Morgunblaðið - 09.03.2011, Blaðsíða 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 9. MARS 2011
Ragna frænka er látin, södd
lífdaga. Hún var systir móðurafa
míns, Sigurðar Norðdahl, og var
einstaklega hlý og góð frænka.
Mér hefur alltaf þótt mikið til
Rögnu koma og er ekki frá því að
hún hafi verið ein af fyrstu fem-
ínistum Íslands. Hún sýndi alla
vega mikinn skörungsskap og
sjálfstæði á tímum sem konur
höfðu sig ekki mikið í frammi.
Hún og móðuramma mín,
Guðný Jónsdóttir, voru vinkonur
úti í Kaupmannahöfn rétt fyrir
seinni heimsstyrjöld. Þegar stríð-
ið brast á fór amma heim með
svokölluðum Petsamó-förum en
Ragna varð eftir í Danmörku öll
stríðsárin og vann þar á vegum
Rauða krossins sem hjúkrunar-
kona. Ég hef heyrt frásagnir frá
þessum tímum, bæði frá ömmu
og Rögnu. Þessar frásagnir hafa
síðan gengið manna á milli í fjöl-
skyldunni þ.e.a.s. ég fer eflaust
ekki alveg hárrétt með, en sagan
segir að Ragna hafi verið trúlofuð
dönskum manni og að það hafi
verið búið að tilkynna trúlofunina
opinberlega. Ragna komst hins
vegar að því að þessi maður var
hliðhollur nasistum, hún sleit því
trúlofuninni en það var alveg
einsdæmi á þessum tímum. Það
fylgdi svo sögunni að tilvonandi
tengdapabbi hennar hefði alltaf
virt þessa ákvörðun við hana.
Hún sagði mér eitt sinn frá því
að hún leigði með danskri stúlku í
Kaupmannahöfn. Þessi stúlka
hafði átt vingott við þýskan her-
mann á stríðsárunum. Stuttu eft-
ir stríð vöknuðu þær við að inn
braust hópur ungra Dana sem
Ragna Norðdahl
✝ Ragna Sig-urbjörg Guð-
mundsdóttir Norð-
dahl fæddist að
Geithálsi í Mosfells-
sveit 7. maí 1908.
Hún lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
13. febrúar 2011.
Útför Rögnu var
gerð frá Hallgríms-
kirkju 1. mars
2011.
réðst á þennan með-
leigjanda hennar,
krúnurökuðu hana
og fóru síðan út.
Þessi frásögn er eins
og eitthvað sem
maður les um í sögu-
bókum en þetta lifði
Ragna, samtíma-
kona okkar, og er
áminning um hversu
stutt er síðan þessir
atburðir gerðust.
Þegar ég var barn heimsótti ég
Rögnu oft á heimili hennar við
Kleppsveginn. Það var mikil æv-
intýraveröld, heimilið eins og
dúkkuheimili, rókokkó-húsgögn
og ótal litlar styttur. Hún var allt-
af svo glöð að sjá mig og tók svo
vel á móti mér. Ég man að hún
sagði svo oft: En hvað þú ert fal-
leg! Þú ert svo lík mér! Já, hún
átti til að segja alveg óborganlega
hluti. Til dæmis þegar hún óskaði
mér til hamingju með brúðkaup
mitt þá sagði hún að það borgaði
sig fyrir ungar stúlkur að gifta
sig, það væri ómögulegt að hafa
svona hluti ekki fastskráða. Síðan
þegar ég skildi þá sagði hún mér
að það kynni aldrei góðri lukku
að stýra í hjónabandi þegar kon-
an væri meira menntuð en karl-
inn! Eitt sinn þegar við frænk-
urnar vorum samankomnar, í
einu af fjölmörgum frænkuboð-
um, og tvær okkar nýlega frá-
skildar, þá sagði hún þessa fleygu
setningu: já, karlmenn, þeir eru
ágætir … svona til dægrardval-
ar!
Ragna var ekki bara lífsreynd
og skemmtileg, hún var líka
skörp og ern. Hún brá fyrir sig
ensku eins og ekkert væri og fór
allra sinna ferða í strætó langt
fram undir nírætt. Hin síðustu ár
var eins og hún hefði hætt þátt-
töku í þessu jarðneska lífi enda
hlýtur það að vera erfitt hlut-
skipti að horfa á eftir öllu sínu
samferðafólki. Hún hefur nú
kvatt þennan heim og við sem eft-
ir lifum getum ornað okkur við
minningu um einstaka frænku og
konu. Megi hún hvíla í friði.
