Morgunblaðið - 19.11.2010, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. NÓVEMBER 2010
Það er laugardag-
ur um verslunar-
mannahelgi, árið er
1982. Ég er í bíltúr með kærast-
anum mínum, honum Þresti. Leið-
in liggur meðal annars um Gríms-
nes og hann nefnir að aðeins þurfi
að koma við í Stafholti sem er
sumarbústaður fjölskyldunnar.
Mér líst ekkert á það, hef aldrei
hitt fjölskyldu hans og reyni held-
ur að draga úr þessari hugmynd.
Hann segir að það sé áreiðanlega
enginn í bústaðnum nema kannski
mamma hans, allir aðrir í golfi eða
sundi. Úff, allt í lagi, við skulum
þá skjótast. Þegar nær dregur bú-
staðnum bendir ýmislegt til þess
að þarna sé fleira fólk og áður en
ég veit af er ég stödd í pínulitlu
húsi sem er fullt af fólki, bæði
börnum og fullorðnum. Þarna eru
öll systkini Þrastar og þeirra mak-
ar, kærastar og kærustur saman-
komin og einhverjir kunningjar
þeirra líka. María tengdamóðir
mín tilvonandi er í essinu sínu,
fullt af fólki, nóg að gera, verið að
bjóða fólkinu hressingu og spjalla.
Stuttu síðar kemur Hafsteinn
María Stefanía
Björnsdóttir
✝ María StefaníaBjörnsdóttir
fæddist á Siglufirði
13. september 1931.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Sunnu-
hlíð 25. október síð-
astliðinn.
Útför Maríu Stef-
aníu fór fram frá
Kópavogskirkju 8.
nóvember 2010.
tengdafaðir minn
inn, hann er að koma
úr golfi og er í köfl-
óttum buxum og með
húfu með dúski á
kollinum og talar
hátt og lýsir með til-
þrifum hvernig leik-
urinn gekk. Það er
talað um birdy,
green og röff, ég
heyri fleiri orð sem
ég ekki skil en flestir
í kringum mig kinka
kunnáttusamlega
kolli, fullir skilnings.
Ég fann fljótt að ég hafði ekki
ástæðu til að hafa áhyggjur og að
þarna var gott að vera, enda tóku
María og Hafsteinn mér ákaflega
vel í þessari fyrstu heimsókn
minni eins og ævinlega alla tíð síð-
ar.
Seinna skildi ég að þessi laug-
ardagur var dæmigerður dagur
þar sem fjölskyldan kemur saman,
mikið talað, hávaði, hlátur og
pínulítið verið að stríða en sam-
heldni og kærleikur skína í gegn.
María vildi hafa fólkið sitt í kring-
um sig og þótt börnin væru mörg
og barnabörnum og barnabarna-
börnum fjölgaði jafnt og þétt þá
hafði hún ávallt tíma til að sinna
öllum, allir fengu reglulega gjafir,
líka sumargjafir. Hún fylgdist með
því hvernig fólkinu hennar reiddi
af og hafði ótrúlega innsýn í ef
eitthvað vantaði. Nú er komið að
kveðjustund, ég þakka Maríu góða
samferð og endalausa elskusemi
mér og mínum til handa.
Hrafnhildur Karlsdóttir.
✝ Helga Skaftfeldfæddist í Kanada
29. mars 1911. Hún
lést á hjúkrunarheim-
ilinu Víðihlíð í
Grindavík 10. nóv-
ember 2010.
Foreldrar hennar
voru Þórunn Sigríður
Jónsdóttir, f. 2.7.
1889, og Þorkell H.
Skaftfeld, f. 16.10.
1880. Bróðir hennar
var Guðjón Páll
Skaftfeld, f. 17.12.
1919, d. 1924. Helga
giftist Guðmundi Guðmundssyni, f.
15.9. 1915, d.1997. Þau skildu. Sam-
býlismaður Helgu var Valgeir Jóns-
son, f. 14.1. 1925, d. 2000. Dóttir
Helgu og Guðmundar var Guðlaug
Guðmundsdóttir, f. 10.9. 1937, d.
