SunnudagsMogginn - 30.10.2011, Síða 27

30. október 2011 27
köttunum eftir meðferðina,“ segir hún.
Uppi á hillu eru tvær þokkalega brattar
systur sem berjast um athygli Elínar. „Þær
eru hressar núna þessar,“ segir hún, „en
því var öðruvísi farið þegar þær fundust í
kæliboxi ásamt fjórum öðrum kettlingum.
Þau voru með 38-42 stiga hita greyin og
við urðum að svæfa hina fjóra.“
Mikil getur hún verið, grimmd mann-
anna.
Í sama rými er Perla nokkur Dís sem á
sér merkilega sögu. Einhverju sinni brutu
óknyttakrakkar rúðu á einu herbergjanna
í Kattholti og kettirnir sem ekki voru í
búrum sínum sluppu út. Flestir komu þeir
fljótlega í leitirnar – nema Perla Dís.
Hvorki fannst tangur né tetur af henni. Sjö
mánuðum síðar stóð hún hins vegar fyrir
utan Kattholt og óskaði eftir inngöngu.
Lítið fararsnið hefur verið á henni síðan.
Missti bróður sinn
Í óskilaálmunni eru þrír sjálfboðaliðar
Móðurlegur tónn
Margir kattanna hafa verið veiddir af
meindýravörnum borgarinnar, þar sem
þeir hafa valdið fólki ónæði. Þeirra á með-
al er svartur högni sem er meinilla við
ókunnuga, einkum karlmenn. Elín fær þó
að strjúka honum hátt og lágt svo malar í
honum. „Meindýraeyðirinn mátti ekki
koma nálægt honum og rak upp stór augu
þegar ég klappaði honum bara eins og
gömlum heimilisketti,“ segir Elín og hlær.
Hún talar í móðurlegum tón við kettina
sem spretta upp eins og stálfjaðrir þegar
hún nálgast. Treysta henni augljóslega
fyrir lífi sínu og limum.
Sá svarti er búinn að vera í viku í Katt-
holti og er allur að koma til. Þeim köttum
sem verst eru á sig komnir andlega er
boðið upp á heilun og segir Elín það virka
afar vel. „Heilarinn okkar er búfræðingur
að mennt og ég hef séð mikinn mun á
við störf, bæði við að ræsta og gefa köttunum
að éta og leika við þá. Í mörg horn er að líta.
Á kettlingadeildinni er að vonum líf í tusk-
unum. Þar eru læður með afkvæmi sín sem
orðin eru sjálfbjarga. Gríma nokkur fer mikinn
í rýminu enda viljug til eðlunar þessa dagana.
Kettlingarnir stara á hana í forundran.
Lítil grá læða situr í glugganum – depurðin
drýpur af henni. „Greyið litla, hún hefur verið
alveg miður sín eftir að bróðir hennar fór í gær.
Fékk nýtt heimili,“ segir Elín.
Anna Kristine kemst við þegar hún heyrir
þetta. „Er ekki hægt að banna að aðskilja systk-
ini?“ spyr hún. Dóttir Önnu kom nýlega í Katt-
holt til að taka einn kött – hún fór heim með
þrjá.
Það er gömul saga og ný að kattelska gangi í
ættir.
Bjartur, hinn stæðilegi heimilisköttur í Kattholti.
Mosi er merkilegur köttur en skrifuð hefur
verið bók um ævintýralegt lífshlaup hans.
Jóhann Skírnisson og Oddrún Assa Jóhannsdóttir komu til að veita heppnum ketti nýtt heimili.
hinn mikli kattavinur Jóhann
Páll Valdimarsson. Hlutverk
formanns er að safna pen-
ingum fyrir félagið, vera tals-
maður þess út á við, sjá til
þess að farið sé að lögum og
reglum og að hugsað sé vel um
ketti. „Því miður fara margir
kettir á mis við ást og um-
hyggju í þessu lífi. Fólk þarf að
muna að kettlingur er ekki
jólagjöf sem er bara hent út
þegar hann verður stór og
feitur.“
Anna Kristine fullyrðir að
þetta sé erfiðasta starf sem
hún hafi gegnt um dagana.
„Áður en ég tók við þessu
starfi hafði ég ekki hugmynd
um að dýraníð væri til. Hver
getur hent ketti í kartöflupoka
og skilið hann eftir í Heið-
mörk? Kæft hann og fryst í
senn. Ég vissi ekki að svona
mikil grimmd byggi í mönn-
um. Hver getur pyntað mál-
leysingja? Sem betur fer er líka
til gott fólk sem bjargar kött-
um og kemur þeim til okkar.“
 Kattavinafélagið heldur
styrktartónleika fyrir Kattholt
í Frikirkjunni á fimmtudag-
inn kl. 20, þar sem fram
koma landskunnir kattavinir
á borð við Bubba Morthens,
Björgvin Halldórsson, Daníel
Ágúst, Jóhönnu Guðrúnu,
Krumma, Magnús og Jóhann,
Guðrúnu Gunarsdóttur og
Röggu Gröndal.