SunnudagsMogginn - 27.02.2011, Blaðsíða 32

32 27. febrúar 2011
R
íkisstjórnin virðist hafa ákveðið að gefa
Hæstarétti Íslands langt nef og láta hóp
manna sem valdir voru í ógiltri klúð-
urskosningu skrifa stjórnarskrá handa
þeim volaða lýð sem byggir þetta land. Það fer vel
á þessu. Ríkisstjórnin hafði áður á ferli sínum
ráðist gegn sjálfstæði seðlabanka landsins og tek-
ið á þjóðina hundruð milljarða króna, sem lög
standa þó gegn. Þessi ríkisstjórn virðist vera á
móti réttarríkinu og þrígreiningu valdsins. Ekki
er ólíklegt að þau verk hennar sem litast af þeirri
áráttu verði þau sem skapa varanlegastan skaða
þótt margt hafi hún vont gert. Hún fer offari í
skattheimtu sem er eins og strá sandi yfir tann-
hjól efnahagslífsins í stað þess að smyrja þau.
Ríkisstjórnin hefur fengið öflugan stuðning tals-
manns atvinnulífsins við skattheimtuna og að
skutla hundruðum milljarða á herðar íslensks al-
mennings af annarra manna skuldum. Allt er
þetta bölvað og gerir bjargræðisleit þjóðarinnar
þungbærari. En hin áráttan sem áður var nefnd er
þó enn verri og skaðsemin meiri og dýpri. Og
ekki þarf að nefna það að taki sá hópur sem kall-
aður var til í hinni dræmu en þó umfram allt
ógiltu klúðurskosningu þátt í leik ríkisstjórn-
arinnar hefur hann undirstrikað að það er eina
fólkið í landinu sem vitað er um með vissu sem
ekki ætti að koma nálægt því að krukka í stjórn-
arskrá landsins. Að vísu eru þeir til sem benda á
að þessu fólki hafi aldrei verið ætlað annað en að
vera leiktjöld fyrir þá sem eru langt komnir með
tillögur sínar um stjórnarskrárbreytingar. Sama
nefndin sem sagði að dagsparts þjóðfundur á
hundrað borðum hefði komið upp með sömu til-
lögurnar og nefndin sjálf hefði einmitt verið að
vinna að á bak við luktar dyr. Sú magnþrungna
tilviljun og kenningin um málamyndastarf
stjórnlagaþingsnefndar eru þó aukaatriði. Viljinn
til þess að taka ekki í verki mark á æðsta dómstól
landsins er stærsta skemmdarverkið. Það dugar
jafnvel ekki til að hinn kunni lögspekingur Egill
Helgason hafi í vikunni úrskurðað að samhljóða
dómur sex hæstaréttardómara væri „hæpinn“.
Víðar fyrirlitning á dómstólum
En viðhorfin til dómstóla og réttarfars hafa birst í
dapurlegu ljósi hjá fleirum en ríkisstjórninni upp
á síðkastið. Andlegur sálufélagi Samfylking-
arinnar sem nú gegnir illu heilli forstöðu fyrir
ESA-eftirlitsstofnuninni sýndi heldur betur á
spilin sín þegar hann var hér á ferð fyrir
skömmu. Í ljós kom að hann var búinn að ákveða
hver yrði niðurstaða þeirrar stofnunar, sem hann
gerði ærulitla með ummælum sínum, um tví-
mælalausar skyldur íslensks almennings til að
greiða skuldir einkabanka vegna viðskipta hans.
Og hann lét ekki þar við sitja, heldur sló hann um
sig með fullyrðingum um að vildu Íslendingar
ekki una niðurstöðu ESA, byggðri á bjargfastri
hugljómun hans sjálfs, þá yrði málinu komið til
úrskurðar hjá EFTA-dómstólnum sem alltaf
dæmdi í samræmi við kröfur ESA að sögn hans.
Nú hefur runnið upp fyrir þessum oflátungi að
kannski hefði hann betur þagað um þetta þægi-
lega fyrirkomulag, sem hann gaf til kynna að
ríkti á milli ESA og EFTA-dómstólsins. Ekki síst
vegna þess að það gæti dregið athyglina að því að
inn í þann dómstól væri einmitt að setjast landi
ESA-forsprakkans sem hefði líka tekið afstöðu
utan réttar gegn Íslendingum. Það er reyndar at-
hyglisvert mjög hvað þessir frændur okkar á
Norðurlöndum hafa iðulega sýnt auðmýkt sína og
þjónkun við Brusselvaldið og AGS þegar Íslend-
ingar eiga í hlut. Er það reyndar í samræmi við
það, sem þekkt er, að smáþjóðirnar í Evrópu-
sambandinu virðast líta svo á að þær gegni þar
eins konar þjónshlutverkum við þá stærri. Enda
tala forystumenn hinna síðarnefndu um starfs-
bræðurna þaðan sem „hin talandi jakkaföt“ á
fundum ESB og krunka áhugalaust saman á með-
an jakkafötin fara með rullurnar sínar á opinber-
um fundum.
Fullveldissjónarmið voru úrslitaatriði
Þegar Íslendingar fullgiltu á sínu þingi samning-
inn um hið Evrópska efnhagssvæði var eitt atriði
einna fyrirferðarmest í umræðunni. Það atriði
snýr að stjórnarskránni. Vitað er og viðurkennt
að aðild Íslands að ESB fer ekki fram að óbreyttri
stjórnarskrá. Auðvitað ætti ekki nein ríkisstjórn
og enn síður Alþingi að vera í viðræðum og enn
síður aðlögun að ESB að óbreyttri stjórnarskrá.
Vildi ríkið sækjast eftir aðild að þessu sambandi
væri bæði sjálfsagt og eðlilegt að láta fyrst á það
reyna hvort stuðningur fengist við það að breyta
stjórnarskrá landsins þannig að slík aðild mætti
fara fram. Varðandi samninginn um Evrópska
efnhagssvæðið var það mat þáverandi ríkis-
stjórnar að stjórnarskráin rúmaði samninginn,
þar sem fullveldi væri ekki afsalað með honum.
Réð spurningin um óskert löggjafarvald og
dómsvald þar mestu. Ríkisstjórnin setti niður
Reykjavíkurbréf 25.02.11
Á hættuslóð