Morgunblaðið - 11.11.2010, Síða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. NÓVEMBER 2010
Elsku Stína amma
mín, þakka þér fyrir
góðu stundirnar sem
við áttum saman. Í
Mosgerði var gott að koma og alltaf
nóg af nýbökuðu bakkelsi og hver
man ekki eftir köldu mjólkinni til
að skola því niður. Meira að segja
Kubbur var sólginn í hana en hann
vildi ekki sjá mjólk annars staðar.
Þegar ég var yngri fórstu með mér
í sund og kenndir mér hin ýmsu spil
og að leggja kapal. Alltaf varstu kát
og stutt í hlátur hjá þér og sagðir
gjarnan „æ ég er svo aldeilis
hlessa“ eftir að hafa sagt eitthvað
fyndið og hlóst ógurlega. Það sem
stundum vall ekki upp úr þér, það
er ekki einu sinni hægt að hafa það
eftir þér hér. Það var merkilegt
hvað þú varst alltaf með puttana á
púlsinum hvað var að gerast í sam-
félaginu og vissir nákvæmlega hver
var að skjóta sér upp með hverjum
eins og þú orðaðir það. Samt sem
áður varst þú dæmigerð amma,
alltaf að prjóna, baka og elda en
umfram allt hlý, góð og gjöful
amma.
Þín verður sárt saknað og megi
guð geyma þig.
Þín
Arndís Birta.
Elsku amma mín.
Mig langar að þakka þér fyrir
samveruna. Ég hef lært mikið af
þér í gegnum árin, prjónaskapinn,
eldamennskuna, kleinubaksturinn
og svo mætti lengi telja. Þú hefur
alltaf hugsað vel um okkur fjöl-
Kristín Þórhildur
Guðbrandsdóttir
✝ Kristín Þórhildurfæddist í Lækj-
arskógi, Laxárdal í
Dalasýslu 15. maí
1922. Hún lést á
Landakotsspítala 30.
október sl.
Útför Kristínar fór
fram frá Bústaða-
kirkju 8. nóvember
2010.
skylduna þína. Mikill
kvenskörungur sem
þú varst alltaf létt í
lund og með fallegt
hjartalag. Þessi týp-
íska amma sem
prjónar og prjónar.
Þú lumaðir alltaf á
einhverju góðgæti,
líka mikilli visku sem
þú varst dugleg að
koma áfram til af-
komenda. Þú varst
mikið stolt af okkur
barnabörnunum þín-
um og afkomendum,
hvað við værum orðin mörg og enn
væri að bætast við. Alltaf varstu
samt nægjusöm við sjálfa þig en
sást alltaf til þess að þegar hvert og
eitt barnabarna þinna fór að búa þá
gafstu þeim pening upp í ísskáp, til
þess að halda mjólkinni kaldri. Það
var annað en ísskápurinn þinn sem
þraukar enn þó að dósir haldi uppi
hillunum. En hjá þér var mjólkin
alltaf köldust.
Ég á margar fallegar minningar
úr Mosgerðinu, t.d. alltaf góði
hryggurinn í hádeginu á sunnudög-
um þegar stórfjölskyldan var sam-
an komin. Við fengum líka að búa
til karla og kerlingar úr kleinudeig-
inu þegar þú varst að baka, það var
æði. Svo er ég enn að hugsa um
hvað þú varst dugleg að druslast
með okkar frænkurnar í strætó
með þér í vinnuna í gamla daga og
út um allar trissur þegar við vorum
litlar. En þannig ferðaðist þú alla
þína tíð í strætó og kvartaðir aldrei.
Þú varst mikil spilakona og man ég
alltaf hvað það var gaman að spila
með þér. Þú gafst þér alltaf tíma
fyrir okkur börnin. Aldrei að reka á
eftir neinum. Þú vissir alltaf allt um
alla, alveg til síðasta dags varst þú
á fullu að fylgjast með öllu. Mér
þótti bara vænt um að fá að hugsa
aðeins um þig á efri árum. Það var
allaf gott að koma í Mosgerði. Allar
helgar voru bakaðar keinur, hveiti-
kökur, jólakökur og ef maður átti
leið hjá fékk maður alltaf að taka
með sér poka af kleinum í nesti. Já,
og svo má ekki gleyma þegar við
tókum saman slátur og gerðum
fiskibollur. Þú hefur kennt mér svo
margt sem ég mun varðveita.
