Morgunblaðið - 28.01.2011, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. JANÚAR 2011
✝ Sólveig Karvel-sdóttir fæddist 19.
desember 1940 á
Bjargi í Ytri-
Njarðvík. Hún lést á
heimili sínu í Reykja-
vík 15. janúar 2011.
Foreldrar Sól-
veigar voru Anna
Margrét Olgeirsdóttir
húsmóðir, fædd 1904 í
Grímshúsi á Hellis-
sandi, d. 1958, og Kar-
vel Ögmundsson út-
gerðarmaður, fæddur
á Hellu í Beruvík
1903, d. 2005. Systkini hennar eru:
Olga María, f. 1928, Guðlaug Svan-
fríður, f. 1929, Þórunn, f. 1933, Est-
er, f. 1933, d. 1989, Ögmundur, f.
1936, Eggert, f. 1943, d. 1962.
Drukknaði ásamt frændum sínum
tveimur þá 18 ára að aldri þegar
bátur þeirra María fórst. Eggert, f.
1964, móðir Þórunn Maggý Guð-
mundsdóttir. Eiginmaður Sólveigar
frá 1960 er Sigurður Pálsson, mál-
ari og veiðimaður, f. 1939. Börn
þeirra eru Páll Daníel, f. 1961, maki
sóknir, frá Háskóla Íslands árið
2002. Fjallaði meistaraprófsritgerð
hennar um líðan og störf grunn-
skólakennara í erfiðu skóla-
umhverfi. Sólveig var vaktstjóri í
verslun Ferðaskrifstofu ríkisins og
síðar hjá Íslenskum markaði á
Keflavíkurflugvelli 1968-72. Kenndi
í Skóla Ísaks Jónssonar frá 1972-
1982 og svo aftur frá 1984-91 og
1993-96. Var framkvæmdastjóri
AFS á Íslandi 1980-84. Náms-
ráðgjafi í Kennaraháskóla Íslands
1996 til 1999. Alþjóðafulltrúi og
stundakennari í Kennaraháskól-
anum 1999-2003 og loks lektor í
kennslufræði þar frá 2003. Hennar
helstu áhugasvið í starfi voru sam-
skipti, agi og bekkjarstjórnun og
samstarf heimila og skóla. Einnig
má nefna störf og viðhorf grunn-
skólakennara, líðan nemenda og
ráðgjöf og voru rannsóknir hennar
einkum á þessum sviðum. Sólveig
vann að fjölmörgum verkefnum sem
beindust að mati á skólastarfi. Síð-
ustu ár ævi sinnar var Sólveig þátt-
takandi í stórri rannsókn um starfs-
hætti í grunnskólum og sat hún í
stjórn þess verkefnis.
Sólveig verður jarðsungin frá Há-
teigskirkju í dag, 28. janúar 2011,
og hefst athöfnin kl. 13.
Linda Sjöfn Þór-
isdóttir, Edda Huld, f.
1965, maki Þorlákur
Már Árnason, Eggert,
f. 1966, maki Ásta
Björk Lundbergs-
dóttir. Börn Páls
Daníels eru Sólveig
Anna og Sindri. Börn
Eddu Huldar eru
Flóki og Líneik. Dæt-
ur Eggerts eru Ylfa
Kristín, Embla og Ást-
rós Yrja. Sonur Sig-
urðar er Hallur Ægir,
f. 1959.
Sólveig ólst upp í Njarðvík. Hún
lauk gagnfræðaprófi frá Héraðs-
skólanum í Reykholti 1956. Fór sem
skiptinemi til Bandaríkjanna 1958-
59 og lauk High School Diploma frá
Collingswood High School – New
Jersey. Hún lauk kennaraprófi frá
Kennaraskóla Íslands árið 1972,
námi í námsráðgjöf frá Háskóla Ís-
lands árið 1995, BA-prófi í uppeldis-
og menntunarfræði árið 1996 og
meistaraprófi í uppeldis- og mennt-
unarfræði, með áherslu á rann-
Sólveig tengdamóðir mín er látin
og um hugann fara minningar um
merka konu. Minningar um konu
sem hafði svo margt til að bera og
mikið að gefa. Hún var þakklát fyr-
ir gjafir lífsins, kunni að njóta
þeirra og að fara vel með þær. Sól-
veig tók á móti öllum með fallegu
brosi og opnum faðmi, alltaf tilbúin
að vera til staðar af heilum hug.
Hún bar mikla virðingu fyrir lífinu,
trúði á það jákvæða og styrkleika
hvers og eins; var hlý og einlæg.
