Morgunblaðið - 28.01.2011, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. JANÚAR 2011
✝ Sigurlaug Guð-rún Jóhanns-
dóttir fæddist á Iðu í
Biskupstungum 10.
febrúar 1922. Hún
andaðist á Landspít-
alanum við Hring-
braut 17. janúar
2011.
Foreldrar hennar
voru Jóhann Kristinn
Guðmundsson, bóndi
á Iðu, f. 18. sept-
ember 1889, d. 19.
mars 1928, og kona
hans Bríet Þórólfs-
dóttir, f. 5. október 1891, d. 28.
febrúar 1970. Systkini Sigurlaugar
sem nú eru öll látin voru Ámundi,
f. 1918, d. 1997, Ingólfur f. 1919,
d. 2005, Gunnar f. 1920, d. 2005 og
Unnur f. 1923, d. 2004. Eftir að Jó-
hann féll frá þegar systkinin voru
á barnsaldri flutti Loftur Bjarna-
son frá Glóru í Gnúpverjahreppi
til Iðu og bjó þar upp frá því þar
til hann lést 1969. Gerðist Loftur
ráðsmaður á Iðu og gekk systk-
inunum nánast í föðurstað. Höfðu
þau og Bríet mikinn styrk af nær-
veru hans.
Árið 1964 giftist Sigurlaug Hirti
Magnússyni frá Borgarnesi, lög-
skráningarstjóra skipshafna hjá
Tollstjóranum í Reykjavík, f. 1919,
d. 2007. Foreldrar hans voru
Magnús Ágúst Jónsson barnakenn-
ari og síðar sparisjóðsstjóri í Borg-
arnesi, f. 1880, d. 1969 og kona
hans Guðrún Jónsdóttir frá Val-
bjarnarvöllum í Borgarhreppi, f.
1888, d. 1966. Sonur
Hjartar og Sig-
urlaugar er Jóhann
lögmaður og stór-
meistari í skák, f. 8.
febrúar 1963, kvænt-
ur Jónínu Ingvadótt-
ur kynningarstjóra,
f. 1962. Börn þeirra
eru Hjörtur Ingvi
hagfræðingur BS og
tónlistarmaður, f.
1987, og Sigurlaug
Guðrún mennta-
skólanemi, f. 1993.
Sigurlaug ólst upp
á Iðu. Hún gekk í barnaskólann í
Reykholti og lauk síðar prófi frá
Héraðsskólanum á Laugarvatni.
Sigurlaug vann ýmis skrifstofu- og
verslunarstörf, lengst af í Bún-
aðarbankanum í Reykjavík. Þá
gerðist hún ráðskona í eitt ár í
Skotlandi hjá Major-General R.N.
Stewart sem stundað hafði lax-
veiðar á Íslandi og skrifaði m.a.
bókina Rivers of Iceland. Sig-
urlaug og Hjörtur stofnuðu heimili
í Safamýri 42 þar sem þau bjuggu
upp frá því. Þegar leið að starfs-
lokum reistu þau sér sumarhús að
Iðu á fallegum stað við bakka
Hvítár sem veitti þeim ómældar
ánægjustundir. Sigurlaug hafði
yndi af lestri bóka og var mikill
ljóðaunnandi, auk þess sem hún
hafði brennandi áhuga á lífríki ís-
lenskrar náttúru.
Útför Sigurlaugar verður gerð
frá Seljakirkju í dag, 28. janúar
2011, og hefst athöfnin kl. 13.
Bakkar Hvítár við Iðu í Biskups-
tungum voru vagga Sigurlaugar Jó-
hannsdóttur, elskulegrar tengdamóð-
ur minnar, sem í dag verður borin til
hinstu hvílu. Þar ólst hún upp með
móður sinni, fóstra og fjórum systk-
inum. Sigurlaug minntist ætíð æsku
sinnar og uppvaxtarins á Iðu með
mikilli hlýju. Það var síðan um fertugt
sem Sigurlaug kynntist eiginmanni
sínum Hirti Magnússyni. Þau hófu
sambúð 1962 og fæddist Jóhann sonur
þeirra árið á eftir. Foreldrarnir voru
ætíð vakin og sofin yfir velferð einka-
sonarins og studdu hann í öllu sem
hann tók sér fyrir hendur. Ég minnist
þess með hlýju þegar ég hitti þau
heiðurshjón Sigurlaugu og Hjört fyrst
fyrir rúmlega tuttugu og fimm árum
þegar við Jóhann vorum nýlega byrj-
uð að draga okkur saman. Mannkostir
þeirra beggja urðu mér ljósir frá
fyrstu stundu og einnig hve heimilis-
bragurinn var afslappaður og notaleg-
ur í alla staði. Ég fæ aldrei fullþakkað
fyrir hversu vel okkur varð til vina.
