Morgunblaðið - 05.04.2011, Blaðsíða 23

margar minningar með Þóreyju
og allri fjölskyldunni.
Það voru ófá tacokvöld, sum-
arbústaðarferðir og utanlands-
ferðirnar, sem ég fékk að vera
partur af. Þó er ein minning mér
mjög kær. Eins og flestir vita þá
var Þórey mjög góður ensku-
kennari og byrjaði að kenna
okkur Völu ensku. Það gekk
heldur brösuglega hjá mér og
pirraðist ég oft því Vala var allt-
af miklu betri en ég. En Þórey
gafst aldrei upp og hafði alltaf
mikla trú á mér. Í dag er ég bú-
in að vera úti í BNA í kenn-
aranámi í 4 ár og hugsa ég títt
til Þóreyjar sem á svo mikinn
þátt í því.
Nú líður Þóreyju mun betur,
ég veit að hún er komin á góðan
stað. Það gladdi mig mjög að
heyra að hún hafði styrk áður en
hún fór frá okkur, til að sjá fal-
lega barnabarnið sitt, hana
Þóreyju litlu.
Því miður get ég ekki verið á
Íslandi í dag en ég mun kveikja
á kerti og minnast þessarar
hlýju, frábæru og góðhjörtuðu
manneskju sem verður sárt
saknað.
Elsku Smári, Örvar, Vala,
Adda, fjölskylda og vinir Þór-
eyjar, hugur minn og hjarta er
hjá ykkur! Megi Guð vera með
ykkur á þessum erfiðu tímum.
Elín Svavarsdóttir.
Þórey Einarsdóttir hefur ver-
ið samkennari minn í enskudeild
Menntaskólans við Hamrahlíð
undanfarin ár. Einnig sátum við
saman í stjórn Félags ensku-
kennara á Íslandi (Fekí) á ár-
unum 1994-1999. Ég kynntist
Þóreyju því bæði í samvinnu
innan enskudeildar MH og í
stjórnarstörfum fyrir Fekí. Með
þessum orðum langar mig eink-
um að minnast starfa hennar í
þágu Fekí.
Eðliskostir Þóreyjar voru
margir. Hún var gædd ákaflega
góðum gáfum og var einkar vel
að sér um bókmenntir hins
enskumælandi heims og kvik-
myndir almennt. Að upplagi var
hún þolinmóð, úrræðagóð og
íhugul. Hún var samviskusöm
og vann fljótt og vel. Þetta gerði
hana að mjög færum kennara og
fagmanneskju sem sérlega gott
var að vinna með. Öllum störf-
um í þágu Fekí sinnti Þórey af
þeirri alúð og kostgæfni sem
einkenndu hana. Voru þau störf
þó unnin til viðbótar öðrum
krefjandi verkefnum, á vinnu-
stað og á heimili. Hún var ekki
alltaf mjög margmál en var góð-
ur hlustandi, hafði góða kímni-
gáfu og var fljót að greina hism-
ið frá kjarnanum.
Að leiðarlokum skynjar mað-
ur hversu auðgandi það er að
hafa kynnst og starfað með
manneskju eins og Þóreyju.
Hún skilur eftir sig spor sem
ekki hverfa.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Fyrir hönd stjórnar Félags
enskukennara á Íslandi,
Gerður Guðmundsdóttir,
formaður 1994-1999.
Þórey, samkennari minn,
skólasystir og vinur er látin. Það
er afar erfitt að meðtaka þessa
staðreynd. Þórey, sem alltaf var
svo gott að vinna með, leita til
og ráðfæra sig við. Alltaf gat ég
treyst því að fá faglega umræðu
og góð úrræði hjá henni þegar
ég þurfti. Hún var svo skynsöm
og ráðagóð, gaf sig alla í starfið
og naut þess – var svo traust.
Fyrir utan að kenna saman í
Menntaskólanum við Hamrahlíð
í yfir 20 ár, kenndum við saman
ákveðið námsefni einu sinni á ári
í nokkur ár í kennslufræði
tungumála í Háskóla Íslands.
