Morgunblaðið - 15.12.2010, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 15. DESEMBER 2010
MOSAIK Hamarshöfða 4 - 110 Reykjavík
sími 587 1960 - www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Vönduð vinna og frágangur
Yfir 40 ára reynsla
Sendum myndalista
✝ Andrea KristínHannesdóttir
fæddist 9. september
1928 í Reykjavík.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Skjóli
3. desember 2010.
Foreldrar hennar
voru Ólöf Guðrún
Stefánsdóttir fædd á
Stokkseyri 12. maí
1900, d. 23. júlí 1985
og Hannes Jónsson
f. 26. maí 1892, d.
23. júlí 1971. Al-
systkini Andreu
voru: Sveinbjörn, f. 30.11. 1921,
látinn, Stefán, f. 22.4. 1923, lát-
inn, Pétur, f. 5.5. 1924, látinn,
Sesselja, f. 6.6. 1925, Ólafur
Hannes, f. 7.11. 1926, Björgvin, f.
20.6. 1930, látinn, Jóhann, f. 20.6.
1930, Jón Stefán, f. 6.1. 1936, lát-
inn, Sigurður Ágúst,
f. 17.8. 1937, Þor-
björg Rósa, f. 12.2.
1939. Hálfsystir
Andreu var Mál-
fríður, f. 2.8. 1920,
látin. Móðir hennar
var fyrri kona Hann-
esar, Andrea Kristín
Andrésdóttir, f.
24.11. 1883, d. 2.8.
1920.
Andrea Hann-
esdóttir lauk skyldu-
námi eins og flestir
unglingar þá á dög-
um. Hún starfaði lengstan hluta
starfsævi sinnar hjá Flug-
málastjórn í flugturninum á
Reykjavíkurflugvelli.
Útför Andreu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 15. desem-
ber 2010, og hefst athöfnin kl. 13.
Mig langar að minnast systur
minnar, Andreu, eða Gógó eins og
hún var kölluð alla ævi. Fyrsta
minningin er frá portinu við
Verkamannabústaðina við Ás-
vallagötu og Hringbraut. Þar var
alltaf skjól, sem myndaðist af því
að húsin voru byggð utan um
risavaxinn ferhyrning. Þar undu
börnin á öllum aldri sér við leiki
af öllum gerðum. Þetta voru aðal-
legar krakkar upp að fermingu,
oft um 100 þegar flest var. Þarna
var enginn útundan. Allir fengu
að vera með. Enginn var súkkul-
að eða stikk og sto eins og það
var kallað í þá daga, ef viðkom-
andi skipti ekki máli. Þarna réð
alræði öreigans. Enginn átti
neitt, hvorki dót né annað, og
þess vegna voru allir jafnir. Þetta
voru aðallega börn úr verka-
mannabústöðunum, Samvinnubú-
stöðunum og Sólvallagötu. Enn
verða vinafundir þegar krakkar
úr verkóportinu hittast 60 eða 70
árum síðar. Þarna var Gógó ein af
drottningunum ásamt fleiri stelp-
um úr hverfunum í kring. Í þessu
stéttlausa samfélagi réð gleðin
ein ofar öllu öðru. Þarna lærðu
menn dugnað, heiðarleika og góða
siði, sem dugðu alla ævi. Þá voru
engir leikskólar og þess vegna
urðu eldri stelpurnar að passa
yngri systkini sín allan daginn.
Bestu eiginleikar Gógó voru
hógværð, vinnusemi og fórnfýsi.
Fjölskylda okkar bjó í lítilli
þriggja herbergja íbúð, allt upp í
tíu eða tólf þegar flest var og
margir urðu að sofa á gólfinu.
Stelpurnar voru duglegar að
hjálpa mömmu sinni og enginn
kvartaði um þrengsli.
Þegar Gógó fór út á vinnu-
markaðinn fór hún að starfa hjá
Flugmálastjórn í turninum á
Reykjavíkurflugvelli. Þar vann
hún þar til hún fór á eftirlaun.