Sólveig ólst upp í stórum systk-
inahópi í Ytri-Njarðvík við ást og
umhyggju foreldra sinna. Hún var
tíu ára þegar móðir hennar, Anna
Margrét, fékk heilablóðfall og náði
sér aldrei að fullu og dó þegar Sól-
veig var 18 ára. Þremur árum síðar
drukknar Eggert bróðir hennar, en
þau voru mjög náin, og var þetta
henni mikill missir. Sólveig var
mjög náin föður sínum og átti með
honum margar ánægjustundir, en
hann dó í hárri elli. Sólveig fór sem
skiptinemi til Bandaríkjanna árið
1958 og dvaldi þar í eitt ár hjá
góðri fjölskyldu og hefur þeirra
góða samband haldist alla tíð. Sól-
veig var vinnusöm og lagði hart að
sér við nám og störf. Hún hafði alla
tíð áhuga á að afla sér þekkingar og
miðla henni til annarra, en það varð
hennar ævistarf. Hún vann öll verk
sín af alúð og hafði brennandi
áhuga á viðfangsefnum sínum. Fór
þar saman áhugamál og vinna.
Fjölskyldan og vinir skipuðu háan
sess í huga Sólveigar og stóð heim-
ili þeirra Sigurðar, eiginmanns
hennar, ávallt öllum opið hvort sem
um var að ræða til lengri eða
skemmri tíma. Barnabörnin voru
henni miklir gleðigjafar og var hún
vakin og sofin yfir velferð þeirra.
Fyrir tæpum 20 árum fékk Sólveig
krabbamein og gekk í gegnum
langt og strangt veikindastríð sem
tók mikið á. Má segja að það hafi
verið kraftaverk að fimm árum síð-
ar virtist hún alheil. Tóku við góð
ár og naut Sólveig þess að lifa,
vinna og fylgjast með fjölskyldunni
stækka. Það urðu því mikil von-
brigði þegar meinið tók sig upp aft-
ur fyrir fjórum árum. Aðdáunarvert
æðruleysi og innri styrkur finnst
mér hafa einkennt Sólveigu alla tíð
og kom það glöggt í ljós í veik-
indum hennar. Hún hafði vonina,
viljann og trú á æðri mátt, en var
jafnframt raunsæ og hélt hugarró
sinni alla tíð. Það var ótrúlegt að
sjá baráttukraftinn, jákvæðnina og
þann magnaða lífsvilja sem hún bjó
yfir og er ég sannfærðari en
nokkru sinnum fyrr um mátt hug-
ans og viljans.
Elsku Sólveig, það eru margar
stundirnar sem við erum þakklát
fyrir að hafa fengið að eiga með þér
síðustu vikurnar. Sjötíu ára afmælið
þitt sem er okkur ógleymanlegt.
Eyrún vinkona þín spilaði á harm-
onikku og allir sungu saman. Eyþór
og Ellen komu, sungu og spiluðu
fyrir okkur og þú varst svo glöð og
þakklát. Jólin, áramótin og 50 ára
brúðkaupsafmæli ykkar Sigurðar,
sem hefur verið sem klettur í hafi í
veikindum þínum, er ofarlega í
huga mínum. Ég kveð þig elsku
Sólveig með virðingu og söknuði og
veit að það verður tekið vel að móti
þér á nýjum slóðum. Takk fyrir allt
og allt. Guð geymi þig.
Þín
Linda.
Nú er elsku amma okkar látin
eftir mikil veikindi og viljum við
skrifa nokkur orð um hana. Amma
hafði marga góða eiginleika, hún
var ein af þeim manneskjum sem
alltaf var hægt að fara til, tala við
og tjá tilfinningar sínar. Þótt hún
væri stundum mjög veik hlustaði
hún vel og kom með lausnir eða
huggun. Við munum aldrei gleyma
ferðunum sem við fórum upp á
Laugarvatn við barnabörnin og
hún. Við elduðum og sáum um
heimilið meðan amma vann, en við
fórum líka oft út á vatnið á bretti,
svo kenndi amma okkur að greina
jurtir og plöntur með hjálp jurta-
bókarinnar Flóru.
Amma spilaði oft á gítarinn þeg-
ar við vorum yngri og þá myndaðist
oft hljómsveit í stofunni, við barna-
börnin með hristur, amma á gít-
arnum og allir sungu með. Okkur
þótti líka mjög gaman þegar við
spiluðum á spil við ömmu og afa.
Amma sýndi gott fordæmi, hún
bragðaði aldrei áfengi né reykti og
var líka baráttumikil í sínum veik-
indum.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Takk fyrir yndisleg ár, amma, og
Guð geymi þig.
