Morgunblaðið - 09.09.2011, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. SEPTEMBER 2011
✝ Guðrún Jóns-dóttir fæddist í
Austvaðsholti í
Landsveit í Rang-
árvallasýslu 3.
október 1926. Hún
lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
í Fossvogi 1. sept-
ember 2011.
Foreldrar Guð-
rúnar voru Jón
Ólafsson bóndi í
Austvaðsholti, f. 26. nóvember
1892, d. 14. ágúst 1968, og Katr-
ín Sæmundsdóttir kona hans, f.
23. maí 1896 á Lækjarbotnum í
Landsveit, d. 18. desember 1943.
Systkini hennar eru Ólafur, f.
1923, d. 1982, Sæmundur, f.
1924, d. 2001, Sigríður Theo-
dóra, f. 1930, Gunnar Ingi, f.
varði Friðbjörnssyni, f. 6. októ-
ber 1965.
Guðrún ólst upp í Austv-
aðsholti. Að lokinni hefðbund-
inni skólagöngu heima í Land-
sveit fór hún í Héraðsskólann á
Laugarvatni og var þar við nám
þegar móðir hennar dó og hún
var kölluð heim til að hjálpa föð-
ur sínum með heimilishald og
uppeldi yngri systkina. Hún
stundaði síðan nám við Hús-
mæðraskólann á Akureyri vet-
urinn 1946-1947.
Guðrún lærði kjólasaum hjá
Guðnýju Jónsdóttur kjólameist-
ara og stundaði saumaskap
heima hjá sér til margra ára eða
þar til hún hóf störf hjá Verð-
listanum í Reykjavík árið 1965
þar sem hún vann við afgreiðslu
og fatabreytingar þar til hún lét
af störfum fyrir aldurs sakir.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 9. sept-
ember 2011, kl. 13.
1937, og Aðalbjörg,
f. 1941.
Guðrún giftist 4.
nóvember 1949
Finnboga K. Eyj-
ólfssyni bifvéla-
virkja, f. í Reykja-
vík 27. júlí 1925, d.
7. mars 2010. For-
eldrar Finnboga
voru Eyjólfur Finn-
bogason, bifreiða-
stjóri í Reykjavík, f.
8. júlí 1902 á Útskálahamri í
Kjós, og kona hans Guðrún
Þórðardóttir, f. 10. janúar 1903
á Folafæti í Súðavíkurhreppi.
Dóttir Guðrúnar og Finnboga er
Katrín, f. 13. júní 1949, gift Oddi
Eiríkssyni, f. 5. mars 1946.
Þeirra dóttir er Guðrún, f. 7.
ágúst 1969, í sambúð með Þor-
Í dag kveð ég tengdamóður
mína Guðrúnu Jónsdóttur, sem
lést eftir stutta sjúkralegu 1.
september sl. Hún hafði verið við
góða heilsu og ekkert sem benti
til þess að hún væri á förum.
Sigga systir hennar var nýlega
farin aftur heim til Kaliforníu
eftir dvöl hér og heimsóknir
Siggu voru ávallt kærkomnar.
Þessi heimsókn var engin und-
antekning, farið var í ferðalag og
komið við í stórafmæli í Lands-
veitinni. Fátt vissi tengdamóðir
mín skemmtilegra en að fara í og
halda veislur. Þær þurfti að
undirbúa tímanlega og þegar
veisludagurinn rann upp voru
hurðir teknar af hjörum, rúm
skrúfuð í sundur og svefnher-
bergjum breytt í hlaðborðssali.
Að veislu lokinni þurfti að ræða
rækilega allt sem gerst hafði.
Það var eftirtektarvert að sú um-
ræða var öll á jákvæðum nótum,
hvað þessi eða hinn hafði verið
skemmtilegur, liti vel út eða ver-
ið fallegur. Þannig gat ein veisla
verið umræðuefni svo vikum
skipti og lauk í raun ekki fyrr en
hefja þurfti undirbúning að
þeirri næstu. Guðrún var eftir-
sótt í veisluferlin, með afbrigðum
handfljót og hælavösk við und-
irbúning og bakstur.
