Morgunblaðið - 29.07.2010, Blaðsíða 21

Minningar 21
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. JÚLÍ 2010
✝ Hreinn Eyjólfs-son, vélstjóri,
fæddist hinn 7.
október 1932 í
Reykjavík. Hann
lést á líknardeild
LSH í Kópavogi 24.
júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru þau Guðmund-
ína Margrét Sigurð-
ardóttir, f. 18. júní
1900, d. 17. júlí
1963, og Eyjólfur J.
Finnbogason, f. 8.
júlí 1902, d. 4. nóv-
ember 1979. Hreinn átti sjö al-
systkini, 5 hálfbræður sam-
mæðra og 8 hálfsystkini
samfeðra. Systkinin eru: Hrafn-
hildur Stella, Hilmar, Hjördís
Elsa, Hreiðar, Hreiðar, Hulda
Sigurlaug, Hlöðver. Sammæðra:
Hörður Þorsteinsson, Haukur
Þorsteinsson, Haraldur Þor-
steinsson, Hákon Þorsteinsson,
Hafsteinn Þorsteinsson. Þann
26. júní 1957 kvæntist Hreinn
Guðrúnu Jónu Sturludóttur, f.
23.3. 1932 að Fljótshólum í
Gaulverjabæjarhreppi, d. 28.12.
2006. Foreldrar Guðrúnar voru
Sturla Jónsson, bóndi á Fljóts-
hólum, f. 26.6. 1888, d. 14.2.
1953, og k.h. Sigríður Ein-
arsdóttir, f. 9.1. 1892, d. 7.5.
Una Guðmundsdóttir, f. 4.9.
1987, hennar dætur eru Aurora
Vilný og Athena Véný Vign-
isdætur. d) Steinþór Ólafur Guð-
rúnarson, f. 3.1. 2000. 4) Gestur,
f. 27.12. 1964, maki Svanhildur
Ó. Þórsteinsdóttir. Þeirra börn:
a) Guðrún Jóna, f. 27.11. 1997,
b) Hlynur, f. 23.8. 2003. Stjúp-
sonur Gests er Þórsteinn Sig-
urðsson. 5) Hlynur, f. 19.7. 1968,
maki Erika M. Carnero, dóttir
þeirra Luna Marín f. 13.4. 2007.
Hreinn ólst upp á Bergþóru-
götunni í Reykjavík ásamt systk-
inum sínum og hálfbræðrum.
Hann lauk Iðnskólanum í
Reykjavík og sveinsprófi í vél-
virkjun í Vélsmiðju Kristjáns
Gíslasonar 1954, vélstjóraprófi í
Vélskólanum í Reykjavík 1956
og rafmagnsdeild 1957. Hann
var kyndari/vélstjóri hjá Vita-
og hafnamálastjórn á dýpk-
unarskipinu Gretti milli bekkja
1955-57 en var síðan vélstjóri
hjá Eimskipafélagi Íslands frá
1957 þar sem hann starfaði sem
vélstjóri á ýmsum skipum félags-
ins og sem yfirvélstjóri frá 1974.
Hann var síðast á ms. Laxfossi
til ársins 1996 er hann lét af
störfum vegna veikinda konu
sinnar. Hreinn gekk til liðs við
Oddfellowregluna hinn
20.11.1975 og starfaði í stúku
nr. 11, Þorgeiri.
Útför Hreins Eyjólfssonar fer
fram frá Fossvogskirkju fimmtu-
daginn 29. júlí kl. 13.
1966. Börn Hreins
og Guðrúnar eru: 1)
Jóhanna, f.
16.9.1956, maki Be-
nóní Torfi Eggerts-
son. Þeirra börn: a)
Alfa Rós, f. 13.3.
1978. b) Stefanía, f.
11.1.1985, maki
Andri Stefan.
Þeirra sonur Be-
nóní Stefan. c)
Hreinn, f. 28.11.
1986. d) Ragnheið-
ur, f. 28.1. 1994. 2)
Steinþór, f. 10.1.
1961, maki Elín Skarphéð-
insdóttir. Þeirra börn: a) Dagný
Dögg, f. 7.1. 1982, maki Börkur
Hrafnkelsson, synir þeirra
Steinþór Freyr og Hrafnkell
Örn. b) Axel Hreinn, f. 1.11.
1983, maki Áslaug Kristvins-
dóttir, sonur þeirra Ari Þór.
