Morgunblaðið - 29.07.2010, Blaðsíða 26

26 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. JÚLÍ 2010
✝ Jón Trausti Eyj-ólfsson fæddist í
Reykjavík 22. nóv-
ember 1927 og and-
aðist á líknardeild
Landspítalans þann
20. júlí 2010. For-
eldrar hans voru
hjónin Eyjólfur Ein-
ar Jóhannsson hár-
skeri og Þórunn
Jónsdóttir. Trausti
var næstyngstur í
hópi 6 systkina,
þeirra Helgu Unnar,
Gyðu, Svönu, Erlu
og Jóhanns Braga. Svana er nú
ein eftirlifandi þeirra systkina.
Trausti kvæntist Grétu Finn-
bogadóttur frá Vestmannaeyjum,
þann 23. desember 1951. Börn
þeirra eru Þórunn Helga, maki
unn Hera Ármannsdóttir. Börn
þeirra eru Margrét Irma, Sig-
urður Atli og Lúkas Nói. Sess-
elja, sambýlismaður Kjartan
Guðnason. Börn Sesselju og fyrr-
verandi eiginmanns hennar Arn-
gríms Viðars Ásgeirssonar eru
Ásgeir Bogi og Gréta Sóley.
Dætur Kjartans eru Sólrún Mjöll
og Hugrún Britta. Barna-
barnabörn Trausta og Grétu eru
tvö, þau Andrea Sólveig og Arth-
ur Már. Trausti starfaði sem hár-
skeri ásamt föður sínum og syst-
ur, lengst af í Bankastræti 12,
eða allt til 1984. Að auki starfaði
hann sem ökukennari í rúmlega
40 ár. Frjálsar íþróttir áttu hug
hans á yngri árum en hann
keppti m.a. á Ólympíuleikunum í
London 1948. Trausti var virkur
meðlimur í Kiwanishreyfingunni.
Útför Jóns Trausta fer fram
frá Háteigskirkju í dag, fimmtu-
daginn 29. júlí 2010, og hefst kl.
13.
Stefán Már Hall-
dórsson. Börn
þeirra eru Lilja
Björk, Árni Freyr
og Trausti. Sonur
Stefáns er Halldór
Már. Gunnar Albert,
maki Ásta Birna
Stefánsdóttir. Sonur
þeirra er Þorgeir
Jón. Ólafur Árni,
maki Auður Berg-
steinsdóttir. Sonur
þeirra er Ólafur
Finnbogi. Sonur
Ólafs af fyrra hjóna-
bandi er Brynjar Örn, móðir
hans Guðrún Erna Gunn-
arsdóttir. Börn Auðar af fyrra
hjónabandi eru Hilmar, Soffía,
Guðrún Árný og Bergsteinn
Karlsbörn. Jón Grétar, maki Ing-
Elskulegur afi minn er látinn. Það
er óskaplega erfitt að hugsa til þess
að hann eigi ekki eftir að taka á móti
mér á Háaleitisbrautinni aftur, með
sitt glettna bros og hlýja faðmlag.
Ég á líka bágt með að ímynda mér
elsku ömmu mína án afa, en sam-
rýndari hjón eru vandfundin. Það er
þyngra en tárum taki að vera langt
frá þeim sem ég elska á stundu sem
þessari.
Fallegu minningarnar um afa
minn eru óteljandi, og þær mun ég
varðveita í hjarta mínu um ókomna
tíð. Ég man fyrst eftir afa að kitla
mig, pínulitla. Sú minning er
kannski dæmigerð um hann, en afi
lagði alla tíð mikið upp úr því að
koma öðrum til að hlæja. Hann var
sannkallaður stríðnispúki og brand-
arakarl.
