Morgunblaðið - 09.09.2011, Blaðsíða 30

✝ Sveinn Tóm-asson fæddist í
Bolafæti, Hruna-
mannahreppi, 8.
október 1913.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Suðurlands 4. sept-
ember 2011.
Foreldrar hans
voru Tómas Júlíus
Þórðarson bóndi
og söðlasmiður, f.
21. júlí 1876, d. 23. mars 1960,
og Þóra Loftsdóttir húsfreyja,
f. 10. júlí 1885, d. 6. október
1970, bjuggu í Bolafæti og síð-
ar á Grafarbakka í Hruna-
mannahreppi. Systkini Sveins
voru: Sigurður Loftur Tóm-
asson, f. 16. september 1915, d.
21. október 2002, Þóra Tóm-
asdóttir, f. 10. september 1917,
d. 2. febrúar 2005, og Sigrún
Tómasdóttir, f. 4. febrúar 1924.
Eftirlifandi eiginkona Sveins
er Sigrún Bjarnadóttir, f. 20.
júní 1924, frá Skeiðflöt í Sand-
gerði. Foreldrar hennar voru
Bjarni Jónsson, f. 24. desember
1886, d. 3. október 1963, og
Jónína Guðmundsdóttir, f. 20.
febrúar 1886, d. 18. febrúar
1959, bjuggu á Skeiðflöt. Börn
Sveins og Sigrúnar eru: 1)
Bjarni, f. 9. apríl 1952. Börn
holt, f. 5. janúar 1982. Maki
Sigurður Sigurðarson, f. 25.
júlí 1970. Börn þeirra eru Sara
Líf og Sindri Lúðvík. Fyrir á
Sigrún Skúla Möller.
Sveinn ólst upp í Bolafæti og
flutti síðar að Grafarbakka í
Hrunamannahreppi með for-
eldrum sínum. Hann starfaði
sem ungur maður við bú for-
eldra sinna auk þess sem hann
vann sjálfstætt um tíma sem
bifreiðastjóri. Sveinn og Sigrún
byggðu íbúðarhús á Lax-
árbakka og bjuggu þar tvö
fyrstu búskaparárin. Árið 1954
byggðu þau íbúðarhús á Víði-
völlum 5 á Selfossi og bjuggu
þar allt til ársins 2009 er þau
fluttu í Grænumörk 5. Sveinn
starfaði sem bifreiðastjóri hjá
Selfossbæ þar til hann lét af
störfum sjötugur að aldri.
Hann hafði mikinn áhuga á bif-
reiðum og áttu þær hug hans
allan sem og ferðalög innan-
lands. Sveinn, Sigrún og börn
þeirra ferðuðust mikið um
landið, oft í samfloti með öðru
skyldfólki. Hjónin áttu sum-
arhús og sælureit í nálægð við
heimahaga Sveins í Hruna-
mannahreppi og dvöldu þau
þar þegar tími gafst við gróð-
ursetningu trjáa, en skógrækt
var sameiginlegt áhugamál.
Þar er nú kominn hinn mynd-
arlegasti skógur sem afkom-
endurnir njóta.
Útför Sveins fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 9. sept-
ember 2011, og hefst athöfnin
kl. 15.
hans eru a) Helgi
Örn, f. 22. júlí
1971. Maki Ingunn
Margrét Hall-
grímsdóttir, f. 3.
apríl 1973. Börn
þeirra eru Jökull
Þorri, Urður Birta
og Breki Hrafn. b)
Sigrún, f. 29. októ-
ber 1988. Unnusti
Andri Haraldsson,
f. 8. mars 1986 c)
Andri Már, f. 9. ágúst 1996. 2)
Júlíus Þór Sveinsson, f. 28. jan-
úar 1954. Maki Elín Gísladóttir,
f. 6. júní 1956. Börn þeirra eru
a) Sveinn Rúnar, f. 31. maí
1979. Sambýliskona Guðlaug
Jóna Sigurjónsdóttir, f. 15.
mars 1982. Börn þeirra eru El-
ísabet Elín og Eyvör Daníela.