Guðný Einarsdóttir.
Hún Gunna hans Guðna er
horfin úr þessu jarðlífi. Gunna
hans Guðna eins og hún var alltaf
kölluð í minni fjölskyldu. Hún var
gift Guðna Ársælssyni, föðurbróð-
ur mínum. Guðni lést langt fyrir
aldur fram árið 1989. Hann var
ógleymanlegur karakter, síhlæj-
andi dugnaðarforkur. Í æsku-
minningum mínum eiga þau stór-
an part. Þau voru dugleg að koma
í heimsókn í Bakkakot um helgar
og gistu þá oftast, og þá var nú
glatt á hjalla, mikið hlegið, sungið
og spjallað og aldrei féll Guðna
verk úr hendi.
Minningarnar hlaðast upp þeg-
ar ég hugsa til þín, Gunna mín. Þú
varst gleðipinni, hrókur alls fagn-
aðar. Það var einhvern veginn
þannig að þegar Gunna birtist þá
lýstist alt upp, alltaf kát og hress,
alltaf vel tilhöfð. Fermingarveisl-
ur, stórafmæli, fjölskyldusam-
komur í Bakkakoti, alltaf mættu
Gunna og Guðni og eftir hans dag
Guðrún Magnea
Jóhannesdóttir
✝ Guðrún Magn-ea Jóhann-
esdóttir fæddist í
Viðvík við Laug-
arnesveg 80 í
Reykjavík 5. sept-
ember 1922. Hún
lést á heimili sínu,
Gullsmára 7, Kópa-
vogi, 16. febrúar
2011.
Guðrún var jarð-
sungin frá Digra-
neskirkju 28. febrúar 2011.
þá mætti Gunna.
Það er mér
ógleymanlegt þegar
Gunna og Sigga
frænka mættu í 40
ára afmælið mitt, þú
sem varst svo bíl-
hrædd lagðir á þig
langt ferðalag fyrir
mig, mér þótti afar
vænt um það. Gunna
var ákaflega barn-
góð og hafði sérstakt
lag á börnum. Hún talaði við þau
sem jafningja, því kynntist ég af
eigin raun og síðar í gegnum börn-
in mín. Gunna var „uppáhalds-
frænka“ á mínu heimili.
Elsku Gunna mín, ég brosi og
ég hlæ þegar ég minnist þín,
vegna þess að þú fékkst mann al-
taf til að brosa.
Það var orðin hefð fyrir því að
Gunna og Sigga frænka kæmu á
haustin og gerðu slátur með mér
og mömmu, það ríkti gífurleg eft-
irvænting á heimilinu þegar leið
að komu þeirra, sérstaklega hjá
krökkunum. Hvenær koma
„Gunnurnar“? spurði yngsta dótt-
ir mín stöðugt. Þú varst svo hlý og
gafst svo mikið af þér, alltaf að
segja sögur af barnabörnunum
þínum sem voru þér svo kær og
nokkra brandara inn á milli, því þú
varst húmoristi og gast alltaf séð
spaugilegu hliðina á öllu í kringum
þig.
Mér er minnisstætt þegar ég
var lítil og kom með pabba á
Hrísateiginn til Gunnu og Guðna,
þá stökk Guðni frændi út í ísbúð-
ina sem var beint á móti húsinu
ykkar og keypti ís. Þegar farið var
til Reykjavíkur var nánast alltaf
komið við hjá þeim hjónum á
Hrísateiginn. Þar áttu þau fallegt
og snyrtilegt heimili sem alltaf var
jafn gaman að koma á og finna hve
velkominn maður var.
Elsku Gunna, ég mun aldrei
gleyma þér og minninguna um
frábæran karakter, lífsglaða,
hreinskilna, heilsteypta, blátt
áfram manneskju sem öllum vildi
vel og reyndi ætíð að láta gott af
sér leiða mun ég geyma í hjarta
mínu. Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast þér. Ég trúi á líf
eftir dauðann. Ég sé fyrir mér
elskulegan frænda minn, Guðna
þegar þið hittist á ný hinum meg-
in, það verða fagnaðarfundir.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur sendi ég Áslaugu, Ragn-
heiði og fjölskyldum þeirra svo og
öllum aðstandendum Guðrúnar.
