Morgunblaðið - 09.09.2011, Page 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. SEPTEMBER 2011
kökuuppskriftir fékk hún úr
dönsku blöðunum sem hún var
lengi áskrifandi að. Hún las
bækur og fylgdist með sjónvarpi,
m.a. man ég að við áttum sam-
ræður um amerískan körfubolta
sem hún fylgdist með um tíma.
Hún reyndi að leika á píanóið á
hverjum degi til að halda fingr-
unum liprum og hún hlustaði á
sígilda tónlist. Hún var ung af
því að hún var hlustandi og hafði
áhuga á okkur öllum afkomend-
um sínum. Hver einasta frétt var
henni vítamínsprauta. Hvert
spor, hvert orð sem barnabarn
afrekaði breyttist í bros á henn-
ar blíða andliti. Oft sagði hún við
mig: „Hresstu mig nú við með
fréttum. Hvað er nú að frétta af
stelpunum þínum og henni Evu
litlu í Frakklandi?“ Hvert orð
mitt hafði áhrif og svo spurði
hún nánar eða sagði: „Ooo, já.“
Hún gaf með spurn sinni og
áhuga. Í návist hennar skipti
maður máli og vissi til hvers lifað
var. Samt fannst henni eins og
hún hefði ekki gefið sig að nein-
um þegar ég sagði henni hvað
hún væri dáð. Í löngum sam-
tölum urðu minningar hennar að
mínum minningum og afstaða
hennar að minni afstöðu. Ég
vona bara að ég hafi útskrifast
úr lífsskólanum hennar ömmu.
Ef ekki þá mun hún halda áfram
að mennta mig til æviloka og
gera lífdaga mína merkilega og
innihaldsríka.
Ásgeir Beinteinsson.
Nokkrum vikum áður en
amma dó var ég í heimsókn hjá
henni með Andra Má son minn.
Ég sagði við Andra Má að amma
væri búin að lifa í næstum því
100 ár og að hún hefði margar
sögur að segja. Andra Má fannst
þetta mikið afrek og hreinlega
gapti. Og það er líka mikið afrek.
Amma hafði alltaf margar
skemmtilegar sögur að segja,
hún var alltaf jákvæð og lífleg og
það var alltaf gaman að koma í
heimsókn.
Ég man eftir því að þegar ég
var smástelpa þá fór ég í klipp-
ingu til ömmu í kjallaranum, þar
var hárgreiðslustofan hennar.
Ég minnist líflegra sunnudags-
heimsókna þar sem ýmislegt
góðgæti var á borðum, klattar
með smjöri, skonsur með heima-
gerðri kæfu og rauðbeðum eða
appelsínukaka. Ég man líka eftir
því hvað maður hlakkaði til að
fara til ömmu á aðfangadags-
kvöld til að hitta hana og alla
fjölskylduna og dansa í kringum
jólatré.
Ég gæti örugglega skrifað
endalaust, svo margar eru minn-
ingarnar um ömmu en ég sakna
þín, amma, óendanlega mikið.
Ég veit að þú ert komin á betri
stað þar sem þú heldur áfram að
heilla fólkið í kringum þig.
Berglind Guðrún
Beinteinsdóttir
og fjölskylda.
Kæra amma. Við kveðjum þig
í dag. Þó að við sem sitjum eftir
finnum fyrir söknuði baðst þú
um að þetta yrði gleðistund og
allir ættu að vera glaðir því að
þú hefðir lifað löngu og góðu lífi.
Þegar við hittum ömmu í síð-
asta skipti og létum Jökul, 10
mánaða strákinn okkar, sitja hjá
henni sagði hún „sætur“. Ég
svaraði henni með því að það
væri ekki bara hann því að það
væru allir afkomendur hennar
myndarlegir, hraustir og gengi
vel. Þetta er arfleifð sem hún gat
verið stolt af.
Þegar ég hugsa til baka til
þess þegar ég var krakki og kom
á Langholtsveginn koma nokkr-
ar minningar upp í hugann:
Andrésblöðin sem ég sat og
skoðaði á meðan fullorðna fólkið
sat í eldhúsinu og talaði saman;
appelsínukakan og norsku klatt-
arnir, sem hurfu jafnóðum og
hún steikti þá á pönnunni;
nammið í skálunum sem klár-
aðist aldrei og djúsið í könnunni
sem amma bað mann alltaf að
smakka með skeið og dæma
hvort það væri rétt blandað.
