Morgunblaðið - 28.01.2011, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. JANÚAR 2011
✝ Kristín LaufeyIngólfsdóttir
fæddist 2. júlí 1910 í
Stykkishólmi. Hún
andaðist á elli- og
hjúkrunarheimilinu
Grund 22. janúar
2011. Foreldrar henn-
ar voru Ingólfur
Daðason verkstjóri, f.
22.12. 1886, d. 24.6.
1947, og Lilja Hall-
dórsdóttir húsmóðir,
f. 7.6. 1881, d. 6.11.
1956. Börn Ingólfs og
Lilju voru: 1) Odd-
fríður, f. 25.6. 1908, d. 23.3. 1995. 2)
Kristín Laufey, sem hér er kvödd. 3)
Elín Fanney, f. 15.9. 1912, d. 20.1.
2000. 4) Örn, f. 21.3. 1917, d. 3.11.
1922. 5) Hrefna Solveig, f. 19.9.
1921, d. 17.11. 1945. 6) Erna, f. 9.5.
1924, d. 28.7. 2003. 7) Dóra María, f.
20.10. 1926.
Kristín Laufey giftist 1932, Mar-
geiri S. Sigurjónssyni, f. 22.11. 1907,
d. 1.11. 1987, forstjóra G. Helgason
og Melsted og síðar forstjóra Stein-
varar hf. í Reykjavík frá 1960. For-
f. 11.9. 1950. Þeirra barn er Jónas
Margeir, f. 13.1. 1988. Börn Ingólfs
með Tone Myklebost, f. 7.4. 1954,
eru: a) Lilja, f. 27.8. 1976, b) Daníel,
f. 24.6. 1980. 5) Sigurjón, f. 8.3.
1953, d. 4.9. 1953. 6) Óskar Helgi, f.
11.6. 1954, maki Jóhanna Magn-
úsdóttir, f. 20.4. 1952. Lang-
ömmubörn Kristínar Laufeyjar og
langalangömmubörn eru 36.
Kristín Laufey fluttist tveggja
ára gömul með foreldrum sínum til
Reykjavíkur. Að loknu almennu
skólanámi vann Laufey við blaðburð
og saltfisksbreiðslu en þó lengst af
hjá Ársæli Árnasyni, bókbindara og
bókaútgefanda í Reykjavík. Hún var
síðan búsett með manni sínum í
Færeyjum á árunum 1933-45 og var
síðan húsmóðir á fjölmennu heimili
þeirra á Brávallagötu 26 í Reykja-
vík þar sem hún bjó til ársins 2009.
Síðustu tvö ár ævi sinnar dvaldi hún
á elli- og hjúkrunarheimilinu
Grund.
Kristín Laufey vann fyrrum mik-
ið að málefnum fatlaðra hér á landi,
var einn af stofnendum Styrkt-
arfélags vangefinna og einn helsti
hvatamaður að stofnun Bjarkaráss,
hæfingarstöðvar fyrir fólk með
þroskahömlun.
Útför Kristínar Laufeyjar fer
fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík,
í dag, 28. janúar 2011, og hefst at-
höfnin kl. 13.
eldrar Margeirs voru
Sigurjón Jóhannsson,
söðlasmiður og bólstr-
ari í Hafnarfirði, og
k.h., Margrét Þor-
leifsdóttir húsmóðir.
Börn þeirra eru: 1)
Margrét, f. 22.5. 1933,
maki Gissur J. Giss-
urarson, f. 7.6. 1931 d.
23.4. 2008. Börn
þeirra eru: a) Ívar, f.
23.4. 1953, b) Margeir,
f. 10.12. 1955, c)
Snorri, f. 2.2. 1959, d)
Laufey Elísabet, f. 2.5.
1962, e) Lilja, f. 14.4. 1966, f) óskírð
stúlka, f. 9.2. 1970, d. 18.2. 1970, g)
Ingólfur, f. 4.6. 1971. 2) Lilja, f. 5.5.
1936, maki Flosi G. Ólafsson, f.
27.10. 1929, d. 24. 10. 2009. Þeirra
barn. Ólafur, f. 13.10. 1956. 3) Guð-
jón, f, 6.3. 1942, maki Margrét Jóns-
dóttir. f. 11.6. 1945. Börn þeirra eru:
a) Ragnheiður, f. 6.7. 1964, b) Þor-
steinn, f. 5.6. 1969, c) Kristín Lauf-
ey, f. 6.11. 1977, d) Árni, f. 16.12.
