Morgunblaðið - 28.01.2011, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. JANÚAR 2011
✝ Jónas Helgasonfæddist 18. nóv-
ember 1947 í Reykja-
vík. Hann lést á
heimili sínu í Æðey
20. janúar 2011.
Foreldrar hans
voru Guðrún Lár-
usdóttir húsfreyja í
Æðey, f. 11. sept-
ember 1918, d. 27.
apríl 2001, og Helgi
J. Þórarinsson, bóndi
í Æðey, f. 15. apríl
1920, d. 1. ágúst
1979. Jónas var elst-
ur sex systkina og eru þau: Þór-
arinn, Guðmundur Lárus, Einar,
Guðjón og Kristín Guðrún.
Jónas giftist Katrínu S. Alexíus-
dóttur 20. mars 1982. Foreldrar
hennar eru: Ingibjörg Magn-
úsdóttir, f. 10. júlí 1926, og Alexí-
us Lúthersson, f. 28. september
1921, d. 11. september 1996. Synir
þeirra eru: Alexíus, f. 31. ágúst
1982, í sambúð með Eddu Maríu
Hagalín og eiga þau eina dóttur,
Katrínu Fjólu, Magnús Helgi, f. 16.
júlí 1984, í sambúð með Sigrúnu
Helgadóttur og eiga þau einn son,
óskírðan. Jónas Kristján, f. 1. júní
1990.
Jónas ólst upp í Reykjavík þar
til á vordögum 1961 að hann flutt-
ist með foreldrum og systkinum til
Æðeyjar þar sem þau hófu bú-
skap. Jónas tók þar
við rekstri búsins al-
farið 1979 er faðir
hans lést, en hafði
áður, í kringum
1970, hafið búskap á
móti þeim. Jónas út-
skrifast sem búfræð-
ingur frá Hvanneyri
1966 og sest aftur á
skólabekk 1970 er
hann tekur gagn-
fræðapróf frá Hér-
aðsskólanum í
Reykjanesi. Jónas
sest á búnaðarþing
1995, sem fulltrúi fyrir Æðarrækt-
arfélag Íslands og hefur verið
fulltrúi þar síðan. Átti sæti í stjórn
Æðarræktarfélags Íslands, fyrst
sem aðalmaður 1984-1985, vara-
maður frá 1993-1994 og aftur að-
almaður frá 1994 og tekur við sem
formaður Æðarræktarfélags Ís-
lands 1999, til dánardags. Jónas
sinnti félagsmálum í nokkrum
mæli, sat í hreppsnefnd Snæ-
fjallahrepps, tók þátt í endurvakn-
ingu ungmennafélags sveitarinnar,
var félagi í Kiwanishreyfingunni.
Samhliða búskapnum hóf hann hin
síðari ár að ferja ferðamenn um
Djúpið, í Jökulfirðina og norður á
Hornstrandir.
Útför Jónasar fer fram frá Graf-
arvogskirkju í dag, 28. janúar
2011, og hefst kl. 15.
Svo alltof, alltof snemma. Að
morgni hins 20. þ.m. á sama tíma og
morgunveðrið er tekið í Æðey
kvaddi Jónas bróðir minn þessa
jarðvist. Það er svo óraunverulegt
að Æðeyjarjarlinn sé fallinn, svo
stór, svo sterkur, svo stöðugur.
Þegar horft er um öxl og farið yf-
ir liðna tíð koma upp minningar
þegar verið var að príla í Landspít-
alabyggingunni handan við hornið á
Barónsstígnum og eltast við dúfur,
byggja kofa utan um fuglana og
hrella smiðina. Það var haft á orði
að fasteignamat hefði hækkað veru-
lega þegar hópurinn á Barónsstíg
61 flutti til Æðeyjar og kyrrð komst
á hverfið. Í Æðey tók við annars
konar umhverfi og það sem áður
hafði verið leikur og áhyggjulaust
líf breyttist í einni svipan í ábyrgð
og vinnu. Jonni var betur undir
þessar breytingar búinn en við
yngri bræðurnir þar sem að hann
hafði að mestu dvalið sumarlangt í
Æðey frá 2ja ára aldri. Öll sumur
síðan hefur hann dvalið í eyjunni
sinni og hann þekkti ekki hugtakið
sumarfrí.
