Morgunblaðið - 09.09.2011, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. SEPTEMBER 2011
✝ Anna ÞóraPálsdóttir
fæddist í Reykjavík
16. júní 1939. Hún
varð bráðkvödd á
heimili sínu 31.
ágúst 2011.
Hún var dóttir
Páls Þorsteins-
sonar, f. 2. febrúar
1913, d. 8. mars
1988, bónda Álft-
ártungu, og Gróu
Guðmundsdóttur, f. 4. júní 1917,
húsfreyju í Álftártungu. Systkini
hennar eru Svanur Pálsson, f.
29. apríl 1942, Erna Pálsdóttir, f.
22. október 1943, Egill Pálsson,
f. 30. september 1945, Birgir
Pálsson, f. 4. nóvember 1947,
Steinunn Pálsdóttir f. 26. febr-
úar 1950, og Ásgerður Páls-
dóttir, f. 29. júní 1953. Anna gift-
ist 1. janúar 1966 Guðmundi
Jóhanni Guðmundssyni hús-
gagnabólstrara, f. 15. des. 1934,
þau skildu.
Þeirra dætur eru 1) Gróa Jó-
hannsdóttir, bóndi Hlíðarenda,
1969. Þeirra börn eru Annika, f.
29. nóvember 2003, og Freyr, f.
2. apríl 2006.
Anna ólst upp í Álftártungu á
Mýrum, ung að árum fluttist hún
til Keflavíkur og vann þar við af-
greiðslustörf og fiskvinnslu,
einnig rak hún framsóknarhúsið
í Keflavík í mörg ár. Hún var
verslunarstjóri hjá Kaupfélagi
Suðurnesja. Anna opnaði og rak
síðan verslunina Hornið í Kefla-
vík um árabil. Eftir það hóf hún
störf hjá Fíakaupum í Njarðvík
og eftir það hjá Kaskó í Keflavík.
Hún flutti til Hafnarjarðar árið
2002 og hóf störf hjá Aðföngum
ári áður. Anna lauk starfi sínu
hjá Aðföngum um áramótin
2009, sjötíu ára að aldri.
Eftir að hún hætti að vinna
keypti hún landskika á æsku-
stöðvunum ásamt dætrum sínum
og var búin að koma sér upp
sælureit enda mikil áhugamann-
eskja um skógrækt og garð-
yrkju. Sælureitinn kallaði hún
Sæluhornið.
Anna var mikil hannyrð-
arkona og prjónaði mikið fyrir
Íslenskan markað á árum áður,
hún prjónaði einnig mikið til síð-
asta dags.
Útför Önnu fer fram í dag, 9.
september 2011, frá Fossvogs-
kirkju, kl. 15.
Breiðdal, f. 3. ágúst
1965, gift Arnaldi
Sigurðssyni bónda,
f. 6. ágúst 1964.
Þeirra synir eru
Sigurður Borgar, f.
30. ágúst 1983, og
Jóhann Snær, f. 11.
september 1987,
hans dóttir er Katr-
ín Lilja, f. 1. maí
2009. 2) Guðný Jó-
hannsdóttir flug-
freyja, f. 6.apríl 1967, gift Jóni
Einarssyni flugumsjónarmanni,
f. 2. desember 1967. Þeirra son-
ur er Alex, f. 11. janúar 2001.
Dætur Guðnýjar með Einari Má
Aðalsteinssyni eru Ingunn Þóra,
f. 20. febrúar 1985, hennar dóttir
er Tinna Mjöll Guðmundsdóttir,
f. 13. október 2004, og Eva Rún,
f. 24. ágúst 1991, sambýlismaður
hennar er, Daníel Þór Midgley, f.