1982, e) Daði. f. 16.12. 1982. 4) Ing-
ólfur Örn, maki Jóhanna Jónsdóttir,
Laufey tengdamóðir mín hefur
kvatt okkur og við þau tímamót
verða kaflaskil í lífi margra. Við átt-
um ljúfa samleið um næstum hálfrar
aldar skeið sem skilur eftir margar
góðar minningar. Hún varð háöldr-
uð, 100 ára, eins og margir fleiri í
föðurætt hennar, en var alla tíð ung
í anda, glæsileg og hélt reisn sinni
og skýrri hugsun allt til síðasta dags
og fylgdist vel með sínu fólki. Hún
var létt í lund en ákveðin, jafnvel
þrjósk sem kom sér stundum vel, og
fór ekki í grafgötur með skoðun sína
á mönnum og málefnum.
Laufey hafði gaman af að safna
fólkinu sínu saman og eftir að hún
treysti sér ekki lengur til að sjá um
veitingar heima hjá sér átti hún það
til að bjóða smáum hópum með sér
út að borða á veitingastöðum. Hún
var einmitt búin að safna saman 15
manns í síðustu viku til að fara út að
borða en var ekki alveg nógu hress
þegar dagurinn rann upp svo hún
ákvað að fresta því aðeins þangað til
hún yrði frískari. Laufey hafði mikla
ánægju af að spila brids og stundaði
það um árabil á meðan sjónin leyfði,
en sjóndepra háði henni mikið síð-
asta áratuginn. Þau ferðuðust víða
um heiminn, hún og Margeir. Hafði
hún mikla ánægju af þeim ferðalög-
um og hélt áfram að ferðast eftir að
hann féll frá á meðan kraftar leyfðu.
Laufey hafði lifað tímana tvenna
og hafði gaman af að segja frá lífinu
í gamla daga, bæði úr Reykjavík,
sveitinni á Skógarströndinni hjá
ömmu sinni og afa og ekki síst frá
árunum þeirra í Færeyjum, en þar
hófu þau Margeir búskap árið 1933
og bjuggu í 12 ár. Í Færeyjum
fæddust þrjú elstu börnin þeirra,
þar leið þeim vel og bundust þau
sterkum vinaböndum sem halda
áfram með börnunum þeirra og
barnabörnum. Laufey var einn af
þessum kvenskörungum sem vinna
afrek sín án þess að hrópa á athygli
og var ötul í starfi Styrktarfélags
vangefinna um árabil og jafnvel
frumkvöðull á þeim vettvangi. Hún
var örlát á elsku sína og gjafir en
einstaklega nægjusöm gagnvart
sjálfri sér. Hún var sterk kona sem
stóð af sér ýmis áföll í lífinu og sótti
styrk sinn í trúna og eigið innsæi.
Laufey var gædd þeim eiginleika að
sjá ýmislegt í kringum okkur sem
augu annarra náðu ekki að nema og
gat oft sagt fyrir um óorðna hluti.
Það var mikill styrkur þegar Laufey
sagði okkur að einhverjir ákveðnir
hlutir myndu fara vel eða að ferða-
lag yrði gott. Hendur hennar fólu
líka í sér heilunarkraft. Hún var
mögnuð kona og hlý sem við bárum
virðingu fyrir. Við kveðjum hana í
dag með söknuði og þakklæti í huga
fyrir það sem hún var okkur og vit-
um að líf okkar verður ekki samt án
hennar.
Við kveðjum þig með tregans þunga tár
sem tryggð og kærleik veittir liðin ár.
Þín fórnarlund var fagurt ævistarf
og frá þér eigum við hinn dýra arf.
Móðir, dóttir, minningin um þig
er mynd af því sem ástin lagði á sig.
(G.J.)
Margrét.
Fyrir stuttu fögnuðum við nýju
ári og kvöddum hið gamla. Rifjuð-
um upp hið liðna og horfðum fram á
veg með birtu í brjósti. Þetta gerði
hún amma mín líka og það í hundr-
aðasta skipti. Og engum datt annað
í hug en að hún ætti enn eftir að
fagna mörgum áramótum enda
langlífi mikið í ættinni.