Stjúpsonur Axels: Ísar Logi.
Stjúpbörn Steinþórs eru Lára
Björg og Kári Sigurbjörnsbörn.
Sonur Láru er Hlynur Daði
Birgisson og dóttir Kára er Júl-
ía Sól. 3) Guðrún, f. 27.12. 1964,
hennar börn: a) María Guðrún,
f. 10.1. 1981, dóttir hennar Ísa-
bella Róbjörg. b)Véný Guð-
mundsdóttir, f. 1.11. 1984, maki
Sigurpáll Hermannsson, þeirra
börn Ísak Elí og Íris Emma. c)
Elskulegur tengdapabbi minn er
fallinn frá.
Árið 1995 lágu leiðir okkar Gests
saman og var okkur Þórsteini, syni
mínum, vel tekið bæði af Gunnu og
Hreini og reyndust þau okkur alla
tíð mjög vel. Alltaf var hægt að
leita til Hreins, hann gaf góð ráð
og var alltaf fyrstur á staðinn þeg-
ar á þurfti að halda. Hann var
hjálpsamur og handlaginn og gat
gert við ótrúlegustu hluti, sann-
kallaður „lagari“ eins og krakk-
arnir kölluðu hann.
Hreinn var einstaklega barngóð-
ur, hann var húmoristi, staðfastur,
duglegur, blíður og góður maður.
Hann náði góðu sambandi við
barnabörnin sín og hafði einstakt
lag á að koma þeim til að hlæja.
Ég á eftir að sakna hans og ég
minnist hans með hlýju og þakk-
læti.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Hjartans kveðja og þakklæti frá
mér og börnunum mínum.
Svanhildur Ólöf
Þórsteinsdóttir.
Þegar við setjumst niður og
hugsum um afa Hrein kemur fyrst
upp í hugann hvað okkur þótti
hann skemmtilegur, mikill húmor-
isti og stríðinn, þegar við vorum
yngri var hann alltaf til í bæði
sprell og leiki.
Í sumarhúsinu á Fljótshólum
eigum við ótal góðar minningar og
ein sem stendur upp úr var þegar
afi keypti lítinn kofa sem við
barnabörnin gátum leikið okkur í.
Við vígslu kofans kom hann með
súkkulaði og gos og svo var haldin
veisla í kofanum, þetta var dæmi-
gert fyrir afa að gleðja okkur
krakkana.
Við komum ekki svo til afa og
ömmu á Sogavegi að hann laumaði
ekki að okkur einhverju góðgæti,
þegar hann var enn á sjónum átti
afi alltaf fullt af útlensku nammi,
kexi og Tuborg-appelsíni sem okk-
ur systrum þótti mjög spennandi
að fá, amma var nú ekkert of hrifin
af að hann væri að gefa okkur sæt-
indi enda vildi hún helst halda að
okkur gulrótum og mysu.
Yngri barnabörnin muna helst
eftir fílakaramellunum sem hann
kom alltaf með handa strákunum
sínum þeim Steinþóri Óla og
langafastráknum Ísak Elí en fyrst
urðu þeir að klára matinn sinn
annars var engin fíló. Við systur
vorum svo heppnar að fá að fara í
siglingu með afa á Laxfossi meðan
hann var enn á sjó sem við gleym-
um aldrei, afi dekraði við okkur
eins og honum einum var lagið og
þótti okkur sérstaklega spennandi
að fara niður í vél þar sem hann
vann.
Afi Hreinn var „lagari“, ef eitt-
hvað bilaði eða brotnaði þá var
gott að fá afa til að gera við því
hann gat allt og gerði það af mikilli
vandvirkni.
Það var sama hvað var, afi var
alltaf til staðar fyrir okkur barna-
börnin og vildi hjálpa okkur með
hvað sem er og fylgjast bæði með
okkur og börnunum okkar.
Við viljum þakka Hreini afa
samfylgdina og við vitum að núna
líður honum vel hjá Gunnu ömmu.
Véný, Una og Steinþór Óli.
Elsku besti afi, nú þegar þú hef-
ur kvatt þennan heim, þá viljum
við þakka þér fyrir allar þær
stundir sem við áttum saman og
þær minningar sem þær hafa skilið
eftir.
