Morgunblaðið - 14.05.2011, Síða 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. MAÍ 2011
✝ Sigríður Jóns-dóttir fæddist
að Móskógum á
Bökkum 9. mars
1930. Hún lést á
Landspítala Foss-
vogi, deild A6 29.
apríl 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Helga Guð-
rún Jósefsdóttir, f.
12.7. 1901, d. 22.5.
1971 og Jón Guð-
mundsson, f. 3.9. 1900, d. 30.1.
1988. Sigríður var fimmta í röð
13 systkina. Elstur var Alfreð, f.
1921, d. 2011, Guðmundur Hall-
dór, f. 1923, d. 1999, Aðalbjörg
Anna, f. 1926, Ásmundur, f.
1928, d. 1958. Yngri en Sigríður
eru Svavar, f. 1931, Kristinn, f.
1932, Baldvin, f. 1934, Halldóra
Rannveig Hrefna, f. 1935,
Pálmi, f. 1937, Hermann, f.
1938, Lúðvík Ríkharð, f. 1940,
Svala, f. 1945.
Sigríður ólst upp til 10 ára
aldurs í Móskógum, en þá flutti
fjölskyldan að Molastöðum í
Austur-Fljótum. Fluttist að
Vallanesi í Vallhólmi 1952 og
Fór alfarið að heiman 15 ára og
þá í vist. Síðan við ýmis störf,
t.d. ráðskona við Barnaskóla
Seyluhrepps 16 ára og sá þá
líka um veitingasöluna á Hótel
Varmahlíð þar sem skólinn var.
Var ein af stofnendum Kirkju-
kórs Víðimýrarsóknar. Var í
Garðyrkjuskólanum Hveragerði
og vetrarlangt í Kvennaskól-
anum á Löngumýri. Stundaði
bústörf í Vallanesi eftir að hún
fluttist þangað og seinni árin
þar ráðskonustörf í vegagerð
og skóla. Í Kvenfélagi Seylu-
hrepps og gegndi þar trún-
aðarstörfum sem og í Kven-
félagi Lýtingsstaðahrepps
síðar. Starfaði við Steinsstaða-
skóla frá 1974 við hin ýmsu
störf, t.d. sem ráðskona, ræsti-
tæknir og leiðbeinandi til starfs-
loka. Var í ferðamálanefnd Lýt-
ingsstaðahrepps um árabil og
kom Ferðaþjónustu Steinsstaða-
skóla á laggirnar 1981 og var í
forustu fyrir henni um árabil.
Hefur hún verið rekin síðan, nú
sem Ferðaþjónustan Steins-
stöðum. Grúskaði mikið í ætt-
fræði og fornum fróðleik á
seinni árum og naut ferðalaga
bæði innanlands og erlendis.
Útför Sigríðar fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag, 14.
maí 2011, og hefst athöfnin kl.
14. Jarðsett verður í Reykja-
kirkjugarði í Tungusveit.
giftist Eiríki Valdi-
marssyni bónda
þar. Börn þeirra
eru: Rósa Sig-
urlaug, f. 3.1. 1953,
maki Guðmundur
Pálsson, þau eiga
fjögur börn og sex
barnabörn. Her-
mundur Valdimar,
f. 25.10. 1954, maki
Selma Dröfn Guð-
jónsdóttir, þau eiga
þrjú börn og þrjú barnabörn.
Helga Guðrún, f. 1.3. 1962, maki
Einar Erlingsson. Helga á tvö
börn. Jón, f. 5.2. 1963, maki Jó-
hanna Valgeirsdóttir, þau eiga
fjögur börn.
Árið 1974 fluttist Sigríður í
Steinsstaðahverfið í Lýtings-
staðahreppi og hóf sambúð með
Kristjáni Kristjánssyni. Stofn-
uðu þau heimili að Lækj-
arbakka 9 í Steinsstaðabyggð-
inni og var Sigríður þar til
heimilis til æviloka. Sigríður fór
ung að vinna. Var við barna-
gæslu á næsta bæ fyrst 8 ára
gömul og teymdi kerruhest
sumarlangt í vegagerð 10 ára.