Klattarnir eru enn bakaðir eftir
sömu uppskrift hjá okkur systk-
inunum og verða sjálfsagt hluti
af öllum kökuboðum í framtíð-
inni.
Svo eru auðvitað jólaböllin
sem voru haldin á Langholtsveg-
inum á aðfangadagskvöld. Þar
kom öll stórfjölskyldan saman til
þess að dansa í kring um jóla-
tréð, spjalla saman og borða
kökur af stofuborðinu sem svign-
aði undan kræsingunum og fá
gos með. Það voru auðvitað spil-
aðir helstu jólaslagararnir á pí-
anóið. Þar var það amma sem
stjórnaði og spilaði, og stundum
settist líka Gunna systir hennar
og spilaði með henni. Þarna var
alltaf líf og fjör, krakkar hlaup-
andi um allt hús og fólk glatt og
ánægt. Þetta var alltaf stór hluti
af jólunum og mér fannst jólin
ekki komin fyrr en á Langholts-
veginum. Þegar ég varð fullorð-
inn og eignaðist konu og börn
hlakkaði ég til og naut þess að
sjá þau upplifa jólin og sömu
gleðina hjá ömmu.
Það var eitt sem ég man líka
eftir sem mér þótti skemmtilegt
með ömmu. Það var að hún
fylgdist mjög vel með því sem
var að gerast. Ekki bara því sem
gerðist í fjölskyldunni heldur
líka því sem var að gerast ann-
ars staðar. Einhvern tímann var
hún að horfa á NBA-körfubolta-
leik í sjónvarpinu þegar við kom-
um til hennar á sunnudegi. Hún
vissi heilmikið um körfuboltann,
hverjir það voru sem voru að
spila og hverjir voru góðir, nokk-
uð sem við höfðum ekki mikið vit
á. Það sama átti við um margar
aðrar keppnisíþróttir og fólk í
fréttum. Þá var hún á níræð-
isaldri. Þetta þótti okkur fyndið.
Henni leiddist aldrei og hélt
sér alltaf virkri á meðan hún bjó
heima. Hún hafði reglu á dag-
legu lífi og var lengi vel á þönum
út um allt: Fór í sundlaugarnar
og á Grund að greiða gömlu kon-
unum – sem sumar voru yngri
en hún. Alltaf gestagangur:
Gunna, vinkonur og fjölskyldan
– og hlaupið í símann þess á
milli.
Það sem einkenndi ömmu var
að hún var alltaf hress og kát,
alltaf jákvæð og talaði aldrei illa
um aðra. Það er svona sem við
eigum eftir að muna hana um
ókomna tíð.
Markús Þorkell Beinteins-
son og fjölskylda.
Jæja, amma mín, þá ertu
komin til Gunnu systur þinnar
og bestu vinkonu, þið voruð óað-
skiljanlegar alla ævi. Þið töluðuð
saman á hverjum degi eða hitt-
ust. Ég man þegar þú sagðir
mér að þú værir svekkt út í
Gunnu systur af því hún var 1,50
á hæð en þú bara 149,5.
Mig langar að minnast ömmu
minnar með nokkrum orðum,
einnar stórkostlegustu mann-
eskju sem ég hef kynnst. Amma
mín náði því að verða 98 ára
gömul, það er næstum því heil
öld.
Hún var mjög heilsuhraust
alla sína ævi en hún átti það að
þakka góðmennsku, bjartsýni,
jákvæðni, vinnusemi, heilbrigðu
líferni og að vera alltaf í góðu
skapi.
Það eru hlýjar og notalegar
minningar sem fara um mig þeg-
ar ég hugsa um ömmu.
Maturinn hennar, kökurnar,
klattarnir, appelsínukakan, kæf-
an, ísinn, rauðbeðurnar og sultu-
tau, ummmm. það var gaman að
koma í mat eða kaffi til ömmu.
Amma var af þeirri kynslóð
sem las dönsku blöðin, það voru
alltaf til nýjustu blöð „Familie
journal“ og „Hjemmet“ því
amma vildi alltaf vita hvað væri
að gerast hjá kóngafókinu í Dan-
mörku.
Þær systur lærðu ungar að
spila á píanó og höfðu mikla
ánægju af því að spila og syngja.
Amma notaði aldrei áfengi eða
tóbak, hún þurfti bara ekkert á
því að halda.