Sterk er minning okkar þegar
þú varst að vinna við einhverja
hluti, hvort sem það var heima á
Sogavegi, í bústaðnum (ömmukoti)
eða í vélarrúminu í skipinu, þá
fylgdumst við með af aðdáun. Því
að í okkar huga kunnir þú allt.
Sólstafir glitra um sumardag.
sælt er á grund og tindi.
Algróið tún og unnið flag
ilmar í sunnanvindi.
Kveður sig sjálft í ljóð og lag
landsins og starfans yndi.
Annir og fegurð augað sér.
yfir er sólarbjarmi.
Léttklætt til vinnu fólkið fer,
fölbrúnt á hálsi og armi.
Sumarsins gleði í svipnum er,
sólstafir innst í barmi.
(Guðmundur I. Kristjánsson)
Takk fyrir allt.
Þín barnabörn,
Dagný Dögg og
Axel Hreinn.
Við barnabörn Hreins Eyjólfs-
sonar vorum ekki há í loftinu þeg-
ar við gerðum okkur grein fyrir að
afi okkar væri ótrúlega merkilegur
maður. Hann var vélstjóri sem
sigldi til fjarlægra landa, átti botn-
lausa fílakaramellufötu og var sá
allra snyrtilegasti maður sem
nokkurt okkar hafði séð. Engan
hefði dreymt um að fara í brúnku-
keppni við afa sem var fagurlega
sólbrúnn allan ársins hring og
aldrei tókst neinum að vinna hann í
leiknum: „Sá sem hreinsar diskinn
sinn best fær tvær fílakaramellur.“
Afi átti líka flottustu konuna, flest
systkinin og framúrstefnulegustu
græjurnar. Hann þoldi ekki kók af
einhverri ástæðu og bauð því ein-
göngu upp á appelsín í jóla- og
páskaboðum. Sum okkar voru svo
heppin að fá að fljóta með afa á
margra daga skipstúr og var sú
upplifun algjörlega ógleymanleg.
Eftir því sem við urðum eldri óx
aðdáun okkar á afa meir og meir.
Hann var ekki bara frábær afi
heldur einnig góður félagi og var
ekki seinn að mæta á svæðið ef
einhver þurfti á hjálp að halda.
Þau okkar sem fluttu úr foreldra-
húsum komust fljótt að því að
Hreinn afi gat gert við allt á
nokkrum mínútum með vasahníf
einan að vopni. Fyrst og fremst
var hann þó ömmu alveg ótrúlegur
eiginmaður og hefði glaður gefið
allt sem hann átti til að láta henni
líða betur.
Við erum einstaklega þakklát
fyrir að hafa fengið að vera barna-
börn Hreins Eyjólfssonar. Í honum
eigum við frábæra fyrirmynd en
leitun er á óeigingjarnari og hjálp-
samari mönnum en honum.
Alfa Rós Pétursdóttir,
Hreinn Benónísson, Ragn-
heiður Benónísdóttir og
Stefanía Benónísdóttir.
Elsku afi Hreinn. Afi okkar var
alltaf svo góður og skemmtilegur.
Afi sem lagðist í gólfið og lék sér
við okkur þegar við vorum pínulítil.
Afi okkar í ömmukofa sem við
heimsóttum oft á sumrin. Afi sem
við borðuðum grjónagraut með á
mánudagskvöldum. Afi okkar sem
potaði í magann til að athuga hvort
við værum í raun södd eftir matinn
og gaf okkur karamellu í verðlaun.
Afi sem kitlaði okkur og grínaðist
svo við veltumst um af hlátri. Afi
sem var svo blíður og góður og
knúsaði okkur og kyssti alltaf
bless. Afi okkar sem var besti afi í
heimi.
Við minnumst þín með hlýju og
vitum að nú ertu kominn til ömmu
Guðrúnar Jónu og líður miklu bet-
ur.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson.)
Elsku afi, við elskum þig heitt
og geymum fallegar minningar í
hjarta okkar alla tíð.
Guðrún Jóna Gestsdóttir
og Hlynur Gestsson.