Stundum er talað um að brúa
kynslóðabil með samvistum
þeirra sem yngri eru við þá eldri,
en þannig fluttist fróðleikur á
milli kynslóða. Þegar ég var barn
lifði ég mig inn í frásagnir for-
eldra minna frá æskuárum
þeirra. Ég reyndi að koma mér
upp myndum í hugskoti mínu af
aðstæðum og samfélagi sem var
ólíkt því er ég sjálfur bjó við. Það
var ekki alltaf auðvelt. Og áfram
líður tíminn, ég eignast sjálfur
börn, þau fullorðnast og eignast
líka börn. Þá er farið að tala um
fjórðu kynslóð. Þar liggur ein-
mitt mergurinn málsins. Hvernig
á tíu ára borgarbarn að geta sett
sig í spor æskuára langömmu
sinnar sem fædd var árið 1930 í
afskekktri sveit norður í Skaga-
firði. Langömmu sem var fimmta
barn foreldra sinna af þrettán.
Bjó fyrstu ár ævi sinnar í torfbæ.
Fór að hjálpa til við barnapössun
og almenn verk svo ung sem hún
man. Var send í barnapössun á
næsta bæ 8 ára að aldri. 10 ára
gömul var hún kúskur í vega-
vinnu eins og kallað var, teymdi
hest með kerru allan daginn,
heilt sumar og fótabúnaðurinn
var sauðskinnskór. 12 ára, sneið
og saumaði föt á yngri systkini úr
hveitipokum. 15 ára farin í burtu
í vist á Akureyri. Inn á milli
komu þó tímar fyrir leik. Leik-
föngin að mestu skeljar og annað
sem fannst í fjörunni. Glaðværð,
ærsl, stríðni og hlátur einkenndi
barnahópinn. Aðalfæðan dregin
úr sjó, kjöt á hátíðar- og tyllidög-
um, mjólk stundum aðeins til
handa þeim yngstu. Skólagangan
þrjú ár og þótti gott. Já, það er
erfitt fyrir borgarbarnið að skilja
að ekki hafi verið til heimilisbíll,
sjónvarp, tölvur, eða pitsur og
spagettí.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að kynnast Siggu þegar ég
varð tengdasonur hennar. Atorka
og myndarskapur einkenndu allt
hennar líf. Eftir að hafa unnið
fyrir sér í nokkur ár dreif hún sig
í húsmæðraskóla, tvítug að aldri
og lauk þar prófi með hæstu ein-
kunn. Hún giftist Eiríki Valdi-
marssyni í Vallanesi og eignaðist
með honum 4 börn. Hún gekk í öll
störf á sveitaheimilinu, var hann-
yrðakona sem prjónaði og saum-
aði á fjölskylduna og framreiddi
hinn besta kost á eldhúsborðið
sem ég hef kynnst. Meðfram allri
vinnunni stundaði hún félagslíf,
var í kvenfélagi og kirkjukór.
Árið 1974 hóf Sigga sambúð
með Kristjáni Kristjánssyni og
flutti þá að Steinsstöðum. Þar
vann hún sem ráðskona og kenn-
ari til margra ára ásamt því að
reka ferðaþjónustu á sumrin. Þá
gafst henni einnig meiri tími til
lesturs og ættfræðigrúsks sem
hún hafði mikinn áhuga á. Hún
fékk tækifæri til að ferðast á
framandi slóðir eins og til
Egyptalands, Túnis, Suður-Afr-
íku, Kanada, Rússlands og naut
þess í ríkum mæli.
