Skólablaðið - 01.12.1958, Blaðsíða 4

64 -
lauk þaðan landsprofi vorið 195 6.
En hugurinn stefndi til framhaldsnáms
og settist hann því næsta haust í 3.bekk
Menntaskólans í Reykjavík og var þar
við nám 2 vetur, en þá varð dálítið hlé
á námsferli hans.
Hann stundaði verkamannavinnu eftir
það og hafði í hyggju að taka til óspilltra
málanna við námið eftir áramót.
Heitasta ósk hans var að innritast í
"Læknadeild Háskóla íslands" og leggja
síðar meir stund á skurðlækningar.
Og víst er um það, að eigi skorti hæfi-
leikana til þess, því að bæði var góð
greind og lagni fyrir hendi.
Eftirfarandi frásögn skýrir þetta nánar.
Eins og títt er um kaupstaðarbörn
var Árni sendur í sveit og féll .onum
sveitarlífið vel í geð, einkum voru það
þó dýrin, sem áttu hug hans allan.
Dag nokkurn veitti Árni því eftirtekt, að
hundurinn á bænum var eitthvað vesæll,
og komst Árni að því, að hundurinn þjáð-
ist af illkynjuðu hálsmeini. Folkið á
bænum færði það þá í tal, að ekki væri
hægt að gera annað en farga dýrinu.
Tok Árni það þá til bragðs, að hann skar
hundinn upp við meininu og hafði hann
þó fátt áhalda nema vasahníf og ether-
glas. En hundurinn gréri brátt sára
sinna og varð alheill. Þetta atvik sýnir,
hve nærfærinn hann var við málleysingj-
ana, alltaf léði hann lítilmagnanum lið
og mátti aldrei neitt aumt sjá.
Sömu sögu er að segja um dvöl hans
hér í skóla, við bekkjarbræðurnir þekkt-
um hann aldrei að öðru en góðu. Á
þessum árum eru margir unglingar við-
kvæmir og leitandi, þeir velta fyrir sér
lífsgátunni miklu og vandamálum heims-
ins. Einn þessarra unglinga var Árni,
ekkert mannlegt var honum óviðkomandi.
Stundum var hann stuttur í spuna og
kaldhæðinn, en undir niðri bjó viðkvæmni
og hlýtt hjarta.
Við bekkjarbræðurnir munum ávallt
minnast hans sem göfugs drengs og
biðjum góðan Guð að vernda foreldra
hans og yngri bræður.og styrkja þau í
s orginni.
Útför Árna var gerð 7. nóv. frá
Fossvogskapellu að viðstöddu fjölmenni,
þar á meðal bekkjarbræðrum hans og
öðrum skólasystkinum.
Blessuð veri minning hans.
Bekkjarbróðir.
JÓLAHUGLEIÐING,
frh. af bls. 65.
opna. Augu mín líta nu bréfið, sem
fyrir nítján öldum var skrifað vegna
þræls : Bréf Páls postula til Filemons.
Og ég les :
"Ég bið þig þá fyrir barnið mitt,
sem ég hefi getið í fjötrum mínum,
hann Onesimus, sem áður var þér óþarf-
ur, en nú er þarfur bæði þér og mér.
Sendi ég hann nú samt til þín aftur, og
er hann þó sem hjartað í brjósti mér."
Og ennþá les ég :
"Því að vísast hefur hann þess
vegna orðið viðskila við þig um stundar-
sakir, að þu síðan skyldir fá að halda
honum eilíflega; ekki lengur eins og
þræli, heldur þræli fremri eins og
elskuðum bróður, mjög kærum mér, en
hve miklu fremur þó þér, bæði sem
manni og kristnum. "
Og ég les áfram. Hvert orð er
þrungið af kærleika. Kærleika, sem
barnið í jötunni kveikti og kveikir enn
í hjörtum þeirra, sem á það trua.
*
Ég lít upp frá lestrinum. Nu skil
ég dálítið betur, hvað engillinn vildi
benda fjárhirðunum á, er hann talaði
um fögnuð og frelsara. Ég finn, að
það er hið bezta hlutskipti, sem nokkr-
um getur hlotnazt í þessum heimi :
að hvíla í náðarfaðmi frelsarans og taka
á móti þeim kærleika, sem hann vi!.l
veita okkur.
Þetta reyndu Páll, Onesimus og
Filemon, og enn í dag hafa margir
reynt það sama. Þess vegna er það
bæn mín, að skólasystkini mín
mættu færast nær Frelsaranum á þeirri
fæðingarhátíð hans, sem nú fer í
hönd.
Guð blessi ykkur öll og gefi ykkur
gleðileg jól.
Skrifað á jólaföstu 1958.