Morgunblaðið - 19.11.2010, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. NÓVEMBER 2010
✝ Ragnar Björnssonfæddist í Vetur-
húsum á Jökuldals-
heiði þann 30. mars
1918. Hann var sonur
hjónanna Björns Jó-
hannssonar, bónda
þar og síðar skóla-
stjóra á Vopnafirði,
og Önnu Magn-
úsdóttur ljósmóður.
Systkini Ragnars
voru: 1) Ívar, f. 1916,
d. 1990, 2) Ragnheið-
ur Jóhanna, f. 1917,
d. 1917, 3) Hörður, f.
1920, d. 2001, 4) Jóhann, f. 1921, d.
2003, 5) Magnús, f. 1923, d. 1990, 6)
Sigurður, f. 1924, 7) Björn, f. 1927,
8) Einar, f. 1928, d. 1959.
Árið 1943 gekk Ragnar að eiga
Aðalbjörgu Ingólfsdóttur, f. 1921,
d. 1980. Hún var dóttir Ingólfs Þor-
kelssonar, verkamanns í Hafnar-
firði, og Guðrúnar Benediktsdóttur
húsmóður. Ragnar og Aðalbjörg,
sem ávallt var nefnd Dúfa, eign-
uðust sjö börn. Þau eru: 1) Gunnar
Ingi, verkfræðingur, f. 1944, maki
Valdís Bjarnadóttir, arkitekt.
Þeirra börn: a) Orri, f. 1977, b)
Tinna, f. 1979, maki Michel van
Tol, og c) Nanna, f. 1984. 2) Ragn-
heiður, leikskólakennari, f. 1947,
maki Egill Þórðarson, verkfræð-
dís Erla Baldvinsdóttir, kennari.
Þeirra börn: a) Baldvin Örn, f.
1982, maki Guðlaug Ásmunds-
dóttir, b) Birkir Ísak, f. 1989, c)
Sandra Dögg, f. 1993. 7) Ingibjörg,
hjúkrunarfræðingur, f. 1962, maki
Lúther Sigurðsson, læknir. Þeirra
börn: a) Hrafnhildur, f. 1991, b)
Auðunn, f. 1993.
Ragnar fluttist ungur með for-
eldrum sínum til Vopnafjarðar þar
sem hann ólst upp. Fluttist hann til
Hafnarfjarðar rúmlega tvítugur
þar sem hann kynntist eiginkonu
sinni, Dúfu. Reistu þau hús að
Hringbraut 33 og bjuggu þar börn-
um sínum myndarlegt heimili.
Ragnar sinnti margvíslegum störf-
um til sjós og lands en var lengst af
matsveinn á farskipum. Síðustu ár-
in starfaði hann sem matsveinn á
Hrafnistu í Hafnarfirði og sem
gangavörður í Víðistaðaskóla.
Ragnar hóf sambúð með eftirlif-
andi sambýliskonu sinni, Jónu Ás-
geirsdóttur, árið 1988. Bjuggu þau
lengst af á Breiðvangi 28 eða þar
til Ragnar fluttist á Hrafnistu síð-
astliðið vor.
Ragnar var söngmaður góður og
söng árum saman með Karlakórn-
um Þröstum í Hafnarfirði. Eftir að
hann komst á eftirlaun gerðist
hann einnig hestamaður og reið út
langt fram undir nírætt.
Útför Ragnars fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 19. nóv-
ember 2010, og hefst athöfnin
klukkan 13.
ingur. Dætur Ragn-
heiðar: a) Björk Jak-
obsdóttir, f. 1966,
maki Gunnar Helga-
son og eru þeirra
synir Ásgrímur, f.
1993, og Óli Gunnar,
f. 1999, b) Aðalbjörg
Óladóttir, f. 1970,
maki Björn Sigurðs-
son og eru þeirra
börn Sif, f. 1994, Arn-
ór, f. 1998, og Daði, f.
2004. Sonur Ragn-
heiðar og Egils er c)
Ragnar, f. 1981. 3)
Anna Birna, hjúkrunarfræðingur,
f. 1949, maki Snorri Sigurjónsson,
verkfræðingur. Dætur Önnu Birnu:
a) Ingibjörg Ósk Sigurjónsdóttir,
maki Leó Þór Lúðvíksson og eru
þeirra dætur Sóley Dúfa, f. 1999,
og Móeiður Ýr, f. 2005, b) Erla Rún
Sigurjónsdóttir, f. 1978, maki Þor-
varður K. Benediktsson og eru
þeirra synir Daði Hrafn, f. 2005, og
Jökull Örn, f. 2010. 4) Ásgrímur,
læknir, f. 1950, maki Unni Larsen,
læknir. Dóttir Ásgríms er Nanna
Björk, f. 1974, maki Sigurður
Bollason og eru þeirra börn Ásta
Matthea, f. 2004, Lúther Bolli, f.