Enn fljótt skipast veður í lofti. Í
lok síðustu viku veiktist hún og lést
sólarhring síðar. Nú ríkir því sorg
hjá afkomendum sem þó gleðjast
því að hún skyldi fá hvíldina án þess
að þurfa að heyja langa baráttu við
dauðann.
Amma mundi tímana tvenna. Hún
ólst upp við fremur kröpp kjör á
barnmörgu alþýðuheimili. Fyrstu
tvö árin í fæðingarbæ sínum, Stykk-
ishólmi, síðan í Reykjavík. Amma
bjó yfir miklum námshæfileikum og
langaði mjög að feta menntaveginn
en vegna fátæktar gekk það ekki
eftir. Brauðstritið blasti því við að
skyldunámi loknu. Um tíma breiddi
hún fisk til þurrkunar á stakkstæð-
um við Ánanaust en fékk svo vinnu
hjá Ársæli Árnasyni, bókbindara og
útgefanda, og líkaði vel.
En svo urðu tímamót í lífi ömmu.
Hún kynntist afa, sjarmör af al-
þýðustétt sem hafði áskotnast dulít-
ið fé í happdrætti og nýtt sér það til
að sigla til náms. Þetta var auðvitað
ást við fyrstu sýn. Þau gengu í
hjónaband árið 1932 og fluttust bú-
ferlum til Færeyja ári síðar. Afi
varð fljótt mjög umsvifamikill í við-
skiptum ytra og þar lögðu ungu
hjónin grunninn að velsæld og fram-
gangi fjölskyldunnar.
Þegar heim til Íslands var komið
á ný árið 1945 festu þau kaup á húsi
í vesturbæ Reykjavíkur. Þar réð
amma jafnan ríkjum og sinnti börn-
um sínum og barnabörnum af mik-
illi alúð. Á sumrin var svo flutt í
sumarhús fjölskyldunnar í Sléttu-
hlíð, austan Hafnarfjarðar, sann-
kallaðan sælureit sem var ömmu
alltaf einkar kær. Þar blómstraði
hún með sína grænu fingur í ein-
stakri gróðurvin. Og þaðan á sá sem
þetta skrifar ógleymanlegar, frið-
sælar æskuminningar, um ömmu
sem hann á óendanlega mikið að
þakka.
Amma bjó lengstum heima á Brá-
vallagötu við ágæta heilsu og naut
þess þá að hafa innan seilingar elstu
dóttur sína, Margréti, og son sinn
Óskar og hans góðu konu. Síðla árs
2009 færði hún sig um set yfir á
Elliheimilið Grund, handan götunn-
ar. En þrátt fyrir það hélt amma
áfram að sinna sínum daglegu er-
indum. Með smáaðstoð voru henni
enn allir vegir færir. Til marks um
það þá fékk undirritaður hringingu
frá henni í desember sl. þar sem
hún spurði hvort það væri ekki al-
veg tilvalið að gefa mér koníak í
jólagjöf. Ég hafði ekkert á móti því
og bauðst til að sjá um kaupin fyrir
hana. En þá sagði amma: „Það er nú
alger óþarfi væni minn. Ég er nú
einmitt stödd í Ríkinu.“
Fallegu lífshlaupi er lokið og líf
afkomenda verður eflaust litlausara
um stund. Þakka þér allar góðu
stundirnar, amma mín, og hjarta-
hlýjuna.
Lítill drengur leggst á koddann
– lokar sinni þreyttu brá
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir – amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum)
Ívar Gissurarson.
Kristín Laufey
Ingólfsdóttir
✝ Ágústa Ásgeirs-dóttir var fædd 24.
ágúst 1928. Hún lést
20. janúar 2011. Hún
var dóttir Jónu
Björnsdóttur frá
Landamótum og
Ágeirs Guðmunds-
sonar.
Börn Ágústu eru
Þorsteinn Jóhann Þor-
steinsson, f. 30. sept-
ember 1958, fráskil-
inn, börn hans eru
Kristján Þorsteinsson,
Fíe Þorsteinsdóttir og
Louise Þorsteinsdóttir. Guðmunda
Jóna Hlífarsdóttir, f. 26. desember
1967, eiginmaður hennar er Þórir
Ólafsson, f. 21. júní
1966, börn þeirra eru,
Hlíf Ösp Þórisdóttir,
Daniel Þórisson og
Hilmir Þór Þórisson.