Guðrún giftist Finnboga
manni sínum árið 1949, árið sem
Katrín dóttir þeirra fæddist. Þau
hófu búskap sinn á Klapparstíg
og bjuggu síðar á Njálsgötu, í
Hamrahlíð, Langholtsvegi,
Hraunbæ og síðast í Sóltúni. Þau
hjón Guðrún og Finnbogi voru
samhent við veisluhöldin, þegar
Guðrún hafði lokið undirbúningi
og veislan hófst tók Finnbogi við
og stjórnaði dansi, söng og spili.
Þau hjónin ferðuðust einnig
mikið, bæði erlendis og ekki síð-
ur innanlands. Þau voru órög við
að leggja af stað þótt eitthvað
væri að veðri og það var gjarnan
viðkvæði hjá Guðrúnu að maður
færi nú ekki mikið ef maður léti
lélega veðurspá stoppa sig. Enda
höfðum við það oft á orði að það
væri gjarnan sól þar sem Guðrún
fór, við kölluðum hana stundum
Sólrúnu svona í gamni og fannst
það einkar viðeigandi þegar þau
Finnbogi fluttu í Sóltún árið
2000. Þar bjuggu þau þegar
Finnbogi lést í mars 2010 og
Guðrún ein síðan, að vísu með
góðri hjálp dóttur og dótturdótt-
ur.
Hún átti erfitt með að komast
um eftir að taka þurfti af henni
annan fótinn, en hún kvartaði
ekki og sýndi raunar ótrúlega
einbeitni við að vera sjálfbjarga
og var aðdáunarvert að fylgjast
með dugnaði hennar, en hún
stundaði æfingar sér til styrking-
ar tvisvar í viku í Orkuhúsinu og
eignaðist þar góða félaga sem
reyndust henni sérlega vel. Hún
kvartaði ekki og fannst ekki mik-
ið mál að leggja á sig smáerfiði til
að komast út á meðal fólks.
Það varð einungis eitt og hálft
ár milli andláts þeirra Guðrúnar
og Finnboga og það er huggun
harmi gegn að þau kvöddu bæði
þetta jarðlíf án teljandi erfiðleika
og með fullri reisn. Ég vil að leið-
arlokum þakka Guðrúnu langa
og trygga vináttu sem aldrei bar
skugga á. Hún var ávallt til stað-
ar og lagði sitt af mörkum til að
halda okkar litlu fjölskyldu sam-
an og sú samheldni hefur gert
fjölskyldu okkar stóra og sterka.
Oddur Eiríksson.
Elskuleg amma mín er látin.
Þó að stutt hafi verið í 85. afmæl-
ið hennar var þetta bæði snöggt
og óvænt. Eftir sitja ótal margar
minningar sem ylja manni um
hjartarætur. Amma var mikil
veislukona og fannst ekkert
skemmtilegra en að vera í góðra
vina hópi. Fjölskyldan var henni
mjög mikilvæg og ræktaði hún
frændgarðinn vel enda er fjöl-
skyldan mjög samheldin og er
það að miklu leyti ömmu að
þakka. Hún var mjög mikil
handavinnukona og eru þær
margar peysurnar sem hún
prjónaði og flíkurnar sem hún
saumaði og ég naut góðs af.
Ég hef alltaf dáðst að því hvað
amma hafði góða lund og hve
bjartsýn hún var að eðlisfari, og
ef eitthvað bjátaði á sá hún alltaf
jákvæðu hliðarnar á öllu og aldr-
ei gafst hún upp þó að á móti
blési. Það var mikil breyting hjá
ömmu fyrir einu og hálfu ári þeg-
ar afi dó, en hún tókst á við það
með aðdáunarverðum kjarki og
hélt heimili ein eftir það. Hún
naut þess að ferðast og hafði víða
farið og þá aðallega innanlands
nú síðustu ár. Hún var frábær
ferðafélagi og skemmtum við
okkur konunglega þrjár saman í
mæðgnaferð fyrir rúmu ári, sem
við fórum á Norðurlandið, þá var
mikið sungið, skrafað og hlegið.