Kveðja.
Sindri Pálsson og
Sólveig Anna Pálsdóttir.
„Bognar aldrei – brotnar í byln-
um stóra seinast.“
Þessi orð Klettafjallaskáldsins
Stephans G. koma okkur í hug nú
þegar við minnumst mágkonu okk-
ar í fáum orðum. Áralangri baráttu
við þann illvíga sjúkdóm, sem engu
eirir, er nú lokið. Degi var verulega
tekið að halla og hún því ferðbúin.
Nú þegar ró hefur færst yfir sviðið
verður okkur litið til baka. Þá kem-
ur fyrst í hugann sumarið 1960 þeg-
ar bróðir okkar kom til Húsavíkur
með þessa glæsilegu rauðhærðu
stúlku með örlitlum freknum á
björtu hörundinu og kynnti hana
fyrir fjölskyldunni. Það var ekki
frítt við að fólk væri upp með sér
þennan sumardag fyrir fimmtíu ár-
um og raunar alla tíð síðan. Sólveig
bjó þá þegar yfir allsérstakri
reynslu miðað við ungar stúlkur
þess tíma, hafði verið í skóla í
Bandaríkjunum og kokkur á síld-
arbáti.
Sólveig var í báðar ættir komin
af alþýðufólki og sjósóknurum af
Snæfellsnesi en ólst upp í Ytri-
Njarðvík í andrúmslofti útgerðar,
fiskvinnslu og veraldarvafsturs
margskonar, en faðir hennar Kar-
vel Ögmundsson var þjóðþekktur
athafnamaður. Þegar móðir hennar
lést voru eldri systur giftar og
flognar úr hreiðrinu þannig að hús-
móðurstörfin á gestkvæmu heimili
komu nú í hlut Sólveigar, þá ung-
lingsstúlku. Seinna varð það svo
einmitt þannig að á hina þjóðlegu,
íslensku vísu var heimili þeirra Sig-
urðar jafnan opið gestum og gang-
andi, skyldum og óskyldum til
lengri eða skemmri dvalar. Ekki fór
það fram hjá samferðafólki hve
framganga Sólveigar lýsti af hátt-
vísi og kurteisi en þar fór jafnframt
kona sem var þétt í lund og fylgin
sér. Fátt eða ekkert varð til að
trufla hana í ásetningi sínum. Ögun
hugans, alúð og vandvirkni ásamt
ómældu vinnuþreki og mikilli verk-
lund lagðist allt á eitt um að gera
verk hennar meiri og vandaðri en
gengur og gerist hjá fólki þótt full-
frískt sé. Þeir sem umgengust hana
jafnvel mest vissu minnst um það
sem hún áorkaði því hógværðin
leyfði henni ekki að guma af verk-
um sínum. Á fagnaðarfundum í fjöl-
skyldunni voru margir hávaða-
samari en mágkona okkar. En
mikið kunni hún að meta eftirherm-
ur og góðar sögur, og hló þá inni-
lega. Svo tók hún upp gítarinn, spil-
aði og leiddi söng. Þannig var hún
líka.
Með árunum þegar erill dagsins
hafði gengið hart fram þá leitaði
hugurinn á Sæfellsnes þar sem fjöl-
skyldan á sumarhús og þangað fór
hún til samfélags við smávini fagra
og foldarskart. Þegar litið er til
baka sést vel hvað þessi skaphöfn
sem hér hefur verið lýst, að við-
bættu æðruleysinu, varð henni
notadrjúg í glímunni fyrir lengri til-
veru hér á meðal okkar. En hvernig
sem frammistaðan er fær enginn
umflúið að leika lokaþáttinn. Röðin
hefur nú komið að Sólveigu og hún
er gengin út af sviðinu, en lífið
heldur áfram þótt mæt manneskja
hverfi bak við tjaldið. Það er gott
að minnast jafnágætrar konu.
Málmfríður, Kristján,
Sveinn, Ásmundur Sverrir,
Þuríður Anna og fjölskyldur.
„Hún er örlagavaldur okkar,“
sagði mamma jafnan þegar Sól-
veigu Karvelsdóttur bar á góma á
æskuheimili mínu. Mamma, sem
var ljósmóðir, þreyttist aldrei á að
segja frá því að hún hefði kynnst
pabba, föðurbróður Sólveigar, þeg-
ar hann sótti hana til að taka á móti
Sólveigu. Sólveig hafði líka gaman
af þessari sögu og ekki síst því hve
mamma var fegin þegar hún upp-
götvaði að maðurinn með djúpu
spékoppana var föðurbróðir ný-
fædda barnsins, en ekki faðir þess
eins og hún hafði óttast.