Hún var vel liðin og eftirsótt fyrir
vandvirkni og dugnað.
Gógó bjó hjá foreldrum sínum
lengst af og þegar hún fór á eft-
irlaun hugsaði hún um þau og
hélt þeim heimili uns yfir lauk.
Við systkinin verðum henni æv-
inlega skuldbundin fyrir fórnfýsi
hennar, alúð og hlýju, sem hún
sýndi foreldrum okkar langt um-
fram skyldu. Guð blessi minningu
hennar.
Ólafur Hannes Hannesson.
Í dag kveðjum við Andreu
Hannesdóttur, eða Gógó frænku,
mikla sómakonu, sem reyndist
okkur öllum svo vel. Gógó hélt
heimili með afa Hannesi og ömmu
Ólöfu á Ásvallagötu 65 og gerði
það með miklum myndarbrag.
Hún var föðursystir okkar
Hannesar, en Pétur faðir okkar,
sem nú er látinn, og Gógó voru
tengd afar nánum böndum. Svo
var reyndar um allan systkina-
hópinn, sem stóð sameinaður, oft
í gegnum kröpp kjör og erfiða
lífsbaráttu, en aldrei var kvartað.
Stórfjölskyldan hittist reglu-
lega á Ásvallagötunni og það er
okkur minnisstætt, þegar allur
hópurinn kom saman á þessu litla
en hlýlega heimili og naut rjóma-
tertanna hennar frænku okkar,
en hún var einstaklega myndar-
leg húsmóðir. Kökurnar runnu
ljúflega niður með heitum póli-
tískum umræðum, enda í systk-
inahópnum skapfólk með
ákveðnar skoðanir, ekki síst í
anda sjálfstæðisstefnunnar. Oftar
en ekki voru þessi skoðanaskipti
mjög lærdómsrík fyrir okkur sem
börn og unglinga og endurspegl-
uðu gjarnan samfélagsleg átök
þessa tíma.
Gógó vann lengst af hjá Flug-
málastjórn Íslands og gat sér þar
gott orð, enda samviskusöm og
trú þeim verkefnum, sem henni
voru falin. Hún var hlédræg kona,
sem hafði ekki mörg orð um hlut-
ina, en stefnuföst og ákveðin.
Húmorinn var líka í góðu lagi.
Gógó var ógift og barnlaus en
mikil fjölskyldumanneskja og
barngóð. Við systkinin áttum með
henni margar góðar stundir, bæði
á Ásvallagötunni og í Stórholtinu.
Hún var ráðagóð og átti alltaf
eitthvað gott í handraðanum, sem
gladdi börnin.
Fjölskyldur okkar Hannesar og
móðir okkar, Guðrún Árnadóttir,
nutum góðs af samvistum við
þessa hjartahlýju konu og minn-
umst hennar með hlýhug og
þakklæti. Gógó átti við erfið veik-
indi að stríða síðustu æviárin, en
bar sig með reisn þar til yfir lauk.
Við sendum ættingjum og vinum
innilegar samúðarkveðjur og biðj-
um Guð að blessa minningu henn-
ar.
Sólveig Pétursdóttir
og Hannes Pétursson.
Andrea Kristín
Hannesdóttir
Kveðja að norðan.
94 ár eru nokkuð
langur tími í lífi manns
og mörgum auðnast
ekki svo langt líf. Það-
an af síður að fólki auðnist svo lang-
ur aldur við bærilega heilsu. Sigur-
jón var líklega, þrátt fyrir slæma
fötlun eftir slys á yngri árum,
óvenjuhraustur maður. Hann vann
lengst af erfið störf, langan vinnu-
dag, en stóð uppréttur alla tíð þar til
fyrir fáum vikum. Hann ók bíl sínum
þar til síðasta vor og rafskutlunni í
mestallt sumar. Mér auðnaðist að
verða samtíða Sigurjóni í tæp 55 ár,
eða síðan við Rósa dóttir hans tókum
saman. Ekki sýndist nú stofnað til
þess sambands af mikilli fyrirhyggju
þá, en aldrei sáust þess merki af
hálfu hans að hann efaðist um fram-
haldið fyrir okkar hönd enda af al-
þýðufólki kominn.
