Morgunblaðið - 29.07.2010, Blaðsíða 23

Minningar 23
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. JÚLÍ 2010
✝ Jóna Jónsdóttirfæddist á Jarls-
stöðum í Aðaldal 2.
apríl 1936, starfaði
og bjó á Selfossi síð-
ustu 40 ár. Hún lést
á Landspítalanum
við Hringbraut að-
faranótt föstudags-
ins 23. júlí 2010.
Jóna var dóttir
Jóns Sigtryggssonar,
f. 5. apríl 1902, d.
23. ágúst 1991 og
Kristínar Ein-
arsdóttur, f. 15. jan-
úar 1899, d. 9. október 1974.
Systkini hennar eru Sigtryggur,
d. 25. febrúar 1989, Hólmfríður
Kristín, d. 18. desember 2005,
Einar Jónsson, d. 10. maí 2009,
Þuríður Sigurveig, Sigurður
Líf, f. 1989 og dóttir hennar er
Þórunn, f. 2008, Ingibjörg Jóna,
f. 1992, Perla Sóley, f. 2000 og
Róbert Dagur, f. 2005, b) Guð-
björg Erla Freysdóttir, f. 1976,
eiginmaður hennar er Pálmi Pét-
ursson, f. 1972 og börn þeirra
eru Karítas Ósk, f. 1997, Stein-
unn Ösp, f. 2000 og Salka Þöll, f.
2003, c) Hafdís Vala Freysdóttir,
f. 1978, börn hennar eru Ásbjörn
Freyr, f. 1997og Felix Freyr, f.
2010, í sambúð með Hilmari Frey
Hilmarssyni, f. 1975, d) Kristín
Ósk Freysdóttir, f. 1980, börn
hennar eru Birta Teresa, f. 1999,
Embla Sól, f. 2001, Adam Elí, f.
2007 og óskírð, f. 2010, í sambúð
með Reyni Haraldi Þorgeirssyni,
f. 1976; 2) Guðrún Sandra Gunn-
arsdóttir, f. 1969, barn hennar er
Gunnþór, f. 2006; 3) Gunnar Þór
Gunnarsson, f. 1970.
Útför Jónu fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag, 29. júlí 2010, og
hefst athöfnin kl. 11.
Björn, Þorgrímur og
Sigríður. Uppeld-
issystir þeirra er
Sigríður Jónína
Helgadóttir. Sam-
býlismaður Jónu er
Gunnar Karl Gränz,
f. 30. nóvember
1932. Foreldrar
hans voru Carl Jó-
hann Gränz, f. 22.
júlí 1887, d. 14. nóv-
ember 1967 og Guð-
rún Ólafsdóttir, f.
10. september 1897,
d. 2. janúar 1957.
Börn Jónu eru: 1) Kristín Ingólfs-
dóttir, f. 1956, eiginmaður henn-
ar er Freyr Guðlaugsson, f. 1950
og börn þeirra eru
a) Eva Jóna Ásgeirsdóttir, f.
1972, börn hennar eru Kristín
Kæra vinkona!
Það hefur eitthvað breyst í Hrís-
holtinu. Hún Jóna okkar er farin.
Við minnumst Jónu sitjandi við
eldhúsborðið hjá okkur með löngu
brúnu sígretturnar, segjandi sögur
með sínum dillandi smitandi hlátri,
lífsglöð, hress og brosandi.
Jóna og Gunnar hafa spilað stórt
hlutverk í lífi okkar hér síðstu 30
árin, hláturinn hennar Jónu og um-
hyggja tengist æskuminningum
okkar systkinanna sem litum á
Jónu og Gunnar sem ömmu og afa
meðan foreldrar okkar litu á þau
sem góða og hjálpsama vini. Jóna
tók alltaf brosandi á móti okkur
krökkunum og var alltaf reiðubúin
til að rétta hjálparhönd hvort sem
það var að lauma mola í hönd
yngsta drengsins sem líkaði ekki
maturinn hjá móður sinni eða kíkja
yfir til að gefa fiskunum að éta ef
við brugðum okkur af bæ.
Áramótaveislurnar hennar Jónu
voru magnaðar líka. Perutertan
var slík að maður hlakkaði til allan
desembermánuð að fá að smakka
hana. Á haustin voru farnar berja-
ferðir undir Ingólfsfjallið þar sem
margir lítrar rötuðu heim í botn-
langann í Hrísholtinu. Flatköku-
bakstrinum má ekki gleyma, Jóna
steikti meðan mamma hnoðaði svo
ilminn lagði um allt hverfið. Margt
fleira gætum við tínt til en leyfum
okkur að eiga þær minningar fyrir
okkur.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Með þessum fátæklegu orðum
kveðjum við þig, elsku Jóna okkar,
og þökkum þér fyrir allar þær
stundir sem við höfum átt með þér
og þínum. Við gleymum þér aldrei.
