Morgunblaðið - 05.04.2011, Síða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. APRÍL 2011
sama æðruleysinu og öllu öðru.
Hugarró hennar og jafnaðargeð
var með þeim hætti að undrum
sætti.
Þegar við urðum vinkonur var
Örvar, elsta barn hennar og
Smára, ekki einu sinni orðinn
þriggja mánaða og var enn á
brjósti. Hann kom því iðulega
með mömmu sinni í skólann og
svaf bara í vagni fyrir utan
gluggann. Svo fékk hann brjóst-
ið sitt í eldhúsinu á Aragötu.
Okkur félögum Þóreyjar og vin-
um fannst öllum sem við ættum
svolitla hlutdeild í litla kútnum.
Þórey og Smári höfðu, þegar
þetta var, stofnað sitt fyrsta
heimili á Fornhaganum. Þangað
lá leið mín iðulega næstu árin.
Þórey var eiginlega kompásinn í
lífi mínu. Hún átti svo einkar létt
með að rétta kúrsinn hjá Agnesi,
þegar hún ætlaði að brussast út
um víðan völl, sem gerðist hreint
ekki svo sjaldan.
Við áttum margar og ógleym-
anlegar stundir saman, þótt oft
liði langur tími á milli funda. En
það skipti aldrei neinu máli. Það
var alltaf eins og við hefðum hist
í gær. Það átti við um samveru-
stundir okkar Þóreyjar í Oxford
á námsárunum og okkar Þór-
eyjar og Smára í Bandaríkjun-
um fyrir rúmum tuttugu árum,
sömuleiðis í Grikklandi og Dan-
mörku, á Menningarnóttum í
Reykjavík, í sumarbústaðaferð-
um og ógleymanlegum kvöld-
verðarboðum, sem við skiptumst
á að halda um skeið.
Þórey og Smári gerðu sér
dásamlegt heimili í Mávahlíð-
inni, með þeim Örvari og Völu
og svo kom hreiðursdrúturinn og
sólargeislinn Adda til sögunnar
fyrir rúmum 12 árum síðan og
vitanlega héldum við að einskær
gæfa og hamingja biði þessarar
fallegu og samhentu fjölskyldu.
Auðvitað var Þórey full til-
hlökkunar að hitta og kynnast
litla barnabarninu, sem Vala
dóttir þeirra Smára bar undir
belti. Völu og Illuga fæddist
dóttir 22. mars sl. þremur dög-
um fyrir andlát Þóreyjar. Bless-
unarlega náði hún að hitta litlu
nöfnu sína, sem var gefið nafnið
Þórey við fæðingu.
Það er á svona stundum sem
ég efast um að það fyrirfinnist
eitthvert réttlæti í þessum
heimi. Hún Þórey, frábærlega
vinsæll og farsæll kennari við
Menntaskólann við Hamrahlíð,
yndisleg og ástrík eiginkona og
móðir; einstakur vinur, átti bara
svo ótalmargt ógert, þótt vissu-
lega hafi lífsafköst hennar verið
mikil og lofsverð.
Ég kveð mína kæru vinkonu
með söknuði og þakklæti fyrir
hennar einstöku vináttu. Smára
og Öddu, Örvari og fjölskyldu,
Völu og fjölskyldu og öðrum ætt-
ingjum og vinum Þóreyjar votta
ég mína dýpstu samúð og bið
guð að styrkja þau í sorginni.
Börnin mín, Sunna og Sindri
biðja fyrir sínar bestu kveðjur.
Agnes Bragadóttir.
Við Þórey vinkona mín áttum
margt sameiginlegt. Við höfðum
lært ensku við Háskólann og far-
ið í framhaldsnám í Bandaríkj-
unum. Við vorum samkennarar,
fyrst í Fjölbrautaskólanum við
Ármúla ’89-’90 og svo tíu árum
síðar í MH – en þess utan ná-
grannar, saman í stjórn ensku-
kennarafélagsins um árabil og í
gönguhópi í hverfinu okkar. Við
komumst einnig að því að eig-
inmennirnir voru þremenningar.
Sonur Þóreyjar og Smára og
elsti sonur okkar Ásgeirs lögðu
fyrir sig tónlist, og í MH kennd-
um við börnum hvor annarrar. Í
skólanum skipulögðum við nám-
skeið saman, og utan hans þýdd-
um við saman bók.