Sigga var góðum gáfum gædd
og stálminnug fram til þess síð-
asta. Hún var hlý kona, glaðvær
og söngelsk en gat líka verið
stríðin. Hún tók vel á móti mér
þegar ég kom inn í fjölskylduna
og var mér ávallt sem besta móð-
ir. Og alla tíð stóðu okkur hjónum
og ömmubörnunum hennar opnar
dyr þegar á þurfti að halda. Hafi
hún kærar þakkir fyrir allt og
allt.
Eiginmanni og fjölskyldu votta
ég mína dýpstu samúð.
Guðmundur Pálsson.
Í Fljótunum í Skagafirði er sól-
in og sveitin einstök, og fágætar
eru afurðir hennar og ávextir
langra sumardaga. Rétt eins og
amma mín kær, sem kvatt hefur
nú þetta jarðlíf. Hún var einstök
á sína vísu, af þeirri kynslóð þar
sem seiglan og mýktin mótaði
einstaklinga sem við í dag lítum
upp til og berum mikla virðingu
fyrir.
Hún amma hafði mikla yfirsýn
yfir það fólk sem stóð henni næst
og sýndi því mikinn áhuga hvað
við niðjar hennar vorum að bar-
dúsa í okkar hversdagslífi. Þann-
ig var hún afar vís um fólkið sitt,
ættingja sína hvort sem þeir voru
þremenningar, fjórmenningar,
fimmmenningar eða nímenning-
ar! Já, alltaf dáðist ég að því
hvernig hún gat rakið ættir fólks
sundur og saman, enda hefði hún
getað keppt í þessari þjóðarí-
þrótt með miklum sóma.
Við eldhúsborðið á Lækjar-
bakka var alltaf stutt í fróðleik-
inn hennar ömmu Siggu og við
sem yngri erum skildum kannski
ekki alltaf hvernig hún gat sífellt
dregið eitthvað nýtt og nýtt fram
úr erminni. Sem þjóðfræðingur
dáðist ég að þessum hæfileikum
ömmu minnar, sem barnabarn
naut ég þess alltaf að hlusta.
Hún amma mín var að eðlisfari
mikil dugnaðarkona, en alltaf
stutt í glettnina. Það átti ekki við
hana að tapa heilsunni, að vera
vegna sjúkdóma öðrum háð hvað
varðar velferð og öryggi. Ekki
það að slík reynsla eigi vel við
nokkurn mann sem skapaður er
til að lifa og þrauka til hinsta
dags. En amma Sigga stóð ekki
ein. Fjölskyldan stóð þétt við
bakið á henni, og þar stóð fremst-
ur Kristján, að öllum öðrum
ólöstuðum. En nú hefur amma
Sigga gengið óstudd síðasta spöl-
inn, það gerði nú með sinni miklu
reisn. Hún hefur kvatt að sinni
og mun nú hvílast í himneskum
friði.
Ég veit að hennar nærvera
mun þó halda áfram að lifa víða í
kringum okkur: gæska ættmóð-
urinnar á Lækjarbakka, móður-
ástin heima í Vallanesi, og barns-
hjartað slær ört í Fljótunum og
mun þar njóta hverrar árstíðar á
margri þúfunni. Minning ömmu
Siggu lifir.
Nú þegar vorið vex með sér-
hverju nýju grænu grasi og
brumi, er gott að setjast niður og
láta hugann reika. Leyfa minn-
ingunum að fljóta upp úr
gleymskunni.
Úr himninum hnýti ég lykkju
á leið mína til þín.
Úr vatninu vatt ég dropa
og vökvaði garðinn þinn.
Úr jörðinni sprotar spruttu
svo hýrnaði hjarta þitt.
Úr sólinni stendur loks brúin
sem tákn um eilífan frið.
Um stund er vegurinn langur
frá himninum, til mín.
En úr minningum hnýti ég lykkju
á leið mína til þín.
Minning þín lifir, elsku amma.
Ég bið að heilsa.
Eiríkur Valdimarsson.