Vestmannaeyjaferð nú fyrir
stuttu var líka ógleymanleg, og
fannst ömmu ekki mikið mál að
fara bæði í skip og upp í rútu
þrátt fyrir fötlun sína, það var
aukaatriði að vera með gervifót.
Svona var amma, fór allt á já-
kvæðninni.
Við áttum ótal margar
ógleymanlegar samverustundir
og er erfitt að hugsa til þess að
þær verði ekki fleiri. Ég kveð
elsku ömmu með miklum söknuði
en þakka jafnframt fyrir yndis-
lega samfylgd allt mitt líf.
Hvíl í friði, elsku amma mín.
Þín
Guðrún.
Nú er hún elsku Dúnna systir
búin að kveðja og minningarnar
hrannast upp í huganum svo
maður veit ekki hvar maður á að
byrja. Dúnna var mér meira en
systir, hún var mér eins og
mamma. Þegar ég var 2 ára og
Gunni 5 ára þá deyr mamma
okkar frá 6 börnum, þá var
Dúnna 17 ára og tók við heim-
ilinu með pabba og systkinum
sínum, þá áttum við heima í
Austvaðsholti. Svo kemur að því
að hún fer í bæinn og stofnar
heimili með Boga, þá var ég tíður
gestur hjá þeim. Ég naut þess
hve góð hún var að sauma og
prjóna því það gerði hún á mig í
mörg ár.
Svo þegar ég eignaðist mín
börn var hún mín stoð og stytta.
Við höfum alltaf verið mjög nán-
ar og einnig Kata dóttir hennar
sem er 8 árum yngri en ég. Und-
anfarin ár höfum við hist næstum
því í hverri viku í Sóltúni og þá
hef ég hitt Kötu og Guðrúnu og
hafa þær stundir verið mér mjög
dýrmætar, ég tala nú ekki um
þegar Sigga systir kemur frá
Ameríku eins og í sumar og við
fórum að flakka með Gunna
bróður og fleiri ferðir sem við
fórum. Ég vil þakka Dúnnu fyrir
allt sem hún gerði fyrir mig og
mína.
Elsku Kata mín, Oddur Guð-
rún og Þorri, við fjölskyldan mín
vottum ykkur innilega samúð,
takk fyrir allt og Guð veri með
ykkur. Kveðja
Aðalbjörg (Bogga),
Vignir og fjölskyldur.
Í dag kveðjum við góða
frænku, Guðrúnu Jónsdóttur,
sem jafnan var nefnd Dúna
frænka. Hún var traustur og
góður vinur í þess orðs bestu
merkingu. Hún vissi hvað það
var mikils virði fyrir frændfólkið
að þekkjast og notaði öll tæki-
færi bæði til að bjóða okkur heim
og koma til okkar ef eitthvað var
um að vera innan fjölskyldunnar.
Á skilnaðarstundu finnum við,
ættingjar hennar, hvers virði
þessi hugur hennar var okkur og
þökkum hann af alhug.
Leiðir okkar Dúnu lágu oft
saman þó að við byggjum ekki
alltaf nærri hvor annarri og betri
og traustari vini en þau hjón,
Dúnu og Finnboga, var ekki
hægt að eiga.
Dúna var fædd í Austvaðsholti
í Landsveit og ólst þar upp hjá
kærum foreldrum og í sex systk-
ina hópi. Öll voru börnin vel gefin
og fróðleiksfús og hugsuðu um að
afla sé menntunar eftir því sem
hægt var og stóðu saman og
hjálpuðust að.
Árið 1943 fór Dúna í Héraðs-
skólann að Laugarvatni. Þá á
jólaföstu, 18. desember dó móðir
hennar. Þá kom ekkert annað til
greina hjá Dúnu en að hætta í
skóla og fara heim til föður síns
og systkina til að halda fjölskyld-
unni saman. Þá var hún 17 ára
gömul og varð húsmóðirin og
stóra systirin sem gerði allt sem í
hennar valdi stóð til að greiða
götu systkina sinna, því öll voru
þau samtaka í því að halda sam-
an heimilinu. Þetta reyndi mikið
á Dúnu, en hún sá aldrei eftir
þessari ákvörðun. Það beið henn-
ar mikið starf, sem ég veit að all-
ir virtu.