10.5. 1998. Fyrri maður, Sigurbjörn
Pálsson, f. 27.9. 1933. Þau skildu.
Sambýlismaður Guðlaugar var
Gísli Jóhannesson, f. 9.11.1932.
Synir Guðlaugar og Sigurbjörns: 1)
Agnar Sigurbjörnsson, f. 19.8.
1959, kvæntur Jórunni Valsdóttur,
f. 12.4. 1962. Börn þeirra eru: a)
Guðrún Valdís Agnarsdóttir, f.
29.11. 1982, sambýlismaður Stefán
Ársælsson. b) Kolbrún Agnars-
dóttir, f. 25.11. 1985, sambýlis-
maður Halldór J. Ragnarsson, dótt-
ir þeirra er Katrine Jóhanna
Halldórsdóttir. c) Bjarni Valur
Agnarsson, f. 17.6. 1991. 2) Páll
Sigurbjörnsson, f. 21.4. 1962,
kvæntur Lísu Dóru
Sigurðardóttur, f.
15.3. 1964. Þau
skildu. Börn þeirra:
a) Sigurbjörn Páls-
son, f. 4.2. 1985, sam-
býliskona Eva Rún
Rúnarsdóttir. Börn
þeirra eru Írena Lind
og Rúnar Páll. b)
Hjörtur Pálmi Páls-
son. c) Helga Þórunn
Pálsdóttir. 3) Helgi
Þór Sigurbjörnsson,
f. 7.6. 1963, kvæntur
Árdísi Hrönn Jóns-
dóttur, f. 1.11.1966. Börn þeirra: a)
Hlynur Þór Helgason, f. 12.1. 1994.
b) Halla Margrét Helgadóttir,
f.10.6. 1998.
Helga fæddist í Kanada en flutt-
ist með foreldrum sínum til Íslands
5 ára gömul. Hún ólst upp í Garð-
inum og gekk þar í barnaskóla. Að
skólagöngu lokinni stundaði hún
ýmis störf, aðallega við fiskvinnslu.
Um fertugt flutti Helga til Reykja-
víkur ásamt dóttur sinni og starfaði
lengst af hjá Mjólkursamsölunni. Í
Reykjavík kynntist hún Valgeiri
Jónssyni sem hún bjó með þar til
hann lést árið 2000. Síðustu æviár
sín bjó Helga á hjúkrunarheimilinu
í Víðihlíð í Grindavík. Þar naut hún
einstaklega góðrar umönnunar og
eignaðist marga góða vini.
Útför Helgu fer fram frá Kefla-
víkurkirkju í dag, 19. nóvember
2010, og hefst athöfnin kl. 13.
Elsku Helga, við vinkonurnar
viljum fyrst og fremst þakka þér
fyrir að fá að kynnast þér jafn náið
og raun varð á.
Það fór ekki á milli mála að við
fyrstu kynni smullum við mjög vel
saman og urðum við þrjár upp frá
því mjög góðar vinkonur.
Það var yndislegt að heyra þig
segja frá gömlu góðu dögunum, þá
gleymdist staður og stund og tím-
inn leið hratt, því það var margt
rætt út frá þínum frásögnum.
Ekki var nú komið að tómum kof-
unum í þínum frásögnum enda ævin
orðin löng og margt á þína daga
drifið. Eitt af því góða við okkar
kynni var að þú vissir ávallt hvað
þú vildir og stóðst fast á þínu, sem
er bara gott, enda ávallt sann-
gjörn.
Við vinkonurnar þökkum alla
hlýju frá þér í okkar garð og þökk-
um einnig góðar og ánægjulegar
samverustundir.
Samúðarkveðjur sendum við til
ömmustrákanna og fjölskyldna
þeirra.
Guð veri með ykkur öllum.
Þínar vinkonur,
Rún Pétursdóttir og
Guðmunda Jónsdóttir.