Ágústa vann við
ýmis störf þrátt fyrir
fötlun sína allt frá
síldarplönum til versl-
ana og í mörg ár vann
hún í eldhúsinu hjá
sjúkrahúsi Seyð-
isfjarðar eða þangað
til aldurinn sagði til
sín.
Útför Ágústu fer
fram frá Seyðisfjarðarkirkju í dag,
28. janúar 2011, og hefst athöfnin kl.
14.
Elsku Gústa „amma“, nú ertu far-
in frá okkur og komin til allra systk-
ina þinna sem örugglega taka vel á
móti þér. Nú getið þið Valla amma
sest aftur niður saman, spjallað og
hlegið með ykkar skemmtilega og
smitandi hlátri.
Við systkinin eigum margar ynd-
islegar minningar frá heimsóknum
okkar til þín, bæði á Túngötuna og
seinna á Múlaveginn. Það var svo
yndislegt hvað allir voru velkomnir
til þín alveg sama hvar þeir stóðu.
Yfirleitt var setið í eldhúsinu og
spjallað eða þá í stofunni þar sem þú
sast og skilaðir af þér lopapeysum á
færibandi. Alltaf var boðið upp á
eitthvert bakkelsi þegar kíkt var í
heimsókn til þín og maður þurfti
ekki að fara svangur út eftir þær
heimsóknir þrátt fyrir að við systk-
inin höfum aldrei litið út fyrir að
þjást af hungri.
Eftir að þú fluttir á Múlaveginn
birtist maður stundum alveg
„óvænt“ á tíma þar sem Huginn var
að spila fótboltaleik. Útsýnið yfir fót-
boltavöllinn var svo fínt að maður sat
bara í stúku og horfði á leikinn.
Alltaf hafðir þú jafn gaman af því
að rifja upp ýmis atriði frá æskuár-
um okkar systkinanna. Minnisstæð-
ur er hlátur þinn þegar þú rifjaðir
upp þegar Eydís reif upp prikið í
bakgarðinum, beindi því að eldri
strákum sem voru að stríða Eygló og
bað þá um að gjöra svo vel og láta
systur sína í friði.
Einnig er Örvari minnisstætt frá
því hann var barn, þegar hann á mið-
vikudögum færði þér Skjáinn og þú
greiddir honum alltaf 50 krónur fyr-
ir.
Þú hafðir alltaf yndi af því að fara í
leikhús og varst komin með fastan
boðsmiða á sýningar hjá Leikfélagi
Seyðisfjarðar, þar sem hlátur þinn
virkaði svo vel á þá sem að sýningu
stóðu. Þegar orðið var erfitt fyrir þig
að komast í leikhús varst þú sótt
(jafnvel af persónum úr leikritunum)
og það þótti þér nú ekki leiðinlegt.
Við vitum að þín verður sárt saknað
sem áhorfanda á ókomnum upp-
færslum.
Eftir að börnin hennar Eyglóar
komu í heiminn var farið með þau
reglulega í heimsókn til þín og það
var yndislegt að sjá hvað birti yfir
þér þegar þau mættu á svæðið. Kær-
leikurinn var augljós á báða bóga.
Margt þú hefur misjafnt reynt,
mörg þín dulið sárin.
Þú hefur alltaf getað greint,
gleði bak við tárin.
(J.Á.)
Elsku Gúa Jóna, Steini Jói, Jó-
hanna og fjölskyldur.
Megi góður guð styrkja ykkur í
sorginni.
Eygló, Eydís og Örvar.
Elsku besta Gústa mín er látin.
Það er svo margt sem kemur upp í
hugann þegar ég hugsa til baka. Þó
fyrst og fremst allt það góða og
skemmtilega. Aldrei hef ég kynnst
konu eins og henni sem alltaf og þá
meina ég alltaf sá góðu hliðarnar á
öllu. Ég man að hún sagði einu sinni
við mig: Inga mín það er alveg sama
hversu dimmt verður í hugskoti
manns það er alltaf ljós punktur
þarna einhvers staðar maður verður
bara að leita svolítið betur stundum.
Það er svo sannarlega satt og hef ég
hugsað þessi orð hennar þegar eitt-
hvað bjátar á og haft þau að leið-
arljósi.
