Morgunblaðið - 26.11.2010, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. NÓVEMBER 2010
✝ Víglundur Guð-mundsson fæddist
á Grímsstöðum í
Landeyjum 16. febr-
úar 1922. Hann lést á
heimili sínu 18. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Guðbjörg
Sveinsdóttir, f. 12.
september 1889 á
Grjótá í Fljótshlíð, d.
21. mars 1937, og
Guðmundur Sæ-
mundsson, f. 10. febr-
úar 1891 í Nikulás-
arhúsum í Fljótshlíð, d. 15. mars
1966. Alsystkini Víglundar voru: 1)
Sæmundur, f. 1914, d. 1985, 2)
Þóra, f. 1916, d. 1988, 3) Trausti, f.
1919, d. 2002, 4) Fjóla, f. 1920, d.
2000, 5) Gunnar Níels, f. 1924,d.
2010, 6) Sólveig, f. 1927, d. 1974, 7)
Rakel, f. 1930, 8) Teitur, f. 1931, 9)
Ásta, f. 1934. Hálfsystkini Víg-
lundar samfeðra og Margrétar
Kristjánsdóttur, f. 13. desember
1916, d. 12. júlí 2004, 1) Guðbjörg,
f. 1942, 2) Anna Hlín, f. 1944, 3)
Kristín, f. 1946, 4) Olga, f. 1953.
Hinn 16. júní 1945 kvæntist Víg-
lundur Ólöfu Karlsdóttur, f. 12.
janúar 1927, d. 5. október 2003.
Laxdal og Ólöf Magnea. 6) Jóhann
Sigurður, f. 23.1. 1954, maki Halla
Sjöfn Hallgrímsdóttir, f. 11.4. 1954.
Börn þeirra eru Guðmundur Örn,
Rakel Sólrós og Andri Þór. 7) Íris,
f. 24.4. 1958, maki Böðvar Bjarna-
son, f. 17.3. 1956. Börn þeirra eru
Bjarni, Haukur, d. 2003, og Símon.
8) Lilja, f. 24.4. 1958, maki Njáll
Karlsson, f. 7.6. 1957. Börn þeirra
eru: Elín, Karl og Tómas. 9) Ragn-
heiður, f. 15.7. 1960, maki Kristján
Valur Guðmundsson, f. 15.10. 1955.
Börn þeirra eru Ólafur Ingi og
Guðrún Jóna. Langafabörnin eru
orðin 37 og eitt langalangafabarn.
Víglundur og Ólöf bjuggu á
Stokkseyri þar sem Víglundur
byggði þeim húsið Ásbyrgi. Árið
1964 flutti fjölskyldan til Keflavík-
ur og byggði hann þeim hús þar og
bjó hann þar til dánardags. Fyrstu
búskaparárin var Víglundur til sjós
en annars vann hann við smíðar og
var sannkallaður þúsundþjala-
smiður og undi hann sér aldrei bet-
ur en úti í bílskúr við smíðarnar.
Víglundur var mikill náttúruunn-
andi og laxveiðimaður af lífi og sál
og afar fengsæll. Eftir að heilsu
fór að hraka stytti það Víglundi
mikið stundirnar að hafa sólstof-
una þar sem hann ræktaði blóm,
vínber, epli o.fl. með mikilli ástúð
og elju eins og honum einum var
lagið.
Útför Víglundar fer fram í
Keflavíkurkirkju í dag, 26. nóv-
ember 2010, og hefst athöfnin kl.
14.
Foreldrar hennar
voru Karl Frímann
Magnússon, f. 4.10.
1886, d. 30.1. 1944,
og Kristín Tóm-
asdóttir, f. 4.6. 1888,
d. 12.2. 1967. Víg-
lundur og Ólöf eign-
uðust níu börn, þau
eru: 1) Guðbjörg
Kristín, f. 6.11. 1945,
maki Guðmundur
Ingi Guðjónsson, f.
24.9. 1942. Börn
þeirra eru Hjördís,
Guðjón og Víglundur.
2) Guðmundur Karl, f. 15.11. 1946,
d. 7.10. 1993, maki Aðalheiður Sig-
tryggsdóttir, f. 3.6. 1939, d. 3.6.