Við sem vorum yngri og
kynntumst á þessum árum á
heimilinu í Austvaðsholti, dáð-
umst að því hvernig Dúna sinnti
húsmóðurstörfunum sem og öðr-
um skyldum og önnum hjá fjöl-
skyldunni og var jafnframt alltaf
fallega, glaða stúlkan sem var
tilbúin að skemmta sér með okk-
ur og greiða veg okkar og sjá til
þess að allir nytu sín.
Árið 1946 fór Dúna til náms í
Húsmæðraskóla Akureyrar sem
þá var nýstofnaður og þótti nú-
tímalegur. Þar kynntist hún
stúlkum víðs vegar af landinu og
þar mynduðust vinatengsl sem
entust ævilangt. Lífsförunautur
og eiginmaður hennar frá 1949
var Finnbogi Eyjólfsson og eign-
uðust þau dótturina Katrínu sem
var augasteinn þeirra beggja og í
uppeldi hennar lögðu þau allan
þann kærleika sem þau áttu og
bjó Dúna fjölskyldu sinni fagurt
heimili þar sem tekið var á móti
vinum og ættingjum af gestrisni
og glaðværð.
Að leiðarlokum sendum við frá
Skarði fjölskyldu Dúnu innileg-
ustu samúðarkveðjur með hug-
heilli þökk fyrir dýrmætar minn-
ingar um gegnheil kynni af
mætri konu og traustum vini.
Guð blessi minningu Dúnu.
Sigríður Theodóra
Sæmundsdóttir, Skarði.
Það er óhætt að fullyrða að
Landsveit er ein af fegurri sveit-
um landsins, þar er tignarleg
fjallasýn en óblíð náttúruöfl inn-
an seilingar í bland við vinalega
bæi. Þar er líka einkar gott
mannlíf, samheldni og frænd-
skapur og ræktarsemi sem er
viðhaldið, eins og einhver sterk-
ur þráður liggi þarna sem hefur
verið órofinn kynslóð fram af
kynslóð.
Það er einmitt úr þessum jarð-
vegi sem mannkostir Guðrúnar
frænku okkar eru sprottnir sem
við kölluðum alltaf Dúnnu og
okkur fannst alltaf vera einhver
ljómi í kringum.
Hún var föðursystir okkar, en
líka einskonar ættmóðir sem hélt
utan um alla þræði og hefur verið
stór hluti af okkar lífi alla tíð.
Hún hafði sterkan persónuleika,
var fylgin sér og ákveðin, gat
verið föst fyrir en glaðsinna,
hláturmild og ákaflega hjartahlý
og lét okkur finna að við skiptum
hana máli.
Þessi ræktarsemi var einstök
og kom fram í svo mörgu. Henni
fannst ótrúlega mikilvægt að all-
ir gætu komið og verið þegar
eitthvað stóð til og var athugul á
okkur, hvað við værum að fást
við og hverju við klæddumst,
enda smekkmanneskja og sjálf
alltaf óaðfinnanleg. Óspör á hrós
þegar við átti og svo vissi maður
alveg ef eitthvað var henni ekki
að skapi. Hún lagði áherslu á að
mæta á tónleika, sýningar og
aðrar uppákomur sem við systur
stóðum fyrir og þær mæðgur
alltaf mættar með fyrstu gestum.
Samgangur fjölskyldnanna
var mikill og Katrín dóttir
Dúnnu eins og ein af okkur
systrum. Þegar Dúnna kom í
heimsókn hafði hún alltaf frá
mörgu að segja, enda hafði hún
skemmtilega frásagnargáfu og
var aufúsugestur. Hún hafði
áhuga á fólki eins og þau systkini
öll og er okkur minnisstætt hvað
þau pabbi gátu setið lengi og
spjallað um fólk og rakið ættir
þess.