Við Jóhann og börnin nutum þess
sannarlega að njóta liðstyrks Sigur-
laugar, Hjartar og föður míns Ingva í
uppeldi barna okkar.
Skömmu fyrir starfslok Hjartar
réðust þau Sigurlaug í að byggja lítið
sumarhús á Iðu við bakka Hvítár þar
sem útsýnið er hvað fallegast yfir ána.
Þar þekkti Sigurlaug hverja þúst og
þúfu og jafnvel einstaklinga í hópi far-
fuglanna sem birtust ár eftir ár.
Hvergi leið henni betur en á æsku-
stöðvum sínum á Iðu. Það varð því
töluvert áfall þegar Hjörtur veiktist
alvarlega skömmu eftir aldamótin og
þurfti að dveljast á stofnunum allt þar
til hann lést 2007. Sigurlaug tók þessu
með sama jafnaðargeði og æðruleysi
og einkenndi allt hennar lífshlaup,
hún sinnti Hirti eins vel og henni var
unnt en hélt sínu striki og naut áfram
lífsins. Sigurlaug hafði alla tíð áhuga
og þörf á að njóta náttúrunnar og
skoða landið. Þegar við fjölskyldan
ferðuðumst saman hin síðari ár nutum
við góðs af þekkingu hennar á lands-
lagi og næmi á plöntu- og dýralíf. Hún
var alltaf til í allt, sem sýndi sig best
þegar hún bað okkur um að láta þann
draum sinn rætast að koma til Rómar,
sem tókst að hrinda í framkvæmd um
síðustu páska. Sú ferð til borgarinnar
eilífu verður lengi í minnum höfð.
Sigurlaug hafði mikla ánægju af
lestri bóka og sér í lagi ljóðabóka. Hún
var mjög vel lesin og stálminnug allt
til hins síðasta. Þá var hún ákaflega
ættfróð og gaman fyrir okkur Sunn-
lendingana að rekja saman ættar- og
vinatengsl. Sigurlaug var ákaflega ljúf
og góð manneskja sem aldrei virtist
skipta skapi. Hún bar með sér hlýja
áru og fólk virtist laðast að henni, hún
var mjög vinmörg og hélt ætíð góðu
sambandi við frændgarð sinn og
Hjartar.
Stundum er sagt að fegurðin komi
innan frá, í tilfelli Sigurlaugar var hún
allt um kring, bæði ásýndin og innri
manneskja.
Ég kveð í hinsta sinn einstaka konu
með miklu þakklæti og virðingu. Við
erum ekki söm eftir fráfall hennar en
megum sitja harla sátt eftir því góðar
minningar um samvistir með Sigur-
laugu verða áfram mikilsverður hluti
af lífi okkar.
Jónína Ingvadóttir.
Nú er Sigurlaug amma farin. Fast-
ur punktur í tilverunni er orðinn að
tómarúmi sem seint verður fyllt.
Minningin um ömmu situr eftir og
söknuður, söknuður sem er þeim mun
sárari vegna þess hversu stutt er síð-
an hún var hér á meðal okkar í fullu
fjöri.
Lítið greinarkorn fer ekki langt
með að lýsa manneskju eins ömmu.
Einstök góðmennska, hjálpsemi og
umhyggja hennar ollu því að fólk lað-
aðist sjálfkrafa að henni. Samband
okkar systkinanna við ömmu var
mjög náið og veitti hún öllu sem við
tókum okkur fyrir hendur óskipta at-
hygli og skilyrðislausa umhyggju.
Pabbi var einkabarn og þess vegna
var fjölskyldan lítil, en þeim mun sam-
heldnari fyrir vikið.