2001. Börn þeirra eru Melkorka,
Ellý Halldóra, Halla, Olgeir, d.
1998, og Jóhann. 3) Magnea Inga,
f. 3.3. 1948, maki Gunnar Magnús
Magnússon, f. 12.1. 1948. Börn
þeirra eru Unnur Ólöf, Bylgja Dís
og Sævar. 4) Hafrún Ólöf, f. 10.11.
1949, maki Júlíus Sævar Baldvins-
son, f. 28.8. 1947, d. 27.5. 1997.
Börn þeirra eru Kristín Jóhanna,
Anna Hulda, Karl og Júlíus. 5)
Sverrir, f. 1.11. 1951, maki Hall-
fríður Anna Matthíasdóttir, f. 1.2.
1953. Börn þeirra eru Víglundur
Elsku besti pabbi minn. Þá ert þú
kominn til himnaríkis á þann stað
sem þú varst búinn að bíða eftir. Ég
er fyrst og fremst þakklát fyrir hvað
þú varst sáttur við Guð og menn. Við
höfum átt mörg yndisleg kvöld á
Grenó, þar sem við horfðum á sjón-
varpið og spjölluðum saman. Þú
sýndir handavinnunni minni alltaf
mikinn áhuga. Kvöldið áður en þú
dóst sýndi ég þér perlutrén sem ég er
að föndra og þú áttir mörg orð yfir
hvað þetta væri fallegt. Ég var búin
að gera tré sem þú áttir að fá í jóla-
gjöf. Þetta tré stendur við hliðina á
myndinni af þér þar sem þú brosir til
mín, og ég heyri röddina þína þegar
þú segir Hafrún mín. Minningin um
þig og allar yndislegu stundirnar
okkar eiga eftir að ylja mér um
hjartarætur um ókomna tíð. Bjart-
sýni, jákvæðni, gleði, kærleikur, frið-
ur og fegurð, það ert þú.
Þegar ég var tíu ára var ég með þér
á Laugarvatni þar sem þú vannst við
að byggja sumarbústað. Þetta var
yndislegur tími og alltaf man ég vís-
una sem þú samdir eitt kvöldið:
„Uppi á Laugarvatni eru fjórir menn,
ef þeir eru ekki farnir, þá eru þeir þar
enn.“ Mér fannst þú vera stórskáld.
Ég átti besta pabba í heimi og hef
alltaf átt. Ég fór líka stundum með
þér út á sjó þegar verið var að leggja
netin og tók oft á móti þér á bryggj-
unni þegar þú komst í land. Mér
fannst alltaf jafnspennandi að fara
með fiskinn heim, þótt ég væri ekki
dugleg að borða hann, en þá leyfðir
þú mér bara að borða fullan disk af
kartöflum, stöppuðum í miklu smjöri.
Þetta var mín aðalfæða á þessum ár-
um og ég trúi því að þess vegna sé ég
svona hraust. Allar stundirnar sem
þú lékst þér við okkur systkinin. Oft
var þröngt í búi hjá ykkur mömmu en
alltaf fengum við nóg að borða, falleg
föt sem mamma prjónaði og saumaði
og leikföng, bæði dúkkuvagna og bíla,
sem þú smíðaðir. Þú hefur alltaf stutt
mig og hvatt áfram í öllu sem mér
hefur dottið í hug að gera á ævinni.
Alltaf gat ég treyst á þig. Þú varst svo
ótrúlegur, eins og þegar þú fékkst
nýju Biblíuna þá lastu hana alla,
hvert einasta orð. Já, geri aðrir betur
hátt á níræðisaldri. Það var unun að
ræða við þig um trúna og þú varst al-
veg fullviss um líf eftir dauðann og
varst mjög fróður um Guðsorð. Það
gladdi mig svo mikið að þú skyldir fá
að upplifa að verða langalangafi.
Kvöldið sem þú áttir með okkur á af-
mælisdaginn minn fyrir nokkrum
dögum, umkringdur afabörnunum,
langafabörnunum og langalangafa-
barninu í stofunni minni, verður alger
gullmoli í minningunni um þig.