Þar sýndi Þórey ekki aðeins
brennandi áhuga sinn á að vera
enskukennari heldur einnig
sýndi hún tungumálakennara-
nemunum hversu mikilvægt það
er að vera með kennslufræði
greinarinnar á hreinu og vera
alltaf vakandi fyrir nýjungum.
Það var hún svo sannarlega sjálf
þar sem hún í gegnum árin bjó
til nokkra valáfanga í MH sem
allir voru sérstaklega vinsælir
meðal nemenda. Þar nýtti hún
bæði reynslu og áhugasvið sín
vel með mikilvægi kennslufræð-
innar í huga. Allir tímar voru
þaulskipulagðir með það mark-
mið að kennslan og vinna nem-
enda bæri árangur, gæfi þeim
menntun sem væri þeim mik-
ilvægt veganesti.
Ég kveð í dag traustan og
góðan vin sem ég sakna mikið.
Ég votta Smára, Öddu, Örv-
ari, Völu, og fjölskyldum þeirra
mína innilegustu samúð. Missir
þeirra og okkar allra er mikill.
Ingibjörg Sigurðardóttir.
Kveðja frá gömlum vinnu-
félögum af Vikunni
Við gömlu vinnufélagarnir af
Vikunni eigum góðar minningar
um Þóreyju, allt frá því við unn-
um saman þar snemma á níunda
áratugnum. Hún hafði svo góða
nærveru og fallegt bros.
Hópurinn okkar á Vikunni
var óvenju samhentur og náði
vel saman. Við hittumst reglu-
bundið í mörg ár eftir að við
hættum að vinna saman og alltaf
urðu fagnaðarfundir. Í rauninni
höfum við aldrei hætt því form-
lega að halda „Vikupartí“. Síðar
komu til sögunnar aðrar ástæð-
ur til að hittast. Aðeins fá ár eru
síðan Þórey sat með okkur og
rifjaði upp gamla tíð, góðar
stundir og mikinn söknuð, því þá
vorum við að kveðja annan góð-
an vin og vinnufélaga af Vik-
unni, Jón Ásgeir Sigurðsson. Þá
reyndi Þórey á sinn hógværa
máta að orða það sem þeir há-
værari í hópnum hentu fram í
belg og biðu. Nákvæmlega eins
og einmitt var venjan í hug-
myndapottinum við stóra borðið
á ritstjórninni. Ekkert var svo
vitlaust að ekki mætti orða það
og ekki heldur neitt svo gáfulegt
að það ætti ekki erindi. Hug-
myndum hent fram, þær gripn-
ar af öðrum og endurbættar,
hent aftur og sá næsti bætti um
betur.
Þórey og Sigurður Hreiðar
ritstjóri höfðu verið saman í
enskudeildinni í Háskóla Íslands
og við, sem fyrir vorum þegar
hún byrjaði, gátum því þakkað
honum það að Þórey fór að
vinna með okkur. Hún var hæg-
lát og fagleg en víðsýn. Hún
sýndi líka fljótlega á sér óvænt-
ar hliðar, til dæmis mikla þekk-
ingu og áhuga á nýbylgjutónlist,
sem var sú tónlist sem var hvað
framsæknust á þeim tíma þegar
við unnum saman. Það kom því
ekki allskostar á óvart að Örvar
sonur hennar ákvað að leggja
tónlistina fyrir sig af miklum
metnaði, enda var hún stolt af
honum eins og börnum sínum
öllum.
Þegar Þórey hætti í blaða-
mennsku fór hún í framhalds-
nám til Bandaríkjanna og að því
loknu sneri hún sér að fram-
haldsskólakennslu, sem varð
lengst af ævistarf hennar. Leiðir
okkar allra hafa legið saman,
misþétt, en nóg til að við héldum
alltaf góðri vináttu.
Hrafnhildur var sú eina okkar
sem vissi af veikindum Þóreyjar,
því þótt hún byggi í Noregi var
samband þeirra Þóreyjar alla tíð
talsvert og spillti ekki fyrir að
Sigurjón bróðir Þóreyjar er
einnig búsettur þar í landi. Frá-
fall Þóreyjar kom okkur hinum í
opna skjöldu því þótt við hefðum
hitt Þórey og fjölskyldu hennar
eftir að hún veiktist var hún
ekkert að fjölyrða um slíkt. Það
var henni líkt að kvarta ekki.