Við sendum öllum aðstandendum
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Kveðja frá fjölskyldunni á móti,
Páll, Hanna, Guðrún, Krist-
jana og Sigurður.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Í dag kveðjum við góða vinkonu,
hana Jónu Jóns, og langar mig til
að minnast hennar í örfáum orðum.
Leiðir okkar lágu fyrst saman
þegar leikskólinn Álfheimar tók til
starfa í desember 1988. Þar hófum
við báðar störf í eldhúsinu og hefur
okkar vinátta verið óslitin síðan þá.
Það var mjög gott að vinna með
Jónu, hún var alltaf létt í lund og
stutt í glensið. Það gekk oft ým-
islegt á í eldhúsinu hjá okkur og er
mér ofarlega í minni þegar við bök-
uðum fyrstu vatnsdeigsbollurnar
og þær fylltu ofninn, og þegar
pönnukökupannan týndist í pönnu-
kökustaflanum. Það er af mörgu að
taka í minninganna sjóði og verða
þær minningar vel geymdar.
Jóna var úrræðagóð og gott að
vinna í hennar návist, svo var nú
líka aldeilis gaman að skemmta sér
með henni, þá var hún hrókur alls
fagnaðar.
Jóna hélt tryggð sinni við fyrr-
verandi samstarfkonur allt til
endaloka og mætti alltaf í árlegan
hitting sem þær Álfheimakonur
héldu og buðu okkur með, sem
reyndar var nú stundum tvisvar á
ári svo skemmtilegur er þessi hóp-
ur.
Jóna var sérstaklega verklagin
og mjög listræn. Og hafði hún gam-
an af allskonar föndri. Glerlistin
átti hug hennar allan seinustu árin
og voru hlutirnir margir og fallegir
sem hún gerði. Í glerinu eignaðist
hún góðan vinakvennahóp.
Jóna mín, það er af svo mörgu að
taka í minninganna sjóði, og vil ég
þakka þér allar okkar góðu sam-
verustundir með Álfheimakonun-
um, allir kaffibollarnir heima við
eldhúsborð og góðu stundirnar
með glerlistahópnum.
Minning þín er ljós í lífi okkar
allra sem fengum að kynnast þér.
Jóna mín:
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Fjölskyldu Jónu sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guðbjörg Ólafsdóttir (Gugga).
Þegar leikskólinn Álfheimar á
Selfossi hóf starfsemi sína fyrir
rúmum 20 árum var Jóna ein af
starfsmönnum sem þar hófu störf.
Jóna starfaði í eldhúsi leikskólans í
nær 17 ár eða þar til hún lét af
störfum fyrir aldurs sakir. Jóna
var traustur samstarfsmaður sem
gott var að leita til. Hún hafði
ákveðnar skoðanir, talaði með
norðlenskum hreim, bjó til góðan
mat, var skemmtileg, brosmild og
hrókur alls fagnaðar þegar starfs-
menn gerðu sér dagamun hvort
sem um var að ræða í dagsins önn
eða utan leikskólans.
Við eigum margar góðar minn-
ingar frá þessum árum og vinátta
myndaðist sem við höfum hlúð að
með því að hittast einu sinni til
tvisvar á ári, nokkrar af þessum
„gömlu“. Síðast hittumst við allar í
apríl sl. og þá beið Jóna úrskurðar
veikinda sinna og kveið niðurstöð-
unni. Þegar í ljós kom að um
krabbamein var að ræða tókst hún
á við það verkefni af miklu æðru-
leysi og ætlaði að hafa betur. Hún
hafði t.d. pantað sér tíma á snyrti-
stofu þegar meðferðinni væri lokið.
En í hennar tilfelli var við ofurefli
að etja. Hún kvaddi svo þetta jarð-
líf snemma dags 23. júlí sl. eftir
stutt en erfið veikindi.
Jóna hafði yndi af garðrækt og
ber garðurinn við hús hennar í
Hrísholtinu þess glöggt vitni. Hún
var listamaður og lék allt í höndum
hennar hvort sem það var vinna
með gler, fatasaumur eða bara það
sem var sett í hendur hennar. Hún
var einn af brautryðjendum og
stofnendum Þroskahjálpar á Suð-
urlandi og bar ávallt hag barna fyr-
ir brjósti. Hún varð ung mamma,
amma, langamma og langa-
langamma og stóð ávallt undir
merkjum við öll þau tímamót. Jóna
var máttarstólpi fjölskyldunnar og
er missir hennar mikill.
