Skólablaðið - 01.03.1984, Side 42

Fimm mínútur
til miðnættis
Smásaga eftir Davíð frá Brú
Klukkuna vantaði tíu mínútur í sex.
Jón iá alklæddur í rúminu, með hendur
á hnakka. Vaktin hans átti að byrja eft-
ir tíu mínútur. Eftir þessa vakt yrði hann
kominn í frí. Þá ætlaði hann að segja
stöðu sinni lausri.
Hann stóð og gekk út úr herberginu.
Sjónvarpsmyndavélarnar í loftinu fylgd-
ust með honum þar sem hann gekk eftir
ganginum. Úr einu herberginu ómuðu
fréttir af stríði Bandaríkjanna og Sýr-
lendinga. Fregnir af styrjöldum úti í
heimi, höfðu aldrei haft nein áhrif á Jón.
En nú horfði öðruvísi við. Hann sá
hættuna sem skapaðist af þessum átök-
um. Það þurfti ekki nema lítinn neista
til að leiða til kjarnorkustríðs. Hann
hugsaði um allt það sem hann hafði að
lifa fyrir.
Að venju leituðu öryggisverðirnir á
honum og skoðuðu skilríki hans, áður
en hann fór inn í ratsjársalinn. Þeir voru
í sínum svörtu einkennisbúningum, vopn-
aðir skammbyssum og kylfum. Venju-
lega hefði Jón skipst á nokkrum orð-
um við þá en nú þagði hann. Hann
horfði á kylfur þeirra.
í síðasta leyfi sínu, hafði hann dvalið
í Reykjavík og verið vitni að óeirðum
sem núorðið brutust öðru hvoru út.
Hann sat í hótelherbergi sinu og sötraði
kaffi. Þá barst honum til eyrna óvenju-
legur hávaði frá miðbænum sem varð
stöðugt meiri. Hann heyrði væl í síren-
um iögreglubíla, skothvelli og rúður
brotna, fólk á hlaupum, hróp þúsunda.
Hann fór út og sá lögreglumenn beita
kylfum og táragasi á mannfjöldann,
gráklædda menn með hjálma, skjóta af
byssum hlöðnum gúmmíkúlum og slags-
mál óbreyttra borgara hér og þar. Rétt
hjá, var stúlku haldið af óeinkennis-
klæddum manni meðan tveir aðrir börðu
hana. Þeir voru með hvíta borða um
hægri handlegg. Jón hljóp þar að, hrinti
einum mannanna frá og gaf öðrum vel
útilátið högg. Stúlkan gat þá slitið sig
lausa og þau hlupu inn á hótelið. Þar
voru þau óhult.
Salurinn sem átti að vera vinnustaður
Jóns og starfsbróður hans næstu sex
klukkustundirnar, var illa lýstur en rúm-
góður. Mest áberandi var stór og mikill
tölvuskermur sem sýndi íshafið; ísland
neðst og Norðurpólinn efst. Randolph
Kúlbenkian var þegar mættur. Hann
var bandarískur en af armenskum ætt-
um. Hann hafði gífurlegan áhuga á pers;
neskum trúarbrögðum, Saraþústra. I
matsalnum þreyttist hann seint á að