Samheldni stórfjölskyldunnar
er óvenjumikil og veislur og
mannfagnaður, söngur og gleði
ríkur þáttur. Dúnna og fjöl-
skylda eiga þar stóran hlut að
máli. Jólaboðin sem þau héldu
lengi annan í jólum, byrjuðu á
Langholtsveginum og í Hraun-
bænum, hafa vaxið svo að sam-
komusal þarf fyrir alla afkom-
endur.
Öllum frænkunum og fleiri
góðum konum þeim tengdum var
boðið heim í kringum afmælið
hennar, þar sem við sem yngri
vorum bættumst smám saman í
hópinn og var mikið hlegið eftir
smásérrí og eðalkaffihlaðborð og
svo bættust auðvitað Finnbogi
maður hennar við með nikkuna
og Oddur með gítarinn í hópinn
þegar leið á og svo var sungið.
Það er varla hægt að minnast
á Dúnnu öðruvísi en að nafn ann-
arra fjölskyldumeðlima fylgi
með, svo samheldin og samofin
eru þau. Það er líka alveg víst að
án þeirra hefði líf hennar ekki
verið svo innihaldsríkt og kröft-
ugt fram á síðasta dag. Þráður-
inn sem slitnar svo óvænt við frá-
fall hennar núna og Boga á
síðasta ári, hlýtur að koma upp í
hendurnar á okkur sem við hlið
þeirra stöndum. Við höldum
áfram að spinna og halda þræði,
hugsa um hvert annað, hver
minning um liðnar stundir eins
og glitrandi perla.
Elsku Kata, Oddur, Guðrún og
Þorri.
Guð blessi minningu hennar.
Katrín, Þóra Fríða, Signý,
Soffía og fjölskyldur.
Jákvæðni þín var jafnan við völd,
jafnvel í mótlæti ekki varðst köld.
Áfram þú hélst um æviveginn,
ekkert fékk stöðvað lífskraftinn þinn
Aftur og aftur fór hún á stjá,
aldrei lét bilbug á sér sjá.
Gat hún oft verið stöðug og stíf
sterk, enda kona með níu líf
Gengin er Dúnna á frelsarans fund,
falleg sú kona sérhverja stund.
Minningar lifa um magnaða frú,
mættum við njóta lífsins sem þú.
(SGS)
Guð blessi minningu Dúnnu
frænku.
Sigríður Theodóra
Guðmundsdóttir.
Guðrún Jónsdóttir, sú elsku-
lega kona sem við alltaf kölluðum
Dúnnu, er látin. Að Dúnna sé
farin er næstum því ótrúlegt.
Hún sem aldrei gafst upp. Hún
sem alltaf var til í tuskið. Hún
var að vissu leyti veikari en
margur, en lét aldrei bilbug á sér
finna. Dúnna var óvenjuleg
manneskja og ég er þakklát fyrir
að hafa fengið að kynnast henni
og verða hluti af hennar lífi og
fjölskyldu gegnum mörg, mörg
ár. Við Kata urðum óaðskiljan-
legar þegar við vorum 11 ára og
síðan var ég heimagangur hjá
þeim og fékk að kynnast þessu
lífsglaða fólki sem vílaði ekki fyr-
ir sér smámuni en söng marg-
raddað og skemmti sér svo
dásamlega saman. Þar var
Dúnna alltaf í sínu essi, með sitt
fólk í kringum sig í gleði og
glensi.
Ég hef einatt reynt að komast
í heimsókn til hennar þegar ég
hef verið á landinu og hugsa til
okkar samverustunda með mik-
illi hlýju. Hún var alltaf hress og
glöð og hún var svo einstaklega
hrein og bein. Það þurfti enginn
að efast um hennar sjónarmið,
sérstaklega hvað snerti mannleg
samskipti. Hún hafði næma rétt-
lætiskennd og almenna skyn-
semi sem mátti læra mikið af.
Það er mikill missir að þessari
góðu, hressu, skemmtilegu og
ósérhlífnu konu. Ég mun sakna
Dúnnu og ég hugsa til Kötu,
Guðrúnar og til fjölskyldunnar
allrar sem hefur misst mikið.
Nanna Þórunn
Hauksdóttir.
Elsku góða og trygga vinkona
mín, Dúnna.