2006, og óskírður drengur, f. 2010.
5) Stúlka, f. 1957, d. 1957 6) Einar,
tæknifræðingur, f. 1959, maki Haf-
Nú er komið að kveðjustund,
pabbi minn. Og minningarnar
streyma fram í hugann. Minningar
um gönguferðir niður á bryggju og
í fjöruna. Minningar um þig úti á
sjó í vondum veðrum. Þær stundir
gátu verið erfiðar, en erfiðastar
voru þær fyrir mömmu. Hins vegar
var mjög gaman að fara með
mömmu að taka á móti þér þegar
þú komst að landi og fá að fara um
borð.
Stóra áfallið varð í lífi þínu og
okkar allra, þegar mamma lést fyr-
ir aldur fram og við urðum að til-
kynna þér það um síma út á sjó.
En við áttum samt eftir það
margar gleðilegar stundir saman á
ferðalögum, samkomum og við-
burðum, innanlands og erlendis.
Margar ferðir fórum við um land-
ið seinni árin. Þar miðlaðir þú fróð-
leik og reynslu. Það voru sögur frá
síldarárum, vertíð, vegavinnu,
skemmtunum, vetrarferðum. Allir
tónleikarnir sem við fórum á saman
ásamt Jónu og þú naust svo vel. Þú
hafðir alltaf gaman af að dansa og
varst eftirsóttur dansherra. Alltaf
þurftir þú að vita um allt sem við
börnin þín og nánasta fólk var að
gera. Þú gafst þig allan að okkur
börnunum þínum – stoltur af af-
komendum og frændfólki. Þú varst
jákvæður og góður sögumaður með
góðan húmor, dróst fram jákvæðu
hliðarnar, talaðir ekki illa um nokk-
urn mann, söngmaður og skemmtir
þér vel í góðra vina hópi. Þú byrj-
aðir ungur í kirkjukór á Vopnafirði
og síðar sem tenór í Karlakórnum
Þröstum.
Snyrtimennska var þér eðlislæg.
Þú hafðir gaman af að klæða þig
upp á og varst alltaf fínn í tauinu.
Ég er þakklát fyrir að þú varst
pabbi minn. Ég fann alltaf ást þína
og kærleik. Takk fyrir allt, pabbi
minn. Þú varst einstakur. Þín er
sárt saknað.
Kysstu mömmu frá mér.
Þín dóttir,
Ragnheiður.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem)
Við systkinin kveðjum hann
Ragnar með söknuði. Hann var ein-
staklega góður og skemmtilegur
maður og minnumst við hans með
þökk og sorg í hjarta.
Ragnar kom inn í líf okkar þegar
móðir okkar, Jóna Ásgeirsdóttir,
og hann fóru að eiga stefnumót,
sem síðar leiddi til sambúðar á
Breið-
vanginum síðastliðin 22 ár.
Ragnar var hávaxinn og glæsileg-
ur, hrókur alls fagnaðar og glaður í
lund. Okkur þótti alltaf vænt um
hvað þau áttu góðan tíma saman,
bæði heilsuhraust, samhent og
nutu lífsins vel. Báðum þótti sér-
staklega gaman að söng og dansi.
Ragnar hafði góða söngrödd og
naut þess að koma fram með
Karlakórnum Þröstum eins oft og
lengi og kostur var. Auk þess var
hann mikill hestamaður.
Hann átti langt og gæfuríkt líf
og við erum þakklát fyrir að hafa
fengið að vera samferða honum.
Nú er komið að kveðjustund. Við
biðjum Guð að fylgja honum og
varðveita.
Blessuð sé minning hans.
Sjöfn, Edda, Kristinn,
Ásgeir, Guðjón og makar.
Um frostavetur fæddist þú
við fjúk í heiðabænum,
þar var hæsta byggða bú
burtu langt frá sænum.
En síðar lá þín sjómannsför
um sjávarbreiður víðar,
að landi ávallt kom þinn knör
í konuhendur blíðar.
Þú sóttir helzt í söng og dans
í samhljóm kórabræðra
og kátur lékst í kvennafans
kærra dætra og mæðra.
