SunnudagsMogginn - 06.06.2010, Síða 43

6. júní 2010 43
Í
tilefni sjómanna-
dagsins er ekki úr
vegi að stinga sér til
sunds og svamla um í
öllum þeim fantasíum sem til
eru um sjómenn.
Þessar hetjur hafsins eru
heldur betur löðrandi í kyn-
þokka, hreystimenni sem standa í
slori upp í hné í öllum veðrum og
gera að fiski.
Á sólskinsdögum eiga þeir
frökkustu það til að varpa af sér
stakknum og sinna sínum störfum
berir að ofan með axlabönd gúmmí-
buxnanna yfir geirvörtunum.
Stígandi ölduna alls óhræddir.
Með ógnandi brimið yfir sér.
Úfnir og með skeggbrodda.
Með sjávarins salt á vörunum.
Og láta sér fátt fyrir brjósti
brenna.
Hvað geta konur beðið um
meira?
Gerist vart karlmannlegra.
Enda segir Loftur Guðmunds-
son í textanum góða að sjó-
mannslíf sé draumur hins djarfa
manns, sem stígur trylltan dans
við bárufans.
Með brjóstið fullt af fögnuði
brimhljóða og veðragnýs.
Og svo stökkva þessir töffarar
um borð eftir að hafa sagt nokkur ástarljúf orð við stelp-
urnar.
Fá sér svo nýja í næstu höfn. Nei, þeir bíða ekki boð-
anna flagararnir föngulegu sem sigla um heimsins höf.
Syngja svo bara Ship-o-hoj.
Þessi ímynd sjómanna er sveipuð miklum sjarma.
Þeir virðast engum háðir þar sem þeir vagga á hafsins
vængjum með fjarrænt blik í augum.
Þetta eru syngjandi gleðimenn og til í allt.
Það hefur ábyggilega verið gaman að vera einhver
þeirra kvenna sem hittu fyrir íslenskan sjómannsvíking á
góðri stund í ókunnri höfn þar sem augnabliksins var
notið.
Kannski minna gaman að vera sú sem beið heima.
Eða hvað?
Verðum við ekki að gera ráð fyrir að þeir sjómenn sem
ekki eru lausir og liðugir, séu sínum spúsum trúir og
tryggir.
Þá er gaman að taka á móti karlinum eftir langa útivist.
Gera sig klára í beðmálsbátana sem bíða heima í húsi.
Vagga saman í fletinu, fagnandi hvort öðru eftir alla
þessa fjarveru.
Verða ung í annað sinn í hvert sinn.
Kútveltast saman í táhreinum rúmfötum sem ilma af
golunni sem lék um þau úti á snúru.
Tilhlökkunarspenningur í höndunum sem hengdu þau
upp.
Játa allan söknuðinn og njóta þess að heimta sinn mann
úr hafsins faðmi.
Og hann sem hefur dreymt um sinn konukropp á
hverri nóttu og talið niður dagana, stundirnar.
Stútfullur af þrá dansar hann djarfur eftir bryggjunni.
Hún seiðir hann til sín, hin svala dröfn sem bíður
heima í konulíki.
Stigið í
vænginn
Kristín Heiða
khk@mbl.is
’
Gera sig
klára í beð-
málsbátana
sem bíða heima í
húsi. Vagga sam-
an í fletinu, fagn-
andi hvort öðru
eftir alla þessa
fjarveru.
Gatan mín
V
esturgatan í Reykjavík nær úr Kvos og
vestur í Ánanaust. Þetta er ein hinna
fornfrægu gatna í Reykjavík og væri
henni gefið mál myndi mörg fróðleg
sagan fréttast. „Ég flutti hingað til Reykjavíkur sem
ungur maður, uppalinn á Laugarvatni sem þá var og
er enn lítið sveitaþorp. Eftir nokkura ára viðkomu í
Kaupamannahöfn fannst mér best að stíga skrefið
inn í borgarsamfélagið til fulls og því ákvað fjöl-
skyldan að setja sig niður í miðbænum. Vorum fyrst
í nokkur ár við Framnesveginn en höfum verið hér
við Vesturgötina síðan árið 1987. Erum hér í einum
grónasta hluta borgarinnar og í raun fallegasta,“
segir Stefán Ásgrímsson sem er starfsmaður FÍB.
