Skólablaðið - 01.03.1984, Qupperneq 40

R: Hérna kemur hin klassíska spurn-
ing: Hvað finnst þér um ungdóminn í
dag?
Ó: Og hér kemur hið klassíska svar,
mér líst bara nokkuð vel á hann. Það
myndi heldur ekki nokkur heilvita mað-
ur þora að segja annað í svona viðtali,
því þá álitu allir að hann væri hreinn
og klár afturhaldsseggur. Unga fólkið
er að því leyti frábrugðið því eldra að
það er leitandi og efast um gamlar hefð-
ir (mikið rétt) því að það hefur ekki
enn fundið sér ákveðinn lífsstíl. Eldra
fólkið hefur aftur á móti fundið sér
lífsform, hvort sem það er gott eða
slæmt og það er fastheldið á ákveðnar
reglur. Nú svo er unga fólkið mun op-
inskárra og frjálslegra en það eldra.
(Hér féll niður talið um hinar tvær frá-
brugðnu tegundir: unga fólkið — eldra
fólkið, enda voru ritnefnd og Óli sam-
mála um að slík skipting væri ga,ga.)
Annars hef ég tekið eftir því að ég er
orðinn umburðarlyndari með árunum
(þegar hér var komið sögu var ritnefnd
búin að sporðrenna 20 vínarbrauðum,
smákökum í kílóavís, þremur lítrum af
kaffi og samt sagði Óli við okkur: svona
verið ekki feimin við að fá ykkur, þið
hafið varla snert bakkelsið).
Ég er að mestu leyti hættur að dæma
annað fólk, það á að fá að lifa eins og
það vill svo framarlega sem það skaðar
ekki aðra.
R: Þú kenndir á hinum róstusömu
árum í kringum ’70, hvernig var það?
Ó: Það var alls ekki svo slæmt, því á
þeim árum breyttist samband kennara
og nemenda. Það varð frjálslegra en
áður hafði tíðkast. Þéringar lögðust að
mestu niður og það losnaði um ýmsar
hömlur.
R: Var þér ekkert illa við stráka sem
voru með hár niður á rass?
Ó: Ég rak að minnsta kosti engan í
klippingu. Þó man ég eftir að eitt sinn
bað ég nemanda um að taka lubbann
frá andlitinu, það er jú alltaf skemmti-
legra að vita hverjum maður er að kenna,
hvort það sé strákur eða stelpa.
R: Hvernig finnst þér Tommi og
Jenni? (Þessa svo mjög absúrd spurn-
ingu átti Villi.)
Ó: Mér þykja þessar elstu myndir mjög
góðar. Þær eru vel gerðar þótt með-
ferðin á kattargreyinu sé ekki sniðin
fyrir börn. En yngri myndirnar standa
hinum langt að baki, bæði hvað varðar
gæði og húmor.
Óh reis á fætur til þess að hella upp á
nokkra lítra af kaffi í viðbót. Hér skal
því einnig skotið inn að maðurinn er
hálfgerður þúsundþjalasmiður. Hann
er jafnvígur á bakstur og bílaviðgerðir.
Þar fyrir utan gerir hann við klukkur,
betrekkir, málar (ekki þó myndir) og
guð má vita hvað. Þegar Óli kom aftur
hélt spjallið áfram:
R: Hvernig er það, finnst þér ekki
óþægilegt að búa í svona stóru húsi,
það er hægt að fara í þokkalegasta
göngutúr hérna inni.
Ó: Nei, alls ekki, enda er húsið næstum
því lifandi því að það marrar skemmti-
lega í því. Annars voru einnig útihús
hérna en þau voru rifin. Það þótti mér
grátlegt, hugsið bara um alla bílana sem
ég hefði getað geymt í þeim.
Eins og flestir vita er Óli forfallinn
bílaáhugamaður, en vegna plássleysis
verður hann að láta sér nægja að eiga
bara tvo.
R: Nú ætlum við að gerast dálítið
snobbuð og tala um ættfræði. Þú ert af
útlendum ættum Ólafur, er það ekki?
Ó: Jú, satt er það. Móðir mín er dönsk-
tailensk en faðir minn er íslendingur.
Ég er því dálítil mixtúra.
R: Ferðu oft til Danmerkur?
Ó: Já þónokkuð oft, bæði vegna ætt-
ingjanna og svo þarf málakennari að
vera í góðum tengslum við það mál sem
hann kennir. Hjá ættingjum mínum
leynast einnig nokkrir girnilegir skápar
sem ég hef augastað á. (Ritnefnd lofaði
hátíðlega að minnast ekki á þetta atriði.)
R: Þú sýndir okkur mynd af þér þar
sem þú situr klofvega á fahþyssu. Manstu
eftir stríðsárunum?
Ó: Já, mínar fyrstu bernskuminningar
tengjast einmitt stríðinu. Þessi mynd var
tekin í lok stríðsins. Fallbyssan sem ég
sat á var einmitt hérna á Nesinu ásamt
fleirum slíkum. Þegar skotið var úr þeim
má næstum því segja að allt Nesið hafi
nötrað. Stríðsárin voru mjög erfiður
tími. Mér er sérstaklega minnisstæður
þessi mikli ótti sem þá ríkti. Við áttum
ættingja úti í Danmörku sem við vorum
mjög hrædd um því enginn vissi hvað
gat gerst þarna. Já, þetta var hræðileg-
ur tími.
R: Við eigum sem betur fer engar
svona minningar. En svo við snúum okk-
ur að öðru, framdir þú engin prakkara-
strik meðan þú varst í M.R?
Ó: Ég veit nú ekki hvað skal segja, en
ég skrópaði að minnsta kosti ekki í tím-
um. Það hefði verið stórmál að sleppa
úr einum og einum tíma eins og nú er
gert.
R: Við höfum það sterklega á tilfinn-
ingunni að þú sért að reyna að sleppa
við að segja frá einhverju skammarstriki.
Ó: Ja, það yrði þá helst kladdabrand-
arinn.
40