Það er gott að vita hvað þú varst
tilbúinn að fara og fullkomlega æðru-
laus gagnvart því að standa frammi
fyrir almættinu og fá inngöngu í
himnaríki þar sem mamma, Guð-
mundur, Haukur og Júlli biðu þín.
Guð varðveiti þig elsku pabbi minn og
gefi okkur öllum styrk til að vera
áfram svona samrýnd fjölskylda eins
og þið mamma sköpuðuð með ykkar
ástríki.
Ég ætla að leggja hönd um hálsinn
þinn,
hjartans elsku besti pabbi minn,
með kossum mínum hvísla hlýtt að
þér
kærust er þér jólaósk frá mér.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Kærleikskveðja, þín dóttir,
Hafrún Ólöf Víglundsdóttir.
„Einstakur“ er orð sem notað er þegar
lýsa á því sem engu öðru er líkt, faðm-
lagi eða sólarlagi eða manni sem veitir
ástúð með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki sem stjórnast af
rödd síns hjarta og hefur í huga hjörtu
annarra.
„Einstakur“ á við þá sem eru dáðir og
dýrmætir og hverra skarð verður aldrei
fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez)
Elsku pabbi. Ég er svo þakklát fyr-
ir að hafa boðið fólkinu okkar til
veislu 30. október síðastliðinn. Þú
varst kátur og hress, svo ánægður að
hitta öll afabörnin þín sem eru nú
enginn smáhópur. Þú ætlaðir að
koma aftur til Eyrarbakka fyrir jól,
en ákvaðst að fara í þína hinstu för,
þar sem ég veit að mamma tók vel á
móti þér. Ég verð að minnast á öll
ferðalögin með ykkur mömmu til
Kanarí, Danmerkur og um landið
okkar, það eru yndislegar minningar.
Takk fyrir allt.
Smávinir fagrir foldar skart,
fífill í haga, rauð og blá.
Brekkusóley, við mættum margt
muna hvort öðru að segja frá.
Faðir og vinur alls, sem er,
annastu þennan græna reit.
Blessaður faðir, blómin hér
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings sóley, sérðu mig?
sofðu nú vært og byrgðu þig.
Hægur er dúr á daggarnótt,
dreymi þig ljósið. Sofðu rótt.
(Jónas Hallgrímsson)
Góða nótt pabbi minn,
Guðbjörg og Guðmundur.
Í dag kveð ég pabba minn, einn af
mínum bestu vinum. Á þessum tíma-
mótum er mér efst í huga þakklæti
fyrir þá handleiðslu sem þið mamma
veittuð mér. Þér er vel lýst í þessum
þankabrotum sem mamma lét setja
saman í tilefni af áttræðisafmælinu
þínu fyrir tæpum níu árum.
Á ljúfum degi lít ég farinn veg.
Það lifna í endurminning kærir fundir.
Mitt ljóð er þökk um árin yndisleg,
um elskuvafin spor og gleðistundir.
Og ljúf var gangan, létt í sókn og vörn,
og lánið mest á hamingjunnar
brautum,
ég eignast með þér ófá „undrabörn“,
sem urðu bros í dagsins gleði og
þrautum.
Og þótt að kveldi og kulið verði svalt,
ég kærleiksylinn finn í hverju spori.
Þú leiðir mig og lífgar hjá mér allt,
sem lífið gefur best á nýju vori.
(Svanur Karlsson)
Takk fyrir allt pabbi.
Þín dóttir,
Lilja.
Nú er komið að kveðjustund elsku
pabbi minn og ég er sorgmædd.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu
þá aftur huga þinn, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.“ (Kahlil Gibran)
Þú varst einstakur með alla þína
umhyggju, jákvæðni og óbilandi trú á
öllum. Þegar ég las þetta ljóð komst
þú strax upp í huga minn, ómæld um-
hyggja þín fyrir öðrum. Þín verður
sárt saknað.
Svo sárt að kveðja en ég kemst ekki
hjá því
kominn er tíminn sem ætlaður var mér
ég get engu breytt og því verð ég að
fara
og nú er víst komið að erfiðri stund.
Að kveðja.