Fyrir á Guðlaug Jóna Elvu Rós.
b) Valgerður, f. 24. september
1980. Maki Jón Örvar Bjarna-
son, f. 16. janúar 1973. Börn
þeirra eru Júlía Birna og Vikt-
or Kári (látinn). 3) Elsa Jóna, f.
15. maí 1958. Maki Guðmundur
Kristján Kristinsson, f. 11. nóv-
ember 1960. Börn Elsu Jónu og
Guðmundar Kristjáns eru a)
Anna Kristín, f. 16. nóvember
1991, b) Hrafnhildur f. 6. nóv-
ember 1996. Fyrir á Elsa Jóna
c) Sigrúnu Bergsdóttur Sand-
Elskulegur faðir minn hefur
nú kvatt þennan heim eftir
stutta en erfiða sjúkralegu,
vonandi er hann nú kominn á
betri stað þar sem sjúkdómar
og aðrir erfiðleikar steðja ekki
að fólki. Þrátt fyrir háan aldur,
var hann þannig byggður að
fáum gat til hugar komið að
hann væri orðinn svona fullorð-
inn.
Hann hafði allt til að bera
sem góðan mann prýðir og má
þá sérstaklega nefna sérlega
gott lundarfar, samviskusemi,
traust og hlýlegt viðmót. Hvíl í
friði.
Kveðja frá dóttur.
Elsa Jóna Sveinsdóttir.
Enn hefur fallið bjarg úr
stuðlabergi því sem tilvist okk-
ar stendur á.
Síðastliðinn sunnudag kvaddi
tengdafaðir minn Sveinn Tóm-
asson þennan heim eftir stutta
sjúkralegu, tæplega 98 ára. Þá
rúma tvo áratugi sem leiðir
okkar lágu saman var hann
hraustur og með minni sem við
yngri getum vart státað af.
Hann gat t.d. þulið upp kenni-
leiti og staðarheiti um mestallt
Suðurland og jafnvel nöfn nú-
verandi og fyrrverandi ábúenda
og að auki ferðast í huganum
um landið, sem hann fór mikið
um hér áður fyrr með fjöl-
skyldu sinni, og þekkt sig á
hverjum stað.
Hálendinu var hann vel
kunnugur enda fór hann þar
um ungur við smölun með „feit-
an bita í nesti“ eins og hann
sagði sjálfur. Já hann Sveinn
þekkti landið sitt og umhverfi
mjög vel og kunni að spá í
skýjafar og vinda svo vel að
bestu veðurfræðingar blikna í
samanburði.
Hann spjallaði oft um lands-
mál og pólitík og hafði gaman
af en átti það einnig til að stríða
viðmælendum, sérlega ef þeir
voru nú ekki á sömu buxunum í
pólitíkinni. Hann hafði óbilandi
áhuga á bílum enda sagðist
hann muna eftir því er fyrsti
bíllinn kom í sveitina í Hruna-
mannahrepp og heillaðist af
græjunni. Hann ók vöru- og
mjólkurbílum um Suðurland,
meðal annars á eigin vörubíl og
vílaði ekki fyrir sér að hand-
moka á hann ef þörf var á.
Hann byggði húsið sitt á Víði-
völlum 5 mikið til sjálfur en
þangað fór hann ofan úr Hrepp
eftir vinnu, gróf grunninn og
byggði upp og þekkti því hvern
krók og kima. Já hann var ólat-
ur til verka og í uppeldinu hef-
ur Sveinn fengið góða tilsögn í
smíðum, bæði á járn og tré, hjá
föður sínum sem var söðlasmið-
ur því mjög var hann handlag-
inn. Það sást einnig á þeim ófáu
bílum sem hann keypti um æv-
ina að þeir fóru betri frá honum
en hann tók við þeim. Minn-
isstæð er ökuferð þar sem ég
átti að hlusta eftir óhljóði sem
hann taldi sig heyra í milli-
kassa, en ég heyrði ekkert þótt
mín eyru væru áratugum yngri.
