Skólablaðið - 01.03.1984, Qupperneq 19

Básarnir rauðu hafa verið mínar jarð-
nesku paradísir allt frá því að ég upp-
götvaði þægilegheit þeirra, haust eitt
fyrir mörgum árum síðan (mætingar-
einkunnin hefur að vísu liðið sáran skort
vegna þessa en mér hefur ávallt veist
auðvelt að leiða hana hjá mér). Ligg
ég þar löngum á milli tíma, hulinn fúl-
um og súrum sígarettureyk og læt hug-
ann reika um þá glæstu framtíð sem
bíður mín þegar Guðni loks fleygir í mig
fölsuðu stúdentsskírteini og sópar mér
út með líklegast lánaða stúdentshúfu á
öldauðum heilasellunum. Ég bíð spennt-
ur eftir þessu en ég held að það vanti
aðeins herslumuninn, eins og í fyrra,
að ég meiki það. Kannski ég versli mér
bara stúdentshúfu og laumi mér inn í
einhvern stúdentahópinn og brosi með
á myndinni, ég held að enginn tæki eft-
ir því. Ég ætti ef til vill að droppa nám-
inu eins og frændi minn gerði þegar
hann, eftir fjögurra ára tiígangslaust
streð í fyrstu tveimur bekkjunum, gerði
sér ljósa grein fyrir því að hann þyrfti
andlega endurfæðingu til að komast
yfir núlllínuna í einkunn (það er víst
soldið mikið af svona droppát liði í
fameiíunni en það eru ennþá bundnar
einhverjar vonir við mig).
Eitt sinn er ég var ungur, hélt ég að
viska lands og þjóðar ætti upptök sín í
þessu ævaforna og glæsilega mennta-
setri og að héðan útskrifuðust aðeins
hámenntaðir spekúlantar í hinum ýmsu
fræðum. En ég fann ekki annað en fún-
ar spýtur og myglað ket. Stanslaus í-
troðsla löngu úrelts námsefnis alla mán-
uði skólaársins gerir það að verkum að
þeir sljóu sljóvgast en þeir skýrari hætta
að nenna að mæta í skólann og sofa
bara út heima hjá sér. Og það leið ekki
á löngu áður en sá gloríuglampi sem
mér hafði eitt sinn fundist umlykja M.
R. breyttist í hálfgerðan rykmökk alda-
gamalla hefða. Út úr þessum huldureyk
streyma síðan þéttskipaðar raðir af lág-
menntuðum örverpum með sigurbros á
vör og halda að þau hafi himininn hönd-
um tekið bara við það eitt að útskrifast.
Auðvitað eru margar undantekningar
frá reglunni en það er af sem áður var.
Ég gat á mínum fyrstu hérvistarárum
lægt þær öldur sem stigu hátt í mitt ris-
lága höfuð vegna þeirra vonbrigða sem
ofangreind atriði ollu mér en nú get ég
ekki lengur orða bundist. Tungan er laus
og rautt byltingarkennt blek rennur.
Það er löngu kominn tími til að eitthvað
verði gert í skólamálum, og þær hliðar
sem snúa að félagslegri aðstöðu nem-
enda verði athugaðar. Það eru víst fáir
sem vita að svæðið (bílastæðið) á milli
Cösu-byggingarinnar og íþróttahússins
átti að yfirbyggjast og notast sem mat-
og fundarsalur nemenda. Þessu nefur
aldrei verið hrundið í framkvæmd og
eru nísk stjórnvöld og áhugalaus skóla-
yfirvöld ábyrg fyrir því. Þó að fjár-
munir skólans séu af skornum skammti
væri samt hægt að bæta þá aðstöðu sem
fyrir er niðri í kjallara Cösu, t.d. að
skipta um innréttingar og setja upp al-
mennilega loftræstingu. Til þess að fjár-
magna þessar breytingar, sem þyrftu
ekki að vera kostnaðarsamar, væri hægt
að nota eitthvað af auði skólafélagsins
í þessar framkvæmdir. Það er raunar
til háborinnar skammar að svo illa sé
búið að nemendum og miðað við aðra
fjöibrautar- og menntaskóla á Stór-
Reykjavíkursvæðinu þá hlýtur aðstaðan
í kjallara Cösu að vera einsdæmi.
Við skulum öli sem eitt standa á fæt-
ur og hrópa hátt og skýrt: Við mót-
mælum öll. Síðan skuium við setjast
aftur og bíða eftir að eitthvað verði geri
í máiunurr
I.S.
19