Ég hef ætíð verið afskaplega stolt
af afa mínum, Íslandsmeistaranum,
ólympíufaranum, rakaranum, öku-
kennaranum, kvikmyndaleikaran-
um! … afi var merkismaður sem tók
sér ótalmargt fyrir hendur um æv-
ina. Fjölmargar blaðagreinar hafa
birst um afa í gegnum tíðina, og ekki
voru þær til að draga úr stoltinu. Afi
var fenginn til að leika sjálfan sig,
rakarann og ökukennarann, í kvik-
myndinni Djöflaeyjan. Ég sá mynd-
ina í bíó og þegar afi birtist á skján-
um heyrðist í nokkrum ókunnugum
konum í sætaröðinni fyrir framan
mig: „Nei, þetta er hann Trausti!“
mér til mikillar kátínu.
Ég sakna hjartans afa míns og ég
veit að lífið verður ekki eins án hans.
Hugur minn er hjá elsku ömmu
Grétu, mömmu, Gunnari, Óla, Jóni
og Sessý. Missir okkar allra er mik-
ill, en ég finn í hjarta mínu að afi er
kominn á góðan stað, þar sem hann
finnur ekki lengur til í bakinu, og er
eflaust farinn að reima á sig hlaupa-
skóna á ný.
Guð varðveiti afa Trausta.
Lilja Björk Stefánsdóttir.
Það var ákaflega erfitt að kveðja
afa þann 20. júlí. Hann hefur verið
stór partur af mínu lífi alla mína ævi
og ég tel mig afar heppinn að hafa
átt jafn góðan afa og hann. Betri
manneskja verður vart fundin og
það fundu allir þeir sem kynntust
honum. Allt frá unga aldri var ég
mjög stoltur af honum. Sem ungur
polli fannst mér það mjög merkilegt
að afi hefði verið fyrsti mótorhjóla-
kennarinn á Íslandi. Það sem mér
þótti þó alltaf merkilegast voru
íþróttaafrek hans. Ég hef montað
mig ófáum sinnum af því að afi minn
hafi verið í 4x100m boðhlaupssveit
Íslands á Ólympíuleikunum í Lond-
on árið 1948. Þau miklu íþróttaafrek
sem afi vann á stuttum ferli hafa ver-
ið mér mikill innblástur í minni
íþróttaiðkun. Það var alltaf takmark
hjá mér að afi fengi að sjá mig leika
það eftir honum að keppa á Ólympíu-
leikum en ég geri ráð fyrir að hann
verði með mér í anda á brautinni
þegar ég kemst á stórmót.
Afi var mikill húmoristi. Hann var
stöðugt að lauma inn hnyttnum skot-
um og gantaðist allt fram til síðasta
dags. Eins veikburða og afi var orð-
inn undir lokin var magnað að sjá að
veikindin höfðu ekki nokkur áhrif á
húmorinn og mín síðustu samskipti
við hann voru á gamansömu nótun-
um.
Ég lít á það sem mikil forréttindi
að hafa fengið að eiga 25 ár með eins
miklu gulli af manni og afa. Ég kveð
hann með miklum söknuði en er á
sama tíma þakklátur fyrir stundirn-
ar sem við áttum saman.
Þitt barnabarn,
Trausti Stefánsson.
Elsku besti afi minn er nú farinn.
Hann hefur alla tíð leikið mjög stórt
hlutverk í mínu lífi sem ástvinur,
kennari, fyrirmynd og félagi. Ég hef
fundið það hjá sjálfum mér að ef ég
er beðinn að segja frá uppruna mín-
um þá byrja ég oftar en ekki á hon-
um.
Afi hefur gert svo margt um æv-
ina; farið á Ólympíuleikana, farið
kringum hnöttinn, verið „atvinnu-
maður“ í körfubolta, drepið knatt-
spyrnufélag í fæðingu og síðast en
ekki síst þá var hann „rakari sem
kennir á bíl“. Allt var þetta gert með
stóískri ró og vænum skammti af
kímni. Engan þekki ég sem á jafn
auðvelt með að sjá kómísku hliðina á
hlutum, góðum sem slæmum.
Ég vil þakka afa mínum samfylgd-
ina öll þessi ár. Megir þú hvíla í friði.
Árni Freyr Stefánsson.