Hann var nú samt svo viss að
hann fór á verkstæði og viti
menn, ein legan var númeri of
lítil frá framleiðanda og ekkert
óhljóð heyrðist eftir það. Dag
einn, nýorðinn 95 ára, var hann
mjög sposkur á svip er við kom-
um í heimsókn. Hann hafði
skroppið út á bílasölu og keypt
sér nýlegan jeppling sem hann
ók fram yfir 96 ára aldur, geri
aðrir betur.
Ekki er hægt að minnast
Sveins án þess að nefna Sig-
rúnu Bjarnadóttur konu hans
sem verið hefur hans stoð og
stytta í gegnum veikindin og
alla tíð staðið sína plikt með
sóma. Samverustundirnar með
þeim uppi í sumarbústað voru
margar og góðar og sitjum við
hér eftir með fullt af minning-
um. Bústaður þessi var þó í
fyrstu hugsaður sem „aðstaða
fyrir skógrækt“ eins og hann
skrifaði á skilti og setti þar upp
og þaðan ræktuðu þau saman
landið sitt með trjám sem Sig-
rún kom til heima og njótum
við nú verka þeirra um ókomna
framtíð.
Ég er viss um það Svenni
minn að nú ferðastu um grænar
grundir, dali og fjöll á fráum
fák með gott nesti í góðra
manna fylgd. Ég þakka þér
kærlega fyrir samferðina.
Ég votta Sigrúnu og öðrum
aðstandendum mína dýpstu
samúð.
Guðmundur Kristján
Kristinsson.
Ein fyrsta minning mín um
afa er þegar hann lék við mig
og bróður minn í stofunni á
Víðivöllunum. Leikinn kölluðum
við „Gull í tá“ og var þannig að
afi setti pappírsmiða (gullið)
undir stórutána á sér og lék
sjálfur Tröllið sem átti gullið.
Okkar hlutverk var að reyna að
stela gullinu án þess að tröllið
næði okkur. Það tókst stundum
en stundum náði tröllið okkur
og þá var „illt“ í efni. Það var
mikið hlegið og skríkt í þessum
leik og við systkinin urðum
seint leið á honum.
Með þessa minningu í hjarta
mínu ásamt mörgum öðrum,
kveð ég þig, elsku afi minn, og
þakka þér um leið fyrir allar
samverustundir okkar í lífinu.
Valgerður.
Ég man þegar afi minn not-
aði fimmtán mínútur til að
segja mér frá því þegar bifvéla-
virkinn forskrúfaði tappann í ol-
íupönnunni á bílnum hans.
Hann talaði líka um hversu
mikilvægt það væri að skipta
um olíu á 5000 kílómetra fresti
þótt að bílaumboðið segði ann-
að. „Ohhh,“ sagði hann þegar
ég mótmælti, „Bjarni sagði það
sama,“ tautaði hann. Einnig
man ég þegar ég fékk vinnu við
að keyra vörubíl í vegavinnu:
„Núna ertu kominn í alvöru
vinnu,“ sagði hann.
Hann afi minn hafði mikið vit
á bílum og gat hann eytt fleiri
stundum í að spjalla um nýja og
gamla bíla og allt sem tengdist
bílum. Þetta eru nokkrar af
þeim fjölmörgu góðu minning-
um sem ég hef um hann afa
minn. Ég mun sakna þess að
hlusta á fróðleik þinn bæði um
bíla og stjórnmál, þótt að mér
hafi oft fundist fróðleikurinn
gamaldags.
Sveinn Rúnar.
Elsku besti afi minn, mikið á
ég eftir að sakna þín mikið.
Hugsa með hlýju til allra góðu
minninganna á Víðivöllunum.
