Morgunblaðið - 19.11.2010, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. NÓVEMBER 2010
✝ Þorsteinn Guð-mundsson fæddist
í Reykjavík 20. ágúst
1922. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Skjóli 22. október síð-
astliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Guð-
mundur Þor-
steinsson, f. 24. febr-
úar 1891 í
Bollagarðakoti á Sel-
tjarnarnesi, d. 4. jan-
úar 1966, og Guðrún
Jónsdóttir, f. 17.
október 1887 í Reykjavík, d. 21.
desember 1946. Þorsteinn átti þrjú
systkini: Jón Sigurður Guðmunds-
son, f. 11. október 1918, d. 8. apríl
2008, Magnús Guðmundsson, f. 19.
október 1929, og Sigríður Guð-
mundsdóttir, f. 25. september
1932.
Þann 5. mars 1960 kvæntist Þor-
steinn Margréti Unni Jóhanns-
dóttur, f. 5. mars 1926 í Reykjavík.
Foreldrar hennar voru Jóhann
Franks, f. 20. nóvember 1992, b)
Kristján Sindri Kristjánsson, f. 1.
desember 2006.
Forfeður Þorsteins voru ættaðir
frá Reykjavík og nágrenni, Sel-
tjarnarnesi og Engey aftur í ættir
og leit hann alltaf á sig sem Vest-
urbæing. Sjálfur var hann fæddur
á fjölskyldureitnum í gamla
steinbæ móðurömmu sinnar, sem
stóð lengi við Vesturgötu 36. Þar
ólst hann upp með foreldrum,
systkinum og ömmu sinni, Vigdísi
Magnúsdóttur f. í Miðseli í Reykja-
vík 23. september 1864, d. 26. nóv-
ember 1939. Móðir þeirra systkina,
Guðrún, féll frá á miðjum aldri og
reyndist það fjölskyldunni mikið
reiðarslag, er hennar naut ekki
lengur við. Þorsteinn stundaði nám
við Verzlunarskóla Íslands en varð
frá að hverfa vegna berklaveiki.
Eftir nokkurt hlé settist hann í
Iðnskólann í Reykjavík og þar
nutu teiknihæfileikar hans sín vel
og listræn taug. Þorsteinn lauk
sveinsprófi í bókbandi árið 1950 og
vann að iðn sinni um skeið á
Landsbókasafni. Þá réðst hann til
Olíufélagsins hf. og starfaði þar í
áratugi eða þar til hann lét af
störfum fyrir aldurssakir.
Útför Þorsteins fór fram frá
Fossvogskapellu 2. nóvember 2010.
Meira: mbl.is/minningar
Stefánsson, f. 14.
nóvember 1889 á Ill-
ugastöðum í Fljótum,
Skagafirði, d. 10.
september 1986, og
kona hans Stefanía
Þorbjörg Ingimund-
ardóttir, f. 7. mars
1891 í Krossadal í
Tálknafjarðarhreppi,
Barðastrandarsýslu,
d. 19. febrúar 1960.
Þorsteinn og Margrét
hófu búskap í húsi
tengdaforeldra hans
á Þórsgötu 21a, en
frá árinu 1961 áttu þau sitt fallega
heimili í Blönduhlíð 18, Reykjavík.
Dætur Þorsteins og Margrétar eru
1) Stefanía Björg Þorsteinsdóttir,
f. 28. maí 1960. Hennar börn eru a)
Daði Þorsteinn Sveinbjörnsson, f.
27. apríl 1985, b) Inga Margrét
Sveinbjörnsdóttir, f. 27. ágúst
1991. 2) Guðrún Þorsteinsdóttir, f.
5. ágúst 1962. Maki Kristján Andri
Kristjánsson, f. 6. apríl 1972.