Sumarið 1977 lagði ég af stað í
mína fyrstu ferð til ömmu og
Kristjáns. Ég flaug frá Reykja-
víkurflugvelli norður á Sauðár-
krók þar sem amma tók á móti
mér. Mikið urðum við báðar
fegnar þegar ég steig út úr vél-
inni og amma tók mig í stóra
faðminn sinn og hældi mér fyrir
dugnaðinn. Amma og Kristján
þurftu bæði að vinna ýmis verk í
Steinsstaðaskóla ásamt fleiri
starfsmönnum en ég sniglaðist í
kringum fullorðna fólkið auk
þess sem reynt var að virkja mig
í vinnu, meðal annars pappírs-
vinnu með Jóa í Stapa.
Stundum skrapp ég til þeirra á
veturna í nokkra daga og snigl-
aðist þá með þeim um Steins-
staðaskóla, þar sem Kristján var
skólastjóri til margra ára. Sum-
arið 1981 þegar ég var níu ára fór
ég svo til ömmu og Kristjáns í
fyrsta skipti til að dvelja hjá þeim
allt sumarið. Þau hófu rekstur á
svokallaðri „sumarstarfsemi“ þar
sem skólinn var nýttur undir
svefnpokapláss, túnin urðu að
tjaldstæðum og nýja sundlaugin
við Árgarð varð að afþreyingu
ferðamanna og stóru sunnudags-
baði fyrir krakkana úr sveitinni.
Starfsemin óx síðan jafnt og þétt
með hverju sumrinu og smám
saman urðu bæði virkir dagar og
helgar þétt bókaðar undir ætt-
armót og ýmsa innlenda og er-
lenda ferðahópa. Við rúlluðum
þessari starfsemi áfram í sex ár
þar sem hver hafði sitt hlutverk.
Mitt hlutverk var að taka á móti
sundlaugargestum, rukka þá og
vísa þeim í klefana og fylgjast
með þeim í lauginni eða heita
pottinum og reka upp úr klukkan
tíu á kvöldin.
Það giltu fáar en einfaldar
reglur á heimilinu og í næsta ná-
grenni; það mátti ekki hlera
sveitasímann, ég átti ekki að
vaska upp, þrífa eða þvo þvotta,
það mátti ekki sniglast innan um
gesti á tjaldsvæðunum eða í skól-
anum, ekki vera með hávaða eða
læti og sýna átti gestum kurteisi,
liðlegheit og virðingu. Þegar
stund var milli stríða spiluðum
við amma eða ég fylgdist með
henni leggja kapal og ráða kross-
gátur.
Vorið 1986 lögðum við þrjú í
okkar fyrstu utanlandsferð og
flugum til Danmerkur í tveggja
vikna reisu um landið. Sú ferð
var sérstaklega vel heppnuð í alla
staði og dvöldum við meðal ann-
ars hjá vinafólki ömmu og Krist-
jáns í Jónshúsi og hjá Pálma
bróður ömmu og Hönnu konu
hans á Jótlandi.
Svo liðu árin en við amma vor-
um samt alltaf í sambandi og
hringdum hvor í aðra og þegar ég
eignaðist mitt fyrsta barn, sem
var hennar fyrsta langömmu-
barn, þá keyrðu þau hjónin suður
til að kíkja á drenginn og þótti
mér ofsalega vænt um þá heim-
sókn. Amma hafði síðan sérlega
gaman af því að fylgjast með
langömmubörnunum og fá fréttir
af þeim.
Samverustundir okkar voru
margar og dýrmætar og það sem
hér hefur verið skrifað er aðeins
örlítið brot. Mér fannst erfitt að
sjá ömmu svona veika síðustu ár-
in og það reyndist erfitt að
kveðja hana. Mig langaði alltaf að
hitta hana „bara einu sinni enn“
og halda í hönd hennar og
strjúka ennið.
Bestu þakkir fyrir allt sem þú
kenndir mér og gafst mér, elsku
amma mín. Ég votta þér mína
dýpstu samúð, elsku Kristján.
Amma hvílir nú í ró og friði um-
vafin ást okkar og fegurð
fjallanna.