Það var gott að vera samvist-
um við Þóreyju. Hún var fé-
lagslynd og skemmtileg, en undi
sér líka vel ein. Mátti sjá hana á
kaffistofu bókabúða niðri í bæ,
niðursokkna í áhugaverðar nýjar
bækur og blöð. Bókmenntir,
kennslufræði tungumála, kvik-
myndir, myndlist – allt var þetta
innan áhugasviðs Þóreyjar, svo
ekki sé minnst á ferðalög,
prjónaskap, matreiðslu og tísku.
Og þeim hugmyndum sem hún
kynntist hafði hún gaman af að
miðla öðrum.
Þórey hafði unun af ferðalög-
um. Mest ferðaðist hún auðvitað
með fjölskyldu sinni, en einnig
fór hún á kennaranámskeið og
ráðstefnur. Þar lágu leiðir okkar
oft saman, og eru Edinborg,
Cambridge, Cardiff og Boston
dæmi um staði þar sem við átt-
um lærdómsríka daga í góðum
hópi. Hvert sem Þórey kom leit-
aði hún uppi bókabúðir og lista-
söfn en naut þess líka að fara í
leikhús, út að borða og að kynn-
ast borgarmenningunni. Báðar
vorum við ánægðar með starfið
og höfðum gaman af að ræða
hugmyndir til að nota í kennslu.
Þórey var einstaklega hug-
myndarík og naut sín í starfi. Í
námsleyfi hafði hún orð á því að
hún saknaði nemenda sinna enda
væri ögrandi og skemmtilegt að
vera með ungu fólki.
Þótt breskar og bandarískar
bókmenntir væru þungamiðjan í
kennslu Þóreyjar fannst henni
að unga fólkið sem horfir mikið á
kvikmyndir þyrfti engu síður að
vera læst á þær heldur en á
bækur. Hún byggði upp valá-
fanga um kvikmyndir í ensku-
deild MH, þar sem hún setti
fram á skýran hátt og sýndi með
dæmum helstu atriði kvik-
myndagerðar. Fyrstu árin las
Þórey sér sjálf til um kvik-
myndafræði, en stundaði síðar
slíkt nám við Háskóla Íslands.
Þórey var óhrædd að takast á
hendur krefjandi verkefni. Þeg-
ar nemendur óskuðu eftir áfanga
um Monty Python varð hún við
því og útbjó áfanga þar sem
breskur húmor af bestu gerð var
viðfangsefnið. Hún lagði mikla
vinnu og hugkvæmni í undirbún-
inginn, eins og hún gerði seinna
er hún dvaldi í viku í New York
til að afla efnis fyrir New York-
áfanga.
Í starfi jafnt og tómstundum
var Þórey mjög skapandi. Það
lék allt í höndunum á henni, og
hún var flink að kalla fram sköp-
unargáfu nemenda sinna sem
auk þess að skrifa ritgerðir
gerðu til dæmis stuttmyndir og
viðtalsþætti.
Þórey var mikil fjölskyldu-
manneskja og voru þau Smári
samrýmd og nutu samvista við
börnin sín. Þau báru lífsgleðina
með sér og fór maður alltaf glað-
ur af þeirra fundi. Við Ásgeir
vottum Smára og allri fjölskyld-
unni innilega samúð.
Eva.
Kveðjuorð um elsku, yndis-
legu vinkonu mína, hana Þór-
eyju. Þetta bréf átti að vera
kveðjubréf til þín, en það náði
ekki í tíma, allt gekk svo hratt.
Síðustu dagana þegar þú varst
sem veikust, var ég hás af reiði
yfir hvað lífið getur verið órétt-
látt.
Þórey, við sögðum alltaf að
við værum svolítið meira en bara
vinkonur, við værum næstum því
meira eins og systur. Við urðum
raunar vinkonur áður en ég
fæddist. Mömmur okkar voru
æskuvinkonur og eru vinkonur
enn í dag. Fjölskyldur okkar
bjuggu báðar í Eskihlíðinni, þeg-
ar ég fæddist og mæður okkar
umgengust mikið. Sögur segja
að þú hafir alltaf klappað á mag-
ann á mömmu og beðið eftir litla
barninu. Síðan höfum við alltaf
umgengist og verið mjög nánar.
Þórey, þó svo að þú værir þrem-
ur árum á undan mér í skóla, þú
varst svo dugleg að læra að þú
varst ári á undan í skóla, þá kom
aldrei sá tími, ekki einu sinni á
unglingsárunum, að við um-
gengjumst ekki. Ég var þá oft
með eins og litla systir.