8. júlí 1988. Sonur Jóns er Arnar,
f. 16. nóvember 1989. 3) Fríða
Jóhannsdóttir fulltrúi, f. 20. júlí
1972, í sambúð með Magnúsi
Waage húsasmiði, f. 4. desember
Elsku besta mamma mín, nú er
komið að kveðjustund, kveðju-
stund sem kom alltof fljótt. Þetta
eru búnir að vera erfiðir dagar og
verst er að ég get ekki leitað til þín
í þessari miklu sorg. Samband
okkar var gott og vorum við í sam-
bandi nánast á hverjum degi. Við
vorum mikið saman í Sæluhorni
og Heiðarbóli síðustu sumur og
var mikið brallað og gróðursett
þar. Sæluhornið þitt verður þinn
minnisvarði um ókomna tíð.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðurdóttir.)
Ég vil þakka þér fyrir allan
þann tíma sem við áttum saman.
Minning þín lifir í hjarta mínu.
Söknuðurinn er mikill og kveð
ég þig með táraflóði.
Þín dóttir,
Fríða.
Mamma ólst upp hjá foreldrum
og systkinum í Álftártungu á
Mýrum. Fjölskyldan og æsku-
stöðvarnar voru henni afar kær og
dvaldi hún löngum hjá ömmu sem
enn býr í Álftártungu í hárri elli
og þarf nú að kveðja dóttur sína.
Afi og amma lögðu ríka áherlsu á
heiðarleika, samviskusemi og
virðingu við uppeldi sinna barna
og eru það þau gildi sem voru
mömmu leiðarljós í gegnum lífið.
Mamma var mikill dýravinur
og hændust öll dýr að henni.
Hundar voru henni sérstaklega
kærir og þeir hundar sem hún átti
voru henni mjög tryggir. Ég man
alltaf eftir að þegar við systurnar
vorum litlar áttum við tík sem hét
Táta, hún var eins og aðrir hundar
mjög hænd að mömmu. Stundum
þegar mamma var að vinna gerð-
um við systurnar okkur það að
leik að stríða Tátu greyinu með
því að segja: „Mamma er að
koma!“ Aumingja Káta hentist
fram að dyrum þegar hún heyrði
þetta og beið og beið við dyrnar,
svo loksins þegar hún heyrði
mömmu koma trylltist hún af
fögnuði. Eftir að mamma fór að
búa ein átti hún Depil og svo Bjart
eftir að Depill dó.
Hestar voru henni líka mjög
hugleiknir þó að hún ætti ekki
hesta sjálf núna seinni árin. En
alltaf fylgdist mig hún með hest-
unum mínum. Þá hafði hún sér-
staklega gaman af að fylgjast með
folöldunum þegar hún kom í
heimsókn. Líka kom hún og hjálp-
aði til við sauðburðinn eftir að hún
hætti að vinna og hafði mjög gam-
an af. Ungviðið átti hug hennar
allan.
Mamma var einstaklega dug-
leg og samviskusöm við allt sem
hún tók sér fyrir hendur og fannst
ekkert tiltökumál að vera í a.m.k.
tveimur vinnum og ala okkur syst-
ur upp og ég veit að við vorum alls
ekki auðveldustu eintökin. Minn-
ist þess að þegar ég var tíu, tólf
ára fékk ég að fara með henni í
síldarsöltun. Þóttist nú aldeilis
góð að fá að vinna eins og full-
orðnir. Það var ótrúlegt að sjá
hvað mamma var snögg að raða í
tunnurnar, eftir kvöldið var hún
með margar plötur í stígvélinu en
ég bara tvær.
Mamma var mikil áhugakona
um garð- og trjárækt, og eftir að
hún eignaðist landskika á æsku-
stöðvunum ásamt systrum mínum
fékk hún gott tækifæri til að sinna
þessu áhugamáli sínu. Staðinn
sinn kallaði hún Sæluhorn og var
búin að gróðursetja mikið og átti
þar margar góðar stundir.
Eftir að barnabörnin fóru að
koma í heiminn fann mamma sig í
nýju hlutverki, ömmuhlutverkinu,
og naut þess til hins ýtrasta.
Barnabörnin dýrkuðu öll Önnu
ömmu og allt var hægt að gera
með ömmu, drullumalla, fara í
bílaleik, búðarleik já eða bara
hvað sem var.
