Morgunblaðið - 05.04.2011, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. APRÍL 2011
✝ Bragi Guðráðs-son fæddist á
Skáney í Reyk-
holtsdal, Borg-
arfirði, 29. mars
1932. Hann lést á
heimili sínu í
Hafnarfirði 26.
mars 2011.
Bragi ólst upp í
Nesi í Reykholts-
dal. Foreldar hans
voru Guðráður Se-
sil Davíðsson, fæddur í Hraun-
ási, Helgafellssveit, Snæfells-
nesi, 6. nóvember 1904, d. 13.
apríl 2003, og Vigdís Bjarna-
dóttir, fædd á Skáney í Reyk-
holtsdal, Borgarfirði, 9. maí
1910, d. 18. nóvember 2009.
Bragi var elstur í röð þriggja
systkina, þau eru: Bjarni, f.
1935, og Helga, f. 1936.
Bragi giftist 6. nóvember
1954 Magnúsínu Ernu Þorleifs-
dóttur, f. 1934, d. 1998. Börn
þeirra eru: Vigdís, f. 1952, hún á
4 börn, 13 barnabörn og 2 lang-
ömmubörn. Stefanía, f. 1955,
gift Gunnari Sigurðssyni, hún á
4 börn, 8 barnabörn, 2 lang-
ömmubörn. Sigríð-
ur, f. 1956, sam-
býlismaður Duane
Casavecchia, hún á
6 börn og 6 barna-
börn. Helga, f.
1961, hún á 3 börn
og 2 barnabörn.
Erla, f. 1962, sam-
býlismaður Hall-
grímur Þorsteins-
son, hún á 2 börn.
Guðráður Davíð, f.
1966, d. 1981.
Bragi bjó með fjölskyldu
sinni frá 1952 í Grindavík. Flutti
búferlum til Hafnarfjarðar
1976. Hann tók að sér hin ýmsu
störf, þ. á m. sjómennsku, var
loftskeytamaður, skriftstofu-
maður, verslunarmaður og smá-
bátaeigandi. Hann var virkur í
félagsstörfum og bæjarmálum í
Grindavík og Hafnarfirði, einn-
ig var hann virkur meðlimur í
Lions og Hamars-reglu frímúr-
ara frá 1978.
Útför Braga fer fram frá
Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í
dag, 5. apríl 2011, og hefst at-
höfnin kl. 13.
Það er mér einkar ljúft að
minnast góðs og einkar trausts
vinar, Braga Guðráðssonar, sem
nú hefur horfið til „Austursins ei-
lífa“. Braga kynntist ég fyrir all-
mörgum árum, þegar hann flutt-
ist til Hafnarfjarðar. Fyrstu
kynni okkar voru ljúf og Bragi
heillaði mig með allri framkomu
sinni. Á vináttu okkar bar aldrei
skugga og hann, einn af mörgum,
brást mér aldrei í gegnum árin,
þótt svo eitt og annað hafi dunið
yfir.
Mér er því mikill söknuður í
huga nú þegar ég kveð hann
hinstu kveðju.
Það var sama hvar Bragi kom,
hann varð hvers manns hugljúfi,
traustur og orkumikill og taldi
aldrei eftir sér verk til góðra
mála, enda sérlega laginn hvort
heldur var til orðs eða æðis.
Margar yndislegar stundir áttum
við saman gegnum tíðina, sem
ljúft er að minnast. Margs er að
minnast í þeim efnum, en hæst
ber þó alla þá samvinnu, sem við
áttum þegar Frímúrarastúkan
Hamar í Hafnarfirði réðst í það
stórvirki að reisa sér hús við
Ljósatröð í Hafnarfirði. Þar átt-
um við Bragi margar stundir
saman og sagt var stundum við
okkur hvort við vildum ekki bara
flytja í húsið, við værum þar
hvort eð er allar stundir. Já,
þetta voru góðir og skemmtilegir
tímar og trúlega máttum við báð-
ir vera stoltir af framlagi okkar
með vinnu við þá byggingu.