Þeirra synir eru a) Jóhann Michael
Þótt nú sé liðinn hátt í áratugur frá
því við tengdafaðir minn hittumst
fyrst, var hann kominn vel við aldur
þegar okkar kynni hófust. Áhyggjur
mínar áður en fundum okkar bar
saman reyndust með öllu ástæðulaus-
ar og hurfu strax eins og dögg fyrir
sólu. Frá fyrstu kynnum leyndi sér
ekki að þarna var sérstaklega góður
og skapstilltur maður á ferð, sem gott
var að umgangast og eiga að vini.
Móttökurnar voru eftir því og góðar
allar götur síðan.
Skömmu eftir að ég hitti tengda-
foreldra mína leiddi kona mín mig
fyrir föðurfjölskyldu sína í bústað á
Laugarvatni en þar vörðu Magga og
Steini góðum stundum á hverju
sumri, allt frá því dæturnar tvær voru
litlar. Upp frá þessu fékk ég sjálfur
að kynnast og njóta margra sumar-
ferða þangað austur og fyrir rest var
það undirritaður, sem verst var hald-
inn af „Laugarvatns-bakteríunni.“
Utan borgarmarkanna kynntist ég
því hve fróður tengdafaðir minn var
um kennileiti náttúrunnar; vissi nöfn
allra fjalla, fljóta og fossa sem á vegi
okkar urðu. Hann virtist þekkja land-
ið eins og lófann á sér – á meðan við
hin þumbuðumst í gegnum nafnlausa
firði. Það verður óneitanlega fátæk-
legra að hafa hann ekki sem farar-
stjóra framar.
Á yngri árum naut Þorsteinn þess
að klífa fjöll – og a.m.k. einu sinni fór
hann upp Esjuna á spariskónum – en
það kom ekki að sök! Hvers konar
útivera var ástríða hans og heilsu-
göngur stundaði hann daglega fram á
efri ár eða þar til heilsan brást fyrir
fáum misserum. Þá voru göngu-
túrarnir út í Gróttu orðnir margir í
gegnum árin, en einmitt á þeim slóð-
um höfðu forfeður hans búið fyrir
margt löngu.
Þorsteinn var hæverskur maður og
jafnlyndur í fasi. Það er til marks um
stillingu hans, að kvöld eitt fyrir fáum
árum, að loknum málsverði á veit-
ingastað, lenti servíetta óvart ofan á
logandi kerti og lá við að kviknaði í
„slotinu.“ Á meðan viðstaddir ruku
upp til handa og fóta, fylgdist Þor-
steinn með óðagotinu hinn rólegasti –
og brá ekki bofs! Reyndar man ég fá
atvik sem röskuðu jafnvægi hans og
virðuleik í erli daganna. Það var helst
hann kæmist í uppnám ef óhöpp eða
veikindi hrjáðu Möggu, hans heitt-
elskuðu eiginkonu í hálfa öld.
Tengdafaðir minn var gestrisinn
maður og skemmtilegur. Ég fann
fljótt að hann naut þess að hitta fjöl-
skylduna á smekklegu og fögru heim-
ili sínu og Margrétar. Eitt af því sem
auðkenndi Þorstein og ég kunni sér-
staklega vel að meta, var kostulegur
húmor, sem hann bjó yfir í ríkum
mæli. Í daglegu spjalli gat hann lætt
inn stórfyndnum athugasemdum,
áreynslu- og fyrirvaralaust. Þetta var
náðargáfa, sem kryddaði hans nán-
asta umhverfi – og ókunnugir fengu
oft smjörþefinn af. Ég á fjölmargar
góðar minningar um Steina, tengda-
föður minn. Hann var mjög barngóð-
ur og reyndist barnabörnunum hlýr
og góður afi. Með Þorsteini kveður
vandaður og mætur maður. Hans er
sárt saknað.
Kristján Andri Kristjánsson.
Nú er ævin hans afa Steina á enda
runnin. Hann lifði 88 gæfurík ár í
þessum heimi og deildi þar af rúmum
fimmtíu árum með ömmu Möggu,
sem misst hefur mikið með fráfalli
afa. Hjónaband þeirra var einstak-
lega hamingjusamt og eignuðust þau
tvær fyrirmyndardætur. Vart er
hægt að ætlast til meira í lífinu; slíkt
gæti mögulega talist til heimtufrekju.