Megi almáttugur guð styrkja ykk-
ur og styðja.
Halla Bjarnadóttir
og fjölskylda.
Gunna hefur alltaf verið besta
vinkona mömmu. Eða allavega frá
því ég man eftir. Þess vegna varð
hún líka vinkona mín eins og ég sá
þetta með mínum barnsaugum.
Nú er hún dáin aðeins tveimur
vikum eftir að systir hennar, Kata,
fór yfir móðuna miklu. Ekki lang-
ur tími á milli enda var oft stutt á
milli þeirra en þær bjuggu lengi í
sama húsi á Hrísateig 33.
Mamma var, eins og liggur í
eðli hlutarins, mjög oft í heimsókn
hjá Gunnu og Guðna (manninum
hennar) og ég fylgdi með. En hjá
Gunnu fékk ég að haga mér eins
og ég vildi. Þótti stundum ekki
húsum hæfur en alltaf velkominn
til Gunnu!
Eldhúsið var stórkostlegt æv-
intýraland með skúffum, hveiti,
sykri, hrísgrjónum og ég veit ekki
hvað. Fullt af pottum, pönnum,
sleifum og alls konar. Ég fékk að
leika mér að þessu öllu saman án
tiltals. Miklu meira en til samans í
öllum öðrum eldhúsum borarinn-
ar. Fékk reyndar hvergi að
gramsa eins mikið og hjá Gunnu.
Hún gerði sér ekki rellu úr þessu,
frekar hvatti mig til dáða.
Gunna brosti og hló líka mjög
mikið. Þetta var bráðsmitandi og
ég er nokkuð viss að hún hefur
sömu áhrif þar sem hún er núna.
Hægt að segja að hún hafi verið
léttlynd með afbrigðum. Allavega
þegar ég sá til. Þess vegna batnaði
skapið alltaf verulega þegar hún
var nálægt.
Alltaf fullt af gestum og gang-
andi hjá Gunnu, spilað á spil og
sungið.
Gunna var liðtækur málari og
gat, ef hún vildi, málað eins og Ás-
grímur. Var með sýningar og svo-
leiðs.
Hún var líka í verslunarrekstri
og rak blómabúð á Hlemmi í mörg
ár og hannyrðabúð á horninu á
Hrísateig og Laugalæk. Heim-
sótti hana oft í búðirnar. Alltaf vel-
kominn og alltaf gaman.
Margt af því sem ég hef upp-
lifað hefur verið tengt Gunnu og
mér finnt sárt að hún sé farin.
Mömmu finnst það líka. En ég er
glaður fyrir allar góðu minning-
arnar og léttleika tilverunnar ná-
lægt henni.
Ég, Inesa og börnin vottum að-
standendum og vinum samúð okk-
ar.
Jóhann Valbjörn Ólafsson.
Elsku Erna mín.
Mér brá við þegar mamma
hringdi og sagði mér að þú værir
farin úr þessu jarðlífi. Veikindi
þín gerðu það að verkum að ég
hefði ekki átt að láta mér bregða
en einhvern veginn er það samt
þannig að manni finnst aldrei að
tíminn sé kominn.
Erna
Sigurjónsdóttir
✝ Erna Sig-urjónsdóttir
fæddist á Akureyri
10. maí 1938. Hún
lést á dvalarheim-
ilinu Hlíð 14. febr-
úar 2011.
Erna var jarð-
sungin frá Ak-
ureyrarkirkju 25.
febrúar 2011. Jarð-
sett var í Lög-
mannshlíð.
Minning mín um
þig er svo falleg og
ljúf. Þú, þessi in-
dæla og góða kona,
alltaf kát og glöð.
Það var svo gaman
þegar þið Sævar
voruð að koma í
Tjarnir. Alltaf líf og
fjör í kringum ykk-
ur. Og þú að hjálpa
mömmu við elda-
mennsku, uppvask
og annað sem til féll á sveita-
heimilinu. Alltaf svo hjálpsöm.
Þakka þér fyrir þennan tíma
sem við áttum samleið, Erna mín.