Helga Skaftfeld
Einar Ólafsson
frændi okkar og fjöl-
skylduvinur er látinn eftir snögg
veikindi. Við systurnar minnumst
uppvaxtarára okkar á Suðureyri
þar sem Einar, Ragga, Álfheiður,
Kristín og Óli Friðbert spiluðu
stórt hlutverk í lífi okkar. Við
bjuggum öll á Sætúninu þar sem
stutt var að hlaupa milli húsa og
samgangur mikill. Aðalgata 18 á
Suðureyri var líka lykilstaður í líf-
inu en það hús byggði afi okkar og
Óli bróðir hans, pabbi Einars og
við vinkonurnar sóttum mikið í
ömmur og afa.
Einar rak útgerð og harðfisk-
vinnslu í nokkur ár og við syst-
urnar fórum snemma að vinna í
harðfiskinum. Við fórum líka ófáa
bíltúrana með Einari og við börnin
vorum alltaf velkomin með þegar
hann var að snattast í kringum
rekstur sinn. Einar átti Range Ro-
ver og við vitum að sumum blöskr-
aði þegar hann flutti fiskikassa og
veiðarfæri í þessum fína bíl, en
svona var Einar, á spariskónum í
slorinu og á rjúpu. Alltaf hefur
verið líf og fjör í kringum Einar og
fjölskylduna.
Eftir að þau fluttu suður hafa
þau verið dugleg að fara í útilegur,
veiðiferðir og berjaferðir og vinir
og ættingjar velkomnir með. Við
systur höfum líka notið þeirra for-
réttinda að vera nágrannar Einars
og barna hans í Grafarvoginum og
því stutt að kíkja á þau og manni
alltaf tekið með kostum og kynj-
um. Við og fjölskylda okkar kveðj-
um kæran frænda og vin með
söknuði en vitum að hann siglir nú
á vit nýrra ævintýra. Við vottum
líka fjölskyldunni, systkinum hans
og öllu hans fólki okkar innilegustu
samúð.
Guð blessi minningu þína, kæri
Einar.
Hafdís Halldórsdóttir og
Svanhildur Halldórsdóttir.
Mér var brugðið er ég frétti
andlát Einars. Það var ótímabært,
svo glaður og hress jafnan er við
hittumst. Súgfirðingur undir sjö-
tugu, þéttur á velli og þéttur í
lund, deyr si svona á Spáni, í fríi.
Mér fannst þessi fyrirhugaða ferð
Einar Ólafsson
✝ Einar Ólafsson,skipstjóri og út-
gerðarmaður, fæddist
á Suðureyri við Súg-
andafjörð 27. mars
1942. Hann lést úr
hjartaáfalli á Torre-
vieja á Spáni 21. októ-
ber 2010.
Útför Einars fór
fram frá Grafarvogs-
kirkju 10. nóvember
2010.
hans með vinum okk-
ar beggja lofa góðu.
Eigi má sköpum
renna. Minningar
streyma fram, því
Einar var mér góður,
ég átta árum yngri.
Það var fyrir 45 árum
eða svo, að okkur
tókst að hittast, hann
þá löngu orðinn skip-
stjóri og ég háseti á
skipinu hans, m.b.
Ólafi Friðbertssyni
ÍS. Ólumst við þó upp
saman á Suðureyri.
Undir skipstjórn hans, fékk ég
eldskírn til sjós. Á grálúðuveiðum í
Grænlandssjóum, logni innum ís
þar sem þurfti margt að varast og
háum svo háum öldum á svoköll-
uðu Atlantshafi, er ísnum sleppti á
heimleið eftir þriggja vikna túr í
maí 1970. Hann sjálfur í brúnni
með 20 ára ungum manni, óreynd-
um, en við vorum saman á vakt og
fleiri voru í brúnni sem fylgdust
með óveðrinu, mönnum var ekki
rótt, skipstjórinn þögull og yfir-
vegaður í brúarglugganum, skarp-
ir andlitsdrættir, fylgdist með öllu
því sem sást til, fór að stýrishjól-
inu og sneri því, þar var nákvæmn-
in þó allt væri rafvætt, hann lét
ekki Ólaf höggva, það var list
hvernig hann sjálfur fleytti skipi
sínu á öldutoppum, 11 til 13 metra
háum. Tvö fjöll eftir, Gummi.