Þó ég sé búin að búa í Svíþjóð
í 30 ár höfum við alltaf hist að
minnsta kosti einu sinni á ári.
Annað hvort hittumst við þegar
ég kom heim eða þá að þú heim-
sóttir mig. Það hefur enginn
heimsótt mig eins oft til Svíþjóð-
ar og þú, Þórey, og fjölskylda
þín.
Ég sakna þín óskaplega mikið
en hugga mig við að rifja upp all-
ar góðu minningarnar um allt
sem við höfum gert saman. Þeg-
ar þú komst í afmælin mín þegar
við vorum litlar, þó þú værir
miklu stærri, tveimur árum
eldri. Þegar við vorum með tom-
bólu í kjallaranum í Stóragerð-
inu til styrktar Styrktarfélagi
vangefinna. Þá vorum við ekki
gamlar. Þegar ég, 14 ára, fór
með þér í Saltvík og þú skamm-
aðist þín svo svakalega, af því ég
var ekki vaxin upp úr því að
safna flöskum. Þegar ég var í
gaggó og þú varst með mig í
aukatímum í ensku. Þá þegar
sýndir þú frábæra kennsluhæfi-
leika þína, sem margir áttu eftir
að njóta síðar. Þegar við hitt-
umst í Kaupmannahöfn og þið
Smári voruð með Örvar lítinn.
Allar heimsóknirnar ykkar til
mín til Gautaborgar. Svo hélduð
þið áfram að heimsækja mig á
Smögen og svo síðast í Kungs-
hamn. Öll matarboðin hjá ykkur
þegar ég hef komið til Íslands.
Ég og ein norsk vinkona þín vor-
um einu utaðkomandi gestirnir í
fimmtugsafmælinu þínu í Osló.
Þú ætlaðir að koma í heimsókn
til mín í vor þegar þú værir búin
í meðferðinni og farin að hress-
ast, en sjúkdómurinn tók þig.
Elsku Þórey, þú varst trygg-
lynd, vel gefin, skemmtileg, gjaf-
mild og sannur vinur. Ég er ein-
staklega heppin að hafa átt þig
sem vinkonu og að eiga allar
góðu minningarnar um þig og
það sem við gerðum saman.
Elsku Smári, Örvar, Vala,
Adda, Bentey og systkinin, ég er
með hugann hjá ykkur. Innileg-
ar samúðarkveðjur frá mér og
börnunum mínum, Linneu og
Viktori.
Ykkar
Guðrún Emilsdóttir.
Kær vinkona okkar til margra
ára, Þórey Einarsdóttir, dó 25.
mars síðastliðinn, langt um aldur
fram.
Kynni okkar hófust haustið
1970 þegar við stöllur hófum
nám í MH. Þar þekktum við fáa,
enda dreifbýlisstelpur, nýkomn-
ar á mölina. Ekki voru margir
dagar liðnir af skólaárinu þegar
stóreygð, síðhærð og glaðleg
stúlka gaf sig á tal við okkur.
Hún hló dátt þegar hún heyrði
Hveragerði nefnt og sagðist
aldrei hafa hitt neinn sem byggi
þar. Er skemmst frá því að segja
að þar hófst vinátta sem hefur
dugað síðan. Undirritaðar leigðu
saman öll menntaskólaárin og
Þórey varð fljótlega fastagestur
hjá okkur. Í ófá skipti hittumst
við líka í Stóragerðinu, heima
hjá Þórey, lágum á stofugólfinu
og hlustuðum á plötur í stofu-
grammófóninum – bæði hljóð-
styrkur og hljómgæði í toppi.
Margt var brallað og margt
var skrafað bæði þá og síðar. Og
ort á ensku, okkur þótti meiri
heimsmennska yfir því, væmin
ljóð um ástina og tilgang lífsins.
Ljóðin þróuðust fljótlega yfir í
ferskeytlur, hafði þá húmorinn
tekið völdin í ljóðavinafélaginu
og ljóðasmíðin var ekki lengur
tekin hátíðlega. Nokkrir bekkj-
arfélagar okkar höfðu sama
húmor og tóku virkan þátt í
ljóðagerð um lífið til sjávar og
sveita. Ekki má gleyma mál-
fundafélaginu sem Þórey var
potturinn og pannan í að stofna,
það ágæta félag hélt málfundi
sem fjölluðu svo til eingöngu um
jafnrétti kynjanna. Var tekist á
við skólabræður og systur af eld-
móði og stóðu orðskylmingar
stundum langt fram eftir degi.