Ég var svo lánsöm að fá tækifæri
til að umgangast örlagavaldinn Sól-
veigu hin síðari ár. Ásamt systrum
mínum stofnuðum við Félag að-
standenda vistmanna á Garðvangi í
Garði þar sem faðir hennar og móð-
ir mín dvöldu síðustu ár ævi sinnar.
Það var unun að vinna með Sól-
veigu. Hún var skipulögð, vandvirk,
fórnfús og áreiðanleg. Svo var hún
líka skemmtileg. Við skemmtum
okkur konunglega með gamla fólk-
inu á dansiböllum, í söng og öðru
sem við höfðum skipulagt fyrir það.
Báðar þjáðumst við þó af samvisku-
biti eftir að foreldrar okkar féllu frá
og við hættum afskiptum af mál-
efnum aldraðra á Garðvangi. Við
hugguðum okkur við að annað fólk
tæki við því starfi.
Þar sem við vorum báðar starf-
andi innan menntageirans spjölluð-
um við heilmikið um nám og
kennslu og vorum sammála um
flest. Sólveig var alltaf hvetjandi og
jákvæð þegar ég ráðfærði mig við
hana. Ég er Sólveigu þakklát fyrir
samferðina og hreykin af að eiga
hana fyrir frænku. Ég votta fjöl-
skyldu Sólveigar dýpstu samúð
mína.
Hulda Karen Daníelsdóttir.
Frænka mín Sólveig Karvelsdótt-
ir er látin eftir harða og hetjulega
baráttu við þrálátan sjúkdóm. Ég
heimsótti Sólveigu er hún varð 70
ára í desember sl. og hreifst af
hetjulegri baráttu hennar við sjúk-
dóminn og hvað fjölskylda hennar,
eiginmaður, börnin, ættingjar og
vinir hlúðu að henni og veittu henni
mikinn styrk og alúð. Þau hafa veitt
henni stuðning í veikindum hennar
og staðið við hlið hennar eins og
klettar.
Við Sólveig erum bræðrabörn og
heitum bæði í höfuðið á föðurömmu
okkar Sólveigu Guðmundsdóttur,
erum bæði fædd á Bjargi í Ytri-
Njarðvík á sitt hvoru árinu en ég
var skírður við kistulagningu henn-
ar. Þær eru orðnar margar Sólveig-
arnar í fjölskyldunni, sem sýnir að
ættmóðirin var í miklum hávegum
höfð. Við Sólveig ólumst upp í ná-
lægð hvort annars í Njarðvíkinni
fyrstu árin, en síðan lágu leiðir okk-
ar víða eins og gengur.
Sólveig var alla tíð mjög fróð-
leiksfús og vann að sínum áhuga-
málum alveg undir það síðasta.
Okkur mannanna börnum er ým-
islegt gefið í vöggugjöf og má með
sanni segja að Sólveig hafi nýtt
hæfileika sína og skilað þeim vel til
samfélagsins, eins og henni var
einni lagið. Föðurætt okkar er orð-
in nokkuð stór og tilheyrir okkar
aldurshópur nú elstu núlifandi kyn-
slóðinni og menn því misjafnlega
vel á sig komnir.
Þegar litið er aftur í tímann er
ekki hægt annað en að vera stoltur
af dugnaði okkar forfeðra og for-
mæðra sem börðust við óblíða nátt-
úru þessa lands og báru oft sigur
úr býtum, en urðu líka stundum að
láta í minni pokann. Hið fagra Snæ-
fellsnes og Breiðafjörðurinn var
lífsvettvangur föðurættarinnar og
stundum óvæginn staður, en oftast
var hægt að afla sér matar enda
fólk almennt duglegt og áræðið.
Karvel Ögmundsson faðir Sól-
veigar lýsir lífi fólksins þarna á
Snæfellsnesinu frábærlega vel í
bókum sínum sem hann nefnir Sjó-
mannsævi og þangað er hægt að
sækja ómetanlegan fróðleik um hið
erfiða líf sem Snæfellingar bjuggu
við fyrr á tímum, sem þó er ekki
svo fjarri okkar kynslóð.
Sólveig var einstaklega ljúfur
einstaklingur og vildi öllum vel er
til hennar leituðu, vel fróð og alltaf
tilbúin að afla sér frekari þekkingar
um hin ýmsu málefni, hún var líka
augasteinn fjölskyldunnar og vel
liðin af samferðafólki sínu.
