Svanir - 01.05.1939, Side 85

77
— Vera má, sagði ég í gáska. — En undir því er þá
komið, að maður ekki mæti á götu sínum einkavinum, sem
hafa hingað til haldið mann hafinn yfir eymd og svínarí.
Ég hafði ekki fyrr sleppt orðinu, en ég sá eftir að hafa
sagt þetta, og sárskammaðist mín fyrir það.
En hann reiddist alls ekki, og svaraði mér innan stund-
ar mjög svo hógværlega, eins og sá, sem hefir að baki sér
lífsreynslu margra ára.
— 0, ég veit vel, við hvað þú átt, — en að athuguðu
máli get ég ekki annað fundið, hversu ósennilegt sem það
er, en að ég sé innan í þessum buxum sá sami og í svörtu
sparibuxunum mínum. En álit þeirra, sem finnst annað,
ætti ég að láta mér liggja í léttu rúmi, — úr því sem komið
er.
— Nákvæmlega rétt, elsku vinur, anzaði ég, næsta glað-
ur yfir þessum tvíræðu undirtektum, — nákvæmlega rétt
og sannarlega í anda þess dýrlega tíma, sem í hönd fer.
Og í hrifningu minni yfir því að hann hafði ekki reiðzt
mér fyrir stráksskapinn, rétti ég mig upp í kolagrófinni
og sagði með tilburðum:
— Nákvæmlega rétt, elsku vinur, því að vissulega er Guð-
mundur Finnbogason nú úreltur orðinn og allt hann skraf
um manninn og fötin, og sannlega, sannlega segi ég yður,
að héðan í frá munum vér taka undir með skáldinu og
segja: Bagar ei skítur í buxum, bara ef hið innra er heilt.
Svona talar maður þá í kolavinnu, þegar maður er ung-
ur og andríkur, og karlarnir litu upp og spurðu:
— Ertu eitthvað lakari?
En Ellert, félagi minn, tók ekki undir þennan gáska. Iíann
stóð allt í einu óralangt frá léttúð og áhyggjuleysi þessa
heims, og þumbaðist við að moka. Og þegar ég var kominn
að verkinu við hlið hans, sagði hann:
— Annars get ég sagt þér það, að ég á engan kunningja
í Reykjavík.
Þá þyrmdi yfir mig líka, því að ég skildi, að hér hafði
hann sagt mér sitt leyndarmál.