Skólablaðið - 01.03.1984, Side 33

Oh, Willy, you are so macho! Þú
hefðir átt að heita Skarphéðinn og
pabbi þinn Njáll. Annars hefur þessi
orðasenna við þig gert mér gott. Nú
þekki ég sjálfan mig betur en áður, því
að reiðin dregur fram nauðsynleg hluta
mannsins, — því að reiðin dregur fram
nauðsynlega eðlisþætti skapgerðarinn-
ar úr sálarfylgsnum mannsins, hefði
nú hljómað gáfulegar. En myndi nokk-
ur láta þess háttar málsgrein út úr sér?
Það efast ég um. Þá er ég auðvitað að
tala um fólk sem er nokkurn veginn
eðlilegt. Því að sálfræðingur með krump-
aðan heila væri vís til að taka svona til
orða. Þegar ég hugsa mig betur um,
hefði nægt að segja: Því að sálfræðing-
ar væri vís til að taka svona til orða,
því að þekkið þið, lesendur góðir, nokk-
urn sálfræðing sem ekki er andlega
beyglaður? En um enskuslettur mínar
hef ég það að segja, að þær eru mér
eðlilegar. Ég er hálfur Kani og bý til
skiptis í Ameríku og á íslandi.
KÆRU LESENDUR, EF EITT-
HVERT YKKAR ER SÁLFRÆÐ-
ingur EÐA TALAR EITTHVAÐ í
líkingu við það sem sid var
að gera grín að, þá vil ég
TAKA EITT ATRIÐI SKÝRT FRAM:
SID MEINAR SJALDNAST ÞAÐ,
SEM HANN SEGIR. ÉG VEIT,
HVERNIG HANN HUGSAR. HANN
er haldinn þeirri sjúklegu
þráhyggju að reyna sífellt
AÐ VERA FYNDINN. HANN SNÝR
ÖLLU, SEM HANN GETUR, UPP í
BRANDARA. HANN GETUR EKKI
talað af alvöru um nokk-
ÚRN SKAPAÐAN HLUT. EF HANN
SÉR SÉR FÆRI Á ÞVÍ AÐ KOMA
MEÐ EINHVERJA AULAFYNDNI,
gerir hann það. þess vegna
Megið þið ekki taka það sem
hann segir of alvarlega.
Ég gæti svo sem farið að mótmæla
því sem höfundur minn segir, og frætt
ykkur um breyskleika hans í leiðinni.
En ég ætla ekki að gera það. Ég læt les-
endum eftir að dæma, hvern mann ég
hef að geyma. Ég er einfaldlega of lat-
ur til þess að nenna því að upphugsa
einhverja leið sem sannar að höfundur
minn hafi rangt fyrir sér um innræti
mitt. En ég ætla þó að spyrja lesendur
að einu, hann var eitthvað að tala um
aulafyndni. Leynist ekki oft sannleikur
á bak við fimmaurabrandara? En við
skulum ekki tala meira um það. Eitt
verðið þið, lesendur góðir, að gera ykk-
ur ljóst áður en lengra er haldið. Allt
sem ég, Sid Carter, segi, eru mínar eig-
in skoðanir, sem sagt mínar skoðanir,
en ekki þess sem skrifar um mig. Höf-
undur minn verður að gæta þess að
troða sínum, ekki sínum eigin viðhorf-
um upp á mig. Honum hættir til þess,
en hann verður að gera sér það ljóst að
hann er að skapa mig, Sid Carter. Það
sem ég segi, er ekki endilega það sem
hann vildi sagt hafa. Auðvitað flýtur
eitthvað af persónuleika hans yfir til
mín, en hann hefur lofað mér að halda
því í lágmarki. Við erum því tvær að-
skildar persónur, ég og höfundur minn.
Til að sanna þetta get ég sagt ykkur, að
mér finnst Rory Gallagher hreint ótrú-
lega þreytandi sýru-„gítarséní“. (Hér
var ég næstum búinn að segja gítar-
virtúóso, en hver skilur svo háfleyga
slettu? Og þegar fólk skilur ekki, verður
það reitt og hatar það sem það skilur
ekki — að þessu sinni þessa sögu, — og
það er sorglegt.) En höfundi minum
finnst Rory Gallagher ein helsta perla
tónlistarsögunnar. („Big deal“, hugsar
líklega einhver lesandi og bætir svo við:
„who the hell is this Rory anyway?“)
Ég ætlaði nú eiginlega að segja álit mitt
á rithöfundastéttinni og þá sérstaklega
hvernig þeir fara að því að byrja sögur
sínar. Mér hefur alltaf fundist það dá-
lítið skemmtilegt. Ég get séð þá fyrir
mér, þar sem þeir setjast við skrifborð
sín og hugsa dálítið um Hemmingway
og Gabriel Garcia Marques, meðan þeir
reyna að hugsa ekki um þá staðreynd,
að þeim fannst alltaf meira gaman að
lesa sögurnar um Prins Valiant. Að þess-
um bollaleggingum loknum hella þeir
sér út í að skrifa sögu, hella sér út í að
skrifa sögu??!! Hverjum datt fyrst í
hug að taka svona til orða? Sá hefur ver-
ið algerlega (mér dettur ekki í hug neitt
fyndið núna, sorry!). Ég sé fyrir mér
mann í fljótandi formi í vatnskönnu,
sem hellir sér síðan úr könnunni. Jæja,
höfundarnir leggja sig alla fram við að
skapa eitthvert umhverfi og trúverðug-
ar persónur. Síðan reyna þeir að finna
atvik úr sínu auma lífi, sem hægt væri
að spinna söguþráð úr, sem enst gæti í
400 síðna bók. Og nöfnin, sem þeir gefa
þessum persónum sínum!! Nafn á borð
við Guðmundur Sveinbjörnsson er
dæmigert fyrir íslenska skáldsögu. Guð-
mundur Sveinbjörnsson, það er svo ó-
frumlegt, að mér liggur við að öskra.
Hvers konar maður er það eiginlega sem
skýrir sögupersónu Guðmund Svein-
björnsson? Hvernig getur sögupersóna
með slíkt nafn lifað í hugum lesenda?
Ég meina, nútímaraunsæi er allt í lagi,
svo langt sem það nær, en að skíra ein-
hvern þessu hræðilega nafni, það er svo
dapurlegt að við liggur að maður ráð-
leggi höfundi slíks nafns að fara upp í
Hallgrímskirkjuturn og rannsaka síðan
hvort aðdráttarkraftur jarðar sé ennþá
í góðu lagi. Ef höfundar vilja gera sögu-
hetjur sínar ódauðlegar, verða þeir að
vanda nafnaval. Nafnið verður að vekja
einhverjar kenndir — eða minna á eitt-
hvað. Takið mitt nafn sem dæmi, Sid
Carter. Carter er fyrrverandi forseti
USA, — frægt nafn, sem allir kannast
við. Og Sid, það leiðir hugann ósjálfrátt
að bassista Sex Pistols, Sid Vicious.
Hver er útkoman? Stífpressuð jakka-
fata-formfesta annars vegar og maður
sem lék í hljómsveit þar sem mottóið
var ærandi hávaði og ruddaskapur hins
vegar. (Villi minn, þetta annars vegar-
hins vegar er nú hálf-frosið.) Æskan og
ellin mætast í einu nafni og minna á hið
síbreytilega gildismat mannanna. Já,
þótt höfundur minn sé enginn Shake-
speare, tókst honum vel upp með nafn
mitt.
33