Stefán og Sif Knudsen eiginkona hans búa að
Vesturgötu 26b. Þau eru á efri hæðinni en móðir
Sifjar, Guðmunda Elíasdóttir söngkona, er á neðri
hæðinni. Húsið er á lóð hinna svonefndu Hlíðar-
húsa og enn stendur eitt þeirra á baklóð. „Það var
söðlasmiður sem byggði þetta hús skömmu fyrir
aldamótin 1900. Þá var húsið ekki ýkja stórt en
þegar 20. öldin var nýgengin í garð hafði hagur
karls vænkast og þá stækkaði hann húsið um rúm-
lega helming. Annars hefur margvísleg starfsemi
verið hér í tímans rás. Við keyptum húsið af Sig-
urbirni Ólafssyni sem hér var með fyrirtækið
Skiparadíó. Þegar við sýndum áhuga vildi Sig-
urbjörn engum öðrum selja. Við breyttum flestu
innanstokks áður en við fluttum inn en höfum síð-
an verið að breyta ytra útliti hússins smám saman
og nú lítur það svipað út og það gerði á fyrstu árum
síðustu aldar,“ segir Stefán.
„Það er gott nábýli hér á Vesturgötu. Fólk fylgist
með eigum hvers annars og slíkt bandalag er í dag
kallað nágrannavarsla og hefur óefað mikinn fæl-
ingarmátt. Slíkt er þó engin nýlunda, ég man ekki
betur en svona væri þetta líka þegar ég var að alast
upp austur á Laugarvatni. Og við eigum víst öll að
gæta bróður okkar eins og segir í Biblíunni. Hér eru
margir mætir nágrannar, eins og t.d. Hafdís og
Haukur í 26c og Lára Hanna Einarsdóttir sem
stundum er kölluð ofurbloggari. Aðrir sem ég þekki
minna eru t.d. Guðfríður Lilja Grétarsdóttir alþing-
ismaður, Markús Örn Antonsson fyrrum borgar-
stjóri og útvarpsstjóri og margir fleiri,“ segir Stefán
sem segir að hindranir sem settar voru upp á Vest-
urgötunni fyrir nokkrum árum hafi temprað alla
umferð við götuna til muna. Nú sé Vesturgata í raun
þægileg vistgata og á góðum og björtum sumar-
dögum sé gaman að sitja undir húsvegg og fylgjast
með mannlífinu þegar allir séu í sólskinsskapi í
orðsins fyllstu merkingu. Og blessunanlega sjáist
næturgöltrarar skemmanalífsins sem öskra og slást
í Kvosinni lítið á Vesturgötu.
„Það er svolítill halli neðan úr kvos og hingað
upp eftir og þeir sem hafa fengið sér of mikið í tána
hafa hreinlega hvorki mátt né megin til að stika
hingað upp og eiga heldur svosem ekkert erindi.“
Elstu húsin á Vesturgötunni sem eru niður við
Kvos eru byggð seint á nítjándu öld en nær okkur í
tíma eftir því sem utar dregur. Húsum hefur yfir-
leitt verið haldið vel við og því er götumyndin
býsna heildstæð, segir Stefán. „Á góðæristímanum
fóru byggingavíkingar mikinn og keyptu upp all-
margar lóðir hér við götuna. Byggðu háhýsi hér
neðar við lóðina, hvítan kassa sem passar ómögu-
lega inn í umhverfið hérna og vildu byggja meira af
slíku. Réttast væri auðvitað að rífa þessi minnis-
merki góðærisarkítektúrsins hið fyrsta.“
sbs@mbl.is
Morgunblaðið/Sigurður Bogi
Úr Kvos í Naustin
1. Landakotshæðin er sá staður í nágrenni við mig
sem mér er líklega kærastur. Þar gnæfir hin gotneska
kirkja, eins og segir í ljóði Tómasar, og líklega er engin
kirkja á Íslandi jafn falleg. Sjálfur er ég í Landakot-
skórnum og þekki vel frábæran hljómburðinn. Kirkjan
ómar öll.
2. Hafnarsvæðið er heillandi. Í næsta nágrenni við
íbúðabyggð er slippurinn og frá erlendum gestum mín-
um veit ég að þeim finnst upplifun að sjá slíka at-
vinnustarfsemi inni í miðri borg. Erlendum kvikmynda-
tökumönnum sem ég fylgdi eftir fannst stórkostlegt
að sjá þetta. Þá eru við höfnina Sægreifinn, fínn veit-
ingastaður og fiskbúð, og Hamborgarabúllan þar sem
fást bestu borgararnir í bænum. Í raun er einstakt að
sjá og upplifa hvernig ólík atvinnustarfsemi dafnar
hlið við hlið á þessum slóðum sem segir okkur
kannski að allt er hægt með skipulagi og ef vilji er fyrir
hendi.
Uppáhaldsstaðir
Reykjavík
2
1
Vesturgata
Æ
gis
ga
rðu
r
Gra
nd
aga
rðu
r
Mýrargata
Tryggvagata
Ránargata
Bárugata
Öldugata
Túngata
Æ
gi
sg
at
a
Br
æ
ðr
ab
or
ga
rs
tíg
ur
G
ar
ða
st
ræ
ti
Nýlendugata
Draumur
hins djarfa
manns