En það var ekki háttur Braga
að miklast af sinni miklu vinnu og
öllu því sem hann gerði fyrir
stúkuna Hamar. Honum var líka
sýnd sú virðing að vera heiðraður
af Reglunni, sæmdur heiðurs-
merki Reglunnar fyrir allt starf
sitt innan hennar. Ég held að
Reglan, og starfið innan hennar,
að ég tali ekki um „Ljósatröð 2“,
hafi átt hug hans allan, allt fram á
síðasta dag. Já, þær voru margar
gleðistundirnar sem við Bragi
áttum saman þegar við vorum
eitthvað að „bardúsa í húsinu
okkar“, eins og við stundum
nefndum það.
Já, Braga verður lengi minnst,
þessa góða trausta manns, sem
aldrei fór í manngreinarálit, né
hallmælti nokkrum manni. Hon-
um verður um eilífð minnst í hug-
um þeirra, sem urðu þeirrar
gæfu aðnjótandi að kynnast hon-
um og hans innri manni.
Kæri vinur, sem nú ert kvadd-
ur. Ég syrgi þig af alhug og óska
þér góðrar ferðar á þeim leiðum
sem þú nú leggur út á. Öllum
börnum þínum, afkomendum og
ættingjum sendi ég og kona mín
innilegustu samúðaróskir og
biðjum við „hinn hæsta höfuð-
smið“ að vera með þeim nú á
þessari stundu og um alla fram-
tíð. Við höfum öll mikið misst, en
minningin um einstakan mann
mun lifa í hjörtum okkar allra.
Við getum þó huggað okkur við
að „hinn hæsti höfuðsmiður“ hef-
ur nú umvafið einn sinn kærasta
bróður líknarörmum sínum og ég
veit að hann mun styrkja okkur
öll nú og um alla framtíð.
Eitt er víst að ég mun alltaf
geyma Braga í huga mínum sem
einn stórbrotnasta mann og vin
sem ég hef átt.
Jón Sveinsson.
Fráfall Braga Guðráðssonar
minnir mann á hverfulleika lífs-
ins og mikilvægi þess að nota vel
þann tíma sem maður fær til um-
ráða.
Kynni okkar Braga náðu ekki
yfir langan tíma en til allrar ham-
ingju eru vinátta og væntum-
þykja ekki mæld í tíma. Við fór-
um saman í ferðalag sem er mér
ógleymanlegt og hafði afgerandi
áhrif á líf mitt. Þar miðlaði Bragi
af sinni einstöku manngæsku og
kærleika þannig að ég var ekki
samur eftir. Í sorginni við fráfall
Braga finn ég jafnframt til gleði.
Gleði yfir því að hafa fengið að
kynnast manninum og að hafa átt
með honum stundir þar sem hann
miðlaði af sinni miklu visku um
lífið og tilveruna. Eftir hverja
stund með Braga sat maður eftir
með áhugaverðar spurningar um
allt milli himins og jarðar. Bragi
nálgaðist öll viðfangsefni með
þeirri næmi, mannkærleik og
vinarþeli sem einkenndi hann og
gerði hann að þessum einstaka
manni, sem var hvers manns
hugljúfi. Manni sem geislaði svo
af göfuglyndi að mannbætandi
var að vera í hans návist.
„Eins og rósin, fyrir eðli sitt,
fyllir loftið sætum ilmi, þannig
framkallar hjartalag góðgjarns
manns göfug verk“.
Ég kveð Braga með söknuði og
þakklæti. Vertu sæll að sinni,
kæri vinur.
Þorsteinn Gunnarsson.
Bragi Guðráðsson
Elín tengdamóðir mín er lát-
in. Við áttum samleið í ríflega
þrjá áratugi og bar aldrei
skugga á í samskiptum okkar.