Sigurjón var mikill áhugamaður
um velgengni afkomenda sinna og
fylgdist grannt með þeim allt til þess
síðasta. Greiðslukort vildi hann aldr-
ei fá sér því hann varð alltaf að eiga
reiðufé ef barnabörn, barnabarna-
börn aða barnabarnabarnabörnin
kæmu í heimsókn, hann átti alltaf
eitthvað, og alltaf fékk hann „smell“
fyrir sem ekki var illa þeginn. Hann
hafði alla tíð yfirsýn yfir hagi fjöl-
skyldu sinnar þótt hún væri dreifð
um landið og heiminn.
Sigurjón átti sér, þrátt fyrir harða
Sigurjón
Guðmundsson
✝ Sigurjón Guð-mundsson fæddist
í Reykjavík 13. júlí
1916. Hann lést á
Droplaugarstöðum
18. nóvember 2010.
Útför Sigurjóns fór
fram frá Bústaða-
kirkju 25. nóvember
2010.
lífsbaráttu, sín áhuga-
mál. Hann byggði sér
sumarbústað í Svína-
dal löngu áður en slík
mannvirki fengu hlut-
verk stöðutáknsins.
Húsið byggði hann að
mestu úr stúunar-
timbri sem féll til við
uppskipun úr fragt-
skipunum, alla vega
þykkt og allavega
breitt og afar erfitt til
vinnslu, en hann lét
það samt verða að húsi
sem stendur enn.
Hann byggði sér skúr á lóðinni í
Hólmgarðinum þar sem hann gerði
við ýmsa hluti og smíðaði aðra. Hann
hélt þessu föndri áfram eftir að hann
var fluttur í þjónustuíbúðina í
Lönguhlíð og var síðasta verkið hans
svolítið fuglahús sem nú er orðið
með Pólýhúðuðu þaki frá Didda
yngri. Þannig var hann nánast til
síðustu stundar; sívinnandi og sívak-
andi yfir velferð fjölskyldu sinnar og
vina.
Af þeim árum sem við Sigurjón
áttum samleið hefur fjölskylda okk-
ar Rósu lengst af búið á landsbyggð-
inni, eða í yfir 40 ár. Það hefur því
orðið meira hlutskipti þeirra Eddu
og Gumma að aðstoða föður sinn eft-
ir að hann varð minna sjálfbjarga.
Viljum við færa þeim þakklæti okkar
fyrir þeirra óeigingjarna hlut að því
máli og einnig starfsfólkinu í Löngu-
hlíð 3 og á Droplaugarstöðum fyrir
þeirra umönnun.
Sigurjón minn. Við Rósa, börn
okkar, tengdabörn, barnabörn og
barnabarnabörn, þökkum þér af al-
hug fyrir lífshlaup þitt og fyrir allt
sem þú varst okkur og allt sem þú
skilur eftir í hugum okkar og minn-
ingum.
Heimir Ingimarsson.
Elsku pabbi, nú
kveðjumst við í bili.
Ég á svo margar
góðar minningar um
þig sem eru einstakar fyrir mér.
Bæði æskuminningar og þær sem
eru nýliðnar. Meðal þess sem kemur
strax upp í hugann er ferð sem við
fórum austur í Krossgerði í gamla
daga. Við vorum bara tvö að fara
austur að hitta ömmu og eyða sum-
arfríinu. Okkur langaði bæði að
hlusta á uppáhaldstónlistina okkar í
bílnum á leiðinni. Þú vildir hlusta á
Rolling Stones en ég vildi fá að
hlusta á Stjórnina. Okkur kom sam-
an um að skiptast á, þú fékkst að
hlusta á þína tónlist í hálftíma og ég
fékk að hlusta á mína næsta hálftím-
ann og þannig gekk ferðin. Þetta var
lýsandi fyrir okkar samanband, okk-
ur samdi nefnilega alltaf svo vel og
ég man ekki til þess að við höfum
nokkurn tímann rifist, þó við höfum
kannski þrætt um ómerka hluti.