Að kveðja þetta jarðlíf frá þeim
stað sem hann unni mest er huggun
harmi gegn. Æðey var allt hans líf
og yndi og þar undi hann sér best.
Það er harðbýlt við Djúp, en
harðbýlast er trúlega í eyjunum og
búskapurinn þar ekki á allra færi að
stunda og ekki fyrir neinar kveifar
að ástunda slíkt. Jonni var einn af
þessum „orginölum“ þar sem hé-
gómi hvers konar var bannorð.
Hann hafði óbeit á heimskulegum
hugmyndum, sem birtust með ýms-
um hætti og ein sú eitraðasta var sú
árátta að gefa refum grið um víðan
völl, svo nú flæða þeir, nær óhindr-
að um allar lendur þessa lands,
sumum skriffinnum einum til
ánægju. Þegar hefðbundnum bú-
skap lauk í Æðey sneri fjölskyldan
sér að því að þjónusta ferðamenn
sem sóttu Vestfirði heim. Fyrir
nokkrum árum festu þau kaup á bát
til þeirra verka og var hann skírður
Sæfugl, eftir bát sem lengi var í
Æðey. Jonni hafði ánægju af þessu
stússi og var alltaf reiðubúinn að
skjótast ef þess var nokkur kostur.
Hann var afburða sjómaður og í
ótal ferðum sínum, þvers og kruss
um Djúpið las hann sjólagið og réð
þar í allar rúnir og var alltaf báts-
lengd á undan næsta broti.
Í æsku þegar kæruleysið keyrði
um þverbak hjá mér og hann greip í
taumana var ég ekki alltaf sáttur,
en hef fyrir löngu áttað mig á því að
hann vakti yfir velferð minni eins
og allra þeirra sem í návist hans
voru.
Hamingja hverrar manneskju rís
til hæstu hæða þegar hún finnur sér
lífsförunaut og þannig var það hjá
Jonna þegar hann hitti Kötu sína og
þau tóku að stinga saman nefjum.
Ávöxtur þeirrar samveru eru syn-
irnir, Alexíus, Magnús Helgi og
Jónas Kristján sem nú öll sjá á eftir
ástríkum eiginmanni og föður.
Minningin um uppvaxtarárin í
Æðey eru sá brunnur sem sótt er í
þá syrtir í álinn og oftar en ekki þá
stendur Jonni í stafni og stýrir leið.
Að leiðarlokum vil ég og fjölskylda
mín þakka fyrir alla tryggðina, allan
höfðingsskapinn og allar góðu sam-
verustundirnar sem við áttum sam-
an og vottum þeim okkar dýpstu
samúð. Þau verða þyngri sporin
sem stigin verða í dúnleitinni að
vori, en þau þarf samt að stíga.
Þórarinn Helgason
og fjölskylda.
Í dag kveðjum við kæran bróður
okkar og mág, Jónas frá Æðey. Það
var þungt högg þegar ég fékk sím-
hringingu að morgni 20. með þeim
hörmulegu fréttum að Jonni bróðir
væri dáinn, hefði dáið heima í eyj-
unni sinni kæru um morguninn. Á
leiðinni heim aftur fóru margar
minningar í gegnum hugann, allar
ljúfar og góðar, því Jonni var gædd-
ur þeim kostum sveitamannsins að
vilja hjálpa öllum. Menn koma á
gúmmítuðrum með gangtregan
rassmótor innan úr Djúpi á vetr-
arkveldi, hann lánar sinn mótor og
fer með, enda manna kunnugastur
siglingu út með Snæfjallaströnd-
inni. Allt bilar, tuðrunni hvolfir og
þeir komast á kjöl og rekur yfir
Djúpið, finnast loks undir morgun.
Bátur að losna úr legufærum við
Mýri, að reka upp í fjöru, farið á
skektunni í haugasjó og um borð og
bjargað. Svona var Jonni, alltaf til
reiðu þegar á bjátaði. Það var ekki
alltaf létt verk að stunda búskap við
Djúp og minnisstætt er mér þegar
við Jonni stóðum úti í Skarkánni í
krapa og beljanda að koma fénu,
sem hafði stokkið út í ána upp úr.