Elsku Jóna, við vitum að þú hef-
ur verið hvíldinni fegin úr því sem
komið var. Við eigum eftir að
sakna þín næst þegar gamli Álf-
heimahópurinn kemur saman en
margar góðar minningar eigum við
um þig sem gott verður að rifja
upp. Við viljum kveðja þig að lok-
um með þessu ljóði Ingibjargar
Sigurðardóttur og með ósk um
góða heimkomu:
Hver minning dýrmæt perla að liðn-
um lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
Fyrir hönd gamla
Álfheimahópsins,
Ingibjörg Stefánsdóttir.
Jóna Jónsdóttirþakklát og ánægð að hafa átt þigsem afa, þú varst engum líkur. Það
var svo yndislegt að koma til ykkar
ömmu á Túngötuna, ég get ekki lýst
því með orðum hversu mikið ég mun
sakna þess. Ég á óteljandi minning-
ar frá Túngötu þrettán og allt eru
það góðar minningar. Alltaf var jafn
gaman að koma, hlýjan og kærleik-
urinn frá ykkur hjónum var svo
mikill að alltaf fór maður út með
bros á vör. Það var sama hvenær
maður kom í heimsókn til þín, alltaf
mátti maður búast við smá „afah-
úmor“, þú varst svo skemmtilegur
sögumaður og alltaf gat maður hleg-
ið með þér.
Elsku afi, þú varst einn yndisleg-
asti maður sem ég hef kynnst, ástin
og hlýhugurinn frá þér var ómet-
anlegur og mér finnst ég heppnust í
heiminum að hafa átt þig að.
Frá því ég fékk bílpróf hefur
uppáhaldsþvottaplanið mitt verið á
Túngötunni. Það var svo gaman að
koma til þín í skúrinn, þar var mað-
ur öruggur um að allar græjur væru
til og ekki sakaði að alltaf vildir þú
hjálpa og þá var alltaf hægt að bóka
sömu útkomuna, að bíllinn myndi
glansa þegar honum væri bakkað út.
Þannig mun ég minnast þín afi, að
allt sem þú gerðir, gerðir þú vel.
Þetta líf er fljótt að breytast, engin
amma búin að vera heima síðustu
mánuði og nú enginn afi heldur til
að heimsækja. Þegar ég keyri fram
hjá húsinu ykkar streyma tárin nið-
ur, það er eitthvað svo óraunveru-
legt að hugsa að næst þegar maður
labbar þaðan út verður enginn afi að
vinka í dyrunum með bros á vör.
Mörg okkar munu minnast þess
hversu nýtinn þú varst og þá að-
allega í eldamennskunni, kokkasög-
urnar þínar voru frábærar og gat
maður ekki annað en hlegið að þér
þegar þú varst að segja manni frá
veislumáltíðunum þínum. Sósa
útbúin úr kjötsúpu frá því deginum
áður er eitthvað sem eingöngu afa
Sveina dettur í hug að gera.
Þú varst ríkur maður, afi, sex
börn og er pabbi minn þeirra á með-
al, alltaf fannst mér jafn gaman að
skjótast með pabba til þín eftir að
þú hafðir hringt í hann og beðið
hann að koma að laga eitthvað,
húmorinn á milli ykkar var svo
skemmtilegur. Já, þetta eru skrít-
inir tímar fyrir pabba, systkini hans
og okkur öll.
Elsku besti afi minn, ég trúi því
og veit að nú ert þú kominn til elsku
ömmu sem þú hefur saknað svo mik-
ið.
Elsku afi, mikið óskaplega sakna
ég þín, ég mun hlýja mér við allar
fallegu minningarnar sem ég geymi
um þig í hjarta mínu.
Hvíldu í friði.
Þín
Ástrós.
Sæll afi minn, það er stutt stórra
högga á milli og nokkuð ljóst að
höggin hafa verið stór og þung und-
anfarið við brotthvarf ömmu fyrr á
þessu ári og ekki síst nú með brott-
hvarfi þínu úr þessum heimi. Högg-
in lenda víða á stórfjölskyldunni við
brotthvarf ykkar beggja en ég tel
víst að hún taki við þeim án þess að
hika í þeirri trú að þú sért nú kom-
inn aftur til ömmu til að hugsa um
hana eins og þú gerðir svo vel síð-
ustu árin er hún þurfti sem mest á
þér að halda. Svei mér þá, þú
ákvaðst að þverneita manninum
með ljáinn fyrir ekki svo löngu, rétt
til þess að vera til staðar fyrir
ömmu, eða þannig lít ég á það alla-
vega.
Ég kann ekki að telja allar þær
góðu stundir er ég get tengt við þig,
afi minn, en ég minnist nokkurra
meir en annarra, skemmtilegar
spilastundir við eldhúsborðið þar
sem ólsen-ólsen var stundað af mik-
illi ákefð munu seint úr minni mínu
fara. Áhugi þinn á öllu sem maður
var að gera, hvort sem það var fót-
bolti eða eitthvað annað, skein í
gegnum samveru okkar. Þú lést
verkin tala í orðsins fyllstu merk-
ingu og alltaf gat maður stólað á að
hjólaverkstæði afa í bílskúrnum
væri opið og til þjónustu reiðubúið
er neyð bar að garði, en þá neyð bar
víst ansi oft að garði minnir mig.