Fyrir tveimur árum, þegar
mamma varð sjötug, gáfum við
systurnar og fjölskyldur henni
tölvu. Hún var fljót að tileinka sér
tæknina og var mjög dugleg að
nota tölvuna og auðveldaði „fa-
cebookin“ henni mjög að fylgjast
með okkur sem vorum ekki innan
seilingar og endurnýja kynnin við
ættingja og vini.
Elsku mamma, þú varst burt-
kvödd allt of fljótt. Við ætluðum
öll að eiga með þér mörg góð ár í
viðbót. En enginn veit hvenær
kallið kemur og nú verðum við að
láta okkur nægja að ylja okkur við
allar góðu minningarnar.
Allar mínar bestu kveðjur og
elska fylgja þér á betri stað.
Gróa.
Í dag kveð ég elskulegu móður
mína sem kvaddi þennan heim allt
of fljótt og skyndilega. Ekki hefði
mig órað fyrir því hvað það er sárt
og erfitt að sjá á eftir henni, þess-
ari einstöku konu sem gaf mér líf.
Hún var svo dugleg og hugrökk
og lét ekkert stöðva sig. Hún undi
sér svo vel í Sæluhorninu sínu á
sínum heimaslóðum á Mýrunum.
Þar var hún búin að rækta mikið
af trjám og gróðri, og gera sér un-
aðsreit þar sem hún varði nánast
öllum stundum á sumrin með
hundinn sinn hann Bjart, sem gaf
henni svo mikið og var henni mik-
ill félagi.
Ég stend í skógi,
þetta haust, með djúpum trega.
Til jarðar hljóðlega
í andvara kvöldsins
og litadýrð lífsins
horfi á laufin falla.
Hvert og eitt geymir minningu
um þig.
(Þórveig.)
Söknuðurinn er mikill og erf-
iður en eftir sitja ljúfar og ynd-
islegar minningar sem eiga vísan
stað í mínu hjarta.
Um kinnarnar renna tárin,
til marks um öll árin.
Hjartað heldur um sárin,
en rauðleit augun fela hárin
(Afródíta – 1988.)
Hvíl í friði, elsku mamma mín,
þín dóttir,
Guðný.
Okkur tengdasyni Önnu Þóru
setur hljóða.
Við geymum í huga okkar hver
í sínu lagi og sameiginlega margar
og góðar minningar um tengda-
mömmu okkar.
Enginn á morgundaginn pant-
aðan. Þessa setningu höfum við
oft fengið að heyra síðustu daga
og við gengum að því sem vísu að
við ættum pantaða marga daga í
samvistum með Önnu.
Anna varð bráðkvödd á heimili
sínu hinn 31. ágúst síðastliðinn.
Þetta kom eins og þruma úr heið-
skíru lofti. Við tengdasynir Önnu
eigum henni margt að þakka.
Margar góðar stundir sem við eig-
um eftir að ylja okkur við og deila
með okkar börnum og barnabörn-
um.
Síðustu árin varði Anna mikl-
um tíma með móður sinni, Gróu
Guðmundsdóttir í Álftártungu á
Mýrum, sem er orðin 94 ára.
Önnu fannst gott að létta undir
með móður sinni og veita henni fé-
lagskap. Anna naut þess einnig að
dvelja á æskustöðvum sínum og
keypti hún smálandskika í félagi
með dætrum sínum í landi Arn-
arstapa, nánast í túnfætinum hjá
Álftártungu. Þar undi hún sér vel
og sérstaklega ef stelpurnar og
fjölskyldur þeirra voru þar.
Nefndi hún sinn hluta Sæluhorn
og ber það vitni um að þar átti hún
margar sælustundir. Hún keypti
sér hjólhýsi sem hún kom þar fyr-
ir og var búin að gróðursetja mik-
ið á sínum parti.
Anna var hæglát manneskja
sem gerði ekki mikið úr sínum
eigin verkum og gjörðum. En hún
var þakklát fyrir það sem fyrir
hana var gert og mat það mikils
og þakkaði fyrir sig með innilegu
faðmlagi og kossi á kinn. Hún var
stolt af sínum dætrum, barna-
börnum og langömmubörnum.