Við minnumst hennar með sökn-
uði og sendum samúðaróskir til
Smára, barnanna og annarra
ástvina.
Anna Ólafsdóttir Björnsson,
Borghildur Anna Jónsdóttir,
Guðrún Birgisdóttir,
Hrafnhildur Sveinsdóttir
Eydal, Ragnar Th. Sigurðs-
son, Sigurður Hreiðar
og Þorbergur Kristinsson.
Það var ekki haldinn neinn
stofnfundur þegar nokkrar kon-
ur sem höfðu kynnst í gegnum
börnin sín í Hlíðunum ákváðu að
kanna nánasta umhverfi, eftir
kvöldmat, lágmark einu sinni í
viku. Allar voru velkomnar í
þennan hóp og bar hver um sig
ábyrgð á því hvort hún var mætt
þegar lagt var af stað úr Engi-
hlíðinni. Allir stígar Öskjuhlíð-
arinnar voru þræddir fram og til
baka og ást okkar á henni inn-
sigluð áður en langt var um lið-
ið. Hátt í 20 konur hafa einhvern
tímann gengið með okkur en
núna tæpum 19 árum seinna
hefur kjarni hópsins, 9 konur,
myndað einstök ævilöng tengsl.
Þórey bjó þá við hringtorgið
ofar í hverfinu, í íbúðinni þar
sem ljósaprýddi húlahopphring-
urinn hafði boðað jólakomuna
fyrir íbúa hverfisins í mörg ár,
en flutti stuttu síðar í Mávahlíð-
ina með hringinn góða. Ekki leið
langur tími þangað til við allar
vorum farnar að gjóa augunum
upp eftir Mávahlíðinni, til að at-
huga hvort þessi skelegga,
skemmtilega kona væri ekki
örugglega á leiðinni. Þetta var
engin kraftganga, því alltaf var
stoppað annað slagið til að njóta
þess sem náttúran bauð uppá
hverju sinni, hvort heldur norð-
urljósanna, stjarnanna, Friðar-
súlunnar, fuglalífsins eða gróð-
ursins. Kom fljótt í ljós að í
hópnum leyndust konur með
fjársjóð af fróðleik og var hrein
unun að hlusta á Þóreyju, sem
kunni að glæða frásögnina með
skemmtilegum húmor. Alltaf
annað slagið var kominn tími á
eitthvað skemmtilegt, eins og
t.d. lautarferð með kertaljósum,
rauðvíni og ostum þegar rétt var
farið að skyggja á haustin. Átt-
um við okkar uppáhaldslaut fyr-
ir hana. Kaffidrykkja og ís í
Perlunni og Nauthól átti sinn
sess, og einstaka sinnum var
farið í Grasagarðinn.
Þórey og Eva spjölluðu oft
um bókmenntir á göngunni og
sperrtum við eyrun þegar þær
töluðu um áhugaverðar bækur
sem var verið að þýða yfir á ís-
lensku. Við munum vel brosið
hennar Þóreyjar, svona aðeins
meira út í annað, en náði samt
allan hringinn.
Hún var alltaf með eitthvað
áhugavert á prjónunum úr fal-
legu garni. Notaði hún helst
jarðliti sem fóru henni einstak-
lega vel. Sérstaklega eftirminni-
leg er gangan í Heiðmörk í lok
júní 2009, en þá kom í ljós að
Þórey var mjög fróð um jurtir.
Daginn eftir skrifaði hún á Fa-
cebook: „Fór í yndislega göngu í
Heiðmörk í gærkvöldi með
gönguhópnum mínum sem ég
hef vanrækt allt of lengi.
Blómstrandi engi, grænir skóg-
ar, dimmir skógar, og hraun-
breiður. Logn og blíða sumarsól.
Ótrúlega fáir á ferli í þessum
Ed“ (Edengarði).
Það var reiðarslag fyrir okk-
ur þegar við fréttum af þessum
alvarlega sjúkdómi, sem svo því
miður sigraði að lokum. Við
söknum hennar sárt úr þessum
góða hópi. Yndisleg kona er
horfin frá okkur. Við vottum
fjölskyldu hennar okkar dýpstu
samúð.