Heimili hennar og afa var griða-
staður, þangað var alltaf hægt að leita
og tíminn stóð í stað. Okkar bestu
stundir voru líklega þegar ég sat við
píanóið og spilaði fyrir ömmu. Spurn-
ingar um óskalög voru til lítils, alltaf
vildi hún bara heyra það sem ég var að
fást við hverju sinni; það sem ég var
að einbeita mér að. Fyrir ungan strák
sem gleymir oft að borða varð reglu-
söm matreiðsla hennar til þess að
undirritaður fékk ávallt ráðlagðan
dagskammt af næringu, í það minnsta
þegar hann dvaldist í Safamýrinni eða
í sumarbústaðnum á Iðu. Amma hafði
einnig óskeikult minni, alveg fram
undir það síðasta. Hún þekkti deili á
verkum þjóðskáldanna, staðháttum
víðsvegar um sveitir og ættum hvað-
anæva af landinu. Hún var manneskja
náttúrunnar og ljóðrænunnar, nátt-
úru í ljóðum og ljóðrænu í náttúrunni.
Hún naut þess einnig að ferðast,
lengst af innanlands, en einnig erlend-
is seinna meir. Á tíma þegar allt verð-
ur að gerast strax er það mjög hjart-
næmt að sjá þegar manneskja yfir
áttrætt lætur langþráða drauma sína
rætast á gamals aldri. Það gerði
amma þegar hún heimsótti Róm í
faðmi fjölskyldunnar á síðasta ári. Sú
ferð verður lengi í minnum höfð.
Elsku Sigurlaug amma, nú kveð ég
þig að leiðarlokum. Lagið er búið, en
melódían stendur eftir í huga okkar.
Mikið á ég eftir að sakna þín amma.
Þú sagðir eitt sinn við mig að þú
mættir ekkert vera að því að verða
hundrað ára. Það varð heldur ekki af
því, en mikið hefðum við hin viljað
það.
Hjörtur Ingvi.
Hún amma var svo sannarlega ein-
stök kona. Þó að ég myndi vilja hafa
notið samvista með henni lengur en
raun ber vitni er ég afskaplega þakk-
lát fyrir okkar mörgu og góðu sam-
verustundir, þá sérstaklega í Safa-
mýrinni og á Iðu. Þeir staðir standa
manni hvað næst hjarta fyrir þær sak-
ir hve einstakir þeir voru, sem annar
heimur, skjól frá hinu daglega amstri
og áreiti.
Góðmennska ömmu var fordæma-
laus og þó að mig prýddi aðeins helm-
ingur þeirra mannkosta sem amma
bjó yfir veit ég að ég yrði vel sett.
Amma kenndi mér að meta ljóð og
sé ég hana standa ljóslifandi fyrir
framan mig, með sitt geislandi bros, í
hvert sinn sem ég lít í ljóðabók eftir
Jónas Hallgrímsson eða Tómas Guð-
mundsson.
Á þessum tímamótum, er ég lít yfir
farinn veg með trega í hjarta, finnst
mér því við hæfi að birta eitt af fögru
ljóðum Jónasar, eins uppáhaldsskálds
ömmu.
Við skulum sól
sömu báðir
hinzta sinni
við haf líta.
Létt mun þá leið
þeim, er ljósi móti
vini studdur
af veröld flýr.
Takk fyrir allt, elsku amma mín.
Sigurlaug Guðrún.
Látin er kær frænka mín, Sigur-
laug Jóhannsdóttir, sem mig langar til
að minnast með nokkrum orðum. Á
Iðu í Biskupstungum bjó Bríet móð-
ursystir mín sem var móðir Sigur-
laugar. Ég var sendur að Iðu, þriggja
ára gamall í nokkrar vikur ásamt syst-
ur minni en móðir okkar þurfti að vera
á sjúkrahúsi um tíma. Í þessari dvöl
man ég fyrst eftir Sigurlaugu, glað-
værri ungri stúlku.