Þín var ávallt lundin létt,
lék oft kímni á vörum,
þú kunnir hvorki háð né prett,
en háttvís varst í svörum.
Þú vildir ekkert hik né hangs,
heldur framkvæmd líta,
hvorki þvarga þvers né langs,
en þrusa öllu og flýta.
Það á ekki að hugsa hátt
heldur verkum sinna,
lyfta tóli og byrja brátt,
þá bjargast öll sú vinna.
Fagurkeri á fatnað varst,
fínn í veizlum glaður,
öll þín klæði ávallt barst
eins og fyrirmaður.
Lifað hefur langa tíð,
ljúft og sárt á stundum,
en oftast var þó ævin blíð
á okkar gleðifundum.
Ævikvöldið komið er,
hann kveður líf sitt glaður,
til næturhvíldar hallar sér
heill og góður maður.
Þinn tengdasonur,
Egill Þórðarson.
Með miklum söknuði kveð ég ást-
kæran tengdaföður minn, Ragnar
Björnsson. Honum kynntist ég fyr-
ir nálægt hálfri öld, stuttu eftir að
ég kynntist elsta syni hans, Gunn-
ari, á unglingsárum í MR. Ragnar
var þá matsveinn á millilandaskip-
um og löngum stundum fjarri konu
sinni Dúfu og sex börnum. Heim-
komu hans var ávallt beðið með
mikilli eftirvæntingu. Mér er minn-
isstæð sú hlýja og gleði sem hann
sýndi mér frá fyrstu tíð, eiginleikar
sem ávallt einkenndu hann. Ragnar
var með eindæmum hjálpsamur og
léttur í lund. Öll þau ár sem ég hef
þekkt hann hef ég aldrei heyrt
hann hækka róminn nema þegar
hann tók lagið, sem var ósjaldan.
Þá voru háir tónar honum eðlilegir
og auðveldir.
Vegna tíðrar fjarveru Ragnars
má segja að ég hafi kynnst honum
best eftir að við Gunnar fluttum
1966 til Þýskalands til náms. Í þá
daga voru samskipti við fjölskyldur
okkar takmörkuð við löng bréf og
eitt símtal heim um hver jól. Því
reyndum við að hitta Ragnar eins
oft og mögulegt var þegar hann
kom í nálæga höfn. Nokkur hundr-
uð kílómetra ferð í miðstöðvarlaus-
um og ísköldum bjölluskrjóð var vel
þess virði til að geta eytt með
tengdapabba þeim frístundum sem
honum gáfust milli þess sem hann
reiddi fram dýrindis matarkrásir.
Þetta var á þeim árum þegar
vöruúrval á Íslandi var takmarkað
og hafði tengdapabbi því ætíð lang-
an innkaupalista meðferðis. Aðdá-
unarverður var dugnaður hans við
að uppfylla allar óskir, en gott þótti
honum að fá aðstoð við innkaupin.
Listarnir áttu það til að lengjast
nokkuð ef kvisaðist í bréfi að við
myndum e.t.v. mæta í höfn. Að fara
með tengdapabba í búðir var upp-
lifun út af fyrir sig. Hann hafði un-
un af að klæða sig upp og treysti
fatasmekk tengdadótturinnar full-
komlega, þótt stundum hafi það
fregnast að þegar heim var komið
hafi tengdamóðir mín ekki þóst
þekkja spjátrunginn sem kom frá
borði í táningafötunum sem við
hipparnir höfðum valið á hann.
Tengdapabbi hafði unun af ferða-
lögum. Eitt sinn að sumarlagi tók
Ragnar Dúfu sína með í einn túr og
frí milli skipsferða. Við sóttum þau
til Hamborgar og skoðuðum ýmsa
staði á leiðinni til Darmstadt, þar
sem við bjuggum. Svo var haldið
suður á bóginn með tjöld og svefn-
poka, að stúdenta sið. Svo til óskilj-
anlegt er hvernig við komumst öll
fyrir í Bjöllunni með útilegubúnað
fyrir fjóra. Þessi ferð varð ógleym-
anleg. Ragnar þekkti heimshöfin
eftir áralangar siglingar en fjalla-
toppar utan íslenskra tinda voru
honum að mestu ókunnir. Þrátt fyr-
ir óhemju lofthræðslu Dúfu nutum
við fegurðar Alpanna svífandi í kláfi
þar sem Bjallan komst ekki upp.