Ég vil engin tár eða sorgmædda hugi
á frelsarans fund nú ég fara skal beint
það er erfitt að kveðja en lífið er gleði
og þið eigið eftir að skilja svo margt.
Og lifa.
Ég bið fyrir ykkur sem berjist við tárin
bið fyrir ykkur sem elskið mig heitt
bið um það eitt að þið brosið og hlæið
bið um að birtan í sál ykkar sé.
Ég bið um að guð megi græða öll sárin
bið um að þið getið brosað svo breitt
bið um að ást mín til alls þessa nægi
bið þess að friðurinn verð’ ykkar vé.
Ég græt ei mín örlög ég geri það ekki
ég óttast á engan hátt endalok mín
það eina sem ég nú í hjarta mér þrái
er það að þið séuð við lífið nú sátt.
Og lifið.
Ég bið þess að börnin mín birtunnar
njóti
og bið ykkur hin um að gæta þess vel
þau fái að njóta og finna sig elskuð
þau fái að muna og hugsa til mín.
Ég lifði.
Ég bið fyrir ykkur sem berjist við tárin
bið fyrir ykkur sem elskið mig heitt
bið um það eitt að þið brosið og hlæið
bið um að birtan í sál ykkar sé.
Ég bið um að guð megi græða öll sárin
bið um að þið getið brosað svo breitt
bið um að ást mín á ykkur nú nægi
bið þess að friðurinn verð’ ykkar vé.
Ég eilífan frið finn mig umlykja núna
ég veit að ég bænheyrður nú verð
ég vil engin tár en vil heyr’ ykkur hlæja
og njót’ ykkar sérhverja stund.
Og lifa.
Með drottni nú geng ég í eilífu ljósi
sem engils á himnum þið minnst getið
mín
ég takmarkalaust sendi til ykkar birtu
ég elsk’ ykkur alla tíð.
Og lifi.
Ég bið fyrir ykkur sem berjist við tárin
bið fyrir ykkur sem elskið mig heitt
bið um það eitt að þið brosið og hlæið
bið um að birtan í sál ykkar sé.
Ég bið um að guð megi græða öll sárin
bið um að þið getið brosað svo breitt
bið um að ást mín á ykkur nú nægibið
þess að friðurinn verð’ ykkar vé.
(Bergljót Hreinsdóttir)
Pabbi minn, minning þín er ljós í
lífi mínu, hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín dóttir,
Íris.
Elsku pabbi minn. Mikið er þetta
sárt að þú skulir vera farinn burt úr
þessu lífi. Þetta var mikið högg þegar
þú kvaddir þennan heim elsku pabbi
minn, maður er aldrei tilbúinn að
missa ástvin. En ég get alltaf yljað
mér við það að við áttum svo margar
góðar stundir saman. Pabbi, þú varst
einstakur, jákvæður, bjartsýnn, til-
litssamur, yndislegur og kærleiksrík-
ari manni hef ég ekki kynnst. Alltaf
var heimilið þitt og mömmu opið fyrir
okkur og hjá ykkur fengum við fréttir
hvert af öðru og eins eftir að mamma
lést. Alltaf sýndir þú okkur svo mik-
inn kærleika og ástúð. Þú misstir
mikið þegar mamma dó og var sökn-
uður þinn mikill en þú hélst áfram og
ert búinn að eiga sjö yndisleg ár. En
nú ertu kominn til mömmu og strák-
anna okkar og veit ég að það hafa ver-
ið miklir fagnaðarfundir.
Ég vil þakka þér elsku pabbi alveg
sérstaklega fyrir síðastliðin tvö ár
sem ég og Valur höfum búið hjá þér.
Þetta er búið að vera yndislegur tími
og ómetanlegt fyrir okkur að hafa
fengið að búa hjá þér. Þetta er dýr-
mætur tími sem við gleymum aldrei.
Nú kveð ég þig elsku pabbi minn og
er söknuðurinn mikill og sár. Ég
sakna þín, elsku pabbi. Minning þín er
ljós í lífi okkar. Guð geymi þig. Elsku
systkini mín, megi góður Guð styrkja
og blessa ykkur.