Þín
Herdís.
Bernskuveröld Sigríðar föður-
systur minnar var í Fljótum í
Skagafirði þar sem hún ólst upp
hjá kærleiksríkum foreldrum í
stórum systkinahópi. Hún fædd-
ist í Móskógum í Vestur-Fljótum
en fluttist að Molastöðum í Aust-
ur-Fljótum tíu ára gömul, þegar
foreldrar hennar eignuðust þar
sína fyrstu ábýlisjörð. Sigga átti
góðar minningar úr Fljótunum
og komst oft á flug þegar hún
rifjaði upp ýmis atvik úr upp-
vextinum.
Aðeins 15 ára gömul hleypti
hún heimdraganum og fór að
vinna fyrir sér í vistum, við garð-
yrkju- og eldhússtörf og sem
kaupakona. Veturinn sem hún
vann á hótelinu og við heima-
vistina í Varmahlíð 16 ára gömul
var henni mjög minnisstæður, en
þar var henni falin mikil ábyrgð í
veikindum ráðskonu staðarins.
Eina skólaganga hennar að loknu
barnaskólaprófi var nám við
Húsmæðraskólann á Löngumýri
í einn vetur og nýtti hún þann
tíma mjög vel til náms og átti
þaðan glaðar minningar.
Á þeim tíma kynntist hún fyrri
manni sínum Eiríki Valdimars-
syni, sem þá hafði tekið við búi í
Vallanesi, rétt við túnjaðar
Löngumýrar. Börn þeirra fjögur
voru í æsku umvafin ástríki for-
eldra. Afkomendurnir eru nú
stór og fríður hópur. Þau Eiki og
Sigga höfðu bara búið saman í
eitt ár þegar þau tóku mig til
sumardvalar aðeins fjögurra ára
gamla. Ég var síðan hjá þeim
flest sumur allan minn uppvöxt.
Þau voru mér bæði afskaplega
góð og trygg. Ég er þeim þakklát
fyrir atlætið og eins fyrir það að
hafa fengið að vinna með þeim og
nema dýrmætt samband við
skepnur og náttúru.
Á veturna fylgdist ég svo með
búskapnum í gegnum bréfa-
skriftir. Það er t.d. alveg á hreinu
að Skrauta bar tveimur kálfum í
nóvember árið 1957 sem voru
rauðskjöldóttir eins og hún. Mér
er það einnig minnisstætt þegar
Nonni litli, að eigin sögn, fékk
blóðnasir í fingurinn og vildi
plástur.
Á Molastöðum var mikið sung-
ið og spilað á hljóðfæri. Sigga
hafði góða söngrödd og naut þess
að syngja í kórum. Þegar vel stóð
á settist hún með gítarinn og við
sungum ættjarðar- og dægurlög.
Það kom líka fyrir að baðstofu-
gólfið í Vallanesi titraði, þegar
dansinn dunaði og tekið var und-
ir með lögum unga fólksins af
fullri raust.
Sigga var leifturgreind og af-
skaplega vinnusöm og verkhög.
Hún var einstök matmóðir, sem
gat haft ljósnál (sjógengin
bleikja) í matinn þrisvar í sömu
viku og samt glatt alla við borðið.
Hún var lagin við börn og mjög
skipulögð í sínu heimilishaldi.
Það vafðist ekki heldur fyrir
henni að takast á við óhefðbundin
verkefni eins og að aka vörubíl í
vegavinnu og ganga til útiverka
af þeirri gerð sem þá töldust ekki
vera kvennmannsverk.
Leiðir Siggu og Eika skildi og
hún hóf sambúð með eftirlifandi
eiginmanni sínum, Kristjáni
Kristjánssyni, sem reyndist
henni sálufélagi og vinur til
hinstu stundar. Heimili þeirra
stóð að Lækjarbakka 9 í hverfinu
við Steinstaðarskóla og þar var
okkur ætíð tekið opnum örmum.