Þú lagðir mikið upp úr því að
kenna okkur börnunum bænirnar.
Maður getur alltaf leitað sér hugg-
unar í bæninni varst þú vön að
segja. Þú hefur ávallt verið heilsu-
hraust þannig að það var því svolít-
ið erfitt að fylgjast með þér síðustu
dagana en nú er hvíldin komin. Veit
ég að það hefur verið tekið vel á
móti þér og nú fá allir englar klein-
ur og hveitikökur. Guð blessi þig,
elsku amma mín. Þín verður sárt
saknað. Jói og Inga Lind biðja að
heilsa.
Í lokin er hér ein af bænunum
sem þú kenndir mér
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
Höndin þín, Drottinn, hlífi mér,
þá heims ég aðstoð missi,
en nær sem þú mig hirtir hér,
hönd þína eg glaður kyssi.
Dauðans stríð af þín heilög hönd
hjálpi mér vel að þreyja,
meðtak þá, faðir, mína önd,
mun ég svo glaður deyja.
Minn Jesús, andlátsorðið þitt
í mínu hjarta eg geymi,
sé það og líka síðast mitt,
þá sofna eg burt úr heimi.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þín
Sigrún Kristín.
Elsku amma mín, þá er þinni lífs-
göngu lokið. Þú ert lögð af stað í
ferðina miklu umvafin englum og
með roða í kinnum.
Tilhugsunin að ég eigi ekki eftir
að sjá þig koma í Vesturbergið til
mömmu og pabba er óbærileg. Ask-
vaðandi úr strætó. Hreyfingin að
rölta í strætó sagðir þú að héldi þér
gangandi. Ég er sko viss um það er
satt hjá þér.
Duglegri konu er vart hægt að
finna. Amma mín var sannkölluð
hetja með fimm börn á framfæri,
dagmamma og að skúra í Breiða-
gerðisskóla. Eflaust nýbúin að
baka kleinur og hveitikökur eins og
henni einni var lagið. Einnig er ég
viss um að hún hafi verið með lopa
á prjónunum sem seinna meir átti
eftir að vera hin fínasta lopapeysa.
Yndislegt var að koma til ömmu í
Mosgerðið. Amma við eldavélina að
malla eitthvað gott eða að baka. Já
hún amma bakaði heimsins bestu
kleinur og hveitikökur. Þeir sem
ekki fengu að smakka misstu af
miklu.
Hvaða amma sem er komin hátt
á níræðisaldur er áskrifandi að Séð
og heyrt og finnst KFC einn besti
matur sem hún fær? Gleymi því
aldrei þegar Didda vinkona hringdi
í mig fyrir ekki svo löngu og var að
athuga hvar ég væri. Ég sagðist
vera með ömmu minni á KFC. Já,
hún amma var engri lík.
Elsku amma mín, ég kveð þig nú
í hinsta sinn með miklum söknuði.
Þú ert klárlega með „teeeesjú“ í
annarri og „pessí“ í hinni og hefur
það gott á betri stað.
Hér kemur smáljóð um þig sem
ég bjó til:
Amma mín svona sæt og fín
hún er sko engri lík
hún er nú komin á betri stað
Vonandi á ég eftir að hitta hana þar.
Takk fyrir allt, elsku amma mín.
Þín
Ólafía.
Elsku langamma mín, þú sem ert
á himni, ég hef aldrei átt betri lang-
ömmu en þig þannig að mér finnst
að þú hefðir ekki átt að deyja. Það
sem við höfðum margt að gera og
hvað þú ert mér dýrmæt og hvað þú
hefur gefið mér, ég man líka eftir
öllum stundunum sem við höfum
átt saman. Eins og við spiluðum
saman, þú kenndir mér bænir og þú
fórst með mig í strætó oft þegar ég
kom til þín þegar ég var lítil elsku
langamma mín. Þú varst spræk
þegar þú varst hér hjá okkur en
núna er þessu víst lokið, ég tárast
oft á kvöldin þegar ég sakna þín og
þá kveiki ég á englinum mínum fyr-
ir þig elsku langamma mín. Þú
varst mín besta langamma og þú
ert það verðmætasta í hjarta mínu.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
Hafðu gát á hjarta mínu
halt mér fast í spori þínu,
að ég fari aldrei frá þér,
alltaf, Jesús, vertu hjá mér.
