SunnudagsMogginn - 01.11.2009, Side 36

36 1. nóvember 2009
S
teindór Andersen, kvæðamaður og for-
maður Kvæðamannafélagsins Iðunnar,
hefur búið í Hafnarfirði, nánar tiltekið á
Hlíðarbraut, sl. 33 ár. „Það er ansi
merkilegt að þótt gatan sé stutt og kannski ekki
nema 10-12 hús við hana þá hafa fleiri kvæða-
menn búið hérna við götuna. Lengi var við hlið-
ina á mér formaður Kvæðamannafélags Hafn-
arfjarðar, Haukur Sigtryggsson. Það er ansi
merkileg tilviljun, það voru til tvö kvæðamanna-
félög á Íslandi og formenn félaganna bjuggu hlið
við hlið! Það kannski segir svolítið um andrúms-
loftið við götuna,“ segir Steindór og bætir við að
gegnt Hauki hafi búið kona sem kvað rímur og í
húsi á horninu býr nú fólk sem kveður rímur. „Ég
er ekki frá því að það liggi hér eitthvað í loftinu.“
Steindór segist einnig búa í afar sérstöku, sögu-
legu húsi. „Það var byggt af góðum hug árið 1926
fyrir konu, Þjóðbjörgu Þórðardóttur, sem varð
ekkja árið áður þegar maður hennar drukknaði á
togaranum Robertson sem fórst í Halaveðrinu
mikla. Þá voru hér samskot og Hafnfirðingar
hjálpuðu þessari ekkju að byggja húsið og hún bjó
hér í því allar götur þangað til ég keypti það af
henni.“
Steindór segir gamla yfirbragðið í Hafnarfirði
hafa heillað sig en þegar hann fluttist þangað
þótti bærinn það langt frá Reykjavík að þangað
gekk ekki strætó heldur rúta. Þá átti eftir að mal-
bika Hlíðarbrautina og var hús Steindórs fyrst um
sinn kynt með olíu. Spurður um kosti og galla
segir hann götuna afskaplega rólega, þar sé frið-
sælt og umferð lítil. Þar að auki segist hann njóta
góðs af því að fyrir ofan húsið hans sé ónumið
land sem ekki standi til að byggja á. „Gallarnir
eru hins vegar engir. Það er ekki hægt að finna
þá.“
ylfa@mbl.is
Morgunblaðið/Árni Sæberg
Eitthvað liggur
í loftinu á
Hlíðarbraut
A
lveg er það forkostulegt hvað
kynþokki er skrýtin skepna.
Maður er tiltölulega varnarlaus
gagnvart þessu fyrirbæri sem
getur stokkið fram alveg fyrirvaralaust úr
ólíklegustu átt. Hver hefur ekki orðið fyr-
ir þeim ósköpum að einhver gengur inn í
sjónsviðið þvílíkt löðrandi af kynþokka
að málstöðvar lamast, hugsunin ruglast
gjörsamlega, hnén breytast í gúmmí og
miðja líkamans stendur í björtu báli. Þeg-
ar hann hellist yfir af slíku miskunn-
arleysi og krafti er fátt til varnar og full
vinna að standa í lappirnar og reyna að
halda andlitinu. Við slíkar aðstæður má
líta á það sem ákveðna blessun (nú eða
bölvun) að kynþokki á það til að vera
fjarska hverfult fyrirbæri. Það er nefni-
lega ekkert garantí fyrir því að sjónræni
kynþokkinn standist frekari þreifingar.
Fólk sem hefur til að bera ýmislegt sem
gleður augað, til dæmis fríðleika og gerð-
arlegan skrokk, getur stundum með því
einu að tjá sig í orði kæft í fæðingu það
sem upp reis og vildi til hæstu hæða.
Leiðinlegt fólk getur barasta ekki með
nokkru móti verið kynþokkafullt.
Sjónræni kynþokkinn lekur þá niður
eftir fögrum líkamanum og endar í lit-
lausum polli við hælbein. Vissulega er
hægt að grípa til þess ráðs að segja: „Ekki
tala, leyfðu mér bara að horfa (og
snerta),“ en það er sennilega frekar óvið-
unandi framkoma og heillavænlegra að
hafa sig á brott hið bráðasta. Sem betur
fer finnst sumum sumir vera mjög
skemmtilegir sem öðrum finnst vera
ákaflega leiðinlegir og því allar líkur á að
saman rati þeir sem hæfa hver öðrum.
Þessi fallvaltleiki kynþokkans getur vald-
ið gríðarlegum vonbrigðum en um leið er
maður feginn að losna undan álögum sem
breyta manni sjálfum nánast í hálfvita á
valdi hormóna. Aftur á móti er það hrein
dásemdardýrð þegar manneskja sem við
fyrstu sýn virðist gjörsamlega sneydd öll-
um kynþokka reynist luma á þessu góð-
gæti í miklum mæli. Það er svo skemmti-
lega eggjandi þegar manns eigin fyrirfram
gefnu hugmyndir um kynþokka koll-
varpast. Kynþokkinn er útsmoginn og
lúmskur, hann er ekkert alltaf að flassa
framan í mann strax, heldur læðist aftan
að manni og hreyfir við hríslunni sem býr
í hryggsúlunni. Vaxandi þokki við vax-
andi kynni gerir það að verkum að það
eitt að hugsa til viðkomandi fær munn-
vatnið til að streyma.
En ekki er alltaf auðvelt að festa fingur
á í hverju kynþokki felst. Þetta ólík-
indatól getur birst í ýmsum myndum og
sem betur fer sýnist sitt hvurjum. Augna-
ráðið eitt getur sprengt mann upp að inn-
an, bassarödd veldur stundum víbringi í
dýpstu djúpum, hreyfing eða líkamsstaða
kveikir elda og óræð orð hvísluð í eyra
bræða hjartað eins og smér. Allt snýst
þetta jú um útgeislun, þessa töfra sem
virðast koma frá öðrum heimum.
Hvort sem menn eru mjóir, feitir,
loðnir, rakaðir, dökkir, bjartir, ungir eða
gamlir getur nærvera sumra þeirra verið
svo sterk að andrúmsloftið í verulega
stórum radíus út frá þeim verður æv-
inlega rafmagnað. Þetta kærkomna raf-
magn verður svo til þess að maður vill
baða sig í háspennu lífshættu, drukkna í
rjómanum. Nú þegar hrekkjavakan geng-
ur í garð er um að gera að skerpa á kyn-
þokkanum og skemmta sér í búningaleik.
Prófa sig í hinum ýmsu hlutverkum og
sprella svolítið. Fáar konur fúlsa til dæmis
við manni sem stendur á svuntunni einni
fata við eldavélina og kokkar eitthvað
dásamlegt. Ég fullyrði kinnroðalaust að
nánast allar konur vilja borða slíkan
mann með húð og hári.
Kyn-
þokkinn
kostulegi
Stigið í
vænginn
Kristín Heiða
khk@mbl.is
Gatan mín