Og afi var allt annað en heimtufrekur
maður. Hann var þvert á móti afskap-
lega nægjusamur, ljúfur, rólyndur og
hógvær. Sannkallaður sjentilmaður.
Ég hef alla mína tíð verið tíður
gestur á heimili ömmu og afa í
Blönduhlíð. Ég kom mikið þangað í
heimsókn sem barn og gat þá iðulega
gengið að afa vísum í gamla græna
hægindastólnum sínum þar sem hann
sat og las blöðin. Þegar hann hafði
lesið nægju sína tókum við oft í tafl,
en það var einmitt afi sem kenndi mér
sem ungum dreng mannganginn.
Afi Steini kenndi mér ýmislegt
fleira. Á góðviðrisdögum fórum við
oft niður að tjörn að gefa öndunum
brauð, og þaðan út að höfn þar sem
afi reyndi að kenna mér um hin ýmsu
skip sem þar lágu við bryggju. Þetta
hafði verið áhugamál hans frá því
hann var sjálfur strákur í Vesturbæn-
um, og er mér sagt að á ungdóms-
árum sínum hafi hann getað teiknað
öll helstu skip og báta í Reykjavík-
urhöfn upp eftir minni.
Eitt það mikilvægasta sem afi
minn kenndi mér snertir þó sennilega
náttúru Íslands. Hann var mikill
náttúruunnandi og óþreytandi við að
kenna ungum dóttursyni sínum nöfn
allra fjalla og fjarða sem á vegi okkar
urðu á ótal ferðalögum fjölskyldunn-
ar um landið. Í þessum ferðum var ég
oft samferða ömmu og afa í gamla
bláa bílnum þeirra sem afi ók frá því
áður en ég fæddist og allt þar til fyrir
örfáum árum er hann hætti að keyra.
Í þessum bíl birtist einmitt eitt
gleggsta dæmið um hina fyrrnefndu
nægjusemi afa.
Hin seinustu ár var afi Steini orð-
inn ansi fullorðinn, og eyddi hann síð-
ustu misserum sínum á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli. Eftir því sem minni
hans um nýliðna atburði hrakaði,
þeim mun meira minntist hann gamla
tímans. Í nokkrum síðustu heimsókn-
um mínum til hans sagði hann mikið
frá lífi sínu sem ungur maður, allt frá
berklaveiki til Bretavinnu. Það voru
áhugaverðar frásagnir, og tímarnir
hafa svo sannarlega breyst svo um
munar frá því afi bjó með fjölskyldu
sinni í litla húsinu við Vesturgötu.
En þótt tímarnir breyttust og
minninu hrakaði, þá breyttist ljúf-
mennska, rólyndi og sjentilmennska
afa aldrei. Annað sem aldrei breyttist
var hin skemmtilega kímnigáfa hans.
Einn af hans uppáhaldsfrösum var,
að honum skyldi takast „að verða
hundrað ára eða deyja ella“. Hann
hefur nú staðið við það fyrirheit, enda
var hann ávallt maður orða sinna.
Eftir standa minningar um ást-
kæran afa, um einstaklega góðhjart-
aðan gamlan mann sem ávallt var til
staðar fyrir okkur barnabörnin sín,
sem og aðra. Blessuð sé minning
hans.
Daði Þorsteinn Sveinbjörnsson.
Þorsteinn
Guðmundsson
Þá er góður vinur
fallinn frá eftir harða
baráttu við illan sjúk-
dóm. Það eru margar minningarnar
sem koma upp í hugann þegar við
hugsum til baka, enda var Nonni
búinn að vera einn af fjölskyldunni
frá því að við systurnar fæddumst.