Svo fljótt vitjaði dauðinn þín þeg-
ar að því kom. Við eigum mörg góðar
minningar um síðasta fund með þér,
en fyrsta minning mín um þig er sú
þegar von var á kærastanum hennar
Grétu móðursystur í heimsókn upp á
Akranes þar sem ég átti heima þá.
Ég var ákveðin að verða fyrst til að
sjá Trausta og stóð fremst frammi á
bakkanum fyrir ofan Langasand og
skimaði eftir Laxfossi. En bakkinn
gaf sig og ég steyptist niður í fjöru
þar sem ég fór kollhnís í fjöru-
grjótinu og fékk ótal sár á höfuðið.
Var ég því rúmliggjandi þegar
Trausti kom og var líka síðust til að
sjá hann, og leist ekkert á hann í það
skiptið.
Þetta átti eftir að breytast og elti
ég Grétu til að horfa á Trausta
hlaupa á Melavellinum, fylgdist með
búskap þeirra á Sólvallagötu 20, þar
sem Þórunn og Gunnar fæddust, bjó
með þeim á Eiríksgötu 21 þar sem
Óli og Jón Grétar bættust í hópinn
og færði Trausta geldingahnapp
þegar Sessý bættist í hópinn á Háa-
leitisbraut 16. Marga bíltúra, útileg-
ur og fjallgöngur hef ég farið með
Grétu og Trausta. Trausti kenndi
mér að aka bíl og Gunnari syni mín-
um líka, en nú hefur Óli tekið við og
kenndi barnabörnum mínum, Krist-
ínu og Brynjari, að aka bíl.
Gréta og Trausti voru svo náin að
ef nafn annars þeirra var nefnt
fylgdi hitt á eftir. Ekki hefur verið
haldinn sá mannfagnaður í minni
fjölskyldu að Grétu og Trausta væri
ekki boðið og lífguðu þau upp á sam-
komuna hvort á sinn hátt. Trausti
með sinni góðlátlegu stríðni og
Gréta með sínu góða skapi og söng.
Á hverju ári héldu þau upp á brúð-
kaupsafmælið sitt, sem var á Þor-
láksmessu, heima á Háaleitisbraut
16. Þar var fjölmennt því þá söfn-
uðust saman börn, barnabörn, vinir
og vandamenn og var glatt á hjalla.
Við eigum öll eftir að sakna Trausta
á næstu Þorláksmessu.
Elsku Gréta frænka, þú hefur
margs að minnast og fjölskyldan þín
mun styrkja þig í söknuði þínum.Við
sendum ykkur öllum samúðarkveðj-
ur.
Bryndís, Sigurður, Gunnar,
Ína, Kristín, Brynjar.
Tengdafaðir minn, Trausti Eyj-
ólfsson, var hæglátur og gamansam-
ur maður og sjálfstæður í þeim skiln-
ingi að hann vildi aldrei skulda
neinum neitt. Þegar hann fyrir hart-
nær 50 árum flutti inn með fjöl-
skyldu sinni á Háaleitisbraut 16, þá
klippti hann hár og skegg á daginn
og kenndi á bíl á kvöldin, til þess að
geta sem allra fyrst borgað upp
áhvílandi skuldir. Vinnudagurinn
var því langur hjá Trausta um árabil,
en það kom ekkert annað til greina í
huga hans. Hann ólst upp á Sólvalla-
götunni, sonur þeirra sæmdarhjóna
Eyjólfs E. Jóhannssonar, rakara-
meistara, og Þórunnar Jónsdóttur.
Snemma þótti sveinninn frár á fæti
og fyrr en varði var hann farinn að
keppa í spretthlaupum fyrir KR.
Hann var af kynslóð þeirra Husebys,
Clausenbræðra og fleiri afreks-
manna sem gerðu garðinn frægan
um miðja síðustu öld. Trausti var
m.a. í boðhlaupssveit sem keppti á
Ólympíuleikunum í Lundúnum 1948.
Hann nam rakaraiðn af föður sínum
og saman klipptu þeir feðgar ásamt
systur Trausta, Svönu, hár og skegg
Reykvíkinga um áratuga skeið.