Hreinn Eyjólfsson
Elsku frænka, nú er
komið að leiðarlokum
og það er með miklum
söknuði sem við kveðj-
um þig í dag en margar
og skemmtilegar minningar um þig
munu ylja okkur um ókomna tíð. Það
var bara til ein Vippa frænka og það
mun enginn geta fyllt það skarð sem
þú skilur eftir en við lofum því að
halda áfram að hlæja og hafa gaman
af lífinu þér til heiðurs. Það var alltaf
stutt í grínið hjá þér og ófáar minn-
ingar sem við systur eigum um þig
brosandi og hlæjandi, segjandi
fyndnar sögur og brandara. Það verð-
ur mikill missir fyrir alla fjölskylduna
okkar að hafa þig ekki hjá okkur, þú
varst svo stór partur af okkur, engin
Vippa í afmælisveislum, á jólum, á
Flórída, á Heylæk, í London eða bara
til að skreppa í heimsókn til þegar
okkur leiðist og langar að brosa. Eng-
in röndótt jólakaka í jólaboðinu, sím-
hringingar á „thanksgiving“ eða skál-
að í rauðvíni við þig.
Manstu þegar ég (Heiða) kom til
þín til Flórída í fyrsta skiptið, mér
fannst ég vera komin til Beverly
Hills, ég hafði aldrei upplifað annað
eins. Það var stjanað við mig á alla
lund og aldrei gleymi ég humrinum
sem þið Siggi buðuð mér upp á á fína
veitingastaðnum. Og svo þegar ég var
ein í Orlando, þú máttir ekki heyra á
það minnst að ég væri þar alein og þið
Siggið brunuðuð upp eftir og náðuð í
mig og ég var hjá ykkur í góðu yf-
irlæti í heilan mánuð, við spókuðum
okkur í sólinni, fórum á stóra flóa-
markaðinn, létum Sigga elda morg-
unmat handa okkur á hverjum degi
og horfðum á Americás Most Wanted
í sjónvarpinu.
Eða þegar þú fórst með mér
(Fríðu), mömmu og Dóru til London
að heimsækja Sússý. Þar fannstu
þessa líka flottu „demanta“-skó, enda
að fara að hitta Betu drottningu. Þú
varst ekkert smá glöð með þá, settist
upp á lágt borð og dinglaðir fótunum,
þar sem þú náðir ekki niður, og dáðist
að þeim. Verst þótti mér að passa
ekki í þá, þeir voru of litlir enda ekki
nema númer 35. Það var aðalmottóið
hjá mér þegar ég var lítil að komast í
skóna hennar Vippu frænku því þeir
voru alltaf svo flottir
Elsku Vippa, takk fyrir að vera
alltaf svona góð við okkur og hugsa
svona vel um okkur í gegnum tíðina.
Við söknum þín.
Heiða Lára og Fríða Ruth.
Yndisleg frænka hefur kvatt þenn-
an heim og haldið af stað í langt ferða-
lag. Vippa var ekki óvön því að ferðast
enda fóru hún og Siggi út um allan
heim og ferðasögurnar endalausar og
áhugaverðar.
Eins dapurlegt og það er að kveðja
Vippu frænku þá er ekki annað hægt
en að hlæja þegar hugsað er um allt
sem við höfum brallað saman í gegn-
um tíðina. Samverustundirnar eru
margar enda þekki ég ekki neina fjöl-
skyldu sem er eins samrýnd og okk-
ar. Vippa var einstaklega hláturmild
og var alltaf hrókur alls fagnaðar.
Hún hafði líka einstakt lag á að koma
fólki í kringum sig í gott skap og var
alltaf með að minnsta kosti einn góð-
an brandara í farteskinu.
Mínar skemmtilegustu minningar
með Vippu eru án efa um heimsóknir
hennar til mín til London og ógleym-
anlega ferð mína til Flórída þar sem
tekið var á móti mér og mínum eins
og höfðingjar væru á ferð.
Með þakklæti í huga kveð ég elsku-
lega frænku. Ég heyri enn hlátur
hennar í huganum og hann mun ylja
mér um ókomin ár.
Rauðvínshornið hefur misst mikil-
vægan meðlim en við sem eftir erum
munum halda uppi heiðri elsku Vippu
Vilborg Pétursdóttir
✝ Vilborg Péturs-dóttir fæddist í
Reykjavík 24. júlí
1943. Hún lést á líkn-
ardeild Landspítalans
í Kópavogi 19. júlí
2010.
Útför Vilborgar var
gerð frá Kópavogs-
kirkju 27. júlí 2010.
um ókomin ár.
Elsku Siggi, Pétur,
Halli og fjölskyldur.
Ég bið fyrir styrk til
ykkar og vona að þið
haldið áfram að lifa líf-
inu með bros á vör.