Ekki náðist að bjarga öllu, voru
kraftar þrotnir og gangan úr Innra-
Skarðinu köld og löng. Svona var
lífið og markaði það Jonna og gerði
hann að þeim öðlingi sem hann var.
Það voru forréttindi að geta farið
vestur í Æðey og verið þar hjá þeim
hjónum Jonna og Kötu. En það
verður tómlegt að koma í vor og
engan Jonna að sjá, hans verður
sárt saknað, en minningin um góðan
bróður mun lifa. Við hjónin sendum
Kötu, strákunum og tengdafólki,
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Guðmundur Lárus.
Kveðja frá Snjáfjallasetri
Með Jónasi Helgasyni er fallinn
frá einn af síðustu bændunum á
Snæfjallaströndinni – sem var
mannmörg í byrjun 20. aldar, en
nánast mannlaus við upphaf þeirrar
21. En Jónas birtist alltaf aftur þó
að hann væri fluttur suður. Hann
hélt áfram að nytja hlunnindin sem
Jónas Helgason HINSTA KVEÐJA
Í dag er borinn til hinstu
hvíldar Jónas Helgason frá
Æðey. Jónas hefur látið mál-
efni æðarræktar til sín taka og
valist til ýmissa trúnaðarstarfa
á þeim vettvangi og setið í
nefndum sem snúa að hags-
munamálum þeim tengdum.
Við sem höfum starfað með
Jónasi þökkum honum ánægju-
legt samstarf og kveðjum hann
með þakklæti. Við vottum fjöl-
skyldu Jónasar samúð okkar.
F.h. Æðardúnshópsins
hjá Félagi atvinnurekenda,
Pétur Guðmundsson.
✝ Hrafnhildur Þórð-ardóttir fæddist í
Reykjavík 30. apríl
1931. Hún lést á
Hrafnistu í Hafn-
arfirði 19. janúar
2011.
Foreldrar hennar
voru Þórður Georg
Hjörleifsson skipstjóri
og Lovísa Halldórs-
dóttir húsmóðir.
Hrafnhildur var elst
fimm systkina, en þau
eru Hjördís, Andrea,
Ásdís og Hjörleifur,
sem er látinn. Hrafnhildur giftist
hinn 10. október 1953 Lárusi Hall-
björnssyni vélstjóra, f. 26. ágúst
1929, d. 9. febrúar 2002. Foreldrar
hans voru Hallbjörn Þórarinsson
trésmiður og Halldóra Sigurjóns-
Hrafnhildur lauk verslunarprófi
frá Verslunarskóla Íslands 1951 og
starfaði eftir það hjá Fiskveiðifélag-
inu Venusi og síðar Landssambandi
íslenskra útvegsmanna en hætti
störfum þar til að sinna barnaupp-
eldi. Á áttunda áratugnum hóf hún
störf á læknabókasafni Borgarspít-
alans og starfaði þar til loka starfs-
ævinnar. Hrafnhildur var mikil fé-
lagsmálamanneskja, var
varaformaður Kvenfélagsins Keðj-
unnar í yfir tuttugu ár, meðlimur í
Rebekkustúku innan Oddfellow-
hreyfingarinnar og ritari Knatt-
spyrnufélagsins Fram, auk þess sem
hún var mjög virk í starfi Fram-
kvenna. Hrafnhildur var sæmd gull-
merki Knattspyrnufélagsins Fram.
Útför Hrafnhildar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 28. janúar
2011, og hefst athöfnin kl. 13.
dóttir húsmóðir.
Hrafnhildur og Lárus
eignuðust þrjá syni.
Þeir eru 1) Þórður
Georg, rafvirki og
sölumaður, f. 29. des-
ember 1954, kvæntur
Unni Kristínu Sigurð-
ardóttur og eru börn
þeirra Hrafnhildur
Lára, Guðleif Edda og
Sigurður Sveinn. 2)
Halldór Randver aug-
lýsingahönnuður, f.
22. desember 1959, í
sambúð með Guð-
laugu Jónasdóttir og eru börn
þeirra Jónas og Ásdís Lovísa. 3) Lár-
us Hrafn ráðgjafi, f. 6. júní 1961,
kvæntur Rósu Hallgeirsdóttur og
eru dætur þeirra Hildur Dagný og
Tinna Gná.