Anna sagðist vera rík. Eitt barna-
barnið horfir á hana og spyr;
„amma, áttu fullt af peningum?“
Nei, en ég á heilbrigð og góð
börn. Og það er rétt hjá henni. Þau
er öll dugleg, heiðarleg og góðir
þjóðfélagsþegnar.
Anna var mikill dýravinur og
hafði einstaka næmni á líðan dýra.
Sérstaklega hafði hún yndi af
hestum og hundum. Allt viðmót
dýra sem hún umgekkst bar vott
um traust og gagnkvæma virð-
ingu.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið,
og þín er liðin æviönn,
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf. ók.)
Minning um góða og trausta
konu lifir.
Þínir tengdasynir,
Arnaldur, Jón og Magnús.
Elsku amma.
Takk fyrir allar samverustund-
irnar okkar.
Okkur langar að hitta þig aftur,
þú varst alltaf svo góð.
Við söknum þín mjög mikið.
Fjölskyldan þín passar Bjartinn
þinn vel.
Stórt knús til þín,
Annika og Freyr.
Ástkær amma mín hefur kvatt
þennan heim.
Ég á ótal margar minningar um
hana Önnu ömmu mína og gæti
sagt svo margar skemmtilegar
sögur af okkur ömmu. Það sem
lýsir henni allra best er hversu góð
kona hún var, hjálpsöm, vildi allt
fyrir alla gera og dugnaðarforkur.
Ég fékk oft að vera með henni í
búðinni hennar Horninu. Það var
algjört ævintýraland fyrir mér,
fékk að setja sjálf bland í poka,
leika mér inni á lager og fór þar í
hina ýmsu leiki, hjálpaði til við að
skúra sem endaði oft með því að
skúringarvatnið úr fötunni helltist
allt á gólfið og tók okkur langan
tíma að þurrka það upp og mikið
hlegið á meðan.
Hún var dugleg að vera með
okkur systurnar þegar við vorum
yngri og var ýmislegt brallað sam-
an. Endalausar heitapottsferðir,
ég mátti mála hana í framan eins
og trúð, baka um miðnætti, gera
allskonar tilraunir í eldhúsinu sem
reyndar enduðu oftast með útatað
eldhús.
Amma var dugleg að fara með
mig í Álftártungu þegar ég var
yngri og voru þær ferðir yndisleg-
ar. Um leið og við keyrðum inn í
Hvalfjörðinn var byrjað að syngja
og alltaf sungið sama lagið aftur
og aftur, Blátt lítið blóm eitt er
þangað til við nálguðumst Þyril,
þá varð maður svo svangur og allt-
af stoppaði amma og keypti eitt-
hvað gott handa okkur.
Núna síðustu ár vorum við
amma oft að ræða prjónaskap og
hjálpaði amma mér alltaf þegar ég
var búin að binda marga hnúta og
fella lykkjur og hvaðeina en alltaf
gat hún lagað það hjá mér. Við
gátum setið tímunum saman og
prjónað og drukkið kaffi þangað til
okkur verkjaði í magann, alltaf
gátum við gleymt okkur í að tala
saman um allt og ekkert.
Amma hafði góð ráð við öllu og
þegar ég átti eitthvað erfitt var
hún alltaf tilbúin að faðma mig og
sagði svo oft: Ingunn, það birtir
alltaf til á endanum. Þessi orð
Önnu ömmu hafa komið upp í
huga minn undanfarna daga og
brosi ég við að rifja upp okkar
góðu tíma saman.
Ó, gætu þeir séð, sem að syrgja og
missa
þá sannleikans gleði, sem óhult er
vissa,
að bönd þau, sem tengja okkur, eilífð ná
yfir,
að allt, sem við fengum og misstum, það
lifir
(Ólöf frá Hlöðum.)
Ég er svo óendanlega þakklát
fyrir að hafa fengið að njóta sam-
verustundanna með þessari góðu
konu og forréttindi að fá að eiga
hana sem ömmu.