Í mörg sumur fékk ég tækifæri til
að vera á Iðu og þegar ég var ellefu og
tólf ára var ég vinnustrákur þar. Öll
þessi sumur var Sigurlaug í þannig
vinnu að hún gat verið á sínu æsku-
heimili yfir sumartímann svo að við
áttum alltaf samleið þar. Í þessari
sumardvöl var mesta vinnan við hey-
skapinn sem allir tóku þátt í og mér
fannst alltaf skemmtilegt. Í nokkrar
ferðir var þó farið til að gera sér daga-
mun og þá var farið á hestum í nokkr-
ar lengri og skemmri ferðir og þar
naut ég leiðsagnar Sigurlaugar sem
ég tengdist mest. Lengsta ferðin okk-
ar á hestum var ferð um Biskupstung-
ur, Brúarhlöð og Laugarvatn og er
þessi ferð mér í fersku minni þó að lið-
in séu meira en 60 ár. Við höfðum fleiri
hesta með til þess að geta skipt og sá
Sigurlaug um það að ég sæti á fleiri
hestum en þeim sem mér þótti bestur.
Sigurlaug var kjarkmikil og góð
sundkona og synti t.d. yfir Hvítána
eins og bræður hennar gerðu. Sigur-
laug var þessi þægilega kona sem ég
gat alltaf talað við um allt mögulegt.
Yfir vetrartímann kom hún mjög oft á
heimili foreldra minna og var þá
stundum minnst á lífið í sveitinni rifj-
að og upp ýmislegt skemmtilegt sem
þar hafði gerst.
Sigurlaug var glæsileg heimskona,
hún ferðaðist mikið og m.a. dvaldi hún
heilt ár í Skotlandi. Sigurlaug var
komin á miðjan aldur þegar Hjörtur,
verðandi eiginmaður, kom inn í líf
hennar. Jóhann sonur þeirra var sól-
argeisli í lífi þeirra. Sigurlaug og móð-
ir mín voru afar samrýndar og miklar
vinkonur og þegar Jóhann var á
fyrsta ári gætti móðir mín hans á með-
an Sigurlaug var í vinnu. Þar sem mín
börn voru á svipuðu reki og Jóhann
urðu náin tengsl milli heimila okkar.
Sigurlaug sá til þess að alltaf væri
pláss á notalegu heimili hennar til
þess að Jóhann gæti fengið félaga sín
þangað til að tefla sem var snemma
hans aðal áhugamál.
Þau Hjörtur reistu sér sumarhús á
Iðu þar sem þau nutu góðra stunda
saman og þar dvaldi hún oft eftir lát
Hjartar. Á seinni árum áttum við Sig-
urlaug margar góðar samverustundir
og hefðu þær mátt vera miklu fleiri.
Við nutum þess að rifja upp ýmislegt
frá fyrri tíma og ég gat spurt hana um
ættingja okkar og allt mögulegt frá
uppvaxtarárunum því að minni henn-
ar var alltaf ótrúlega gott og bar aldr-
ei á því að hún myndi ekki þó að aldur
hennar væri orðinn hár.
Sigurlaugu þakka ég fyrir góða
samferð og geymi í huga mér allar
góðu minningarnar. Við Matthildur
vottum Jóhanni og Jónínu og börn-
unum Hirti Ingva og Sigurlaugu okk-
ar dýpstu samúð.
Jón Freyr Þórarinsson.
Í dag kveðjum við hana Sigurlaugu
okkar með mikilli virðingu og söknuði.
Hún var gift Hirti föðurbróður mín-
um, en hann lést fyrir rúmum tveimur
árum.
Sigurlaug var mikil heiðurskona,
hjartahlý, hógvær og góð manneskja.
Hún var einstaklega vel gefin og fróð.
Þegar maður fór með henni út fyrir
bæjarmörkin þá vissi hún heitin á öll-
um hólum, fjöllum og bæjum og flest-
ar fuglategundir .
Hennar æskustöðvar voru á Iðu í
Biskupstungum og þar átti hún sér at-
hvarf í sumarhúsi sínu. Þar leið henni
vel og reyndi hún því að dvelja þar
sem mest á sumrin.
Tilveran verður fátæklegri þar sem
Sigurlaug er horfin á braut en hún
verður alltaf til í hjörtum okkar. Börn
hændust að henni og sterk bönd voru
á milli hennar og barnabarnanna, Sig-
urlaugar og Hjartar Ingva.