Elsku besta amma mín, þótt
kveðjustundin sé alltaf erfið, þá hlýn-
ar mér í hjarta að vita að þú sért kom-
in á góðan stað með afa þér við hlið.
Minningin um bestu ömmu og bestu
vinkonu sem hægt var að hugsa sér
mun alltaf fylgja mér. Það að hafa
fengið að vera með þér síðustu stund-
ir þínar í heimi hér, bara við tvær áð-
ur en kallið kom var mér ótrúlega
dýrmætt og kallaði fram ógrynni af
yndislegum minningum.
Ég efast um að það sé nokkuð í
heiminum sem þú og afi hefðu ekki
gert fyrir mig, ef eitthvað vantaði var
alltaf hægt að hringja í ömmu og þú
bjargaðir málunum. Við brölluðum
margt saman ég og þú og nutum þess
að vera saman, sama hvaða vitleysa
okkur datt í hug þá framkvæmdir þú
það, hvort sem það var að elta
slökkviliðsbíla um bæinn í forvitni
okkar eða skella okkur á útihátíð í
Galtalæk um verslunarmannahelgi.
Þú varst alltaf glöð og jákvæð, kvart-
aðir aldrei og talaðir ekki illa um
nokkurn mann. Þér var annt um fjöl-
skylduna og alla í kringum þig. Elsku
amma, takk fyrir allt.
Þú hefur oft í hönd mér haldið
horft í augu mín.
Aldrei svíkur, aldrei deyr
endurminning þín.
(Höf. ók.)
Þín
Hrafnhildur Lára.
Elsku amma mín.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Það er erfitt að sitja hér og skrifa
mína hinstu kveðju til þín, en um leið
kveð ég með þakklæti og gleði í
hjarta yfir öllum góðu stundunum og
yfir því að þú hafir loks fengið hvíld-
ina eftir erfið veikindi. Minningakist-
an er stór og svo margs að minnast
sem mun aldrei gleymast.
Fjölskyldan var ykkur afa svo mik-
ilvæg og þið vilduð alltaf allt fyrir
okkur systkinin gera og þær voru
ófáar stundirnar sem við eyddum í
Helló eða einhvers staðar á flakki
með ykkur. Óteljandi helgar þar sem
gist var í ömmuholu, skroppið í bak-
aríið og keyptur snúður og aumingja-
brauð, fótboltaleikir, kúr í ömmu-
fangi meðan ég fékk klór á bakið,
sumarbústaðarferðir á Laugarvatni,
alls kyns bras og dekur við okkur
barnabörnin og pæjuleikir þar sem
ég mátti gramsa að vild í skápunum
og klæða mig upp í galakjóla og gling-
ur. Pjattrófugenið hef ég mjög líklega
fengið að stórum hluta frá þér, alltaf
varstu svo vel til höfð og með fallega
lakkaðar neglur og engan þekkti ég
sem átti jafn stórt naglalakkssafn.
Þið afi höfðuð svo gaman að því að
ferðast og ég trúi því að nú séuð þið
sameinuð á ný og lögð af stað í nýtt
ævintýri saman.
Hvíldu í friði, elsku amma mín, og
takk fyrir allt.
Þitt gullukorn alltaf.
Guðleif Edda Þórðardóttir.
Amma Hebba var æðisleg kona og
ég held að ekkert af okkur barna-
börnunum hefði getað hugsað sér
betri ömmu. Þegar maður var heima
hjá henni og afa mátti gera allt og ég
gæti talið upp óteljandi minningar en
ég ætla að reyna hafa þetta bara stutt
og fínt. Ég og Tinna litla frænka mín
gistum oft hjá ömmu og fengum að
labba einar út á MacDonalds sem var
samt bara hinum megin við götuna en
það var allavega svakalegt ævintýri
fannst okkur.
Ég fór oft í bað þegar ég var hjá
ömmu og afa og alltaf þegar ég kom
upp úr labbaði ég til ömmu sem sat í
brúna stólnum sínum og hún signdi
mig. Hendurnar á ömmu voru alltaf
svo mjúkar og neglurnar á henni allt-
af svo fínar, ég man eftir að liggja oft í
fanginu á henni að skoða neglurnar
og þá sérstaklega litla puttann.