Það voru ófá matarboðin sem fjöl-
Jón Sigurgeir
Sigurþórsson
✝ Jón SigurgeirSigurþórsson
fæddist í Reykjavík
23. febrúar 1954.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspítalans
í Kópavogi 30. októ-
ber sl.
Útför Jóns fór fram
frá Hafnarfjarð-
arkirkju 9. nóvember
2010.
skyldurnar héldu og
þá var ávallt glatt á
hjalla. Það var mikið
hlegið og ávallt gam-
an.
Ég gleymi því líka
seint þegar þeir feðg-
arnir voru ósammála
um hvort ætti að
segja beautiful eða
glæsilegt, þá var mik-
ið hlegið. Það eru
margar fleiri minning-
ar sem okkur dettur í
hug en það er kominn
tími til að kveðja góð-
an vin.
Elsku Sigurþór og aðrir fjöl-
skyldumeðlimir, okkar innilegustu
samúðarkveðjur, megi Guð veita
ykkur styrk á erfiðu tímum.
Lilja, Heiða og Orri.
Okkur systkinin
langar að minnast
Kristborgar Bene-
diktsdóttur, föður-
ömmu okkar, með nokkrum orð-
um. Það hefur alltaf verið okkur
mikilvægt að eiga góð tengsl við
ömmu Bíbí og afa Kristján. Amma
Bíbí var eina amman sem við
kynntumst og móðurafi okkar bjó
norður í landi svo við hittum hann
sjaldan utan sumartímans. Þessi
tengsl urðu okkur enn mikilvægari
þegar faðir okkar lést, ungur mað-
ur, og þau hjálpuðu okkur að við-
halda sambandi við föðurfjölskyld-
una.
Amma var afar glæsileg kona og
fínasta frúin sem við höfum kynnst
fyrr og síðar. Ólíkt mörgum kon-
um af hennar kynslóð gekk hún
menntaveginn. Hún lauk verslun-
arprófi frá Verslunarskóla Íslands
og hélt síðar til náms í húsmæðra-
skóla í Noregi. Kristborg var enda
fyrirmyndarhúsmóðir og framúr-
skarandi gestgjafi, hvort sem um
var að ræða stórveislur eða fá-
menn matarboð. Afi og amma hafa
ávallt verið góð heim að sækja og
eftir að við vorum sjálf flutt að
heiman gaukaði amma iðulega að
okkur einhverju nesti eða nytja-
vörum úr búrinu, sem komu sér
ávallt vel. Óhætt er að fullyrða að
Bíbí hafi verið vel að sér bæði til
munns og handa. Hún var annáluð
hannyrða- og prjónakona, þekkt
fyrir vandvirkni og hannaði sjálf
margar fallegar flíkur, og prjónaði
jafnvel eftir pöntun fyrir okkur
systurnar ef svo bar undir.
Eitt af því sem við erum ömmu
þakklát fyrir er hve óspör hún var
á að segja okkur sögur frá því í
gamla daga og miðlaði þannig til
okkar hversu mikið íslenskt þjóðlíf
hefur breyst í hennar tíð. Með því
jók hún skilning okkar á lífssýn og
viðhorfum þeirra afa og fólks af
þeirra kynslóð.
Alls þessa höfum við notið góðs
af alla okkar ævi og höfum með
okkur í veganesti áfram gegnum
lífið. Við erum þakklát fyrir að
hafa fengið tækifæri til að kveðja
Kristborg
Benediktsdóttir
✝ Kristborg Bene-diktsdóttir fædd-
ist 8. september 1930
á Búðum við Fá-
skrúðsfjörð. Hún lést
á Landspítalanum 17.
október 2010.
Útför Kristborgar
fór fram frá Bústaða-
kirkju 12. nóvember
2010.
ömmu okkar skömmu
áður en hún lést og
segja henni hve mik-
ils við metum hana
og hversu vænt okk-
ur þykir um hana.
Við erum líka þakk-
lát fyrir að hún fékk
að fara eins og hún
vildi, og kvaddi okk-
ur og þennan heim
með sömu reisn og
við þekktum hana af.
