SunnudagsMogginn - 04.09.2011, Síða 29

4. september 2011 29
eskja sem ég vildi vera en þarna öðlaðist ég tækifæri
til að færast stöðugt nær því. Þegar ég var búin að
vera edrú í sex mánuði fékk ég son minn aftur.
Það er ekki hægt að setja tappa í flöskuna og
segja: Ég er hætt að drekka, nú er allt orðið gott. Ég
þurfti að horfast í augu við misgjörðir mínar, þurfti
að mæta öllu því fólki sem ég hafði sært og meitt og
ég þurfti að leiðrétta líf sonar míns. Hann hafði bor-
ið mikla ábyrgð á sjálfum sér. Hann skildi ekki að
það væri mitt að bera ábyrgðina, ég skildi það varla
sjálf. Hann kom heim úr skólanum með miða í
töskunni: Ármann á að vera í stígvélum þegar það
er rigning. Ármann á að lesa heima. Þá áttaði ég mig
á því að ég ætti að passa upp á þetta. Ég þurfti að
læra hvað væri mín ábyrgð og hvað hans ábyrgð.
Við vorum þarna tvö og það sem var í lagi á milli
okkar var ást og væntumþykja en ég þurfti að laga
margt. Ég þurfti til dæmis að leiðrétta það að
barnaverndarnefnd og lögregla væru óvinir okkar,
ég þurfti að leiðrétta orð sem ég hafði sagt og út-
skýra af hverju ég hefði látið hann frá mér. Ég þurfti
að sýna breytta framkomu gagnvart honum og öðr-
um.
Í meðferðinni hafði mér verið sagt að spyrja for-
eldra mína hvernig þeim liði. Í fyrsta skipti á æv-
inni, 25 ára gömul, spurði ég foreldra mína hvernig
þeim liði. Mér var líka sagt að segja foreldrum mín-
um að ég elskaði þau. Ég gerði það í fyrsta sinn þeg-
ar ég var búin að vera edrú í tvö ár. Það var óskap-
lega erfitt. Í dag er eitt af því auðveldara sem ég geri
að segja fólki að mér þyki vænt um það. Það er dýr-
mæt gjöf að geta rætt um tilfinningar sínar.
Pabbi er löngu dáinn. Ég var búin að vera edrú í
sex ár þegar hann dó og þá átti ég ekkert ósagt við
hann því síðustu ár hans áttum við auðvelt með að
ræða saman um tilfinningar okkar. Mamma er 86
ára og hefur stundum sagt að það eina sem hún sjái
eftir í lífinu sé að hafa ekki sagt okkur börnunum
oftar en hún gerði að hún elskaði okkur. Hún lærði
að tjá tilfinningar sínar af okkur börnunum og
barnabörnunum, sem eru opnari kynslóðir en kyn-
slóð hennar.“
Öryrki í fjögur ár
Þú horfðir fram á nýtt líf án áfengis. Hvernig líf
var það?
„Þegar allt virtist vera orðið gott dundi yfir ann-
að áfall. Árið 1991 lentum við Ármann sonur minn,
sem þá var sextán ára, í bílslysi. Ég mjaðmagrind-
arbrotnaði, spjaldhryggjarbrotnaði og lungun
sködduðust. Ármann hryggbrotnaði og miltað í
honum sprakk. Það tók mig tvö ár að læra að ganga
og í ár eftir það var ég á hækjum. Ég var öryrki í
fjögur ár og mjög kvalin. Eftir að hafa unnið í því að
verða sjálfstæð og taka ábyrgð á eigin lífi fannst mér
eins og það hefði allt verið af mér tekið. Þetta var
líka erfiður tími fyrir son minn. Skólaganga hans
frestaðist og hann þurfti að jafna sig á sínum
meiðslum. Hann var óskaplega duglegur og fór í
skóla og er guðfræðingur og djákni sem hefur unnið
við hjálparstörf á Indlandi og er núna að læra fjöl-
miðlafræði.“
Er hann eina barnið þitt?