Ég er þakklát fyrir allar þessar
góðu stundir og minningar.
Ingunn Þóra Einarsdóttir.
Elsku amma, það er svo erfitt
að kveðja. Ég trúði því ekki þegar
ég fékk fréttirnar af andláti þínu,
að amma mín sem var svo hress
og kát fjórum dögum áður, að
fagna með mér tvítugsafmælinu
mínu hefði kvatt okkur svo
snöggt. Þú varst svo flott og svo
dugleg kona. Ég man þær ófáu
stundir sem að ég átti með þér á
Hringbrautinni í Keflavík og þeg-
ar ég fékk að fylgja þér í vinnunni
í Kaskó. Þú varst alltaf svo góð við
mig.
Elsku amma, takk fyrir allar
þær gleðistundir sem við höfum
átt saman. Ég mun ávallt hugsa til
þín þegar ég kíki í Sæluhornið
þitt, sem er svo fallegt núna árla
hausts. Ég trúi því að Depill okkar
hafi tekið vel á móti þér og að þið
séuð saman á ný. „Eitt er það sem
aldrei gleymist, aldrei það er
minning þín“.
Við hittumst síðar, amma mín.
Þín
Eva Rún.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þessar fallegu ljóðlínur lýsa
því svo vel hvern mann Anna
Þóra Pálsdóttir hafði að geyma
og hvaða áhrif hún hafði á fólk í
kringum sig. Hún var röggsöm,
ósérhlífin og féll sjaldan verk úr
hendi, en það sem einkenndi hana
mest var hlýjan, umhyggjan og
væntumþykjan í garð ástvina.
Við systurnar vorum svo lán-
samar að hafa Önnu sem þátttak-
anda í okkar lífi allt frá því hún
flutti á Austurgötuna í Keflavík.
Góð kynni voru með henni og for-
eldrum okkar og nutum við góðs
af. Stelpurnar hennar voru á svip-
uðum aldri og við og var sam-
gangur mikill á milli heimilanna.
Óhætt er að segja að Anna hafi
verið ein af fyrirmyndum okkar
systranna í uppvextinum. Alltaf
var hægt að leita til Önnu, hún
kunni ráð við öllu og miklaði ekk-
ert fyrir sér.
Á fullorðinsárum höfum við
fylgst með Önnu sinna hugðar-
efnum sínum og fjölskyldu sem
hún var afar stolt af. Dætur Önnu
og fjölskyldur þeirra hafa misst
mikið og söknuðurinn er sár en
minningin um þessa einstöku
konu lifir og er dýmætt veganesti
út í lífið fyrir ömmu- og lang-
ömmubörnin.
Elsku Gróa, Guðný, Fríða og
fjölskyldur, okkar dýpstu samúð-
arkveðjur.
Með væntumþykju og þakk-
læti í huga kveðjum við Önnu
Páls.
Ólína og Guðmunda
Kristinsdætur.
Fyrir tíu árum kom ég blaut á
bak við eyrun beint úr háskólan-
um til starfa sem gæðastjóri hjá
fyrirtæki hér í bæ. Strax fyrsta
vinnudaginn var ég kynnt fyrir
Önnu enda var hún einn af þeim
starfsmönnum sem ég hafði mér
til halds og trausts í mínu starfi.
Ég man að Anna mældi mig út
hátt og lágt án þess að segja neitt,
við báðar dálítið feimnar, ég feim-
in við nýja starfið en Anna við
mig. En þegar fyrsti vinnudagur-
inn minn var að kvöldi kominn og
Anna kom og kvaddi mig með orð-
unum: „Við sjáumst svo á morgun,
Sigga mín,“ þá vissi ég að ég hafði
staðist prófið. Á næstu árum átt-
um við afar gott samstarf þar sem
ég fékk að kynnast þeirri einstöku
konu og dugnaðarforki sem hún
Anna var.
Ég fór til annarra starfa nokkr-
um árum síðar en við Anna héld-
um áfram að rækta vináttu okkar
og vorum reglulega í sambandi,
skiptumst á fréttum af okkar fólki
og ræddum þau mál sem hæst bar
hverju sinni og höfðum báðar afar
gaman af.