Hún tók mér opnum örmum
þegar dóttir hennar, Auður,
kynnti mig fyrir henni og föður
sínum, Guðmundi, á heimili
þeirra hjóna í Hvassaleiti 46 í
Reykjavík. Guðmundur gaf sér
lengri tíma til að átta sig á
kauða, sem farinn var að stíga í
vænginn við yngstu dóttur
þeirra hjóna en hann tók mig
fljótlega í sátt.
Elín var einstök manneskja
sem mér þótti ákaflega vænt um
auk þess sem ég bar ómælda
virðingu fyrir henni. Allt hennar
fas bar vott um góðmennsku,
hjálpsemi og ekki síst mikla um-
hyggju fyrir fjölskyldu sinni.
Heimili Elínar og Guðmundar
var í raun annað heimili barna
okkar Auðar, Brynju og Eyþórs,
sem mikið leituðu til afa síns og
ömmu hér áður fyrr enda ör-
stutt á milli heimila okkar.
Tengdamóðir mín hafði
ákveðnar skoðanir á málefnum
líðandi stundar en ætíð með
þeim hætti að ég heyrði hana
aldrei hallmæla nokkrum
manni. Ég kveð þessa yndislegu
konu með miklum söknuði en
veit að að vel er tekið á móti
henni þar sem hún nú er. Drott-
inn blessi minningu tengdamóð-
Elín
Guðmundsdóttir
✝ Elín Guð-mundsdóttir
fæddist á Ósi á
Skógarströnd 12.
júlí 1923. Hún lést
á dvalarheimili
aldraðra, Hrafn-
istu, 22. mars
2011.
Elín var jarð-
sungin frá Foss-
vogskirkju 29.
mars 2011.
ur minnar, Elínar
Guðmundsdóttur.
Ljúft og gott er
heim að halda.
Hvar er betra en
Guði hjá?
Þar er varðveitt allt
sem ann ég,
öll þar rætist hjart-
ans þrá.
(Sigurbjörn Ein-
arsson)
Gunnlaugur K. Jónsson.
Við andlát Elínar ömmu
minnist ég samverustunda okk-
ar með mikilli hlýju, gleði og
þakklæti. Hún var ætíð til stað-
ar fyrir mig og lét sér annt um
velferð mína. Hjá henni átti ég
annað heimili og athvarf.
Oft sátum við amma saman
yfir kaffibolla og ræddum þjóð-
málin. Það voru mér dýrmætar
stundir að heyra sögur um lífið
og tilveruna í sveitinni í gamla
daga, um harðbýli, þjóðtrú, fá-
tækt og hrakninga. Kraftur og
dugnaður fólksins vakti aðdáun
okkar sem á hlustuðu.
Amma fæddist inn í fjöl-
skyldu sem var á hrakhólum á
norðanverðu Snæfellsnesi.
Þrátt fyrir fátækt hafði fjöl-
skyldan það gott að Ósi á Skóg-
arströnd, þar var stutt í sjóinn
og í silungsá sem krakkarnir
gátu hæglega veitt úr. Þar leið
þeim vel og var mikið um mat-
arföng. Síðar fluttist fjölskyldan
í Ólafsey í Breiðafirði, sem einn-
ig var mikil matarkista. Þar
höfðu þau kindur, eina kú og
einn hest. Þar var mikið um
fugl, egg, fisk, sel og fleira ný-
meti. Allt var nýtt sem eyjan
bauð upp á, og á borðum var
matur sem okkur af yngri kyn-
slóðinni er framandi, eins og
veiðibjölluungasúpa. Ætíð var
hugsað um að börnin fengju nóg
að borða og að þau gættu hrein-
lætis, því barnadauði var mikill.
Einnig sagði amma mér frá þeg-
ar fjölskyldum var sundrað og
börn send á aðra bæi og látin
vinna frá morgni um leið og þau
gátu staðið í lappirnar, þar til
þau lágu flöt á kvöldin og matur
mjög skorinn við nögl. Bræðrum
ömmu þótti himneskt að koma
aftur heim í búrið hjá móður
sinni, því þar fengu þeir þó
mjólk út á hafragrautinn en ekki
útþynnta undanrennu.