Súsanna
Heiðarsdóttir.
Í dag kveðjum við
ástkæra frænku okkar
sem kveður alltof
snemma. Engan óraði
fyrir því að hún yrði
ekki með okkur áfram. Var það því
mikið reiðarslag hversu alvarleg veik-
indi hennar voru og hversu hratt
henni hrakaði. Þá er gott að eiga allar
björtu minningarnar sem ylja hjartað
og þær eru svo sannarlega margar.
Frá því við vorum smástelpur var
Vippa frænka stór hluti af okkar lífi.
Ef foreldrar okkar gáfu okkur kost á
að velja hvert farið var í sunnudags-
bíltúrnum var svarið yfirleitt: til Vippu
frænku og Sigga – sem í okkar huga
eru eitt. Á Skjólbrautinni var okkur
alltaf tekið með opnum örmum. Garð-
urinn var nýttur til skemmtilegra
leikja og buslulaugin er eftirminnileg.
Þegar inn var komið biðu iðulega
kræsingar á borðum. Regnbogakök-
urnar hennar Vippu eru minnisstæð-
ar, ekki síst fyrir bleika litinn, og auð-
vitað bauðst alltaf kók í glerflösku sem
fátítt var að fá á þessum árum.
Umhyggja Vippu og samviskusemi
lýsti sér vel þegar Birgitta féll niður
tröppur í einni heimsókn sinni. Sam-
kvæmt læknisráði þurfti að vekja hana
á klukkutímafresti. Þar sem foreldrar
okkar voru erlendis tók Vippa að sér
að sinna því, vakti yfir henni alla nótt-
ina en skilaði samt sínum vinnudegi
daginn eftir.
Vippa og Siggi voru iðin við að koma
með ýmsan skemmtilegan varning frá
Ameríku sem alltaf vakti athygli. Í
gegnum þau kynnumst við amerísku
jólaskreytingunum og þau höfðu mikla
ánægju af því að deila með okkur
gleðinni sem þeim fylgdi, englatopp-
arnir, jólasveinar sem sungu og döns-
uðu, stóri snjókarlinn við útidyrnar –
allt kallaði þetta fram bros á vör og
réttu jólastemninguna. Vippa var
óhrædd við að kynna fyrir stórfjöl-
skyldunni ameríska hátíðarsiði í mat-
argerð, reyktur kalkúnn, sætar kart-
öflur með sykurpúðum og fleira í þeim
dúr.
Oddný dvaldi í New York um tíma
og mun ekki gleyma gleðinni þegar
Vippa og Siggi birtust algjörlega
óvænt á tröppunum. Það var dæmi-
gert fyrir þau að telja ekki eftir sér að
taka á sig langan krók til að heilsa upp
á ættingja. Þessi heimsókn varð til
þess að hún fór síðar til þeirra á Flór-
ída og fékk þar konunglegar mót-
tökur.
Gestrisni þeirra var engri lík, gilti
þar einu hvort um var að ræða heimili
þeirra í Kópavoginum, á Heylæk eða á
Flórída, alltaf vorum við jafn velkom-
in. Á Heylæk áttu Vippa og Siggi sinn
helgistað og þar hafa þau unnið ein-
stakt þrekvirki í skógræktinni. Jörðin
ber glöggt merki um natni þeirra og
kímnigáfu. Þangað er gott og gaman
að koma því alltaf er eitthvað nýtt að
sjá og einstaklega vel tekið á móti
gestum. Í okkar vinahópum er umtal-
að hversu gaman var að koma á Hey-
læk.
Vippa átti stóran þátt í að fjölskyld-
an hittist og heldur saman. Lífsgleði
hennar og kátína smitaði út frá sér.
Hún hafði gaman af samkvæmisleikj-
um, var mjög minnug á brandara og
dugleg að leyfa öðrum að njóta með
sér. Sextugsafmæli hennar lýsir
Vippu vel, tónlist, veitingar og um-
gjörðin öll voru til fyrirmyndar, allt
var skipulagt í þaula og séð til þess að
öllum leið vel og smitandi gleðin í fyr-
irrúmi.
Minningar um góða frænku lifa í
hjörtum okkar og við kveðjum með
þakklæti í huga.
Hulda, Oddný og Birgitta
Guðmundsdætur.
 Fleiri minningargreinar um Vil-
borgu Pétursdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.