Trausti hitti Grétu, unga blómarós
úr Eyjum, á balli og hann fann fyrir
eilitlum fiðringi, sem leiddi alla leið
niður í stórutá og því fékk hann að
fylgja henni heim og komst þá að því
að hún bjó á Sólvallagötunni stein-
snar frá heimili hans og það gat ekki
endað nema á einn veg og þau gengu
í það heilaga á Þorláksmessu 1951.
Trausti komst að raun um að til þess
að framfleyta fjölskyldu sinni svo
sómi væri að, þá dygðu ekki rakara-
launin ein. Hann aflaði sér því öku-
kennararéttinda og hóf að kenna
ungum Reykvíkingum á bíl. Hann
kenndi auk þess á vélhjól og nem-
endahópurinn varð æ fjölmennari.
Ég varð þess var á fyrstu hjúskap-
arárum okkar Þórunnar, þegar ég
upplýsti vini og kunningja mína um
hver tengdafaðir minn væri, þá
gerðist það oftar en ekki að viðkom-
andi segði: „Já, hann Trausti, hann
kenndi mér á bíl“.
„Ég þekki rakara, sem kennir á
bíl,“ segir einn karakterinn í Djöfla-
eyjunni eftir Einar Kárason. Fyrir-
myndin var enginn annar en Trausti
Eyjólfsson. Þegar sagan var kvik-
mynduð kom ekki annað til greina en
að Trausti léki sjálfan sig, sem hann
gerði náttúrlega með stæl, þó að
hlutverkið væri ekki stórt. Trausti
var virkur félagi í Kiwanisklúbbnum
Kötlu um áratuga skeið og var á
tímabili formaður klúbbsins. Hann
hafði yndi af ferðalögum, og þegar
börnin voru ung ferðaðist fjölskyld-
an mikið innanlands, en á síðari ár-
um fóru þau Trausti og Gréta í æ
ríkari mæli til útlanda, og við Þór-
unn eigum margar góðar minningar
er við ferðuðumst með þeim á er-
lendri grund. Sextugur fékk hann
golfsett í afmælisgjöf, og þá varð
ekki aftur snúið, og þau Gréta
spiluðu golf alla daga, þar til Trausti
neyddist til að hætta vegna ba-
keymsla. En uppáhalds tómstunda-
iðja Trausta var bridge. Við spila-
borðið var hann í essinu sínu enda
hafði hann gott spilavit og kunni vel
að spila úr spilum sínum. Við Trausti
áttum samleið í rúm 34 ár og það fór
aldrei styggðaryrði á milli okkar.
Fyrir það er ég þakklátur og ég kveð
Trausta með virðingu og söknuði.
Stefán Már Halldórsson.
Það var fyrir réttum fimmtíu ár-
um sem leiðir Trausta Eyjólfssonar
og undirritaðs lágu fyrst saman. Það
gerðist með þeim hætti að ég, ung-
lingurinn, hafði fregnað að Trausti
rakari væri ágætur ökukennari og
fór því til fundar við hann á rakara-
stofunni í Bankastræti. Fyrst rataði
ég í rakarastólinn og lét klippa mig
en þá gat ég stunið upp hinu raun-
verulega erindi sem var að sjálf-
sögðu hvort Trausti vildi taka mig að
sér sem ökunema. Það var auðsótt
og mæltum við okkur mót til að hefja
ökunámið.
Það kom fljótt í ljós hve þægilega
nærveru Trausti hafði og hann hafði
einnig lag á að koma skilaboðum
greinilega á framfæri en gat ávallt
beitt mildum og þægilegum aðferð-
um til að fá nemann til að taka eftir.
Það var ljóst að þarna var fagmaður
að verki sem virti nemendur sína
sem jafningja. Trausti varð fljótlega
vinsæll og eftirsóttur ökukennari
sem gott orðspor fór af og sem dæmi
þá kenndi hann stærstum hluta vina-
hóps míns.