Þú ert það sem öllu miðlað getur
og allar þínar gjafir lýsa þér
og ekkert lýsir innri mann þinn betur
en andblær hugans sem þitt vinmót ber.
Því líkt og sólin ljós og yl þér gefur
og lífið daprast ef hún ekki skín
svo viðmót þitt á aðra áhrif hefur
og undir því er komin gæfa þín.
(Höfundur óþekktur.)
Ég kveð hér Sólveigu Karvels-
dóttur og votta eiginmanni hennar
Sigurði, börnum, barnabörnum og
öllum ættingjum og vinum mína
dýpstu samúð. Hvíl í friði, ljúfa
frænka.
Sólmundur Tryggvi Einarsson.
Mig langar að minnast frænku
minnar Sólveigar Karvelsdóttur.
Við kynntumst fyrir u.þ.b. 20 árum
þegar Sólveig byrjaði í Samkór
Kópavogs. Fyrsta veturinn vissum
við ekki af skyldleika okkar en þeg-
ar ég hlustaði á kvöldgesti Jónasar
eitt kvöldið og Sólveig var gestur
hjá honum kom í ljós að hún var
ættuð af Snæfellsnesinu góða, frá
Hólahólum og Öndverðarnesi. Það-
an er hin góða Sýrusarætt sprottin.
Við vorum báðar mjög stoltar af því
að vera af þessari ætt. Sólveig og
mamma mín voru þremenningar, og
eftir þetta létum við alla sem heyra
vildu vita af því að við værum
frænkur og kölluðum gjarnan hvor
aðra frænku. Seinna var mikil gæfa
að kynnast manni hennar Sigurði
Pálssyni og ekki spillti fyrir hversu
fróð þau hjón voru um alla sögu,
menn og málefni. Ég hlustaði alltaf
með mikilli athygli á frásagnir
þeirra og á vonandi eftir að heyra
meiri fróðleik frá Sigurði. Ég verð
að segja frá því að við hjónin hitt-
um Sigurð og syni þeirra hjóna við
eldgosið í Eyjafjallajökli og þar
benti Sigurður á hvern fjallatopp-
inn af öðrum með nafni. Ég mátti
þakka fyrir að vita hvar ég var
stödd, yfirleitt.
Sólveig söng með Samkórnum í
ca 20 ár og vorum við heppin að fá
hana í hópinn svo lífsglaða konu
sem söng eins og engill og var mjög
tónviss. Það er betra að vera þess-
um hæfileikum gæddur þegar mað-
ur syngur í kór. Sólveig átti það til
á góðum stundum að grípa í gítar
og ég minnist hennar á kvöldvöku í
Ölveri þegar við ætluðum að syngja
Maístjörnuna. Þá stóð Sólveig upp
og óskaði eftir að fá að spila lagið
sem hún gerði með sóma eins og
allt sem hún tók sér fyrir hendur.
Sólveg var stórglæsileg kona og
hafði gaman af því að ferðast og fór
með Samkórnum í nokkrar utan-
landsferðir, þar sem hún naut sín
vel.
Sólveig hafði barist við veikindi
áður en við kynntumst. Það hvarfl-
aði ekki að nokkrum manni að þessi
lífsglaða og fallega kona væri að
stíga upp úr miklum veikindum,
hún sagði mér það seinna. En veik-
indin tóku sig upp að nýju mörgum
árum seinna og Sólveig varð að lúta
í lægra haldi. Sólveig hætti ekki
sjálfviljug í kórnum enda fylgdist
hún með okkur og við með henni
fram á síðustu stundu. Þess má
geta að hún kom á alla tónleika
kórsins meira af vilja en mætti und-
ir það síðasta.
Ég og fjölskylda mín sendum
Sigurði og fjölskyldu okkar dýpstu
samúð.
Með virðingu og þökk fyrir allt
og allt, elsku frænka.
Erla Alexandersdóttir.
Sólveig Karvelsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Það var svo gott að eiga þig
amma. Ég varð alltaf svo róleg í
kringum þig og andrúmsloftið
léttist. Það var erfitt að kveðja
þig en ég veit að þér er létt. Það
var orðið svo vont að sjá þig
svona máttvana og ósjálf-
bjarga, þú sem varst svo sterk
og ákveðin manneskja. Mér
þykir svo endalaust vænt um
þig og þó það hafi ekki alltaf
sést utan frá þá veistu hvað þú
ert mér kær. Ég mun alltaf
geyma þig í hjartanu mínu.
Líneik.
 Fleiri minningargreinar
um Sólveigu Karvelsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.