Skólablaðið - 01.03.1984, Qupperneq 12

Um leið og lögreglumaðurinn steig upp
í efsta þrepið var hurðinni hrundið upp
og inn æddi amma mín með miklu off-
orsi. „Hvað gengur hér eiginlega á? Hver
gaf ykkur herramönnunum leyfi til þess
að flandra upp um alla veggi?“, sagði
hún og hvessti augun á lögregluþjónana,
„þið getið þarasta farið í ykkar apaleiki
annars staðar, herrar mínir, og þar með
punktur og þasta.“ Félagarnir svart-
hvítu urðu fremur kindarlegir á svip,
en létu þó ekki slá sig svo auðveldlega
út af laginu. „Það bendir allt tii þess að
hann hafi framið ránið“, sagði annar
þeirra og benti á mig. „Ránsfengurinn
og byssan eru að öllum líkindum hérna
uppi á loftinu.“ „Ja, hver asskotinn“,
skellti amma upp úr, „lengi hef ég heyrt
að lögreglan stigi ekki í vitið, en að þið
væruð svona, já, helvíti heimskir hefði
aldrei nokkru sinni hvarflað að mér.
Það er sem ég segi, lögreglan er ekkert
nema úníformið, án þess eruði eins og
reyttar hænur.“ „Hvað eigið þér við
frú?“ spurði sá eldri og féll bersýnilega
illa að vera kurteis. Amma tók upp
gömlu og máðu neftóbaksdósina og
fékk sér vænan slurk í nefið. Síðan
renndi hún dósinni aftur í vasann án
þess að hafa boðið lögregluþjónunum
upp á stakt korn. „Þú getur geymt þetta
frúarsnakk til betri tíma, piltur minn“,
sagði amma, en var þó heldur hlýlegri í
fasi. Aldur manna var dálítið teygjan-
legur í huga ömmu minnar og lögreglu-
maðurinn varð eilítið hvumsa við að
hún skyldi hafa kallað hann pilt; hann
var fjörtíu ára gamall á að giska. „Það
sem ég átti við, maður minn, var nú
einungis það, að það þarf nú engan há-
menntaðan mann til þess að sjá að hann
dóttursonur minn er ekki alveg með
fulle fem. í hvert einasta djöfuls skipti,
þið afsakið orðalagið, herrar mínir, en
ég er fyrir lifandis löngu búin að fá mig
fullsadda á honum, já í hvert einasta
skipti þegar eitthvurt rán er framið í
þessum bæ, ímyndar hann sér að hann
hafi framið það. Já þetta er heilagur
sannleikur. Og svo tilkynnir hann öll-
um að hann hafi framið ránið. Sálfræð-
ingurinn kallar þetta, æi, ég man það
ekki þessa stundina, en það var að
minnsta kosti eitthvurt fínt, útlenskt orð,
endaði á -ismi eða einhverju soleiðis.
Mér er barasta skapi næst að halda að
hann Gutti hefði verið skárri en hann
þessi“, sagði amma mín og benti á mig.
Ég skáskaut augunum á hana í undrun.
Aldrei áður hafði ég heyrt hana ljúga
svona blákalt. Vonarneisti kviknaði í
brjósti mér. Kannski gæti hún fengið
lögregluþjónana ofan af fyrirætlun
þeirra. Eldri lögreglumaðurinn, sá sem
amma kallaði pilt, tvísteig vandræða-
lega. En jafnskjótt og stígvélin hans
hófu að marra á nýjan leik virtist sjálfs-
traust hans aukast. „En frú mín góð,“
sagði hann eftir dágott marr, „þér verð-
ið að skilja að við höfum skyldum að
gegna, ekki satt? Og allur er varinn góð-
ur segir máltækið. Mér þykir það afar
leitt, frú mín, en við verðum að krefjast
þess að fá að leita hérna á !oftinu.“ Von-
arneistinn í brjósti mínu kulnaði við
orð hans og ég vissi að nú væri fokið í
flest skjól fyrir mér. Ég horfði bænar-
augum á ömmu og vonaði að hún myndi
reka þessar mannfýlur á dyr. En því var
ekki að heilsa. „Þið eruð nú meiri kálf-
arnir, nú jæja, fyrst þið endilega viljið.
Lögreglan er alltént lögreglan, eða svo
segja þeir“, sagði hún og hristi höfuðið.
Lögreglan klöngraðist með erfiðismun-
um upp á háaloftið. Ég hristi höfuðið í
vonleysi, það var allt búið. Mín beið
ekkert annað en fangelsi. Lögreglan
staulaðist stuttu síðar aftur niður með
brambolti. Ég hafði ekki fyrir því að
líta upp, ég sá allt í móðu. „Hananú
funduði einhvurn faldan fjársjóð þarna
í rykinu uppi, herrar mínir?“, sagði
amma og snýtti sér síðan hraustlega svo
að undir tók í öllu húsinu. Eldri lög-
regluþjónninn ansaði og það var ekki
laust við að rödd hans titraði lítið eitt:
„Við biðjumst að sjálfsögðu afsökunar,
auðvitað var ekki nokkur skapaður hlut-
ur uppi á loftinu, það var rangt af okk-
ur að efa orð yðar, frú. En þér skiljið
að við höfum okkar skyldum að gegna,
ekki satt?“ Og með það voru þeir farnir,
marrlaust.
Ég ligg á hinum volga, fíngerða sandi
og horfi með samankipruð augu upp í
himininn. Aldrei fyrr hef ég séð jafn
heiðan og tæran himin. Og aldrei áður
hefur sólin, sem ætíð faldi sig eins og
feiminn krakki heima á íslandi, verið
eins ófeimin við að sýna sig. Það er
undursamlega hlýtt og svitinn perlar á
sólbrúnum líkama mínum. Líkami minn,
sem eitt sinn var aðeins guggnað hold,
falið af lopapeysuræfli, myndi nú sæma
grísku goði. Ég hef eignast nýjan lík-
ama, líkama sem getur horft upplits-
12