Það þótti okkur mikið fjör.
Þórey var frjór og hugmynda-
ríkur unglingur og við hinar nut-
um góðs af því. Hún las mikið,
teiknaði (skopmyndir af okkur
öllum), bæði elskaði og vissi allt
um tónlist og ekki síður um kvik-
myndir, hún kunni svo sannar-
lega að dansa villta dansa og líka
ræða heimsmálin í botn. Allt
sama daginn. Við lærðum enda-
laust af henni. Hún hafði ótrú-
lega þroskaðan og óskeikulan
smekk þó ung væri. Var snögg
að greina á milli, hvað var drasl
og hvað var alvöru. Þórey vildi
mennta sig, skoða heiminn og
kynnast honum. Það gerði hún.
Það besta við hana var samt það
hvað hún var heilsteypt mann-
eskja og traustur vinur.
Saman veltum við vöngum yf-
ir framtíðinni og hvað biði okkar.
Við vorum þess alltaf fullvissar
að vinátta okkar hlyti að endast
alla tíð og það varð raunin. Um
tíma ætluðum við að stofna
kommúnu og búa saman á full-
orðinsárum. Þórey og Smári
kynntust á menntaskólaárunum
og fljótlega varð Smári einn af
hópnum líka. Þau eignuðust þrjú
börn og fjölskyldan varð henni
dýrmætari en allt annað. Það
var einstaklega notalegt að
heimsækja þau og hin síðari ár
urðu jólasaumaklúbbarnir að
vera þar að okkar kröfu, þar var
best að vera.
Þar sem hlýja, gáfur og húm-
or fara saman þar langar mann
að vera. Þannig var Þórey og
þökkum við stelpunni í MH fyrir
áratugi af vináttu og elskusemi.
Smára og fjölskyldunni sendum
við okkar innilegustu samúðar-
óskir.
Agnes Hansen og Þór-
katla Aðalsteinsdóttir.
„Hi hon“. Þegar ég minnist
skynsömu, fallegu, góðu, gáfuðu
og skemmtilegu vinkonu minnar
hennar Þóreyjar Einarsdóttur
koma þessi orð strax upp í huga
mér því að svona hófust gjarnan
tölvupóstskeytin frá henni. Í
hvert skipti hlýnaði mér um
hjartarætur við þessa kveðju
sem mér fannst segja mér svo
mikið og margt um hana og okk-
ar vinskap.
Ég sit og horfi á tebollann á
borðinu fyrir framan mig sem
Þórey gaf mér eitt sinn í jóla-
gjöf, á honum er mynd af tveim-
ur prakkaralegum leðurklædd-
um konum, komnum af léttasta
skeiði, þjótandi um á mótorhjóli
og áletrunin „if you obey all of
the rules you miss all the fun“.
Já, það var gaman hjá okkur
bæði þegar við vorum að vinna
saman að hugðarefni okkar
enskukennslunni og þegar við
vorum að njóta lífsins í góðra
vina hópi eða tvær saman. Bók-
menntir, kvikmyndir, ferðalög,
hannyrðir, matargerð, útivist,
hlaup, tíska, sorg og gleði; hvert
svo sem umræðuefnið var þá var
alltaf gott og gaman að spjalla,
gefa og þiggja. Alltaf bjó Þórey
yfir einhverjum perlum, góðum
og gáfulegum athugasemdum,
setti upp sposka brosið og
glampi kom í augun og þá varð
allt auðvelt og gott.
Ég kynntist Þóreyju fyrst í
HÍ fyrir tæpum 25 árum þegar
við vorum í kennsluréttindanám-
inu. Hún vakti strax athygli
mína með hljóðlátri framkomu
og skemmtilegum og framsækn-
um hugmyndum. Við spáðum í
aðferðafræði enskukennslu, unn-
um saman verkefni, bárum þau
undir hvor aðra og þannig hefur
það verið æ síðan. Ég hef ekki
tölu á þeim námskeiðum, ráð-
stefnum / skemmtiferðum sem
við fórum í tvær saman eða í
góðra vina hópi. Síðasta ferðin
sem við fórum saman, ásamt
tveimur vinkonum, var til Bost-
on sl. vor á ráðstefnu um ensku-
kennslu. Þá var Þórey nýkomin
úr aðgerð, samt einbeitt og
ákveðin í að skella sér vestur um
haf, plampaði um á ráðstefnunni
með fangið fullt af kennsluefni,
fór á tónleika, kíkti í bókabúðir
sem voru hennar líf og yndi og
margt fleira. Eftir ferðina reyndi
hún að fá mig með sér á nám-
skeið í kvikmyndafræði í London
síðar um sumarið sem varð því
miður ekki; við ætluðum að
geyma það þangað til seinna.