Amma var alltaf svo góð og hlý mann-
eskja og gerði allt fyrir okkur krakk-
ana.
Eftir að amma greindist með Alz-
heimer varð ég eins og ábyggilega
allir, mjög döpur að heyra hana aldrei
segja nafnið mitt og var aldrei fullviss
um að hún vissi hver ég væri, en svo
var það 17. desember sl. þá sagði hún
við mig „ég elska þig“ og það var ein-
hver besta tilfinning sem ég hef fund-
ið fyrir lengi.
Elsku amma, ég er svo ánægð að
þú sért komin á betri stað, ég sakna
þín og mun aldrei gleyma þér. Ég
hefði aldrei viljað sleppa þér.
Þín
Ásdís Lovísa Halldórsdóttir.
Í dag kveð ég Hrafnhildi Þórðar-
dóttur mákonu mína, það er erfitt að
sætta sig við andlát Hebbu sem var
mér svo kær þó að í aðdragandanum
hafi verið ljóst hvert stefndi.
Kynni okkar hófust er við Hjölli
hófum búskap í kjallaranum á Berg-
staðarstræti 71 í húsi foreldra hans
en auk þeirra voru í húsinu Hebba,
Lalli og synir þeirra, Diddi, Dóri og
Lalli jr., síðar bættist við sonur okkar
Tóti. Hebba leiðbeindi mér við að
annast Tóta en ég var alveg óvön
börnum og gerði hún það með svo
mikilli nærgætni að ég öðlaðist fljótt
sjálfstraust og þá varð allt auðveld-
ara.
Það var með mikilli ánægju sem við
Hjölli hófum byggingarframkvæmd-
ir með Hebbu og Lalla í Helluland-
inu, Hebba að stíga stórt skref, að
flytja af fæðingarstaðnum sínum í út-
hverfi, ég brosi þegar ég lít til baka og
sé Hebbu og Lalla vera að vinna sam-
an við húsbygginguna og hvað hún
naut þess að taka þátt í að útbúa
framtíðarheimili fyrir sig, Lalla og
strákana sína. Þegar við eignuðumst
Dísu tók Hebba sama ástfóstri við
hana og hún hafði gert við Tóta.
Minningarnar eru margar og bara
góðar, allir góðu dagarnir sem við átt-
um saman í görðunum í Helló, ára-
mótaboðin hjá Hebbu og Lalla eru
ógleymanleg, maturinn stórkostleg-
ur, stórfjölskyldan öll saman, mikið
sprengt af rakettum og gleði fram á
nótt. Ég lærði mikið í matargerð af
Hebbu og eru margir sérréttir frá
henni komnir sem fylgja fjölskyldu
minni.
Það var gaman að hlusta á systk-
inin tala um íþróttir, Hjölli að reyna
að fá systur sína til að fara að halda
með Víkingi þar sem hún væri nú
komin í Víkingshverfið en Hebba gaf
ekkert eftir enda trú sínu félagi, hún
var mikil félagsmanneskja, sat meðal
annars í aðalstjórn Fram og var hún
virt innan félagsins auk þess var hún í
stjórn Keðjunnar og var í Oddfellow-
reglunni.
Ég man gleðina hjá Hebbu þegar
fjölskyldan stækkaði, strákarnir
komnir með konur og eignuðust
Hebba og Lalli hvert barnabarnið á
fætur öðru. Ég veit að barnabörnin
fengu mikla ást, hlýju og gleði frá
henni. Tómlegra var í Hellulandinu
eftir að þið fluttuð en þið eignuðust
fallegt heimili í Kópavoginum og
naust þú áranna þar með Lalla þín-
um, en hann lést fyrir um níu árum.
Eftir það umvöfðu synir þínir,
tengdadætur og barnabörn þig fram
til hinstu stundar.
Kæra mágkona, ég þakka þér fyrir
öll árin sem við áttum saman, þú
reyndist börnum mínum sem besta
amma.
Elsku Þórður, Halldór og Lárus,
makar ykkar og börn, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð, megi algóður
Guð styðja okkur öll í sorg okkar.
Jensína Magnúsdóttir
(Lillý).
Hrafnhildur Þórðardóttir