Svanir - 01.05.1939, Síða 18

16
myndin hefir misheppnazt, er það lögregluþjóninum að
kenna. Mér sýnist hann langur og ljótur.
Ef ég geng aftur eftir dauðann, eins og þeir trúuðu ætla
að gera, þá ætla ég að ergja lögregluþjóna í hinu lífinu.
Mér finnst þeir eiga það skilið.
Langi sláninn byrjar að hringla í handjárnunum. Is-
köld, hrímuð handjárn að vetrarnóttu í tuttugu gráða
frosti! Hvílík tilhugsun! Og þar á ofan óupphitað tugt-
hús!
Þá er betra að hita sér fyrst!
Hopp! Hopp! Hopp!
I einu vetfangi hoppa ég að næsta leiði — og næsta —
og þar næsta. Ég þýt eins og hvirfilbylur út í buskann. —
Lögregluþjónninn kemur á eftir. Hann er með handjárn-
m; ég með myndavélina.
Guð gaf mér tvær gáfur, annað hvort áður eða eftir að
ég fæddist. Hann gerði mig að ljósmyndasmið og hlaup-
ara. Ég er einn af beztu hlaupurunum í íþróttafélagi mínu.
Ég segi það ekki til þess að grobba, heldur til þess að segja
satt.
Og nú hleyp ég í fyrsta skipti á æfinni mér til gagns.
Ég hleyp með réttlætið á hælunum. En það segi ég af
innstu hjartans sannfæringu, að heldur vil ég hlaupa með
buxurnar á hælunum, en með það helvíti framar. Angist-
in rennur í lækjum niður andlitið — hún rennur niður á
háls og maga. Mér finnst það vont.
Nú skil ég ógæfuna, sem ég sá í skýjunum. Hún er að
baki mér í ímynd réttlætisins með gyllta hnappa og hringl-
andi handjárn. Hún er verri en manndrápshríð. Miklu
verri.
Síðan hata ég réttlætið. Það er logið yfirborð, skapað af
þrælum til þess að halda mannsandanum í fjötrum.
Hopp!
Hátt og langt — óralangt og hættulegt hopp, að mér
finnst. Ég hoppa af einu leiðinu, yfir kirkjugarðsvegginn
og niður á harða og hála Suðurgötuna. Það er ekki mín
sök, þó ég hrökkvi beint í fangið á einhverri vesalings