Okkar síðasta samtal áttum við
fyrir rúmum tveimur vikum, við
ákváðum að við myndum hittast í
berjatíðinni í byrjun september,
ég ætlaði að líta til hennar í Sælu-
hornið hennar og bjóða henni svo í
bíltúr til að líta á minn sælureit í
næstu sveit. En nú hafa veður
skipast í lofti og sá bíltúr verður
ekki farinn. Í staðinn rifja ég upp
dýrmæta minningu um heimsókn
til hennar að Sæluhorni í fyrra-
sumar þar sem hún tók á móti
okkur fjölskyldunni af sinni ein-
stöku alúð og hlýju, geislandi af
hamingju í sveitinni sinni.
Kynni okkar Önnu hafa verið
mér dýrmætt veganesti í lífinu. Í
samskiptum okkar kenndi hún
mér svo margt um lífið og til-
veruna og síðast en ekki síst vin-
áttuna sem aldrei bar skugga á
hjá okkur.
Um leið og ég votta móður
Önnu, dætrum, fjölskyldum
þeirra og öðrum aðstandendum
mína dýpstu samúð vil ég þakka
Önnu fyrir samfylgdina með vísu
eftir Káinn sem mér finnst lýsa
svo vel því sem fer í gegnum huga
minn á þessari stundu.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn.)
Sigríður Ásta.
Vertu ekki grátinn við gröfina mína
góði, ég sef ekki þar.
Ég er í leikandi ljúfum vindum,
ég leiftra sem snjórinn á tindum.
Ég er haustsins regn sem fellur
á fold
og fræið í hlýrri mold.
Í morgunsins kyrrð er vakna þú vilt,
ég er vængjatak fuglanna hljótt
og stillt.
Ég er árblik dags um óttubil
og alstirndur himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfina hér –
gáðu – ég dó ei – ég lifi í þér.
(Þýð. Ásgerður Ingimarsdóttir),#
(Höf. ókunnur.)
Í dag kveðjum við kæra sam-
starfskonu og vinkonu, Önnu
Þóru Pálsdóttur. Anna hóf störf
hjá Aðföngum árið 2001 og vann
þar uns hún lét af störfum vegna
aldurs í lok árs 2009. Hún var ein-
staklega ósérhlífin, atorkusöm og
dugleg til allra verka. Þá var hún
hlý og umhyggjusöm kona sem
lét sér annt um fjölskyldu sínu og
hafði gaman af að segja okkur
sögur af barnabörnum og barna-
barnabörnum. Á vorin hlakkaði
hún til að fara austur í sauðburð-
inn, en þangað fór hún í tvær vik-
ur á hverju vori og kallaði hún
það fæðingarorlof sitt. Anna var
búin að koma sér upp sælureit á
Mýrum í Borgarfirði í samfélagi
við dætur sínar. Þar stundaði hún
trjárækt af miklum áhuga og
eljusemi. Þó Anna hefði látið af
störfum hjá Aðföngum kom hún
reglulega í kaffi og spjall og var
þá hundurinn Bjartur yfirleitt
með í för og fengum við að fylgj-
ast með honum vaxa og dafna. Ef
eitthvað var um að vera var Anna
alltaf til í að koma og vera með
hvort sem það var smáköku-
bakstur fyrir jólin eða konung-
legt teboð. Hún var mikil hann-
yrðakona og starfsmenn nutu
góðs af því og uppá vegg á vinnu-
staðnum hangir mynd af Önnu
ásamt níu samstarfskonum í
vestum prjónuðum af henni. Auk
þess eru mun fleiri samstarfs-
menn sem ylja sér í lopapeysum
frá Önnu. Við kveðjum með þakk-
læti og söknuði og sendum fjöl-
skyldu hennar og ástvinum öllum
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Fyrir hönd samstarfsfólks Að-
fanga,
Aðalheiður Fritzdóttir.
Anna Þóra
Pálsdóttir