Elsu Sævar, Solla, Sirra, Þór-
dís og fjölskyldur. Ég votta ykk-
ur samúð mína og bið góðan Guð
að varðveita ykkur.
Með virðingu,
Halla Kjartansdóttir.
„Afi, þú ert svo mikill lagari,“
mun ég víst einhvern tímann
hafa sagt þegar ég var yngri.
Þetta rifjaði afi stundum upp
með mér og þótt ég myndi
kannski orða þetta á annan hátt
í dag voru þetta orð að sönnu.
Þegar eitthvað bilaði á okkar
heimili voru viðbrögð okkar
gjarnan að hringja í afa, sem
var rafvirki að mennt, og at-
huga hvort hann gæti lagað það.
Oftar en ekki tókst honum það.
Við Hlíf höfum ekki tölu á því
hve oft hann gerði við bílinn
okkar og nú kvíði ég því þegar
mælaborðið bilar næst.
Við afi náðum ekki saman á
sérsviði hans, hann var stundum
hissa á því hversu mikill klunni
ég gat verið. Hins vegar fylgdist
hann vel með mér og því sem ég
hafði fyrir stafni hverju sinni.
Við spjölluðum margoft um ís-
lenskt mál, sér í lagi eftir að ég
var byrjaður í námi í málfræði.
Hann hlustaði vel eftir máli
annarra og velti fyrir sér hvers
vegna sumir segðu hitt eða
þetta. Það var síðast um jólin
Sigurður Sverrir
Einarsson
✝ SigurðurSverrir Ein-
arsson fæddist á
Neðri-Flankastöð-
um í Miðneshreppi
27. maí 1934. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suð-
urnesja 11. febrúar
2011.
Sigurður var
jarðsunginn frá
Keflavíkurkirkju
22. febrúar 2011.
sem við ræddum
um aukafallsfrum-
lög í íslensku.
Ég gleymi því
ekki hve vel afi og
amma reyndust
þegar pabbi fékk
krabbamein og
lagðist inn á
sjúkrahús fyrir tíu
árum. Þetta var um
það leyti sem Gylfi
bróðir fermdist og
mikið álag á okkur öllum. Þá
var gott að geta treyst á þau.
Afi var ekki mjög mann-
blendinn eða margorður maður
og að því leyti voru þau amma
ólík. Það var líklega ekki fyrr en
við fráfall hennar fyrir þremur
árum sem ég áttaði mig á því
hve kær þau voru hvort öðru.
Dauði hennar var afa mikill
harmur. Eftir þetta varð sam-
band okkar nánara og var það
þó gott fyrir. Ég hef á tilfinn-
ingunni að hið sama eigi við um
samband hans við fleiri í fjöl-
skyldunni.
Nú þegar afi er dáinn hugsa
ég til húmorsins sem gat alveg
gengið fram af sumum. Hann
gladdist mjög þegar ég sagði
honum að við Hlíf ættum von á
barni, en svo sagði hann:
„Hvernig fóruð þið að því?“ Ég
rifja líka upp að pabbi benti
mér eitt sinn á að afi talaði aldr-
ei illa um aðra. Eftir því sem ég
best veit var það rétt hjá hon-
um. Fáa mannkosti veit ég
betri. En nú hefur þetta snúist
upp í lofræðu um afa. Það hefði
honum ekki líkað.
Einar Freyr Sigurðsson.
Sigurður Elli
Guðnason f.v. flugstjóri, fæddist
í Vestmannaeyjum 12. maí 1943.
Hann lést á Landspítalanum í
Fossvogi 30. desember 2010.
Okkur langar í fáeinum orð-
um að kveðja samferðamann og
félaga til nokkurra ára. Það
sást fljótt að Siggi var enginn
meðal Jón, heldur mjög greind-
ur og gáfaður maður. Já, mjög
Sigurður Elli
Guðnason
✝ Sigurður ElliGuðnason, fv.
flugstjóri, fæddist í
Vestmannaeyjum 12.
maí 1943. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 30. desem-
ber 2010. Útför Sig-
urðar Ella fór fram
frá Kópavogskirkju
14. janúar 2011.
nákvæmur og
duglegur. En bar-
áttan var hörð og
enginn sigrar í
þeirri lotu.