Jólaboðin hjá ömmu, þeim
gleymi ég aldrei, þau eru greypt
í minninguna. Amma var alltaf
með jólaboð á aðfangadagskvöld,
allir í fjölskyldunni, börn og
barnabörn, komu. Það var alltaf
vel mætt vegna þess að hjá
ömmu ríkti gleði, þær systur
spiluðu jólalögin fjórhent á pí-
anóið og allir dönsuðu í kringum
jólatréð langt fram eftir kvöldi.
Amma hélt þessi jólaboð í tugi
ára og ég held að ég hafi komið í
þessi boð hátt í fjörutíu sinnum.
Amma var kona sem lét sig
það varða hvernig fjölskyldunni
vegnaði í lífinu, hún spurði alltaf
hvað væri að frétta af mér og
mínum.
Það voru fastir liðir í gamla
daga að koma við á Langholts-
veginum á sunnudögum hjá
ömmu og afa. Þar kom alltaf
fjöldi fólks og þáði kaffisopa,
amma stóð við eldavélina og bak-
aði klatta ofan í krakkana og
hafði ekki undan, við borðuðum
þá jafnóðum.
Þegar ég var sex eða sjö ára
vorum við fjölskyldan stödd með
ömmu og afa í sumarbústað á
Iðu við Hvítárbrú, þetta er
þekkt svæði fyrir stóra laxa og
ég stóð tímunum saman og
horfði á veiðimennina draga
stóra laxa á land. Eitt sinn
horfðum við á mann draga lax á
land og þá segir amma svona í
gríni: „Mikið væri gott að fá lax í
matinn!“ Ég heyrði þetta og fór
af stað óbeðinn og bað manninn
að gefa mér laxinn því ömmu
langaði svo í lax og hann gerði
það. Ég rölti til baka með laxinn,
sem var nærri því jafnstór og ég,
og segi við ömmu: „Hérna er
kvöldmaturinn!“
Þetta leit ekki vel út og amma
þurfti að útskýra málið við
manninn.
Einar Beinteinsson.
Elsku amma hefur kvatt
þennan heim.
Ég hef kviðið þessum degi síð-
an ég man eftir mér, í barnslegri
trú fannst mér að amma mín
mundi verða með mér alla tíð.
Hvern föstudag heimsótti ég
ömmu þar sem kjarninn í
vinkonuhópnum ásamt Gunnu
frænku kom saman til að laga
hárið fyrir helgina. Þá sat lítil
hnáta alveg stillt á hárgreiðslu-
stofunni í kjallaranum, skoðaði
nýjustu myndirnar af kóngafólk-
inu í dönskublöðunum og hlust-
aði á „fuglabjarg“ af glaðværum
röddum ræða um lífið og spenn-
andi mataruppskriftir. Svo var
gert hlé á meðan liturinn tók sig
á augnabrúnunum, drukkið kaffi
og að sjálfsögðu var alltaf bakk-
elsi með, appelsínukaka og
kæfubrauð með rauðbeðum.
Pössun hjá ömmu og afa var
alltaf tilhlökkunarefni, þar var
nóg að sýsla, hvort sem það var
heima við eða að skjótast í app-
elsínugulu Mözdunni hennar
ömmu í búðina eða heimsóknir.
Svo ég tali nú ekki um gistinæt-
ur, þá fékk ég að sofa á bedda
inni hjá þeim og fá fallegasta
náttkjólinn hennar lánaðan,
bleikan með fallegu blómi fram-
an á, sem að sjálfsögðu var allt
of stór.
Minningarnar eru margar og
allar góðar, hvort sem það var
spilakvöld með Thor bróður að
spila Manna, ofát af víðfrægu
klöttunum eða fiskibollunum,
amma og afi að kenna mér að
dansa „fugladansinn“ eftir eina
Mallorka-ferðina, sultugerð eða
jólabakstur, sundferðir, setja
niður kartöflur og taka þær aft-
ur upp að hausti, ferðir upp á
Iðu, heitt ömmukakó og ristað
brauð í litlum mallakút á leið í
skólann í snjónum.
Ég var svo heppin að flytja
aftur á Langholtsveginn á ung-
lingsárunum og bjó því í nánu
sambýli við ömmu og afa og það
voru hamingjuár í mínu lífi.