„Já, hann er eina barnið mitt en ég er búin að
eignast hann mjög oft. Ég bý ein, var gift en skildi.
Þegar ég skildi ákvað ég að bjóða syni mínum ekki
upp á fleiri pabba.“
En svo náðirðu þér eftir slysið og fórst að vinna?
„Já, ég fór á Reykjalund í endurhæfingu og þegar
ég var búin að ná bata var ég hvött til að sækja um
vinnu. Ég hafði alltaf unnið líkamlega vinnu, verið
verkamaður allt mitt líf. Ég fékk vinnu í álverinu í
Straumsvík og það var eins og að koma inn í fjöl-
skyldu. Þetta er stórt fyrirtæki þar sem er unnið á
vöktum og fólk tengist hvað öðru mjög sterkt. Þegar
ég var búin að vinna þarna í þrjú ár ákvað ég að gera
vinnustaðinn að mínum. Vinnustaðurinn átti líka
mikinn þátt í því að þroska mig sem manneskju.
Rannveig Rist hafði mikinn áhuga á að mennta
starfsfólk sitt og beitti sér fyrir stofnun skóla þar
sem starfsmenn geta stundað nám sem gildir hátt
upp í stúdentspróf, jafnframt vinnunni. Það þýddi
góða launahækkun að ganga í þann skóla og mér
fannst að ég ætti að gera það. Ég hafði ekki setið á
skólabekk í 30 ár og fylltist skelfingu við tilhugs-
unina, en námið færði mér aukið sjálfstraust. Svo
tók við meira nám á vegum fyrirtækisins. Þetta er
afar merkilegt framtak og fyrirtækið hefur útskrifað
rúmlega 200 nemendur úr fyrri skólanum og 30 til
40 úr þeim seinni. Ég hef oft hugsað um það að
metnaður fyrirtækisins fyrir mína hönd til að
mennta mig er svo miklu meiri en hjá nokkru því
sveitarfélagi sem ég hef búið í. Ég er ákaflega þakk-
lát fyrir þá menntun sem fyrirtækið bauð mér upp
á, hún skilaði mér svo mörgu góðu. Og þegar mér
var svo boðið að verða vaktstjóri í Straumsvík sagði
ég strax já takk því ég vissi að ég vildi vinna fyr-
irtækinu og fólkinu sem mest gagn.“
Mér er sagt að þú vinnir í frítíma ýmiss konar
sjálfboðaliðastörf og sért afar dugleg við að að-
stoða fólk við að fara í meðferð.
„Það eru 29 ár síðan ég hætti að drekka, þá var ég
25 ára. Um leið var mér gefið nýtt líf. Þá gaf ég það
loforð að rétta út hönd til þeirra sem þyrftu á aðstoð
að halda. Ég vinn ýmis störf í sjálfboðavinnu, til
dæmis fyrir Laugarneskirkju sem ég tel mig til-
heyra. Ég sit svo í varastjórn SÁÁ. Ég gleymi aldrei
þeirri lausn sem þau samtök gáfu mér. Ég hafði svo
lengi reynt á hverjum einasta degi að hætta að
drekka, án árangurs, en svo kynntist ég SÁÁ. Ég
lærði að lifa því lífi sem mig langaði til að lifa og
verða sú manneskja sem mig langaði til að vera. Ég
hét því að ef ég gæti aðstoðað við að veita öðrum
von og hjálp þá myndi ég gera það. Ég er að uppfylla
það loforð.“
’
Ég ætlaði kannski í bíó og
pabbi var að passa barnið
mitt en einhver bauð mér
vín og ég kom heim eftir þrjá
daga. Af hverju gerðirðu þetta?
Við treystum þér, hrópaði pabbi.
Ég reif kjaft en ég skildi ekki af
hverju ég hafði gert þetta. Í
hjarta mínu hafði ég hugmynd
um það hvernig manneskja ég
vildi vera en líf mitt var í rúst.
Morgunblaðið/Ernir