Þetta var sá jarðvegur sem
amma óx upp úr og hennar
veganesti var að gera vel við
börnin sín og veita þeim gott
upplag. Hún var trúuð og var
það fastur liður í æsku ömmu að
faðir hennar las upp úr húslestr-
arbók sem séra Lárus bróðir
hans hafði handskrifað handa
honum. Fjölskyldan safnaðist
saman í baðstofunni á kvöldin
og börnin sátu þá eins og dúkk-
ur og ekki mátti heyrast hljóð á
meðan húslesturinn fór fram.
Elín amma fór frá Ólafsey í
vist til hálfsystur sinnar, Aðal-
heiðar, sem bjó á Óspakseyri í
Hrútafirði. Árið 1935 fluttist
hún með fjölskyldu sinni til
Reykjavíkur og bjó um tíma á
Hörpugötu og Þormóðsstöðum.
Hún hélt myndarheimili fyrir
stóra fjölskyldu á Njálsgötu 40
og í Hvassaleiti 46. Á mínum
uppvaxtarárum gat ég alltaf
leitað til hennar og 5-6 ára gam-
all lærði ég að taka strætó úr
vesturbænum upp í Hvassaleiti
til ömmu. Skemmtilegast var þó
að fá að gista á heimili ömmu og
afa. Hún var fyrirmynd okkar í
svo mörgu, enda er sagt, að
menning sé það sem við ölumst
upp við.
Það var mjög gefandi að
hlusta á ömmu segja frá, hvort
sem um var að ræða álfa og
huldufólk eða menn og málefni,
því hún var mannglögg með ein-
dæmum og félagslynd.
Ég minnist hennar fyrir um-
hyggjusemi, gjafmildi og glað-
lyndi, og ekki síst fyrir styrk á
erfiðum stundum. Minningar
mínar um góða konu lifa áfram
og hún á sinn fasta stað í hjarta
mínu.
Megi góður Guð styrkja Guð-
mund afa í mikilli sorg.
Guðmundur Þorsteinsson.
Elsku amma mín. Fyrir
nokkrum dögum sagðir þú mér
að þú værir að fara að kveðja
þennan heim og þú værir sátt.
Alla mína bernsku varst þú bara
amma en eftir að mamma dó þá
fór ég að heimsækja þig reglu-
lega og kynntist þér á annan
hátt. Þú varst klettur við
sjúkrabeð dóttur þinnar og kona
sem ávallt var hægt að treysta
á. Þú tókst öllum svo vel í
Hvassaleiti 46 og gast alltaf
galdrað fram eitthvað með
kaffinu svo gestir færu ekki
svangir frá þér. Mér eru minn-
isstæðar veislurnar hjá þér þeg-
ar ég var barn og sérstaklega
man ég eftir þegar var lax á fati
sem afi hafði svo oft veitt og þú
barst fram með kokteilsósu,
eggi og tómötum. Alltaf var fjör
í Hvassaleitinu enda afkomend-
urnir margir og heimilið þitt var
miðpunktur fjölskyldunnar. Alla
tíð passaðir þú upp á að við
barnabörnin fengjum jafnmikið
hvort sem var í mat eða gjöfum
og alla tíð varstu góð við mig.
Eftir að mamma dó upplifði
ég þig á annan hátt og fór að
koma reglulega til þín í kaffi. Ég
sá konu sem var svo óeigingjörn
á allan hátt og vildi öllum vel. Þú
talaðir um börnin þín og þú
gerðir þér vel grein fyrir hversu
rík þú varst að eiga svona heil-
brigð og flott börn, barnabörn
og langömmubörn.
Amma, ég veit þú vildir fara,
ég veit þú ert á góðum stað, en
mikið sakna ég þín og mikið
gafstu mér með kaffistundunum
sem við áttum í eldhúsinu í
Hvassó. Ég vil þakka þér fyrir
þann styrk sem þú gafst mér í
lífinu og þakka þér samfylgdina.