Önnur góð minning sem lýsir þér svo
vel og er mér sérstaklega minnis-
stæð var eljusemi þín við söfnun ým-
iss konar menningarefnis. Þú fórst
alltaf ákaflega vel með þær bækur
og þann vínyl sem þú sankaðir að
þér. Fékk ég mikið að njóta þess eig-
inleika hjá þér því þú tókst mjög
samviskusamlega upp barnaefni fyr-
ir mig og merktir það mjög skil-
merkilega og ennþá er til safn VHS-
spólna með teiknimyndum frá 9. og
10. áratugnum. Þú hélst áhugamál-
um þínum í gegnum allt lífið. Þú
varst svo einlægur í þeim, enda
varstu óvenju mikill viskubrunnur er
kom að þeirri tónlist og þeim tónlist-
armönnum sem þú hafðir dálæti á og
þú varst óspar á að deila þeirri vitn-
eskju með fólki sem var í kringum
þig.
Þú háðir nokkra bardaga við þinn
sjúkdóm í gegnum lífið, en þegar
hann herjaði ekki á þig varstu glað-
ur, og þú varst glaðlyndur eins og þú
lýstir þér sjálfum fyrir mér ekki alls
fyrir löngu. Fyrir nánast sléttum
þremur árum áttir þú veikindatíma-
bil og varst ákaflega þreyttur þá eins
og þú varst nú. En þinn tími var ekki
þá, því við áttum eftir að eiga árin
sem á eftir komu saman og við nýtt-
um þau vel. Fórum við meðal annars
Einar Björgvinsson
✝ Einar Björg-vinsson fæddist í
Krossgerði á
Berufjarðarströnd
31. ágúst árið 1949.
Hann lést 29. nóv-
ember síðastliðinn.
Útför Einars fór
fram frá Laugarnes-
kirkju 10. desember
2010.
í þrjár utanlandsferðir
sem ég er óendanlega
þakklát fyrir núna.
Það var svo gaman að
ferðast með þér. Þeg-
ar við fórum til Berl-
ínar þegar þú varst
sextugur gastu frætt
mig um allt sem þú
vissir um stríðin sem
þar voru háð og í hin-
um ótrúlegustu smá-
atriðum. Eins voru
gönguferðirnar um
króka og kima Kaup-
mannahafnar, sem þú
kallaðir þitt annað heimili, mjög
skemmtilegar og fræðandi.
Þú sagðir mörg orð þína síðustu
daga sem mér þótti ákaflega vænt
um að heyra og þau voru mörg faðm-
lögin. Ég vona að þú hafir vitað að ég
stóð alltaf með þér. Ég er þakklát
fyrir allt það sem við gerðum saman
og það sem þú gafst mér, eina eftir-
sjáin er kannski að hafa ekki faðmað
þig bara örlítið fastar í síðasta skipt-
ið sem við hittumst.
Þú ákvaðst að þetta yrði þín síð-
asta barátta og það virði ég við þig.
Nú færðu hvíld og frið.
Minningin um þig mun lifa með
mér um ókomna tíð.
Þín dóttir,
Þórey Rósa.
Einar bróðir minn var mér alltaf
nálægur. Þó vorum við ekki í stöð-
ugu samneyti. Ég var 15 mánaða
þegar hann fæddist og man ekki eft-
ir lífinu án hans. Stundum var langt
á milli okkar, við hvort í sínum lands-
hlutanum eða hvort í sínu landinu.
Við fórum snemma að heiman í
skóla og í ævintýraleit. Alltaf skrif-
uðumst við á eins og það hét þá og í
bréfunum frá honum voru alltaf góð-
ar lýsingar á því sem hann var að
fást við hverju sinni.