Óteljandi voru stundir okkar feðg-
anna í bílskúrnum að Túngötu 13 við
allskonar bílviðgerðir þar sem þú
varst aldrei langt undan við að að-
stoða og spjalla um daginn og veg-
inn og ekki voru bón- og þrifadagar
mínir mikið færri á Túngötunni en
þar áttum við vel saman og mátti
ávallt búast við góðum móttökum og
ráðum er tengdust þeim málum sem
öðrum. Alltaf passaðir þú svo upp á
að amma setti nú heitt á könnuna og
eitthvert góðgæti væri í boði með
kaffinu, annað kom náttúrlega ekki
til greina og var þá bara gerður túr
upp í kaupfélag ef eitthvað skorti í
ísskápinn. Þú gast alltaf nálgast
hlutina á áhugaverðan hátt, „komdu
og sjáðu“ var ósjaldan sagt og með
glott í andliti vaktir þú ávallt brenn-
andi áhuga á því hvað beið manns
handan hornsins, þó það væri ekki
nema nýgljáfægð dekkin á nýja bíln-
um eða nýjasta staðan á bátasmíð-
unum í bílskúrnum. Ef það var eitt-
hvað sem þú kenndir mér, afi minn,
þá var það einfaldlega það að sjá
hvað einföldu hlutirnir geta oft gefið
manni meira en svo margt annað og
hversu lítið þarf til að vera stoltur ef
maður setur bara smá vinnu og
hjarta í verkin þó það séu ekki flókn-
ari hlutir en nýgljáfægð dekkin. Ég
þakka fyrir að börnin mín fengu að
kynnast þér og ömmu þó svo þau
kynni hafi staðið styttra yfir en ég
hefði kosið. Húmorinn þinn og góð-
mennska var aldrei langt í burtu og
munu hugsanir mínar um þig í fram-
tíðinni ávallt skapa jákvætt and-
rúmsloft í huga mínum.
Ég kveð þig, afi minn, með sökn-
uði í hjarta og bið að heilsa henni
ömmu minni í stóra fríinu ykkar
langþráða.
Þitt barnabarn,
Gunnar Davíð og fjölskylda,
Rúna, Steinunn Erla og
Gunnar Darri.
Elsku afi minn.
Mér eru mörg orð í huga þegar ég
sest niður og skrifa til þín. Ég veit
að nú ertu kominn á góðan stað og
að þið amma eruð saman á ný en
mikið ósköp var erfitt að kveðja þig.
Ekki er nú langt síðan ég kvaddi
ömmu, svo gerist þetta allt svo
hratt, en þín var þörf annars staðar
og veit ég að þér líður vel núna og að
þú ert í góðum höndum.
Mér verður hugsað til baka um
allar þessar dásamlegu stundir sem
ég átti með þér á Túngötunni og þá
einna helst stundina sem við áttum
öll saman, stórfjölskyldan á Túngöt-
unni fyrir ekki svo löngu. Þetta var
yndislegur dagur með yndislegu
fólki, dagur sem mun lifa í minning-
unni um ókomna tíð.
Ég vil þakka fyrir alla þá ást og
umhyggju sem þú hefur alla tíð sýnt
mér og ekki síst þann stuðning sem
þú og amma sýnduð okkur systr-
unum í sundinu. Það var alltaf hægt
að treysta á ykkur sama hvað á
dundi.
Þú varst enginn venjulegur afi, afi
minn, þú varst besti afinn, besti afi
sem nokkurt barn getur hugsað sér.
Nú eruð þið amma saman á ný og
gleður það mitt hjarta að hugsa til
þess.
Hvíldu í friði, þín minning verður
geymd við hjartastað.
Ég elska þig afar heitt.
Ástarkveðja,
Íris Edda.
Afi okkar.
Hversu sárt það var að missa þig
fáum við ekki lýst.
Þú varst besti afi sem nokkur get-
ur hugsað sér. Þú varst stálið í fjöl-
skyldunni sem gerði besta kakó í
heimi. Þú varst dugnaðarmaður,
hlýr, hress og kvartaðir adrei yfir
neinu. Oftar en ekki montaðir þú þig
yfir sólinni sem var bara í Sand-
gerði.
Hversu glaðar við erum í hjarta
okkar, vitandi af þér hjá ömmu,
fáum við ekki lýst.
Himnaríki fagnar hetju eins og
þér rétt eins og amma gerir.
Við geymum þig ávallt í hjarta
okkar. Við elskum þig og söknum
þín.
Kysstu ömmu frá okkur.
Þínar
Karitas og Diljá.