Þín dóttir,
Ragnheiður.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem)
Elsku tengdapabbi, takk fyrir 34
ára samfylgd. Þín er sárt saknað.
Þinn
Valur.
Elsku afi, ég minnist þín með hlýju.
Ég fyllist þakklæti fyrir þann tíma
sem við áttum saman. Ég átti varla
stærri stuðningsmann en þig og fann
ég sérstaklega fyrir því á þessu ári
sem er að líða. Ég útskrifaðist úr
Listaháskóla Íslands og þú mættir, 88
ára gamall, á háværu tískusýninguna
mína og brostir út að eyrum. Ég fann
hversu stoltur þú varst af mér. Það
var ómetanlegt að hafa þig þarna með
mér, á stærsta degi lífs míns til þessa.
Þú kallaðir mig alltaf listakonuna
þína. Þess vegna er erfitt að núna
mun ég fá þær gjafir sem ég hef gefið
þér tilbaka. Hvort sem það var hand-
verk úr grunnskóla eða lítil málverk
sem ég gaf þér til gamans. Þó svo að
ég fái þær tilbaka þá áttir þú þær og
ég mun alltaf minnast þín í gegnum
þær.
Ég er þakklát fyrir þig og að hafa
fengið að spjalla við þig um lífið og
hvað það er hverfult. Ég er fegin að
ég og Alexander tókum viðtal við þig
og tókum það upp. Þannig mun ég
alltaf muna röddina þína. Þú áttir
hlýjasta hláturinn, þéttasta faðmlagið
og fallegasta brosið.
Þó svo að þú værir heilbrigður og
hress þessi síðustu ár þá vissi ég að
hvert augnablik með þér væri mik-
ilvægt og að ég hefði ekki mikinn
tíma. Það seinasta sem ég sagði við
þig var: „Ég kem í heimsókn til þín
bráðum,“ þegar við hittumst seinast í
afmælinu á Eyrarbakka. Þó svo að ég
sé sorgmædd yfir því að ég hafi ekki
náð að koma í heimsókn í síðasta sinn
þá átti ég margar heimsóknir að baki.
Ég vil ekki minnast þín með eftirsjá
því við áttum svo margar góðar
stundir saman. Mér þykir svo vænt
um þig, elsku afi minn, og þó að þú
sért farinn þá verðurðu alltaf hjá mér
í huga alveg eins og amma. Ég hugga
mig við það að nú séuð þið saman ein-
hvers staðar og fylgist með mér.
Þitt barnabarn,
Rakel Sólrós Jóhannsdóttir.
Síðastliðinn fimmtudag rann upp
sá dagur sem ég hafði alltaf kviðið
fyrir, snemma morguns bárust mér
þær sorgarfréttir að afi Víglundur
væri dáinn.
Þetta var eitthvað sem ég vissi að
ég þyrfti að tækla á lífsleiðinni, en
sennilega það sem ég treysti mér síst
af öllu til.
Nú þegar komið var að þessari
óumflýjanlegu stund, rann upp fyrir
mér að best væri að fara inn í daginn
og sorgina sem honum fylgdi, að
hætti afa, með jákvæðni og bros á vör.
Afi, ef ég ætti að lýsa þér og lífs-
Víglundur
Guðmundsson
HINSTA KVEÐJA
Hann langafi var mjög kátur
og hress og fannst mjög gaman
að rækta plöntur. Okkur þótti
rosalega vænt um hann. Nú
þegar hann er dáinn munum
við sakna hans endalaust því
hann var svo góður.
Álfheiður Stella og Emil.
Víglundur langafi var alltaf
ánægður og elskaði lífið. Hann
var besti langafi sem hægt var
að hugsa sér. Hann elskaði
steina og blóm. Honum þótti af-
ar vænt um fjölskylduna sína.
Hann var alltaf svo góður, alltaf
til staðar og það er erfitt að
missa svona frábæran langafa.
En nú er hann kominn á betri
stað, til konu sinnar, Jesú og
Guðs.
Ísak Henningsson og Inga
Steinunn Henningsdóttir.
Elsku afi ég sakna þín.
Ég elska þig.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson)
Kveðja,
Andrea Ósk.