Tvær síðustu ferðir með Ragnari
koma einnig upp í hugann. Í hring-
ferð um landið heimsóttum við m.a.
Veturhús á Jökuldalsheiði þar sem
hann fæddist frostaveturinn mikla
1918 og stoltur nærri níræður öld-
ungurinn þrammaði t.d. í Kverkfjöll
og Öskju og fór létt með það. Hin
ferðin var til Englands þar sem
glæsiparið hann og Jóna dönsuðu í
brúðkaupi dóttur okkar fyrir aðeins
tveimur árum.
Ég er þakklát fyrir að hafa tengst
Ragnari og hans yndislegu fjöl-
skyldu.
„Börnunum okkar reyndist hann
ætíð hinn besti afi.“
Valdís Bjarnadóttir.
Heiðin með sín horfnu sel,
henni gleymir enginn.
Heiman bjó hún virkta vel
Veturhúsadrenginn.
(Þorsteinn Valdimarsson)
Svo orti Þorsteinn um æskuvin
sinn Ragnar Björnsson.
Ragnar væri eflaust sammála
mér að hann hafi átt gott líf. Gott líf
og viðburðaríkt. Fæddur frostavet-
urinn mikla í mars 1918 á baðstofu-
lofti Veturhúsa, heiðarbýlis á Jökul-
dalsheiði, móðir hans ljósmóðir
sveitarinnar, þannig að faðir hans
gróf sig upp um þekjuna til að leita
hjálpar. Eyddi æskuárum í fjörug-
um bræðrahóp á Vopnafirði. Hann
og hans bræður gengu undir nafn-
inu strákarnir í skólanum, stundum
óþekkir en mannvænlegir. Stundaði
framhaldsnám á Laugum. Fluttist
til Hafnarfjarðar á stríðsárum ung-
ur maður, spengilegur. Ferðaðist
um Hafnarfjörð á reiðhjóli, alltaf vel
klæddur, frægur af dansmennt og
sundkunnáttu. Kynntist Aðalbjörgu
Ingólfsdóttur af Kaldablóðsættinni,
kölluð Dúfa alla tíð, yndislegri konu
sem hann kvæntist og komu þau sex
börnum til manns. Dúfa sá að mestu
um uppeldið meðan Ragnar dró
björg í bú, kokkur á fraktskipum en
hafði samt tíma til að syngja, auðvit-
að sem tenór í Þröstunum. Þegar
börnin voru komin á legg 1980, féll
Dúfa frá langt um aldur fram.
Seinna kynntist Ragnar annarri
yndislegri konu, Jónu Ásgeirsdótt-
ur, sem var hans stoð og stytta fram
í andlátið. Ragnar var ljúfur maður,
fordómalaus, elskaður af afkomend-
um sínum enda hvers manns hug-
ljúfi, alltaf jákvæður, lagði aldrei
illa orð til nokkurs manns. Frægt er
þegar einn tengdasonur barnabarns
sagði í heyranda hljóði „Það besta
við þessa fjölskyldu er Ragnar“. Ég
sjálfur myndi lýsa tengdaföður mín-
um sem geðgóðum, jákvæðum fram-
kvæmdamanni. Annálað snyrti-
menni, vel klæddur fram í andlátið.
Talaði aldrei illa um nokkurn mann
og trúði á framkvæmdir „Íslandi
allt“. Alltaf þegar einhver var að
byggja eða breyta var Ragnar
mættur hjá börnum eða barnabörn-
um, stundum fór hann fram meira
með kapp en forsjá en hann þoldi
ekkert droll, viðkvæðið var „drífum
þetta af“. Fór svo á endanum að
menn fóru stundum leynt með fram-
kvæmdir sínar enda ekki gott til af-
spurnar að hafa áttræða menn í ak-
korðsvinnu. Með söknuði kveð ég
Ragnar, manninn sem var alltaf til í
eitthvað nýtt. Byrjaði hesta-
mennsku sjötugur, vígði sundlaug
með Hrafnhildi dóttur minni níræð-
ur, stakk sér beint á magann með
stæl.
Lúther Sigurðsson.
Regnið dynur á glugganum og í
fanginu held ég á nýfæddum syni
mínum og þá hringir síminn og faðir
minn tilkynnir mér að afi Ragnar sé
dáinn.
Hugurinn leitar upp á Hring-
braut; ilmur af bakkelsi og þau
heiðurshjónin afi Ragnar og amma
Dúfa umvafin börnum með út-
breiddan faðminn.