Jón Trausti Eyjólfsson lauk öku-
kennaranámi í fyrsta hópi þeirra ein-
staklinga á Íslandi sem fengu starfs-
réttindi að loknu sérstöku námi og
prófi til ökukennslu og má því segja
að hann hafi verið í hópi brautryðj-
enda nýrra kennsluhátta hér á landi.
Trausti gekk fljótlega til liðs við
Ökukennarafélag Íslands og var þar
virkur félagi alla tíð. Hann sinnti
trúnaðarstörfum fyrir félagið í ára-
tugi, átti sæti í stjórn þess um nokk-
urt skeið og hann var einnig virkur
við stofnun ökuskóla félagsins og
sinnti þar stjórnarsetu.
Á þessum árum voru störf öku-
kennara gjarnan hlutastörf og svo
var einnig með Trausta því stóran
hluta starfstíma síns starfaði hann
einnig á rakarastofunni hluta dags.
En þrátt fyrir það var hann umsvifa-
mikill ökukennari sem nemendur
sóttust eftir að komast í nám hjá. Til
að geta annað þeirri eftirspurn var
hann um tíma með ökukennara í
vinnu og gerði út fleiri en eitt tæki til
ökukennslu en á þessum tíma var
slíkt frekar fátítt.
Ef benda ætti á fyrirmyndar fé-
lagsmann í félagsskap eins og öku-
kennarafélaginu mætti án nokkurs
vafa benda á Trausta Eyjólfsson.
Hann var virkur í sínu starfi, tillögu-
góður og dagfarsprúður og kom
sjónarmiðum sínum á framfæri með
rósemi og jákvæðu skaplyndi. En
fyrst og fremst var Trausti góður
ökukennari sem sinnti starfi sínu af
alúð og bjó yfir hæfni til að móta já-
kvætt viðhorf til umferðar og sam-
ferðafólks hjá nemendum sínum. Að
mínu mati er ekkert meira virði í
starfi ökukennarans en það. Öku-
kennarafélag Íslands vill þakka
Trausta Eyjólfssyni góð störf í þágu
stéttarinnar og samfylgd sem spann-
ar hálfa öld og kveður góðan félaga
og vin. Ennfremur vill félagið senda
Grétu og fjölskyldunni allri samúð-
arkveðjur.
Fyrir hönd Ökukennarafélags Ís-
lands,
Guðbrandur Bogason.
Kynni mín af Vestmannaeyjum
hafa því miður ekki verið mikil um
dagana. Þær blasa að vísu fallega við
á Suðurlandi þar sem ég er oft á
ferð. En hún situr samt í mér enn
myndin er greyptist í huga minn
ungum að þessar eyjar sunnan við
land væru fyrst og fremst heimkynni
móðursystur minnar, Sesselju, sem
heimsótti foreldra mína þegar hún
átti erindi til höfuðstaðarins. Það var
kyrrð og friður yfir spjalli þeirra
systra þegar þær hittust, jafnvel
barnið tók eftir því. Þær hljóta að
hafa átt vel saman.
Hinn stóri barnahópur Sesselju og
Finnboga í Vestmannaeyjum dreifð-
ist, sumir héldu áfram að lifa lífinu á
heimaslóðum, aðrir sigldu um
heimshöfin en mest urðu að vonum
samskipti foreldra minna og fjöl-
skyldu við Rósu, Fjólu og Grétu sem
settust að í Reykjavík. Og jafnan er
þær voru annars vegar voru þeir
nefndir til sögunnar lífsförunautarn-
ir, Ásgeir, Halldór og Trausti. Tím-
inn líður og undan gangi lífsins verð-
ur ekki vikið. Er nú kvaddur hinn
síðasti þeirra svila, Trausti.
Þegar Trausti bættist við í stór-
fjölskylduna var hann landskunnur,
frækinn spretthlaupari og stóð af
honum stjörnuljómi í augum yngstu
kynslóðarinnar. Það var upphefð að
vita af slíkum manni í námunda við
sig. En á þeim dögum voru frjáls-
íþróttir jafnvinsælar og fótboltinn,
enda gullöld ríkjandi, og við strák-
arnir sóttum íþróttamót á Melunum
og rembdust líka sjálfir eftir megni.