Missir fjölskyldunnar í Síðuseli, Jó-
hanns, Jónínu, Hjartar Ingva og Sig-
urlaugar, er mestur og hugur okkar
allra er hjá þeim þegar þau kveðja
móður, tengdamóður og ömmu í
hinsta sinn.
Blessuð sé minning Sigurlaugar.
Bryndís Helga og
Guðundur Kristinn.
Elskuleg föðursystir mín og vin-
kona, Sigurlaug Jóhannsdóttir frá Iðu
í Biskupstungum, hefur kvatt þennan
heim á 89. aldursári, síðust systkin-
anna fimm frá Iðu. Margar minningar
koma upp í hugann frá liðnum árum.
Mér er í barnsminni þegar hún vann í
Reykjavík og kom austur að Iðu um
helgar að hitta Bríeti móður sína, en
afar kært var með þeim mæðgum. Ég
stelpukrakkinn horfði með aðdáun á
Sigurlaugu, unga og glæsilega konu,
þegar hún færði móður sinni allt sem
hana vanhagaði um úr höfuðstaðnum.
Eftir að Sigurlaug missti mann sinn
fyrir nokkrum árum urðu samskipti
okkar meiri. Við áttum báðar hallir
sumarlandsins austur á Iðu. Ég dáðist
að henni þegar ég spurði hana hvort
við ættum ekki að leggja í hann austur
fyrir fjall. Þýð rödd hennar var full af
þakklæti fyrir að taka sig með, þrátt
fyrir þverrandi heilsu, enda komin
langt á sitt æviskeið. Sigurlaug hélt
andlegri reisn sinni til hinstu stundar.
Frænka mín var afar hlý manneskja,
skarpgreind og með ríka réttlætis-
kennd. Hún hafði vel ígrundaðar
skoðanir á þjóðfélagsmálum. Sigur-
laug var mikill náttúruunnandi og bjó
yfir mikilli þekkingu á blómjurtum og
grösum; þekkti flestar jurtir og miðl-
aði því af mikilli hógværð og ánægju.
Hún hafði frumkvæði að því að við
færum í leikhús saman, okkur báðum
til mikillar ánægju. Það eru minning-
ar sem ég get yljað mér við um ókom-
in ár.
Jóhanni syni hennar og fjölskyldu
hans flyt ég innilegar samúðarkveðj-
ur.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Hafðu hjartans þökk, kæra frænka,
fyrir allt.
Anna María Ámundadóttir.
Sigurlaug
Jóhannsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Sigurlaug var vönduð og heil.
Margfróð og hafði góða nær-
veru. Við þökkum margar
ánægjulegar stundir austur á
Iðu og samferð til Ítalíu í hitti-
fyrra þar sem áhugi hennar á
því sem fyrir bar vakti eftirtekt
okkar. Minnisstætt er hvernig
hún brosti góðlátlega og sýndi
börnunum mikla væntum-
þykju. Blessuð sé minning Sig-
urlaugar Jóhannsdóttur.
Ásgeir Þór og Vigdís.
 Fleiri minningargreinar
um Sigurlaugu Jóhanns-
dóttur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
MARGRÉT EYÞÓRSDÓTTIR,
lést þriðjudaginn 25. janúar.
Útför hennar fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju
fimmtudaginn 3. febrúar kl. 13.00.
Ástríður Gunnarsdóttir, Trausti Gunnarsson,
Sesselja Gunnarsdóttir, Eggert Kristinsson,
Ingibjörg Jóna Gunnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Hjartkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
INGVAR ANTON ANTONSSON,
Hlíðarvegi 24,
Ísafirði,
lést á Heilbrigðisstofnun Vestfjarða, Ísafirði,
miðvikudaginn 26. janúar.
Jarðarför verður auglýst síðar.
Erla G. Pálsdóttir,
Ragnheiður Ása Ingvarsdóttir, Ketill Elíasson,
Ingibjartur Anton Ingvarsson, Auður Bjarnadóttir,
Hrönn Ingvarsdóttir,
Sædís Ingvarsdóttir, Þorbergur Jóhannesson,
Gerður Sif Ingvarsdóttir, Eyvindur Gauti Vilmundarson,
barnabörn og barnabarnabörn.