Kynni okkar og vinskapur
hófust í Húsmæðraskóla Akur-
eyrar 1946-7 og hafa haldist og
blómstrað til þessa dags.
Á okkar samferðalagi stofnuð-
um við saumaklúbb HSA eða
Húsmæðraskóla Akureyrar og
hittum skólasystur okkar hérna
fyrir sunnan einu sinni í mánuði.
Einu sinni á ári fórum við síðan
út að borða með eiginmönnum
okkar og voru það alltaf mjög
ánægjulegar stundir. Þú varst
alltaf hrókur alls fagnaðar.
Nú er komið að kveðjustund
þó ég trúi því varla.
Vertu af mér kært kvödd,
elsku besta vinkona.
Þín,
Sigríður Vilhjálmsdóttir.
Látin er kær vinkona, Guðrún
Jónsdóttir, eða hún Dúnna okk-
ar sem var einn traustasti hlekk-
urinn í tólf manna vinahópnum
sem hefir haldið vináttusaman-
bandinu frá unga aldri með því
að hittast reglulega til að ferðast
og gleðjast saman svo aldrei bar
skugga á og átti hún sinn þátt í
því hvað við áttum margar sam-
verustundir allt frá því við
kynntumst ung fyrir rúmum 50
árum.
Við höfum farið víða um land-
ið á árlegum sumarferðum okk-
ar, kynnst fáförnum stöðum
landsins, gist á ókunnum stöð-
um, stundum í pokaplássi, oft á
góðum hótelum, karlmenn hafa
vaðið ár og konur bornar yfir ef
bílar festust, skemmtilegar voru
líka ferðir okkar erlendis með
góðum leiðsögumönnum og
skáldum innanborðs.
Góður hljóðfæraleikari og
ljóðelskur gleðigjafi var Finn-
bogi Eyjólfsson, eiginmaður
Guðrúnar, sem lést fyrir rúmu
ári. Hann spilaði á harmonikku
og við sungum með af fullum
krafti og helst raddað, bæði ís-
lensk ættjarðarlög og vinsæla
standarda eða dægurlög sem
okkur þótti vænt um enda voru
góðar söngraddir í hópnum, þar
á meðal hún Guðrún okkar sem
kunni alla texta og öll erindi við
lögin.
Það var gaman að vera í mat-
arboðum hjá þeim hjónum
Oft var það svo að þegar
Finnbogi hafði haldið þrumandi
ræðu sem hann flutti með pompi
og prakt, á sinn alkunna máta og
útskýrt fyrir svöngum sælkerun-
um matseðil kvöldsins sem aldr-
ei brást, að hann að borðhaldi
loknu tæki harmonikkuna og
hæfi leikinn og við hin sönginn
og dansinn.
Gaman var þegar Katrín og
Oddur með gítarinn komu og
tóku þátt.
En nú er Bleik brugðið eins
og þar stendur og við öll orðin
eldri en tvævetur og smám sam-
an að týna tölunni og missa
kjark, því fjórir eru farnir af
okkar kæra kjarnafólki. Þó er ég
viss um að Guðrún myndi ekki
vilja heyra annað nefnt en að við
sem eftir erum héldum vináttu
áfram til síðasta manns.
Guðrún var ein af þessum
stórbrotnu öðlingskonum sem
aldrei kvarta þó eitthvað bjátaði
á, það var gott að eiga hana að
vini enda var hún vinmörg og
með stóran frændgarð að baki
sem heldur vel saman.
Guðrún Jónsdóttir
Að skrifa minningagrein
Ekkert gjald er tekið fyrir birtingu minningagreina.
Þær eru einnig birtar á www.mbl.is/minningar.
Skilafrestur minningagreina er á hádegi tveimur virkum
dögum fyrir útfarardag, en á föstudegi vegna greina til
birtingar á mánudag og þriðjudag.
Fjöldi greina í blaðinu á útfarardag ræðst af stærð blaðsins
hverju sinni en leitast er við að birta allar greinar svo fljótt
sem auðið er. Hámarkslengd minningagreina er 3.000
tölvuslög með bilum. Lengri greinar eru vistaðar á vefnum,
þar sem þær eru öllum opnar.