Á unglingsárunum átti maður at-
hvarf hjá henni eins og fleira ungt
fólk sem hópaðist í kringum börnin
hennar og þá ekki bara til að vera
innan um þau heldur líka til að geta
notið návistar hennar. Það var ekki
sjaldan sem fullt var út úr dyrum á
Túngötu 17 og þá stóð hún með
hækjuna sína eða studdi olnbogun-
um á bekkinn hitaði kaffi og bar á
borð kleinurnar, lét mann svo heyra
það óþvegið ef henni fannst eitthvað
vera eins og það ekki átti að vera. Ég
hélt satt að segja að þú myndir verða
hundrað ára, Gústa mín, þú varst
eiginlega búin að lofa því.
En nú er komið að skilnaðarstund
og ég er miður mín, en ylja mér þó
(með pínulítið bros á vör) við allar
góðu minningarnar sem ég á um þig
og hversu góð og dugleg þú varst.
Það er leitun að annarri eins konu og
þér. Ég bið alla heimsins engla að
vaka yfir þér og veit að þú ert ekki
ósátt við þitt hlutskipti núna.
Ég man þig vinur með vind í fangið
og vetrarkvíðabrag.
Mjöllin fellur á minningarlandið
það merlar á kveðjudag.
Um haustið sigldi hafís inn
á kyrran eyðifjörð.
Frostrósir festust á gluggan minn
og féllu á hvíta jörð.
Þá lokuðust gömul siglusund
ég stóð við bæinn minn.
Ísa leysir með sólarstund
ég sit við lækinn þinn.
(Stefán Finnsson)
Elsku Gúan mín, Steini og fjöl-
skyldur, megi þessir sömu englar
umvefja ykkur með hlýju og styrk.
Inga Heiðdal.
Elsku Gústa okkar
Okkur systrum var mjög brugðið
þegar við fréttum að þú værir búin
að kveðja okkur. Það var alltaf svo
skemmtilegt að heimsækja þig og
alltaf mikið hlegið. Við vitum að
Valla amma tekur á móti þér með
opnum örmum og við lofum þér að
passa vel upp á bróður okkar sem
þér þótti svo vænt um.
Lilian, Kristín og Jóna.
Elsku Gústa mín, við tvö áttum
frábært samband. Alveg frá því að
ég var lítill strákur sótti ég mikið í að
vera hjá þér og það breyttist ekkert
þótt ég yrði eldri. Eftir að ég flutti til
Reykjavíkur var það forgangsverk-
efni þegar ég kom í heimsókn austur
að kíkja í heimsókn til þín. Þú tókst
alltaf á móti mér með bros á vör og
við skellihlógum svo að vitleysunni
hvort í öðru. Við gátum talað saman
tímunum saman. Skemmtilegast
fannst mér í þau skipti sem ég tók
Herdísi Lilian með mér til þín. Þú
varst svo ánægð að fá að hitta hana,
og þér þótti það heldur ekkert leið-
inlegt að sjá hversu lík pabba sínum
hún er.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
(Bubbi Morthens)
Þinn vinur að eilífu,
Kent.
Elsku besta Gústa mín.
Margs er að minnast, margs er að
sakna. Ég minnist margra góðra
stunda á Túngötu 17, þú að sauma
fallega kjóla fyrir mig, við að prjóna
sömu peysuna því það lá svo á. Þú að
baka randalín, kleinur og alls kyns
góðgæti og eldhúsið fullt af fólki sem
át kleinurnar jafnótt og þær voru
bakaðar. Ég minnist jólanna sem ég
átti hjá þér þegar ég var ein og
jólanna sem þú varst hjá mér eftir að
þú varst orðin ein.
Ég minnist þess hvað það var gott
að koma til þín þegar eitthvað amaði
að, og líka hvað það var gaman að
segja þér frá þegar vel gekk. Já, á
þessari stundu er svo margt sem
kemur upp í hugann og allt er það
gott. Nú mun ég sakna þess er ég
kem í vinnuna að sjá þig ekki í stóln-
um þínum, að þú sért ekki í rúminu
þínu, að þú sért farin, en við litla fjöl-
skyldan eigum svo margar góðar
minningar að hugga okkur við. Núna
situr þú í faðmi fjölskyldu og vina
sem á undan eru farnir, kíkir niður
annað slagið og hlærð að vitleysunni
í fólkinu.
Sofðu rótt, elsku Gústa mín.
Jóhanna, Grétar, Sigríður
og Dawid.
Ágústa Ásgeirsdóttir