Svona er minningin. Eftir skóla-
göngu mína þaðan í frá, ekki í sjó-
mannafræðum, heimkominn á ný
til Suðureyrar bjuggum við í sömu
götu.
Landlegur voru ekki að hans
skapi. Þá hittumst við aftur, en í
hlýrri stofu við manntaflið. Eld-
urinn snarkaði, Ragga, sól í húsi
og ég skák og mát, oftar en sjaldn-
ar. Létt hjal tekið upp, um menn
og málefni. Hann var hreppsnefnd-
armaður um árabil. Alltaf harð-
fylginn, en um leið ljúfmannlegur,
kerskur og glettinn. Fólk flytur sig
um set. Hann er kominn suður. Ég
er hér og þar. Við hittumst annað
veifið og alltaf jafn notaleg návist
hans. Skotveiðiferðirnar með hon-
um voru jafn yfirvegaðar og annað
sem hann tók sér fyrir hendur, við
vorum mátar, við þoldum návist-
ina, ólíkir í pólitík en samhuga um
annað. Hann Einar var mikill
veiðiáhugamaður. Öryggið alltaf á
oddinn, en ekkert hangs. Hann lét
sér ekki nægja að veiða í sjó, ám
og vötnum, heldur þurfti eðli hans
kjöt úr kryddaðri landnáttúru líka,
ásamt með sjófuglinum. Hann var
maður útivistar, náttúrubarn.
Stundir komu hér á Laugarvatni í
einlægri samveru með Röggu, Dídí
og Geira. Þar gafstu vini þínum
inntöku vináttu og skemmtunar í
góðu samfélagi við gleðina.
Einar minn, við Bryndís þökk-
um þér vináttuna og samveruna
um leið og við vottum Ragnheiði,
börnum ykkar og öðrum aðstand-
endum, okkar dýpstu samúð. Hvíl
í friði, blessuð sé minning þín.
Guðm. Ó. Hermannsson.
Elsku Einar, elskulegur tengda-
faðir minn. Nú ertu farinn frá
okkur og síðustu dagar hafa verið
erfiðir, mjög erfiðir. Án þess að
gera boð á undan sér streyma tár-
in niður kinnarnar við ólíklegustu
aðstæður. Inn á milli líður mér þó
vel, vitandi það að þú hlýtur að
vera kominn á góðan stað þar sem
þér líður vel og ég brosi að öllum
góðu minningunum sem ég á um
þig. Allar frábæru veiðiferðirnar,
berjaferðirnar og þegar við fórum
alla páska í krækling í Hvalfirð-
inum hvernig sem viðraði. Svo fór-
um við saman öll fjölskyldan í
ógleymanlega ferð til Ítalíu, eydd-
um öllum áramótum saman, vor-
um saman yfir hátíðirnar og borð-
uðum oft saman.
Það var ósjaldan setið við eld-
húsborðið í Stararimanum og rætt
hin ýmsu málefni. Ég sé þig alltaf
fyrir mér við eldhúsborðið með
prakkaraglottið í augunum segj-
andi sögur af þér eða öðrum sem
ávallt voru kryddaðar á skemmti-
legan hátt. Við eldhúsborðið var
mikið um vínsmökkun, berjavínið
þitt var samt alltaf best og fór ég
oftar en ekki heim frá ykkur með
fjólubláar tennur og varir. Þú
reyndir oft að fá mig til að borða
mat sem ég var óvön að láta inn
fyrir varir mínar. Í einni af minni
fyrstu skötuveislum hjá ykkur
vildir þú endilega leyfa mér að
finna lyktina úr skötupottinum og
ég auðvitað stakk hausnum ofaní
pottinn og sveið í öll vit og smakk-
aði ekki skötu hvorki fyrr né síð-
ar. Þá var hlegið mikið eins og svo
oft þegar við nutum samveru
þinnar. Þetta var það sem ég elsk-
aði mest við þig, þú varst svo ótrú-
lega skemmtilegur og glettinn.