Öll jólin sem ég kom og var á
jóladag hjá ykkur ömmu, það á
eftir að vera tómlegt án þín.
Þegar ég var lítil var ekkert
skemmtilegra en að fara með
þér í bílskúrinn að skoða verk-
færin og allt merkilega dótið
þar, að mér fannst. Þú varst
alltaf svo hress og sagðir manni
allar sögurnar frá því í gamla
daga eins og það hefði gerst í
gær.
Þegar ég var orðin eldri og
kom á Selfoss þá varst þú alltaf
komin út á hlað að tékka á bíln-
um hjá mér, tékka hvort allt
væri ekki í lagi, olían, hvað væri
búið að keyra hann mikið núna
og svona, enda mesti bílakall
sem ég veit um. Þú vildir alltaf
fá að vita hvar Siggi væri búinn
að vera að veiða núna og sagðir
okkur alltaf frá þeim stöðum
sem þú varst búinn að fara og
veiða á þegar að þú varst yngri.
Mér finnst svo óraunverulegt
að þú sért farinn frá okkur,
finnst þú hafa verið svo ungur
alltaf og ekki átt að fara næst-
um því strax. Guð veri hjá
ömmu á þessum erfiðu tímum.
Hvíldu í friði, elsku afi minn.
Sigrún Bergsdóttir
Sandholt.
Elsku afi minn, það er sárt
að kveðja manneskju eins og
þig, þig sem hefur tekið þátt í
lífi mínu frá því ég fæddist.
Alltaf fannst mér gott að koma
til ykkar ömmu á Víðivellina,
þar var tekið á móti manni með
svo mikilli ást og hlýju. Þegar
ég var lítil stelpa kom ég oft
með flugi frá Vestmanneyjum
til að fara í heimsókn til þín og
ömmu, og þá komst þú alltaf og
náðir í mig á völlinn. Aldrei
leiddist mér dvölin á Víðivöll-
unum þó svo að ég hafi oft verið
eina barnið í heimsókn. Þar var
ýmislegt að gera svo sem að
„hjálpa“ til í garðinum eða
fylgjast með í skúrnum þínum
sem var mér eins og fjársjóðs-
hellir.
Eftir að ég flutti í Hafnar-
fjörðinn og var orðin fullorðin
kíkti ég stundum í heimsókn á
bílnum mínum og áður en ég
hélt heim á leið í Hafnarfjörð-
inn þá kíktir þú á olíuna á bíln-
um svo hún væri örugglega í
lagi og eitt sinn lést þú mig fá
vasaljós. Ég spurði þig hvað ég
ætti að gera við ljósið og svar-
aðir þú að myrkrið gæti verið
ansi mikill óvinur ef eitthvað
kæmi uppá. Þessi orð þín mun
ég ávallt hafa mér til leiðsagn-
ar.
Elskulegi afi minn, takk fyrir
allar þær góðu stundir sem við
höfum átt saman, ég mun ávallt
sakna þín.
Þín afastelpa
Sigrún Bjarnadóttir.
Nú ertu farinn frá okkur,
elsku afi. Það var alltaf
skemmtilegt að koma til ykkar
ömmu á Selfoss. Þegar við vor-
um litlar lékum við okkur í
garðinum í rólunni sem þú sett-
ir upp og stundum dansaðir þú
með okkur á tánum þínum. Við
minnumst þín með gleði í
hjarta.
Hvíldu í friði,
Anna Kristín og
Hrafnhildur.
Sveinn Tómasson var sönnun
þess að bíladella er ólæknandi.
Svenni fæddist á Bolafæti í
Hrunamannahreppi fyrir nærri
98 árum og ólst upp í hópi fjög-
urra systkina. Þessu ágæta
bæjarnafni var síðar breytt í
Bjarg. Skólaskylda var aðeins
fjórir vetur þegar Svenni var að
alast upp og gekk hann fyrst í
farskóla en náði einum vetri í
nýstofnuðum Flúðaskóla. Móðir
mín talaði oft um það hversu
gott hann hefði átt með að læra
og þá sérstaklega stærðfræði.