Hvíl í friði.
Þín dótturdóttir,
Bergljót Þorsteinsdóttir.
Mín ástkæra amma. Allar
þessar minningar, kossar og
hlátur, knús og gleði lifa í hjarta
mér. Þú varst góð við alla, vildir
öllum vel og það sem eftir er lífs
míns mun ég reyna að feta í fót-
spor þín, sem á undan þér voru
ótroðin, þú hefur alltaf verið
einstök. Þegar ég lít til baka sé
ég bara ást og væntumþykju,
góðar minningar. Þú gafst mér
stað til að vera á, þegar á
reyndi. Takk fyrir að vera í lífi
mínu og takk fyrir að leyfa mér
að vera hluti af þínu. Ég mun
elska þig um ókomna tíð. Þú
kenndir mér að elska fólkið í
kringum mig, með því að vera
þú og þú sjálf.
Allir voru velkomnir til þín,
alltaf. Og alltaf var ég spennt að
koma til þín og afa, í fallega
Hvassaleitið. Takk fyrir allt sem
þú gafst mér.
Þú hefur alltaf verið falleg
innan sem utan, og ég er þakk-
látasta og heppnasta manneskja
í heimi fyrir að hafa þekkt þig,
og fengið að kyssa þína mjúku
kinn. Minningin um þig mun
leiða mig í gegnum lífið. Amma,
þú ert sterkasta manneskja sem
ég hef kynnst. Bíddu mín á
himnum og mundu mig, því ég
man þig.
Börnin mín, sem verða einnig
börn þín munu fá að heyra mikið
af þér og þínum góðverkum og
allir afkomendur þínir munu
varðveita minningu þína.
Vertu óhrædd. Ég leiði þína
mjúku hendi, eins og þú leiddir
mína.
Ég sakna þín og ég mun alltaf
elska þig.
Embla Rún Björnsdóttir.
Mig langar að kveðja ástkæra
móðursystur mína með nokkr-
um orðum. Mínar æskuminning-
ar tengjast Ellu og hennar fögru
hjörð í Hvassaleitinu meira en
öllum öðrum föður- og móður-
systkinum því ég varð þess láns
aðnjótandi að búa mín fyrstu ár
í sama húsi og þau. Ella var ein-
staklega hlý og þolinmóð og góð
heim að sækja. Hún stýrði sínu
stóra búi að því er virtist átaka-
laust og af miklum rausnarskap.
Hún var einstaklega fögur kona
alveg inn að beini og má glöggt
sjá á hennar afkomendum hve
þau góðu gen hafa flust áfram.
Gjafmildi, gleði og rausnarskap-
ur eru þau orð sem koma upp í
hugann þegar maður minnist
Ellu.
Það gekk oft á ýmsu í
Hvassaleitinu og stutt í margan
prakkaraganginn í öllu þessu
gengi en ekki minnist ég þess að
eitt styggðarorð hafi nokkurn
tímann fallið af vörum hennar.
Það var tilhlökkunarefni þegar
þær systur hittust með afkvæm-
um sínum, hlátur og gleði hafa
ávallt einkennt þær stundir.
Þessi góða frænka kom fram við
mínar dætur eins og þær væru
hennar barnabörn með knúsi,
gjöfum og hrósi.
Ella var miklum kostum
gædd hvunndagshetja sem skil-
aði sínu lífsverki með sóma og
mun ævinlega verða minnst með
þakklæti og gleði í huga. Ef
samfélagið okkar væri ríkt af
svona konum þá værum við bara
nokkuð vel stödd. Takk fyrir
góðar stundir og öll þessi frá-
bæru frændsystkin sem þú
gafst mér. Blessuð sé minning
þín.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Ástfríður M. Sigurðardóttir.