Það var alltaf hægt að treysta á
ykkur Röggu. Hvort sem við
þurftum hjálp við að flytja, park-
etleggja, setja upp nýja eldhús-
innréttingu, passa börnin eða
hundinn.
Þið voruð svo samrýmd og ynd-
isleg saman og hafið kennt mér
svo margt um hvernig hjón eiga
að vera við hvort annað. Börnin
sakna þín mikið og skilja ekki af
hverju Guð þurfti endilega að fá
þig núna en Ási minn sagði að Guð
hlyti að vanta skemmtilegan karl í
himnaríki. Ég held það sé nokkuð
til í því.
Elsku Einar, ég er svo þakklát
fyrir að hafa fengið að kynnast
þér og fengið að knúsa þig daginn
sem þið fóruð til Spánar. Þú munt
alltaf skipa sérstakan sess í hjarta
mínu Einar minn. Guð blessi þig.
Henný Ása Ásmundsdóttir.
Mamma færði mér
fréttirnar um andlát
Friðjóns frá Deildar-
felli í eldhúsinu í
Rómverjastræti hér í Bremen í
síðustu viku. Ég sem var búin að
hugsa sterkt um að fara til Seyð-
isfjarðar næst þegar ég færi heim
til Íslands. Ég hafði hugsað mér að
hitta þau hjónin frá Deildarfelli í
Vopnafirði, Friðjón Gunnlaugsson
og Steinunni Júlíu Friðbjörnsdótt-
ur, en þau hef ég ekki séð í að
Friðjón
Gunnlaugsson
✝ Friðjón Gunn-laugsson fæddist
að Hraunfelli í
Vopnafirði 24. desem-
ber árið 1927. Hann
varð bráðkvaddur 25.
október 2010.
Útför Friðjóns var
gerð frá Seyðisfjarð-
arkirkju 6. nóvember
2010.
verða tvo áratugi. En
nú er það orðið of
seint að hitta Frið-
jón.
Ég var svo lánsöm
að fá að vera í sveit
hjá þessu indæla
fólki í 3 sumur. Frið-
jón frændi var mjög
hæglátur og góður
maður með róleg en
lifandi brún augu og
bar ég ákaflega mikla
virðingu fyrir honum.
Ég man eftir því þeg-
ar við krakkarnir fór-
um með Friðjóni á morgnana upp í
fjárhús og þar sem við röltum
saman malarstíginn var hann van-
ur að krækja í hálsmálið hjá okkur
með einum fingri og taldi svo lögin
af fötunum sem við vorum í með
hinum fingrunum. Þetta gerði
hann af umhyggju til að athuga
hvort við værum nógu vel klædd.
Svo horfði hann á okkur og hló við.
Tuttugu árum síðar hitti ég
hann á ættarmóti á Hraunfelli í
Vopnafirði og þá kom hann til mín
og fór í hálsmálið til að athuga
hvort ég væri nógu vel klædd! Ég
vann ekki fyrir hann frænda minn
enda var ég þá ung, en fékk samt
að hjálpa til við að ná í kýrnar eða
hestana. Tilveran skipti miklu máli
og litlir látlausir hlutir voru svo
spennandi. Stress var ekki til á
þeim bænum og gengu hlutirnir
fyrir sig í rólegheitum og aldrei
var rekið á eftir mér eða okkur
krökkunum. Ég man svo vel eftir
því þegar orðið „stress“, sem var
þá nýtt í íslenskri tungu, var rætt
yfir kvöldkaffinu í eldhúsinu á
Deildarfelli og heimilisfólkið var að
reyna að átta sig á skilningi orðs-
ins. Já, það er erfitt að skilja eitt-
hvað sem ekki er til!
Það voru forréttindi að vera í
sveitinni hjá Júllu og Friðjóni og
er það tími sem ljúfur er í minn-
ingunni.
Elsku Júlía mín og fjölskylda, ég
votta ykkur innilega samúð mína.
Bestu kveðjur frá Bremen
í Þýskalandi,
Jónína Mjöll Þormóðsdóttir.