En bakvið
Sigga Ella, eins og
hann vildi láta
kalla sig, stóð eig-
inkonan Guð-
munda Kristins-
dóttir, hans stoð
og stytta. Við vilj-
um þakka fyrir heimsóknir í
sumarbústaðinn og öll samtölin
í gegnum árin. Hafið þökk fyrir.
Að lokum viljum við senda eft-
irlifandi eiginkonu, dætrum,
systkinum og öðrum ættingjum
samúðarkveðjur. Megi minning-
in lifa.
Vinarkveðja,
Jakob og Matthildur.
Júlía Sæunn
Hannesdóttir var níunda barn
þeirra hjóna Hannesar Júl-
íussonar, f. 1885, d. 1962, og
Margrétar Einarsdóttur, f.
1886, d. 1942. Er hún einnig sú
síðasta af þeim alsystkinunum
sem kveður þennan heim.
Hannes átti dótturina Dagnýju
Björk, f. 1946, eftir lát Mar-
grétar konu sinnar og býr
Dagný á Skagaströnd.
Júlía eða Lúlla eins og hún
var alltaf kölluð giftist Davíð
Höjgaard og átti með honum 4
börn. Margréti og Ólöfu – en
tvo syni sína misstu þau í frum-
bernsku. Lífið var ekki alltaf
dans á rósum í þá daga en með
dugnaði og elju stóðu þau sam-
an í gengum súrt og sætt. Mikl-
ir gleðiboltar voru líka dætur
þeirra tvær og voru þeim hjón-
um til mikillar blessunar. Hjá
þeim hjónum átti svo Hannes
faðir Lúllu fallegt ævikvöld og
sá hún um hann í ellinni. Lúlla
og Davíð þóttu einstaklega
glæsileg hjón og hef ég oft
heyrt þess getið á fullorðins-
árum að eftir þeim hafi verið
tekið á mannamótum. Systurn-
ar þrjár Ásta, Ragna og Lúlla
áttu allar heima á Suðurlands-
brautinni þegar þær voru upp á
sitt besta með allan krakka-
skarann sinn 13 stk. alls en
Ragna átti tvo yngstu syni sína
eftir að hún flutti af Suður-
Júlía Sæunn
Hannesdóttir
✝ Júlía SæunnHannesdóttir
fæddist í Reykjavík
26. ágúst 1929. Hún
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 18.
febrúar 2011.
Júlía Sæunn var
jarðsungin frá
Fossvogskirkju 25.
febrúar 2011.
landsbrautinni.
Þetta var myndar-
legur hópur og
ekkert mál þó að
einhver systirin
brygði sér af bæ –
sú næsta tók bara
við og passaði allan
skarann. Þetta var
samhentur frænd-
garður sem enn
reynir að halda
góðu sambandi sín
á milli. Dætur þeirra hjóna
þóttu með eindæmum uppá-
tækjasamar og hressar og eru
enn sagðar sögur af uppátækj-
um þeirra og glaðlyndi. Þær
hafa báðar ákaflega smitandi
hlátur og er alveg ómögulegt
annað en að kætast með þeim.
Þær hafa svo sannarlega kennt
mér að lífið verður miklu
skemmtilegra þegar fólk er
glaðlynt og hresst. Lúlla og
Davíð voru fyrir stuttu búin að
kaupa sér fallegt lítið raðhús
við Hrafnistu í Hafnarfirðinum
þegar Lúlla veiktist og var lögð
inn á elliheimilið á Hrafnistu.
Þar eyddi hún síðustu mánuð-
unum og þó að Davíð hafi áfram
búið í húsinu þeirra var hann
alla daga hjá Lúllu sinni og
hugsaði aðdáunarlega vel um
hana og var henni alveg ein-
staklega góður. Hann hefur
misst mikið – meira en við skilj-
um, þau sem yngri erum. Þetta
voru hjón sem búin voru að
eyða allri ævinni saman og orð-
in eins og ein manneskja í lokin.
Elsku Davíð, Magga og Ólöf.
Við systkinin á Suðurlands-
braut 95 sendum ykkur og fjöl-
skyldum ykkar innilegar sam-
úðarkveðjur. Við erum þakklát
fyrir að fá að hafa Lúllu hjá
okkur í þó þetta langan tíma.
Hún lifir í minningu okkar
Ingunn Jóna Óskarsdóttir.