Amma og ég áttum gott skap
saman, hún vissi um allt sem á
gekk í mínu lífi, hverja gleði-
stund og hverja ástarsorg eins
og gerist á þessum árum, alltaf
var amma til í að hlusta og gefa
sér tíma frá dagsins önn, hita
góðan kaffisopa og ræða málin
þar til mér leið betur.
Hún var trúuð, og brýndi það
fyrir mér að biðja bænirnar á
kvöldin, fussaði góðlátlega ef
blótsyrði heyrðist í hennar hús-
um og sagði að svona gerði mað-
ur ekki. Hennar sterkustu upp-
hrópanir voru „je dúdda mía“ og
„ansans vesen“ því leyfi ég mér
að hafa það óspart eftir henni.
Amma Sigga var mér sem auka
móðir þegar þess þurfti á að
halda og besti vinur og því er
söknuðurinn sár.
Við ræddum dauðann og lífið
sem tæki við á himninum með
Afa Val, Gunnu og Maju og hve
mikið hún hlakkaði til, ég held að
hún hafi verið að undirbúa mig
því hún vissi hve mikið ég
hræddist lífið án hennar.
Síðustu árin notaði ég óspart
til þess að segja henni í hverri
heimsókn hve mikið ég elskaði
hana og hve mikils virði hún
væri mér og áttum við því ekk-
ert vantalað eða ósagt er stundin
kom, það er góð tilfinning.
Það sem ég hef nú uppgötvað
er að hún mun alltaf verða með
mér, ég er enn að læra af henni
og hún mun lifa áfram í mér í
öllu því sem ég miðla til minna
barna, að nota hverja stund vel,
vera sannur og trúr í öllum verk-
um hversu hversdagsleg sem
þau eru, bera virðingu fyrir öllu
fólki og lífinu sjálfu sem Guð gaf.
María Th. Ólafsdóttir.
Elsku langamma.
Það bærast í okkur blendnar
tilfinningar. Við erum sorg-
mæddar yfir því að þú skulir
vera farin og þetta tímabil í lífi
okkar með þér sé lokið. Við er-
um þakklátar fyrir að hafa
kynnst jafn einstakri manneskju
og þér. Með lífsorku þinni og
gleði kenndir þú okkur snemma
hvað það er sem skiptir máli í líf-
inu. Minning um einstakan kar-
akter, fas og útgeislun er eitt-
hvað sem mun ætíð lifa með
okkur. Þú hefur ávallt gefið mik-
ið af þér og munum við gera
okkar besta við að lifa eftir þínu
fordæmi.
Okkur er sérstaklega minnis-
stæður vinskapur þinn og Gunnu
systur þinnar. Við hugsum til ell-
innar með tilhlökkun og von um
að okkar systrasamband verði
jafn einstakt og ykkar var. Við
erum stoltar að vita að sama
blóð rennur í æðum okkar.
Unnur Þóra, Nanna Rún
og Arna Sif.
Það er með miklu þakklæti í
huga, sem ég kveð háaldraða
föðursystur mína Sigríði Bein-
teinsdóttur, enda var hún af-
bragðskona sem öllum vildi gott
gera.
Sigríður eða Sigga frænka
eins og við frændfólkið kölluðum
hana var í miðið af þremur
systkinum, en elstur þeirra var
faðir minn Ólafur og yngst var
Guðrún Theódóra. Þau systkinin
vöru öll barngóð með afbrigðum
og fengu í vöggugjöf tónlistar-
hæfileika sem þau náðu að
þroska hvert á sinn hátt.
Guðstrúin var einnig ríkur þátt-
ur í fari þeirra og var eins og
kjölfesta gegnum lífsveginn,
hvað þau snertir.
Sigga frænka var líka farsæl
bæði í einkalífi og störfum öllum.
Hún var lærður hárgreiðslu-
meistari sem ekki var algengt í
hennar ungdæmi og hún var
mjög fær og hugmyndarík í því
starfi. Ung giftist hún góðum
manni, Ásgeiri Val Einarssyni
dúklagningameistara, sem látinn
er fyrir allmörgum árum. Sigga
frænka helgaði sig fyrst í stað
heimili og börnum.Var hjóna-
band hennar og Vals afar ham-
ingjuríkt og þau áttu barnaláni
að fagna, sem hefur skilað sér í
stórum ættboga. Sigríður heitin
tók upp þráðinn eða öllu heldur
greiðuna á ný þegar fram liðu
stundir og naut vinsælda við
hárgreiðsluna sem fyrr. Tónlist-
argetu sinni hélt hún við eftir því
sem tími gafst til og langt fram
yfir nírætt tók hún í píanóið sér
til ánægju og uppbyggingar.