Anna, Kristborg
og Þórarinn
Þórsbörn.
Það skemmtilegasta í heimi var
að heimsækja ömmu Bíbí í
Bjarmalandið því hún var alltaf
hress og maður mátti gera hvað
sem er nema slasa sig – það gat
maður gert heima hjá sér. Það var
næstum því alltaf kandís í skál eða
sleikjó inni í búri og ísblóm í de-
sert. Það var hvergi betra veður
en í Fossvoginum og á sumrin lék-
um við barnabörnin krikket í garð-
inum.
Amma var skapandi og listræn.
Hún heklaði mottur með risavax-
inni heklunál úr gömlum fötum
sem hún klippti í ræmur. Fata-
skápurinn hennar var engu líkur.
Þar eyddum við mörgum eftirmið-
dögum og hún rifjaði upp sögu
hvers kjóls, hvar hann var keypt-
ur, hver hafði fengið hann lánaðan
og svo var handbragðið greint.
Amma Bíbí fylgdist vel með nýj-
ustu straumum í tískuheiminum,
oft með dyggri aðstoð dönsku
blaðanna, og dró fram úr skápnum
gamlar flíkur sem sannaði að tísk-
an fer í hringi. Amma var sjálf
alltaf glæsileg og smart, sama
hvað hún var að gera. Ömmu
fannst gaman að spjalla við mann
um það sem maður væri að gera
og hvað væri í gangi hjá unga fólk-
inu. Hún hélt samt fast í gömul
gildi og þreyttist t.d. ekki á að
leiðrétta hjá manni málfarsvillur.
Amma var með mikla kímnigáfu
og var stundum stríðin, hún átti
það t.d. til að klípa mann fast og
gefa frá sér eitt af sínum mörgu
skrítnu hljóðum. Stundum galaði
hún eins og hani. Það gerði hún
raunar eftir pöntun, jafnvel sím-
leiðis, af svo mikilli innlifun að
símtólið titraði. Það var alltaf stíll
yfir henni, hún kenndi okkur mjög
margt um lífið og hennar verður
saknað.
Tinna Jökulsdóttir, Orri Jök-
ulsson, Sunna Jökulsdóttir.
Elsku Maggan
mín. Mig langar að
þakka þér fyrir þann
frábæran tíma sem
við áttum saman, þín er sárt sakn-
að. Það voru forréttindi að fá að
vera þinn tengiliður og fá að vera
partur af þínu lífi. Er svo þakklát
fyrir að hafa upplifað frábæra ferð
til London og sjá Mama Mia leik-
ritið með þér og fleirum úr Norð-
urhlíðinni. Þú varst yndislegur og
sterkur persónuleiki og komst öll-
um alltaf í svo gott skap með þinni
einlægni, brosi og söng. Ég á
margar minningar með þér sem ég
Margrét
Pálmarsdóttir
✝ Margrét Pálm-arsdóttir fæddist í
Reykjavík 11. apríl
1948. Hún andaðist á
Landspítalanum í
Fossvogi 31. október
2010.
Útför Margrétar
fór fram frá Lága-
fellskirku 10. nóv-
ember 2010.
meira að segja nota
eða segi svo oft þeg-
ar ég hugsa til þín.
Í Norðurhlíð er
svakalega tómlegt,
núna heyrist enginn
söngur með þér og
Mama Mia myndinni
né blokkflautuspil úr
herbergi þínu. Þú
munt alltaf eiga stað
í hjarta mínu, elsku
Magga.
Langar að láta
þessa vísu fylgja
með:
Dvel ég í draumahöll
og dagana lofa,
litlar mýs um löndin öll
liggja nú og sofa.
Sígur ró á djúp og dal,
dýr til hvílu ganga,
einnig sofna skolli skal
með skottið undir vanga.
(Þýð. Kristján frá Djúpalæk)
Þín vinkona,
Bryndís Sölvadóttir.