Innilegar kveðjur frá göngu-
hópnum.
Björk, Edda, Eva, Guðrún,
Guðbjörg (Gugga), Jóhanna,
Kristín og Sigurveig Erna.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. APRÍL 2011
✝ Erik SofusFrits Olsen,
bifreiðasmiður, var
fæddur í Rituvík í
Færeyjum, 3. apríl
1931. Hann lést á
heimili sínu í Es-
bjerg í Danmörku
27. mars 2011.
Hann var sonur
hjónanna Hendrik
og Elisabeth Olsen
fæddrar Lam-
hauge. Hann var níunda barn
af ellefu systkinum.
Eftirlifandi eiginkona Eriks
er Sigríður Hjördís Hannes-
dóttir frá Reykja-
vík, f. 1937, en þau
giftust árið 1956.
Eignuðust þau
fimm börn: Frits
Ómar, f. 1958, Arn-
dís, f. 1960, Elísa-
beth María, f. 1967,
Erla Kristín, f.
1972 og Sara
Hanna, f. 1974;
ásamt 11 barna-
börnum.
Útför Eriks verður gerð frá
Guldager kirkju í dag, 5. apríl
2011, og hefst athöfnin kl.
12.30.
Mig langar til að kveðja mág
minn Erik Olsen með nokkrum
orðum. Hann giftist Siggu systur
minni. Mikill aldursmunur er á
okkur systrum og ég var aðeins
fjögurra ára þegar þau giftust.
Þannig að ég hef þekkt hann nær
alla mína ævi.
Erik var hress að eðlisfari.
Tilbúinn að taka þátt í mannamót-
um og læddist ekki með veggjum.
Mikið fyrir að rökræða. Talaði
hátt og var fastur fyrir. Hans
móðurmál var færeyska enda
Færeyingur í húð og hár. Það var
stundum erfitt að skilja hann því
íslenskan hans var örlítið fær-
eysku- og jafnvel dönskuskotin en
honum varð aldrei orða vant og
hafði sterkar skoðanir t.d. í pólitík.
Orðræðurnar voru alltaf málefna-
legar og aldrei persónulegar.
Hann var ekki mikið fyrir að
skipta um skoðun í pólitík og gat
stundum virst þrjóskur og þver en
þó alltaf á léttu nótunum.
Erik lét sér ekki allt fyrir
brjósti brenna og átti til að taka
djarflegar ákvarðanir í ýmsum
málum. Mér er sérstaklega minn-
isstætt á þjóðhátíðinni 1974 þegar
bílalestin var samfelld frá Reykja-
vík á Þingvöll. Þannig var að al-
menningur var á hægri akreininni
en vinstri akreinin var fyrir höfð-
ingjana, ráðherra, þingmenn og
kóngafólk. Ég ásamt minni fjöl-
skyldu sat fastur á almennu ak-
reininni og horfðum á fyrirfólkið
renna framhjá og öfunduðum það
að komast svo auðveldlega til
Þingvalla. Í sama mund og fyrir-
fólkið ók framhjá okkur tókum við
eftir því að fyrir aftan síðasta ráð-
herrabílinn ók hvítur fjölskyldu-
bíll, nokkurra ára gamall. Þar var
á ferð Erik Olsen með sína fjöl-
skyldu á leið á þjóðhátíð. Hann sá
enga ástæðu til þess að nota ekki
akreinina. Þetta lýsir Erik vel.
Hann var hugrakkur og tók sínar
ákvarðanir án þess að hafa stórar
áhyggjur af áliti annarra.
Erik kemur úr stórum systk-
inahópi í Færeyjum og stundaði
sjómennsku á sínum yngri árum.
Hann lærði bifreiðasmíðar og
vann við það stóran hluta ævinnar.
Bifreiðasmíðar reyndust honum
auðveld verkefni þar sem hann
var afburða flinkur handverks-
maður og gætu margir vitnað um
að þar fór maður sem var fremst-
ur meðal jafningja í sinni iðngrein.
