SunnudagsMogginn - 25.07.2010, Síða 49

25. júlí 2010 49
Ljóð eftir Vilborgu Dagbjartsdóttur
úr ljóðabókinni Síðdegi.
Ég átti ljós
örlítið flöktandi ljós
Ég skýldi því
með höndunum
Snögg vindstroka
slökkti ljósið
Litla ljósið mitt
Ég sat eftir
ein í myrkrinu
Ljósið
Arndís Halla Ásgeirs-
dóttir sópr-
ansöngkona hefur
verið rödd Apassio-
nata-hestasýning-
arinnar í Evrópu um
árabil og hafa yfir
þrjár milljónir sýning-
argesta hlýtt á söng
hennar. Hún hefur
komið víða við á söngferlinum, hefur
sungið hlutverk næturdrottningarinnar
í Töfraflautu Mozarts og opnað kvik-
myndahátíðina í Feneyjum árið 2007,
svo fátt eitt sé nefnt.
Á öðrum af tveimur geisladiskum
sem fylgja bókinni, Mín fegurstu ljóð,
syngur hún tólf lög sem flest eru eftir
hana sjálfa, við eigin ljóð. Blaðamað-
ur spurði Arndísi hvort hún hefði sam-
ið lögin og ljóðin sérstaklega fyrir
bókina. „Nei, ekki allt. Á geisla-
disknum tók ég þau lög sem mér
fannst passa skemmtilega við, þetta
er mín músíkstefna, svona kross-
klassík. Ég er að syngja á þessari
sýningu úti og hef verið að búa til og
gera mikið svona popp-klassík, sem
er líka með einhverjum íslenskum lit.
Stundum tek ég það út í rytma og
flesta texta flyt ég á íslensku, líka á
sýningunni,“ segir Arndís Halla. „Mik-
ið af þessu eru lög sem ég tók á
geisladiski sem ég gaf út í fyrra,
Edda, og svo bætti ég nokkrum lög-
um við.“ Fyrir mynddiskinn valdi hún
svo tónlist sem henni fannst passa
við hvern kafla sem hæfði best ljós-
myndunum og ljóðalestrinum.
Fegurstu
ljóð Arndísar
Arndís Halla
dís Halla og við höfum áður gefið út
myndabók sem hét Iceland Original, við
Arthúr Björgvin, og okkar samstarf hefur
gengið mjög vel. Hann stakk upp á að
hafa ljóð í þessu, lýrík, og láta verkið sem
slíkt standa eitt og sér. Ég held að það
hafi ekki verið mikið af þessu, að vera
með ljóð á móti svona myndabókum.“
Undurfagurri náttúrunni er erfitt að
lýsa með orðum, þó margir hafi vissulega
reynt það. Það er við hæfi að enda þessa
grein á orðum hins hagorða Arthúrs
Björgvins Bollasonar, fengnum úr inn-
gangstexta bókarinnar á bls. 11:
„Foss sem steypir sér kátur fram af
hamrabrún, hver sem þeytir freyðandi
vatnsstrók uppí bláskyggðan vorhimin,
sól sem dansar á kyrrum haföldum á
sumarnóttu, jökull sem ber við himin og
veldur því að landið hættir að vera jarð-
neskt – allt þetta og miklu meira er Ís-
land. Og allt er þetta nær óþýðanlegt,
óskýranlegt í orðum fyrir þann sem ekki
er runninn af sömu rót. Það er ekki hægt
að þýða fossniðinn á framandi tungur, til
þess er hann of séríslenskur. Það er held-
ur ekki hægt að snúa blámanum sem litar
íslenskan vorhimin, á önnur mál; og það
er ekki hægt að þýða íslensku sum-
arnóttina eða þann ójarðneska blæ sem
umvefur jöklana í ljósaskiptunum – allt
er þetta of séríslenskt til að fólk af öðru
þjóðerni geti skilið það til fulls, þegar það
er bundið í orð. Orð eru vanmáttug og
verða ósköp fátækleg, þegar kemur að
töfrum íslenskrar náttúru.“
’
Allt í einu byrja
myndirnar að
renna fyrir augum
mér um leið og ég hlusta á
músíkina. Eftir að hafa
upplifað þetta nokkrum
sinnum hugsaði ég með
mér að ég yrði að gera
eitthvað í þessu og hafði
samband við hana.
Ósar Þjórsár, ein af ljósmyndum Einars sem finna má í bókinni Fagurt er frelsið. Í bókinni eru staðirnir sem ljósmyndirnar voru teknar á merktir inn á landakort.
Emil Þór með vinnutæki í höndum, Eyjafjallajökull gýs í bakgrunni.