SunnudagsMogginn - 27.02.2011, Síða 40

40 27. febrúar 2011
Lífsstíll
E
iginlega alltaf þegar ég fer í leikhús rifjast upp
sá gamli draumur minn að gerast leikkona.
Það hlýtur að vera skemmtilegt að geta
brugðið sér í líki ýmissa persóna þó að það sé
örugglega mjög krefjandi um leið. Um daginn í leikhúsi
með mömmu og litla bróður anda ég þessum hugs-
unum inn í eyrað á litla bróður. „Já,
hefur þú einhvern tímann verið á
sviði?“ spyr litli bróðir sakleysislega
(hann er reyndar 18 ára og ekkert svo
lítill þannig lagað en …) „Nei, nei, eða
jú ég fór bara á spunanámskeiðið
þarna í Kvennó einu sinni,“ svara ég
og hálfhvæsi örugglega. Hvað er þetta
með krakkann. Veit hann ekki hvað
ég get verið mikill trúður? Það hlýtur
nú að geta fleytt manni langt áfram í
þessum heimi. Smá hopp og hí,
bregða sér í líki drafandi konunnar sem er búin að vera
aðeins of lengi í sólbaði og man best eftir Malaga 74, já,
já Segga mín … Ég get nú vippað því hlutverki bara
fram úr erminni á góðri stundu. Svo held ég að ég hafi
bara staðið mig ágætlega á þessu blessaða spun-
anámskeiðið þarna um árið. Ég man alla vega að ég
söng, lék og hafði mjög gaman af.
En um leið er það kannski einmitt út af þessari
spunagleði minni og almennum kjánaskap sem ég hefði
aldrei orðið neitt sérlega góð leikkona. (Hefði samt
orðið enn verri fatahönnuður, líkt og mér datt eitt sinn
í hug, get ekki einu sinni teiknað!) Eða í það minnsta
átt á hættu að festast í hlutverki galgopans. Mér hefðu
aldrei boðist alvarleg hlutverk því ég
hefði einfaldlega verið of fyndin í
hinu og að lokum hefði örugglega
tekið við mikil tilvistarkreppa. Er ég
bara fyndin? Tekur enginn mig al-
varlega? Af hverju þarf ég alltaf að
láta fólkið hlæja? Svo hefði ég falið
andlitið í höndum mínum og drekkt
sorgum mínum á dimmum bar eftir
hverja sýningu. Algjörlega yfirbuguð
af gleði og hlátri. Þá er nú betra bara
að njóta gleðinnar og hlátursins án
leiksviðs og leikstjórnar. Halda áfram að leika þau
hlutverk sem ég stundum bregð mér í án þess að eiga á
hættu að fá lélegan dóm eða að einhver gangi út. Þetta
er bara verst fyrir greyið fjölskylduna sem má þola vit-
leysisganginn í mér. En þau kvarta nú sjaldnast og
maður reynir líka stundum að halda sig aðeins á mott-
unni. Þó ekki væri nema fyrir litla bróður.
Ólík
hlutverk
Ætli sé gaman að bregða sér í
hlutverk eða betra að vera
maður sjálfur með smá uppá-
broti inni á milli?
María Ólafsdóttir maria@mbl.is
Morgunblaðið/Golli
’
Smá hopp og hí,
bregða sér í líki
drafandi kon-
unnar sem er búin að
vera aðeins of lengi í
sólbaði og man best
eftir Malaga 74. Flestir þeir sem hafa heimsótt Lundúnir kannast við
leikhúsin á West End. Þar hafa í fjölda ára verið sýndar
vinsælar söng- og leiksýningar og sýningar eins og
Cats og Mamma Mia verið árum saman á fjölunum.
Fyrst leikhúsið á þessum slóðum var hið svokallaða
Shoreditch sem opnaði árið 1576. Áður höfðu leikrit
verið flutt í húsagörðum, hallargörðum og jafnvel
heima hjá fólki. Til að byrja með var West End aðallega
hugsað fyrir efri stéttina í borginni en leikhúsin þar í
dag eru fjölmörg og allir ættu að geta fundið eitthvað
við sitt hæfi.
Leikhúsin í Lundúnum
Söngleikir eru vinsælir á West End.
Fyrsta leiksýningin
sem við sjáum er oft
sú minnisstæðasta.
Mér er sérstaklega
minnisstætt þegar
maður fór að fara einn
í leikhús með vinkon-
unum. Það fyrsta sem
ég man eftir að hafa
séð með þeim var Hár-
ið. Í því voru sætir
strákar, þá menn á
mínum aldri í dag, allt
of gamlir núna. Samt
sem áður enn góðir
leikarar. Það var líka
afar minnisstætt atriði
þar sem allir hlupu
berir undan stórum dúk, laki, hvað það var. Þá tísti
örugglega í okkur og áfram fram eftir kvöldi. Næstu
sumur voru fleiri leikverk sett á svið og maður lét
sig ekki vanta. Þannig bættist í sarpinn og sam-
antalið hef ég verið nokkuð dugleg að fara í leikhús.
Það er samt enn smá spari, maður fer ekkert jafnoft
og í bíó! Minnist þess líka afar vel að hafa séð Róm-
eó og Júlíu Vesturports, sælla minninga, í London.
Mikið varð litli Íslendingurinn innra með manni glað-
ur og að springa úr stolti yfir því að sjá samlanda
sína halda svo flotta sýningu á erlendri grund. Nú
um daginn leyfði ég leikurum Vesturports að klifra
yfir mér í neti. Faust var ágætis upprifjun gamalla
kynna þó að London sé eitthvað sem ég aldrei
gleymi.
Ógleymanleg sýning
Vesturport - 5 stjörnur gerast
ekki í Guardian!
Fransk-kanadíski fjölleikahópurinn Cirq-
ue du Soleil hefur nú lagt mikla fjármuni
í nýja sýningu í Kreml í Moskvu. Fyr-
irtækið í kringum hópinn er starfrækt frá
Montreal og Las Vegas reynir nú í fyrsta
sinn fyrir sér á rússneskum markaði
með sýninguna Zarkana. Loftfimleikar
eru þar í fyrirrúmi en sirkus ku vera
mjög vinsæll hjá Rússum.
Kanna viðbrögð Rússa
Hópurinn hefur lagt 57 milljónir dala í
verkefnið og er það hæsta upphæð sem
farið hefur í tímabundið verkefni hjá hon-
um. Sýningunni er ætlað að kanna við-
brögð áhorfenda í Kreml og verði hún
vinsæl er ætlunin að setja upp sýningu
til lengri tíma. Fyrstu sýningarnar ku
segja mikið til um framhaldið. Tónlistin í
sýningunni er samsett af Elton John og
verður frumflutt í Radio City Music Hall í
New York í júní. Eftir það verður sýningin
sett upp í Kreml-höllinni í byrjun næsta
árs. Á síðastliðnum tveimur árum hefur
hópurinn haldið tvær stórar sýningar í
St. Pétursborg og Kazan og hefur selst
meira en hálf milljón miða. Miðað við
þær góðu móttökur ætti sýningin í Kreml
að ganga vel. Um 1.000 listamenn
hópsins eru Rússar og fari allt eftir
áætlun sér hann fram á að geta haft
viðveru í lengri tíma í Rússlandi á næstu
árum.
Rússneskur
sirkus
Úr sýningunni Alegria sem sett var upp í Royal Albert Hall árið 2007.
Reuters