Hún var líka með hugann við
tónlist og tónlistarviðburði al-
mennt til hinstu stundar og
fylgdist t.d. mjög vel með fram-
gangi Ingibjargar dóttur minnar
í óperusöngnum.
Við feðgin erum líka þakklát
fyrir að hafa daginn fyrir andlát
Siggu heitinnar heimsótt hana á
Elliheimilið Grund og sungið
fyrir hana nokkur lög. Mér
finnst því við hæfi að kveðja
hana með sálmi sem til varð að
henni látinni, nokkurs konar
þakkaróður til hennar fyrir allt
hið góða sem hún gerði mér og
öðrum.
Hafi mín kæra frænka þökk
fyrir allt og allt.
Farin ert’ í hinstu ferð
fagrir himnalampar loftin lýsa.
Ljúf þú varst af Guði gerð
glaðir hörpuenglar veginn vísa.
Hátt í dýrðarríkinu Drottinn er
dável tekur hann Jesús Guðs sonur
móti þér.
Góða ferð, góða ferð.
Kæra frænka góða ferð.
Forðum hélst’ í litla hönd,
hlýtt og milt var töfrabrosið bjarta.
Greiddir sundur sorgarbönd,
sem að snertu ungt og viðkvæmt
hjarta.
Göfug sefa vildir þú hverja sál
þegar sjúkdómar hrjáðu og
erfiðleikamál.
Góða ferð, góða ferð.
Kæra frænka góða ferð.
Guðsríkið með gróður sinn
gullnar röðulperlur laufið væta.
Frændgarðurinn fagnar þinn,
foreldrunum blíðum muntu mæta.
Glettinn makinn, sem að forðum fór,
kærleiksríkur þig faðmar, þín systkin
stjórna kór.
Góða ferð, góða ferð.
Kæra frænka góða ferð.
Góða ferð, góða ferð.
Sjáumst síðar frænka góða ferð.
(Ól. B. Ól.)
Dýpstu samúðarkveðjur til
sona hinnar látnu og þeirra af-
komenda, svo og annarra ætt-
ingja. Einnig til vina Siggu heit-
innar, samferðafólks og
starfsfólks á Elliheimilinu
Grund. Drottinn blessi ykkur öll.
Ólafur B. Ólafsson.
✝
Hjartkær bróðir okkar og mágur,
GUNNAR ÖRN HÁMUNDARSON
bankamaður,
Barónstíg 43,
Reykjavík,
varð bráðkvaddur á heimili sínu sunnu-
daginn 4. september.
Útför fer fram frá Bústaðakirkju fimmtudaginn 15. september
kl. 15.00.
Hrafnhildur Hámundardóttir,
Kolbrún Hámundardóttir, Jón Guðnason.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærrar
eiginkonu minnar, móður, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
GUÐRÚNAR FJÓLU
SIGURBJÖRNSDÓTTUR,
Vatnsholti 3b,
Keflavík.
Gunnar Sveinsson,
Ragnheiður Gunnarsdóttir, Ægir Magnússon,
Sigurbjörn Gunnarsson, Jenný Sandra Gunnarsdóttir,
Gísli B. Gunnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg frænka okkar,
MARGRÉT PÉTURSDÓTTIR,
Hrafnistu Hafnarfirði,
verður jarðsungin frá Hafnarfjarðarkirkju
mánudaginn 12. september kl. 15.00.
Fyrir hönd annarra vandamanna,
Dóra Pétursdóttir,
Pálína Margrét Rúnarsdóttir,
Guðrún Brynja Rúnarsdóttir.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar og
afi,
JÓN GUÐLAUGUR ANTONÍUSSON,
lést á hjúkrunarheimilinu Mörk að kvöldi
þriðjudagsins 6. september.
Útförin verður auglýst síðar.
Elísabet Jóna Erlendsdóttir,
Gerður Jónsdóttir,
Sigrún Jónsdóttir,
Birna Jónsdóttir,
Erlendur Jónsson,
Gísli Jónsson,
Elísabet Sara Gísladóttir,
Arnar Logi Gíslason.