Um þig alltaf sál mín syngi
sérhvern dag, þó eitthvað þyngi.
Gef ég verði góða barnið,
geisli þinn á kalda hjarnið.
(Ásmundur Eiríksson)
Þín
Karen Ösp.
Elsku Kristín mín, þá er komið
að kveðjustund sem er erfið en
minningarnar um allar samveru-
stundirnar með þér ylja manni um
hjartarætur. Mig langar að þakka
þér kærlega fyrir allar samveru-
stundirnar í gegnum árin, þær voru
mér ómetanlegar. Tíminn sem við
Ágústa bjuggum í Mosgerðinu hjá
þér er tímabil sem ég mun alltaf
muna sérstaklega vel eftir. Fljót-
lega eftir að við vorum flutt á efri
hæðina kallaðir þú á mig og sagðir:
„Guðni minn þetta er ekkert mál,
ég skal sjá um þetta,“ og þegar ég
hugsa til þessa samtals verður mér
hugsað til þín með sárum söknuði.
Þú hefur og munt eiga stað í
hjarta mínu og ég segi enn og aftur
við þig: Ef sjónvarpið klikkar hjá
þér, ekki hika við að bjalla í mig, ég
kem um hæl og kíki á það.
Elsku Kristín mín, megirðu hvíla
í friði.
Guðni Þórarinsson.
Föðursystir okkar, Kristín Þór-
hildur Guðbrandsdóttir, Stína í
Mosgerðinu, er látin. Við vissum að
hverju stefndi þannig að það kom
okkur ekki á óvart þegar móðir
okkar lét okkur vita af andláti
hennar. Þær fréttir fylltu okkur
söknuði eftir góðri frænku sem
ávallt lét sér annt um okkur og vel-
ferð okkar. Á sama tíma erum við
þakklát fyrir að hún gat búið heima
svo að segja til síðasta dags.
Stína átti fallegt heimili í Mos-
gerði þar sem hún bjó með börn-
unum sínum fimm en ein eftir að
þau fluttu að heiman. Heimili Stínu
var einn af föstu punktunum í til-
verunni og Stínu fylgdi öryggi og
festa. Þó að nánast allir aðrir, sem
við þekkjum, hafi einhvern tímann
skipt um heimilisfang var Stína
ávallt í Mosgerðinu og þangað leit-
ar hugurinn núna. Einhverjar elstu
minningar okkar systkinanna frá
því við vorum börn eru frá heim-
sóknum í Mosgerðið. Í fyrstu fórum
við alltaf gangandi drjúga leið með
pabba í fararbroddi, ýtandi á undan
sér barnavagni eða kerru, yfir
óbyggt svæði þar sem nú eru Fenin
og Skeifan og enduðum á að puða
upp Réttarholtið.
Alltaf var ferðin þess virði því
ávallt var spennandi að koma til
Stínu. Hjá henni fengum við iðu-
lega pepsi-flösku og gjarnan var
gert gat á tappann og rör sett í. Á
þeim árum fengum við ekki gos-
drykki nema á jólunum og í Mos-
gerðinu. Í veiðiferðir var ómissandi
að vera með maðk úr garðinum
hennar Stínu og minnumst við
margra kvöldstunda þegar við
pjökkuðumst með pabba í garðin-
um í Mosgerðinu því hvergi er
betra að tína ánamaðka en þar. Að
lokinni maðkatínslu settumst við
inn til Stínu sem bauð gjarnan upp
á kleinur eða pönnukökur.