Handlagni hans og listfengi komu
enn betur í ljós þegar hann komst
á eftirlaunaaldur en þá tók hann
sig til og fór að hanna ýmsa list-
muni úr kopar og járni og átti
þetta áhugamál hug hans allan
síðustu árin. Síðasta sumar má
segja að hann hafi endað feril sinn
sem listamaður með því að fara til
Færeyja og setja upp skúlptúr til
minningar um frumbyggja í sínum
fæðingarbæ en meðal þeirra voru
forfeður hans.
Með þessum orðum kveð ég
þig, kæri Erik, og þakka þér sam-
fylgdina gegnum árin. Guð blessi
þig.
Bára.
Kær vinur okkar, Erik Olsen,
er látinn. Hann fæddist í Rituvík á
Austurey í Færeyjum árið 1931.
Kominn af bændafólki í báðar ætt-
ir. Börnin á bænum urðu ellefu en
tvö dóu í æsku.
Erik átti góð æskuár. Leikföng
voru öll heimagerð og litlar hend-
ur lærðu snemma að tálga spýtur.
Ekki vantaði hugmyndaflugið og
nóg var plássið. Ungir sem gamlir
tóku þátt í lífsbaráttunni. Þeir
eldri sóttu sjóinn, þeir yngri hjálp-
uðu til heima. Eyjan ól af sér
hrausta menn.
Eftir skólagöngu og sjósókn
heima í Færeyjum vildu þeir
bræður, Erik og Sörin, reyna eitt-
hvað nýtt og því sendu þeir skeyti
til Esbjerg í Danmörku með fyr-
irspurn um að komast á snurvoð-
arbát. En tíminn leið og ekkert
kom svarið frá Danmörku. Þeir
bræður hugleiddu hvort Danir
vildu kannski ekki hafa neitt að
gera með tvo Molbúa frá Færeyj-
um, en slógu því svo föstu að það
væri bara synd fyrir Dani að
missa þarna af tveimur topp-
mönnum.
Það var ekki venja Eriks að
gefast upp og því fóru þeir bræður
til Þórshafnar þar sem þeim
bauðst að fara til Íslands. Það var
upphafið að sjómennskuferli Er-
iks á íslenskum togurum. Færey-
ingar voru góðir sjómenn og
kunnu vel til verka, duglegir, heið-
arlegir, eftirsóttir og stóðu fast á
sínu. Erik var á togaranum Jóni
Baldvinssyni þegar hann strand-
aði við Reykjanes og munaði þar
ekki nema hársbreidd að hann
endaði líf sitt í freyðandi sjónum.
En hans kall var ekki komið og
hér á landi var það sem Erik fann
ástina sína, hana Siggu, sem er
besta gerð af konu sem nokkur
maður getur eignast. Börnin urðu
fimm og eru þau öll mannvænleg
og búa að kærleikanum sem þau
nutu í foreldrahúsum.
Þegar Erik hætti á sjónum
ákvað hann að læra bílasmíði.
Hann vann í mörg ár hjá Bíla-
smiðjunni og seinna stofnaði hann
eigið réttingarverkstæði. Hann
var ekki mikll „bisnissmaður“ og
lélegur að rukka, en þrælduglegur
til vinnu. Þau hjónin byggðu sér
hús í Dvergholti í Mosfellssveit
þar sem þau bjuggu uns þau
ákváðu að flytjast úr landi og sett-
ust þau að í Esbjerg.
Þau Sigga stóðu saman í blíðu
og stríðu, alltaf tilbúin að hjálpa
öllum sem mögulega gætu þurft á
því að halda og tóku ávallt á móti
fólki með opnum örmum og
hjartahlýju.
Hann Erik var listamaður af
guðs náð og með árunum gafst
honum tími til að helga sig listinni.
Hann smíðaði marga fágæta hluti
úr kopar og öðrum málmum, var
líka fimur með pensilinn og hélt
sýningar á verkum sínum í Dan-
mörku og Færeyjum. Uppruna
sínum gleymdi hann aldrei og
listaverk eftir hann er að finna í
Færeyjum og þau prýða einnig
heimili bæði hér á landi og víðar.