Við systkinin viljum minnast
elskulegrar móðursystur okkar
Elínar Guðmundsdóttur sem
fæddist að Ósi á Skógarströnd
árið 1923. Elín fæddist inn í
stóran systkinahóp og vandist
því snemma að hafa margmenni
í kringum sig. Það fylgdi Ellu
frænku alla tíð því sjálf eign-
aðist hún átta börn með Guð-
mundi sínum. Guðmundur og
Elín voru glæsileg hjón sem
bjuggu börnum sínum öryggi og
skjól á heimili sínu, fyrst að
Njálsgötu, síðan að Hvassaleiti
46. Heimilið í Hvassaleiti var á
við meðal félagsmiðstöð þar sem
vinir barnanna voru alltaf vel-
komnir. Tengdabörn bættust í
hópinn hvert af öðru, öll voru
þau Elínu jafn kær. Hún var
stolt af barnabörnum og barna-
barnabörnum sínm. Hún fylgd-
ist vel með þeim og hvatti þau til
dáða.
Elín og Guðmundur ferðuð-
ust víða og gaman var að heyra
Ellu segja frá ferðalögum og því
sem fyrir augu bar. Elín var ein-
staklega gestrisin, hún tók
rausnarlega á móti vinum og
vandamönnum og ekkert var til
sparað, hvorki veitingar né hlý-
leg orð. Hún var létt í lund og
oft var hlegið dátt í Hvassaleit-
inu. Frænka okkar átti einnig
sínar erfiðu stundir. Það varð
henni þungbært að missa dóttur
sína Elínu Eddu á besta aldri og
síðan tengdadótturina Ingu eft-
ir alvarleg veikindi. Nú er hlát-
urinn hljóðnaður í Hvassaleiti
en minningar um góðar stundir
gleymast ekki.
Við vottum Guðmundi og af-
komendum þeirra Elínar okkar
dýpstu samúð.
Kristjana Elínborg,
Margrét, Árni Kristinn,
Guðrún Björg og Anna
Sigríður.
Við kveðjum ömmu Elínu í
hinsta sinn. Mikið var alltaf gott
að koma til hennar. Hún tók
okkur alltaf fagnandi og með
færandi hendi.
Amma Elín og Afi Guðmund-
ur áttu bæði stóran systkinahóp
og frænkurnar og frændurnir
voru því mörg. Sjaldan kom
maður inn í Hvassaleiti öðruvísi
en einhver úr ætt þeirra væri í
heimsókn, eða börnin og barna-
börnin. Það var alltaf jafn
ánægjulegt að heimsækja þau.
Amma átti alltaf nóg af með-
læti til að bjóða gestum því
gestagangurinn var alltaf mikill
í Hvassaleitinu. Sjálfir nutum
við þess að leika við yngri
frændsystkini okkar og amma
tók eftir því. Alltaf var hurðin
opin hjá ömmu okkar og afa, og
hver heimsókn vakti upp minn-
ingar um góðu tímana þegar við
vorum yngri. Amma okkar átti
mjög stóran þátt í að ala okkur
rétt upp, og sá til þess að okkur
vantaði ekki neitt.
Sorgin er mikil hjá okkur
bræðrum því innan árs höfum
við misst báðar ömmur okkar.
Við eigum ennþá báða afana
okkar og munum
halda í þá eins lengi og við
getum.
Góður Guð, taktu vel á móti
henni ömmu, því hún á það skil-
ið.
Ívar Kristján og Aron.
HINSTA KVEÐJA
Við viljum minnast ást-
kærrar móður okkar með
eftirfarandi vísum sem hún
fékk frá ömmu sinni ung að
aldri:
Elín, fríð og indæl mey,
öðlist lukku fína;
nafna mín í Ólafsey
ungana passar sína.
Lyndis hress og visku valin
vífið fína;
lifðu blessuð auðnu alin
ævi þína.
(Elín Bárðardóttir)
Birna, Stefanía, María,
Ívar, Gunnlaugur, Auður
og Björn Valdimar.