Við förum ekki í fleiri ferðir
saman í þessari tilveru því að
hún er ekki lengur hér. Hinn
slyngi sláttumaður hefur tekið
hana frá okkur alltof snemma og
maður spyr af hverju hún? Er
eitthvert réttlæti til þegar fólk á
besta aldri er hrifið á braut og
eftir stendur fjölskylda og vinir
og vita ekki hvaðan á sig stendur
veðrið? Samt má ekki láta bug-
ast, þó að erfitt sé, því að eftir
stendur minningin um yndislega
manneskju og kæra vinkonu
ásamt þakklæti fyrir að hafa
verið svo lánsöm að fá að vera
henni samferða um stundarsakir
en samt svo allt of stutt. Við Villi
sendum fjölskyldunni innilegar
samúðarkveður.
Þórhildur.
Í dag kveð ég yndislega
manneskju sem var eins og mín
önnur móðir en ég hef þekkt
Þóreyju frá því ég man eftir
mér. Hún tók mér alltaf eins og
einni af fjölskyldunni. Það hefur
alltaf verið gott að koma í Máva-
hlíðina, sjá Þóreyju sitja inní
stofu að prjóna og geta spjallað
við hana og Smára um allt milli
himins og jarðar. Ég og Vala,
dóttir hennar, höfum verið vin-
konur síðan í 1. bekk og á ég
Þórey Einarsdóttir
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir
og amma,
SIGRÍÐUR ÓLADÓTTIR,
Vogatungu 29a,
Kópavogi,
lést á líknardeild Landspítala Landakoti
miðvikudaginn 30. mars.
Útförin fer fram frá Kópavogskirkju fimmtudaginn 7. apríl
kl. 15.00.
Gunnar Eysteinn Sigurbjörnsson,
Sigurbjörn Tryggvi Gunnarsson, Magnea Bjarnadóttir,
Óli Pétur Gunnarsson,
Þorsteinn Marinó Gunnarsson, Lilja Sigurðardóttir,
Erla Dögg Gunnarsdóttir, Þorsteinn Grétar Einarsson
og barnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
FINNBOGI HAFSTEINN ÓLAFSSON
frá Kirkjuhól,
síðast til heimilis að Hraunbúðum,
Vestmannaeyjum,
lést fimmtudaginn 31. mars.
Útförin fer fram frá Landakirkju föstudaginn 8. apríl kl. 14.00.
Guðrún S. Þorsteinsdóttir,
Lilja Guðrún Finnbogadóttir,Gunnar M. Sveinbjörnsson,
Þorsteinn Finnbogason, Hulda B. Skarphéðinsdóttir,
Ingibjörg Finnbogadóttir, Jón Pétursson,
barnabörn og langafabarn.
✝
Ástkær móðir okkar, amma og langamma,
PÁLÍNA MAGNÚSDÓTTIR,
til heimilis í Furugerði 1,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum háskólasjúkrahúsi í
Fossvogi föstudaginn 1. apríl.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju föstu-
daginn 8. apríl kl. 15.00.
Hörður Steinsson,
Karítas Skarphéðinsdóttir Neff,
Pálína Ósk Lárusdóttir,
Anna Rós Lárusdóttir,
Rebekka Rut Lárusdóttir,
Agnes Sigríður Sigvaldadóttir
og langömmubörn.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
EBERHARDT MARTEINSSON,
Hvassaleiti 17,
Reykjavík,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Skógarbæ
sunnudaginn 27. mars.
Hann verður jarðsunginn frá Grensáskirkju í
dag, þriðjudaginn 5. apríl kl. 15.00.
Marteinn Eberhardtsson, Steinunn Ragna Hauksdóttir,
Einar Eberhardtsson, Hellen S. Helgadóttir,
Karen Eberhardtsdóttir,
Hilmar Eberhardtsson,
barnabörn og langafabörn.