Eftir því sem árin liðu breyttust
áherslurnar, aðdráttarafl pepsi-
flöskunnar þvarr en Stína frænka
hélt sínum sessi. Til síðasta dags
var ævinlega notalegt að hitta
Stínu og spjalla við hana um heima
og geima. Hún sýndi okkur og því
sem við vorum að fást við einlægan
áhuga. Slíkt er ómetanlegt fyrir
börn og unglinga og þegar við elt-
umst fylgdist hún með okkur stofna
fjölskyldu og gladdist með okkur á
tyllidögum í lífi okkar og barna
okkar. Þegar Rósa flutti í hverfið
hennar Stínu kom Stína færandi
hendi með nýsteiktar kleinur, parta
og annað góðgæti svo flutninga-
fólkið fengi kraft og næringu. Þessi
umhyggja var einkennandi fyrir
Stínu eins og við og aðrir ættingjar
okkar þekkja og þakka fyrir að
hafa notið.
Við kveðjum góða frænku með
söknuð í huga og þakklæti fyrir all-
ar góðu stundirnar sem við geym-
um í huga okkar.
Rósa, Guðbrandur og Þröstur.
Það er mikið happ að eiga góða
nágranna. Við viljum með örfáum
orðum minnast Stínu, nágranna-
konu okkar.
Þegar við hjónin fluttum í Mos-
gerðið tók fagnandi á móti okkur
gömul hvíthærð kona, sem bjó í
næsta húsi, og bauð okkur velkom-
in. Síðan þá höfum við og dætur
okkar fjórar svo sannarlega verið
velkomin hjá Stínu.
Segja má að við höfum átt nánast
dagleg samskipti við hana síðan við
urðum grannar fyrir tæpum fimm-
tán árum. Samskiptin voru ekki
endilega alltaf merkileg eða flókin.
Spjall yfir kaffibolla, spjall úti í
garði eða spjall á göngustígnum
þegar hún var að viðra sig, moka
snjó eða vökva blóm. Eitt egg, einn
laukur, smá þvottaefni og annað lít-
ilræði var flutt á milli húsanna í
neyð. Stelpurnar læstar úti og
fengu lykil hjá henni og stelpurnar
í boltaleikjum í garðinum hennar.
Stöku sinnum bað hún okkur um að
gera sér smágreiða, eins og að
skipta um eina ljósaperu eða að
taka niður og hengja upp gardínur.
Þessi einföldu og hversdagslegu
samskipti urðu til þess að Stína var
ekki bara nágrannakona okkar, líka
kær vinkona sem okkur þótti vænt
um og söknum við hennar.
Um leið og við kveðjum Stínu
með þakklæti og virðingu sendum
við fjölskyldu hennar innilegar
samúðarkveðjur.
Guðrún og Eiríkur.
Haustið 1950 var
haldið 50 ára afmæl-
ismót Taflfélags
Reykjavíkur í List-
mannaskálanum. Keppt var í þrem-
ur flokkum, meistaraflokki, I. flokki
og II. flokki. Þarna skráði ungur
drengur sig í fyrsta sinn til keppni.
Hann var aðeins þrettán ára gamall,
ljós og fagur yfirlitum, hávaxinn, en
samsvaraði sér vel, alvarlegur á svip
og frekar greindarlegur, með þykk
gleraugu. Hann hafði flust til
Reykjavíkur frá Vestmannaeyjum
þar sem hann fæddist hinn 5. des-
ember 1936. Í höfuðborginni bjó
fjölskylda hans á þessum tíma, neð-
arlega á Laugaveginum. Ingi gekk
óhræddur til leiks og tókst honum
þarna, í sinni fyrstu tilraun, tæpra
fjórtán ára, að sigra í II. flokki með
80% vinningshlutfalli. Færðist hann
nú upp í I. flokk og gerði strax
harða hríð að efstu sætum. Hann
vann sér meistaraflokksréttindi 15
ára gamall og allir áhugamenn um
skáklistina gátu séð í hendi sér að
þarna var greinilega ný stjarna að
fæðast. Ingi R. Jóhannsson sýndi
líka stjörnutakta á næstu árum og
áratugum eftir frumraun sína í List-
mannaskálanum forðum daga.
Ingi R. Jóhannsson
✝ Ingi Randver Jó-hannsson fæddist
í Stíghúsi í Vest-
mannaeyjum 5. des-
ember 1936. Hann
lést á líknardeild
Landakots 30. októ-
ber síðastliðinn.