Þá var ekki um tölvupóst að ræða
heldur alvöru sendibréf, sem sett
voru í umslag, frímerkt og farið með
á pósthús. Og alltaf var eftirvænting
eftir að fá bréf með fréttum af sín-
um.
Einar var hugmynda- og uppá-
tækjasamur og duglegur að leika sér
bæði með öðrum og líka einn. Alveg
ótrúlega góður að leika sér einn. Um
tíu ára aldurinn hafði Einar það fyrir
sið að fara út og upp fyrir hús í
Krossgerði og lesa veðurlýsingar á
landinu og var þá byrjað í Reykjavík
og veðri lýst á öllum veðurathugun-
arstöðvum sem þá voru. Eftir þess-
um veðurlýsingum man fólk sem
komið er yfir miðjan aldur og e.t.v.
frekar þeir sem bjuggu úti á landi.
Sumar eitt tóku vegfarendur um
Berufjarðarströnd eftir tveimur
krökkum sem stóðu á haus um lengri
tíma upp við veg. Þetta voru Einar
og frænka hans á hinum bænum í
Krossgerði. Þegar þau sáu bíl út á
Hvarfi tóku þau á sprett hlupu upp
að vegi og stilltu sér upp.
Þetta varð til þess að ferðalangar
stoppuðu spurðu um nafn á bænum
og þegar því hafði verið svarað fengu
þau sælgæti að launum.
Enda var það markmiðið.
Svo voru það allir æðarungarnir
sem hann tók í fóstur og annaðist af
alúð. Hann var mikill dýravinur og
voru kettir í sérstöku uppáhaldi hjá
honum. Hann lagðist á gólfið með
þeim, lygndi aftur augunum og varð
dreyminn á svip þar sem hann
klappaði dýrunum.
Ég þakka bróður mínum fyrir það
sem hann kenndi um lífið og við-
fangsefni þess og finnst ég ríkari
fyrir vikið.
Ég sakna hans.
Kristborg.
Nafni. Það var heitið sem hann
Einar frændi minn gaf mér. Hann
kallaði mig nafna alla tíð, jafnvel þótt
hann hafi verið farinn að draga að-
eins úr því hin síðari ár. Og ég svar-
aði honum í sömu mynt. Hann var, er
og verður alltaf nafni í mínum huga.
Það er óhætt að segja að við tveir
höfum átt mikið sameiginlegt. Allt
frá því að þekkja efnisatriði seinni
heimsstyrjaldar ofan í smáatriði til
þess að geta notið góðrar tónlistar.
Mér verður það lengi minnisstætt að
fá að fylgja nafna og frænku minni,
Þóreyju Rósu, um stræti Kaup-
mannahafnar nú fyrir nokkrum
mánuðum. Nafni þekkti borgina eins
og lófann á sér og eftir að við vorum
búin að vandræðast um hvar við ætt-
um að fá okkur að borða tók nafni á
strik, beint upp Vesterbrogade, og
inn á þennan líka dýrindis kínverska
stað.
Nafni var bæði gjafmildur og góð-
ur maður. Ef foreldrar mínir voru
eitthvað tregir til að láta mig hafa 50
krónur til nammikaupa var óhætt að
leita til nafna, hann bætti það upp.
Hann leyfði mér, þá rétt rúmlega ell-
efu eða tólf ára, að lesa yfir handritið
að bók sinni, Íslendingur á vígaslóð.
Þótti mér vænt um það.
Ekki síst var nafni jólabarn. Jólin
komu að mínu mati þegar nafni og
Þórey Rósa komu í heimsókn á að-
fangadag með alla jólapakka fjöl-
skyldunnar. Þá hefð hélt hann alla
tíð. Enginn var heldur skilinn eftir,
ekki einu sinni kötturinn, enda
mundi nafni alltaf eftir að koma með
smá harðfiskbita handa honum.
Ég kveð hann nafna minn og vin,
Einar Björgvinsson, með söknuði og
óska honum alls hins besta á sinni
áframhaldandi vegferð.
Einar Björgvin Sigurbergsson.