Erik fylgdi ávallt hressandi and-
blær. Hann var alla tíð uppfullur
af allskonar hugmyndum og ætl-
aði sér að gera margt í framtíð-
inni. En við mennirnir ráðum ekki
hvenær þessari tilveru okkar á
jörðinni lýkur og Erik átti mörgu
ólokið þegar kallið kom.
Við hjónin geymum í minning-
unni margar hugljúfar samveru-
stundir með þeim Siggu og Erik.
Þar bar aldrei skugga á.
Við biðjum svo Guð að blessa þá
sem eftir lifa.
Jóna Lísa og Pálmar.
Erik Olsen
Nú við fráfall
Gunnars frænda er margs að
minnast. Gunnar var góður og
vinnusamur bóndi. Þegar gesti
bar að garði tók hann þeim alltaf
fagnandi. Gunnari var svo sann-
arlega margt til lista lagt og því
leituðu margir ættingjar og sveit-
ungar til hans með hin ýmsu
verkefni og aldrei stóð á honum
að aðstoða. Hann var með ein-
dæmum vandvirkur og sennilega
einn af fáum bændum sem ekki
höfðu lagt hrífuna á hilluna, þrátt
fyrir að þróun á heyvinnutækjum
gerði það að verkum að ekki væri
lengur þörf á að raka með hrífu.
Ef ekki var mannskapur til að
raka jafnóðum og hirt var, fór
Gunnar daginn eftir og rakaði
það sem eftir hafði orðið. Gunnar
Gunnar Sigurðsson
✝ Gunnar Sig-urðsson fædd-
ist á Eyvindar-
hólum undir
Austur-Eyjafjöllum
5. júlí 1931. Hann
lést 12. mars 2011.
Útför Gunnars
fór fram frá Ey-
vindarhólakirkju
19. mars 2011.
var félagslyndur
maður og hafði mik-
ið gaman af að fara á
milli bæja og spjalla
við sveitunga. Einn-
ig lét hann sig aldrei
vanta á þorrablótin
þar sem hann fór á
milli borða með sinn
eigin kokteil, vatn í
kók blandað til
helminga.
Ég á mér margar
góðar minningar úr sveitinni sem
barn. Frá því ég man eftir mér
var það Gunnar sem tók mig að
sér. Það er hreint ótrúlegt til
þess að hugsa hvað hann nennti
alltaf að hafa mig með, því oftar
en ekki þvældist ég sennilega
meira fyrir en ég hjálpaði. Gunn-
ar reyndi alltaf að kenna mér
réttu handtökin þegar tækifæri
gafst og stóð ég vart út úr hnefa
þegar hann var búinn að kynna
mig fyrir hrífunni. Einnig er mér
í fersku minni þegar ég var lítil
og var með honum í fjárhúsinu.
Eitthvað var ég hrædd um að
kindurnar ætluðu í mig en hann
sannfærði mig um að mér væri
alveg óhætt og ég gæti fælt þær
frá með því að þykjast ætla að
taka utan um þær því kindur
væru ekki fyrir faðmlög. Ég
gleymi því aldrei hvað ég varð
stolt og glöð þegar ég eignaðist
fyrstu rolluna mína. Gunnar gaf
mér svarta kind með hvítan blett
á krúnunni í afmælisgjöf þegar
ég varð 5 ára og var ég orðinn 18
ára þegar hann gaf mér þá síð-
ustu. Gunnar var einnig mjög
uppátækjasamur og ég man eftir
einum áramótum í sveitinni þeg-
ar hann fékk þá hugdettu að við
skyldum hafa áramótabrennu.
Við tvö hófumst handa eftir há-
degismat að leita að hinu og
þessu til að brenna og söfnuðum
öllu saman upp á hól og svo var
kveikt í eftir mjaltir. Þetta var
ógleymanleg stund. Einnig var
mjög gaman að hlusta á Gunnar
segja frá atvikum sem höfðu
gerst og þá lét hann aldrei vanta
að krydda frásögnina með leik-
rænum tilþrifum og breyttri
röddu.
Hvíldu í friði, elsku Gunnar, og
megi Guð geyma þig.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Þín frænka,
Fjóla.