Útför Inga fór fram
frá Fossvogskirkju 8.
nóvember 2010.
Skákmeistari Reykja-
víkur varð hann í
fyrsta sinn 1954, þá 17
ára gamall, og alls
urðu Reykjavíkur-
meistaratitlarnir sex
talsins. Hann varð
fjórum sinnum Skák-
meistari Íslands, fyrst
1956, þá 19 ára gam-
all. Skákmeistari
Norðurlanda varð
Ingi R. 1961. Átta
sinnum var hann val-
inn í ólympíulið Ís-
lands í skák og út-
nefndur alþjóðlegur skákmeistari af
FIDE. Að Friðriki Ólafssyni frá-
töldum bar Ingi R. Jóhannsson höf-
uð og herðar yfir aðra íslenska
skákmenn á þriðja fjórðungi tutt-
ugustu aldarinnar. Hann aflaði sér
menntunar og fékk löggildingu sem
endurskoðandi, varð meðeigandi í
endurskoðunarskrifstofu sem átti
eftir að stækka verulega og lagði
Ingi þá taflmennskuna á hilluna.
Hann fylgdist þó alltaf vel með, var
ávallt aufúsugestur á alþjóðlegum
mótum, skýrði þar skákir með
skarplegum athugasemdum um
skákstöður og skákmenn og var oft
fjörugt í skýringasal þegar Ingi var
kominn á flug. Ingi R. Jóhannsson
naut mikillar virðingar og væntum-
þykju innan íslenskrar skákhreyf-
ingar. Afrek hans og minning mun
lifa í íslenskri skáksögu um ókomin
ár. Við sendum aðstandendum hans
okkar dýpstu samúðarkveðjur við
fráfall Inga R. Jóhannssonar.
Fyrir hönd Taflfélags
Reykjavíkur,
Óttar Felix Hauksson.
Með Inga R. Jóhannssyni er
genginn góður maður og grandvar
fulltrúi stéttar endurskoðenda.
Samband okkar hófst þá er ég var
starfsmaður Útvegsbanka Íslands
en Ingi R. þingkjörinn endurskoð-
andi bankans. Samskipti okkar voru
eins konar bræðrasamband, þar
sem hann var sá eldri en ég sá
yngri, en samband okkar við banka-
stjórana var föður/sonar-samband.
Ingi R. var sanngjarn og réttsýnn
í því eftirliti, sem hann framkvæmdi
sem endurskoðandi Útvegsbankans.
Stundum flýgur um hug minn frá-
sögnin um Tómas postula þegar ég
hugsa um Inga R. látinn. Tómas var
hinn vantrúaði, hann vildi sann-
reyna en ekki trúa því sem sagt var.
Á þann veg var Ingi R. í störfum
sínum. Ef til vill var Ingi R. einnig
eins og Umbi í Kristnihaldinu, sem
hlustaði eftir því um hvað var þagað.
Í æsku minni eru mér minnisstæð
Reykjavíkurskákmót í Lido við
Skaftahlíð. Þar sá ég Inga R. fyrst
og að sjálfsögðu voru hann og Frið-
rik fyrirmynd ungra manna, sem
komu að fylgjast með erlendum
stórmeisturum og innlendum skák-
mönnum sem síðar urðu stórmeist-
arar. Oft hef ég hugleitt það hvor
leiðin hefði orðið Inga R. hollari; leið
skákmeistarans eða leið endurskoð-
andans, sem hann valdi. Víst er að
Ingi R. leit á endurskoðun og reikn-
ingshald sem vísindi, list og fegurð
ekki síðri skákinni, og þar taldi hann
sig geta sameinað vinnu og áhuga-
mál. Á báðum sviðum sá hann fagr-
ar fléttur.
Að leiðarlokum þakka ég Inga R.
Jóhannssyni góða leiðsögn og fylgd.
Ég votta frú Sigþrúði, börnum
þeirra og fjölskyldum samúð. Far
þú vel góði vinur, Guð geymi Inga
R. Jóhannsson.
Vilhjálmur Bjarnason.