söngkon-
unnar, hefur nú staðfest að ný plata komi út
á næsta ári. Darcus Beese, einn af topp-
unum þar, segist hafa heyrt nokkrar prufu-
upptökur sem lofi einkar góðu. Winehouse
ku þá hafa verið „án eiturlyfja“ í ár og hefur
hún meðal annars dvalið á Karabísku eyj-
unum til að ná fókus. Vonum það besta, tón-
listargyðjan yrði a.m.k. glöð ef Winehouse
drattaðist af stað í þessa blessuðu plötu.
Ha? Býr Amy Wine-
house til tónlist?
Amy Winehouse
L
eonard Cohen var búinn að vinna sér
orð sem ljóðskáld og skáldsagnahöf-
undur áður en hann kom sér á fram-
færi sem tónlistarmaður. Hann vakti
fyrst athygli sem lagasmiður, en tróð líka upp
á þjóðlagahátíðum og komst fyrir vikið á
samning hjá Columbia-útgáfunni sem gaf út
fyrstu plötu hans, Songs of Leonard Cohen. Sú
seldist ekki ýkja vel heima fyrir, en þess betur
í Evrópu, aðallega í Bretlandi og Frakklandi.
Songs from a Room kom út 1969.
Því er þetta allt rifjað upp hér að í vikunni
komu út í fyrsta sinn upptökur frá því er
Leonard Cohen söng á tónlistarhátíðinni á Isle
of Wight 31. ágúst 1970.
Cohen var þá hálffertugur og ekki til stór-
ræðanna að maður hefði haldið, sérstaklega í
ljósi þess að um það leyti sem hann átti að fara
á svið var allt á suðupunkti hátíðarsvæðinu;
síðasti dagur hátíðarinnar, gestir ríflega
600.000, búnir að rífa niður allar girðingar og
brenna það sem brennandi var, en meðal þess
sem fjörgað hafði svo fólk var mögnuð
frammistaða Jimi Hendrix, en af öðrum sem
spilað höfðu þann dag má nefna Free, Donov-
an, The Moody Blues og Jethro Tull.
Cohen lét það þó ekki hafa áhrif á sig, hann
er pollrólegur á sviðinu, heldur sig við sitt
innhverfa raul þar sem orðin eru í aðal-
hlutverki, söngurinn oft falskur og gítarspilið
ekki til að hrópa húrra fyrir en það kemur
ekki að sök; áheyrendur létu heillast og öll
spenna hvarf út í veður og vind.
Hljómur á upptökunum er frábær, enda var
hátíðin kvikmynduð og menn vel græjaðir, en
einnig stóð til að taka sérstaklega upp tónleika
Miles Davis og því nokkur viðbúnaður.
Cohen spilaði í klukkutíma og korter, að-
allega lög af Songs of Leonard Cohen og Songs
from a Room, sem voru einu plötur hans sem
þá höfðu komið út.
Á tónleikunum tók hann líka þrjú lög sem
þá voru ný af nálinni, Famous Blue Raincoat,
Diamonds in the Mine og Sing Another Song,
Boys, en þau enduðu á plötunni Songs of Love
and Hate, sem hann tók upp mánuði síðar og
kom út í mars 1971 (og ég man eftir að hafa
legið yfir dolfallinn veturinn 1971-72. Þvílík
snilld! fannst mér þá). Þess má geta að útgáfan
af Sing Another Song, Boys sem er á Songs of
Love and Hate er einmitt tónleikaupptakan
frá Isle of Wight.
Leonard Cohen á sviðinu á Isle of Wight 31. ágúst 1970 með hljómsveit sinni sem gekk undir nafninu Herinn.
Innhverfi raularinn
stöðvar háreystina
Í síðustu viku kom út diskur með áður óheyrðum tón-
leikaupptökum Leonards Cohens frá Isle of Wight-
hátíðinni 1970 þegar hann heillaði 600.000 manns.
Árni Matthíasson arnim@mbl.is
Isle of Wight er eyja undan suð-
urströnd Englands. Þar voru
haldnar þrjár rokkhátíðir á átt-
unda áratug síðustu aldar og
síðan teknar upp aftur á þessari
öld og standa enn.
Hátíðin 1970 er goðsagna-
kennd fyrir þá sem þar tróðu
upp og nægir að nefna Kris
Kristofferson, Supertramp, The
Groundhogs, Gilberto Gil, Taste,
Procol Harum, John Sebastian,
Joni Mitchell, Tiny Tim, Miles
Davis, Ten Years After, Emer-
son, Lake & Palmer, The Doors,
The Who, Melanie, Sly & the Fa-
mily Stone, Donovan, The
Moody Blues, Jethro Tull, Jimi
Hendrix, Leonard Cohen, Richie
Havens og Hawkwind.
Leonard Cohen anno 1970.
Goðsagna-
kennd hátíð
Það er sæmilegasti vandræðagangur á kúl-
istunum í Strokes um þessar mundir og
söngvarinn og meginlagasmiðurinn, Julian
Casablancas, hefur því skotið út sólóplötu.
Kallast hún Phrazes for the Young og kemur
út núna á mánudaginn. Tölvupopp, kántrí og
hitt og þetta er á matseðlinum og hinn hæfi-
leikaríki – og bráðmyndarlegi – Casablancas
virðist njóta haftaleysisins í botn.
Julian Casablancas
Söngvari Strokes
með sólóplötu
Peter Gabriel
Tónlist