Trausti var í fremstu röð íslenskra
íþróttamanna, ólympíufari.
Að leiðarlokum minnist ég með
þakklæti kynna við Trausta, löngum
ekki mikilla sökum fjarlægða og
annríkis, en alltaf góðra er við hitt-
umst í fjölskylduboðum og á öðrum
slíkum mannamótum. Spjall á förn-
um vegi, er við Jóhanna rákumst á
mína góðu frænku og hann Trausta
hennar, var alltaf upplífgandi, rædd-
um við saman góða stund, dýrmæta
stund þótt ekki væri hún fyrirhuguð.
Trausti starfaði áratugum saman
á rakarastofu í hjarta borgarinnar
og hafa þar verið margir ánægðir
viðskiptamennirnir um dagana. En
ökukennari yngri kynslóðarinnar á
heimili mínu hefur líka þekkt hvern
krók og kima í vegakerfi borgarinn-
ar og hleypt áður en yfir lauk mörg-
um þakklátum nemendum út á vara-
samar brautir nútímabílmenningar.
Fjarstödd í öðrum landshluta á út-
farardegi bið ég Morgunblaðið fyrir
samúðarkveðju okkar Jóhönnu og
skyldmenna minna til Grétu frænku
og hennar stóru, fallegu fjölskyldu í
söknuði þeirra. Blessuð sé minning
Trausta Eyjólfssonar.
Þór Jakobsson.
Þá er Trausti, kær félagi okkar í
Kiwanisklúbbnum Kötlu, fallinn frá.
Hann gekk til liðs við Kiwanishreyf-
inguna árið 1967 og var forseti 1980
til 1981. Einnig hefur hann gegnt
flestum stjórnar- og nefndarstörfum
hjá klúbbnum. Og ekki hefur staðið á
honum þegar þurfti að vinna við
styrktarverkefnin sem hann hellti
sér í af miklum krafti og kom sér þá
vel fyrir hreyfinguna hve mikill
keppnismaður hann var eins og af-
rek hans í íþróttum hafa sannað. Áð-
ur fyrr á sumardaginn fyrsta var
klúbburinn alltaf með barna-
skemmtun í Kiwanishúsinu og var
Trausti þá eins og kóngur í eldhús-
inu ásamt öðrum góðum félaga okk-
ar, Ólafi Finnbogasyni, sem er ný-
lega fallinn frá, og sáu þeir um að
ekki vantaði neitt og yrði gengið vel
frá á eftir. Voru þá margir sem
laumuðu sér inn til þeirra því aldrei
var tóbakshornið langt undan og
gleðin við völd. En það var sama
hvað stóð til alltaf mætti Trausti
fyrstur manna. Þá var hann öku-
kennari lengi og voru þau mörg börn
Kötlufélaga sem lærðu hjá honum og
minnast hans með hlýju og skemmti-
legra ökutíma.
Það var ánægjulegt að Trausti
skyldi koma með okkur núna í maí í
óvissuferð úr bænum til að halda að-
alfund klúbbsins og fékk hann þar
viðurkenningu fyrir frábært og óeig-
ingjarnt starf fyrir Kötlu í yfir 42 ár.
Áður eða 2001 hafði hann verið
heiðraður með Gullstjörnu styrktar-
sjóðs Kiwanisumdæmisins fyrstur
Kötlufélaga.
Þá er ekki hægt að minnast hans
án þess að Gréta, hans góða kona,
komi upp í hugann en hún stóð fast
við bakið á honum og á Katla henni
mikið að þakka fyrir hennar framlag
til klúbbsstarfsins.
Ég vil að lokum votta Grétu og
fjölskyldu okkar innilegustu samúð
við fráfall vinar okkar og félaga.
F.h. Kötlufélaga,
Þorlákur Jóhannsson.
Trausti Eyjólfsson