Afi Ragnar var kraftmikill. Hann
var mikill fjölskyldumaður, glað-
lyndur og söngelskur. Hann var
hestamaður. Afi var vinnusamur og
einstaklega lífsglaður maður. Aldr-
ei heyrði ég hann hallmæla nokkr-
um manni og ekki bar hann harma
sína á torg.
Hann var mikill náttúruunnandi
og get ég ekki annað en brosað við
tilhugsun um atvik sem átti sér
stað þegar hann hvarf yfir fjallið
góða á fögrum degi á hestbaki á ní-
ræðisaldri og ekki spurðist til hans
um nokkurt skeið og aðspurður
hvar hann hefði verið var svarið
einfalt; þetta var fagur dagur og til-
valinn til útreiðar og ég er nú full-
orðinn og sló hann sér á lær og hló
hrossahlátri.
Ragnar elskaði að vera í sumar-
dvalarstað föður míns Ásgríms í
Grimstad í Noregi. Þar synti hann í
ísköldum sjónum og kleif upp á
næstu tinda og spennti á sig vinnu-
belti; allt áður er klukkan sló níu að
morgni og hann kominn á níræð-
isaldur. Síðan vorum við hin vakin
upp og það skyldi snæða morgun-
verð og byrja að vinna. Hann sagði
alltaf að vinnan göfgaði manninn.
Mér þótti vænt um að eitt af því
seinasta sem hann ræddi um áður
en hann hvarf á vit horfinna ástvina
var nýfæddur sonur minn er hann
kallaði Lilla tólfta. Hann var alltaf
glaðlyndur og kátur og hann sagði
við mig að þegar hann færi yfir
móðuna miklu vildi hann að drukk-
inn væri snaps og að mikið yrði
sungið. Því miður verð ég fjarri
heimahögum, þar sem ég á ekki
heimangengt vegna nýfædds sonar.
Fallinn er mikill ættarhöfðingi í
hárri elli, elskaður og umvafinn ást-
vinum.
Er ég held til Íslands mun ég
horfa á landið með augum afa míns
sem sá fegurðina í fjallgarðinum,
læknum, tungumálinu og fólkinu
sjálfu.
Þú elskaðir stökunnar máttuga mál,
myndsmíð vors þjóðaranda,
þar ættirnar fága eldgamalt stál,
í einvistum fjalla og stranda
- við öræfamorgunsins brúnabál,
við brimþunga mannauðra sanda.
(Einar Ben.)
Guð blessi minningu afa míns,
Ragnars Björnssonar.
Nanna Ásgrímsdóttir.
Elsku afi okkar er nú fallinn frá
92 ára að aldri. Það togast á í okkur
mikill söknuður og á sama tíma
léttir. Söknuður yfir því að hafa
misst afa okkar og frábæra mann-
eskju úr lífi okkar ásamt létti yfir
því að afi fékk að fara áður en Elli
kerling svipti hann sjálfsvirðing-
u.Við vonum, elsku afi, að við ber-
um gæfu til að vera jafn heilsteypt-
ar í okkar lífi og þú varst í þínu.
Þessi einstaka fordómalausa og
skilyrðislausa ást sem þú barst til
allra í kringum þig. Aldrei neinar
aðfinnslur en alltaf tilbúinn að
hjálpa og vera til staðar. Bankaðir
bara upp á, baðst um kaffi og eftir
gott spjall og fréttaflutning spurðir
þú hvað ætti að gera næst. Taka
hurðirnar í gegn? Skipta um gólf-
efni? Byggja garðskúr? Hlaða
vegg? Og jú, það var eitt sem þú
vildir fá og fékkst í staðinn; það var
tími, tími til að vera saman, tími til
að bardúsa, tími til að spjalla.
Kaffitími. Og nú ertu farinn en við
yljum okkur við minningar. Við
munum eftir þegar þú lúrðir á
stofugólfinu á Hringbrautinni og
hlustaðir á fréttirnar, hversu gott
var að setjast hjá þér og hvíla sig.
Við munum gönguferðir niður á
bryggju. Hversu óborganlega fynd-
ið það var þegar þú lést skrölta í
fölsku tönnunum. Við munum
hestalyktina og útreiðatúra upp í
Sörla. Við munum eftir léttlyndi
þínu, húmor og æðruleysi alveg
fram til síðasta dags.
Við vonum að við fáum að deyja
eins og þú, elskaður af öllum og
með stórfjölskylduna í kringum
þig. Þessar stundir sem við áttum
Ragnar Björnsson