Að leiðarlokum þakka ég Siggu
frænku minni fóstrið og ævilanga
vináttu. Kristjáni, börnum henn-
ar og ástvinum sendum ég og
mínir samúðarkveðjur með bæn
um blessun.
Bjarnheiður K.
Guðmundsdóttir.
Nú hefur hún Sigríður Jóns-
dóttir gengið inn um gullna hlið-
ið. Í okkar huga er sterkust
myndin af henni „Siggu á skól-
anum“ sem auk þess að vera
skólastjórafrú sinnti mötuneyti
og sérkennslu í Steinsstaðaskóla
í Skagafirði mörg árin okkar þar.
Sá starfi fórst henni vel úr hendi
og ef eitthvað bjátaði á hjá skóla-
börnunum var gott að leita til
Siggu. Þau hjón stóðu einnig fyr-
ir ferðaþjónustu í skólanum yfir
sumartímann með miklum mynd-
arbrag og urðu fleiri til að feta í
þeirra fótspor.
Vináttan hélst og væntum-
þykjan þótt við flyttum burt og
þau Kristján komu að heimsækja
okkur til Kaupmannahafnar.
Ógleymanlegar eru líka heim-
sóknir okkar til þeirra hjóna á
Lækjarbakka 9, hvort sem var í
morgunsárið eða undir miðnætti.
Ávallt var tilreiddur veislumatur
og þegar fjölskyldan frá Neðra-
Ási í Hjaltadal hélt ættarmót sitt
í Steinsstaðaskóla fyrir rúmum
áratug kom Sigga með fullan
poka af nýsteiktum kleinum til að
gleðja og næra.
Elskulegi Kristján, kæru
Rósa, Valdimar, Helga og Jón og
aðrir ástvinir. Þið hafið misst
mikið en þið áttuð líka mikið.
Sannfæringin um að lífinu sé
ekki lokið þótt jarðneskt lífs-
hlaup sé á enda færir okkur skjól
í söknuðinum, hleypir brosi í
gegn um tárin. Því „trúin er full-
vissa um það, sem menn vona,
sannfæring um þá hluti, sem eigi
er auðið að sjá“ (Heb 11.1). Nú
sér hún Sigga „augliti til auglitis“
það sem við sjáum „svo sem í
skuggsjá, í ráðgátu“ (1Kor
13.12). „En nú varir trú, von og
kærleikur, þetta þrennt, en
þeirra er kærleikurinn mestur“
(1Kor 13.13). Guð veri með ykk-
ur, góðu vinir.
Lárus og María frá
Mælifelli, Guðrún Lára.
Sigríður
Jónsdóttir
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÓLÖF SNÆLAUGSDÓTTIR,
Guttormshaga,
lést á hjúkrunar- og dvalarheimilinu Lundi
miðvikudaginn 11. maí.
Jarðarförin fer fram frá Skarðskirkju á Landi
laugardaginn 21. maí kl. 14.00.
Ólafur Kristinn Þorsteinsson,
Guðrún Sigríður Þorsteinsdóttir,
Bjarni Heiðar Þorsteinsson,
Daníel Þorsteinsson,
tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur sonur okkar og bróðir,
EYÞÓR STEFÁNSSON,
Stekkjargötu 3,
Neskaupstað,
lést þriðjudaginn 10. maí.
Hallbjörg Eyþórsdóttir, Stefán Pálmason,
Pálmi Þór Stefánsson,
Ingibjörg Stefánsdóttir
og fjölskyldur.
✝
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGURBJÖRG GÍSLADÓTTIR,
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði að morgni
fimmtudagsins 12. maí.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Margrét Friðbergsdóttir, Bergþór Halldórsson,
Högni Bergþórsson,
Sigurbjörg H. Bergþórsdóttir, Karl Sæberg Jónsson,
Halldóra Bergþórsdóttir, Gestur Svavarsson
og barnabarnabörn.