Þegar Svenni flutti að Graf-
arbakka í sömu sveit með fjöl-
skyldu sinni árið 1935 var véla-
öldin að ganga í garð í
íslenskum landbúnaði. Svenni
varð eins og margir bændasynir
á þessum tíma sjálflærður bif-
vélavirki og vélar og tæki léku
alla tíð í höndum hans. Gamla
smiðjan á Grafarbakka var
hans heimavöllur.
Það var mikið gæfuspor fyrir
Svenna þegar hann gekk að
eiga Sigrúnu Bjarnadóttur úr
Sandgerði, sem komið hafði
sem kaupakona í sveitina. Þau
reistu sér fljótlega hús á Lax-
árbakka.
Svenni hafði alla tíð stutt for-
eldra sína við hefðbundin land-
búnaðarstörf en bílar og vélar
áttu þó hug hans allan. Hann
átti á þessum árum þriggja
tonna vörubíl sem hann notaði
m.a. í vegavinnu. Sú vinna hef-
ur ekki verið auðveld því ekki
var hægt að sturta af pallinum
heldur þurfti að moka mölinni á
pallinn og af honum. Árið 1955
fluttu Sigrún og Svenni með
synina Bjarna og Júlíus í vax-
andi þorp við Ölfusárbrú og
reistu sér hús á Víðivöllum 5.
Þar bættist Elsa í barnahópinn.
Eftir það starfaði Sveinn sem
atvinnubílstjóri en lengst af ók
hann vörubifreið hjá Selfossbæ.
Víðivellir 5 urðu griðastaður
fyrir frændfólkið úr Hreppun-
um, áningarstaður í kaupstað-
arferðum, gistiheimili fyrir
skólakrakka á vetrum og jafn-
vel fæðingarheimili ef svo bar
undir. Fallegra og snyrtilegra
heimili var vandfundið og þau
hjónin samhent. Blómskrúð og
grænmeti í fallegum garði og
jafnvel í bílskúrnum hjá Svenna
var allt í röð og reglu og bíllinn
nýbónaður.
Vel var gert við líkama og sál
á Víðivöllunum hvenær sólar-
hringsins sem gesti bar að
garði. Oft var tekist á um þjóð-
félagsmál sem Svenni hafði
mikinn áhuga á, enda lengst af
gallharður sjálfstæðismaður.
Enn líflegri varð umræðan þeg-
ar talið barst að bílum. Þar var
Svenni alla tíð á heimavelli,
enda átti hann sjálfur ávallt
góða bíla, fór vel með þá og
skipti oft um. Reyndar stóð
hann sjálfur í farsælum bíla-
viðskiptum fram á síðustu ár og
ók eins og herforingi um allar
jarðir fram til 96 ára aldurs.
Geri aðrir betur.
Þau Sigrún höfðu yndi af
ferðalögum og ferðuðust alla tíð
mikið vítt og breitt um landið,
oft í samfloti við frændfólkið úr
Sandgerði og Hreppunum. Án-
ingarstaðir voru þá gjarnan hjá
frændfólki Sigrúnar en Svenni
hafði ávallt miklar mætur á
mágafólki sínu og mikil og góð
samskipti við það sómafólk.
Svenni var lengst af heilsu-
hraustur, andlega jafnt sem lík-
amlega. Þegar Svenni var orð-
inn 92 ára stóð ég hann eitt
sinn að verki uppi í háum stiga
við að laga múrhúðina utan á
húsinu sínu. Nú er langri og
farsælli ævi mikils sómamanns
lokið. Ég kveð Svenna frænda
með miklum söknuði.
Sigurður Tómas
Magnússon.
Fóstri minn og vinur Sveinn
Tómasson er látinn, fæddur 8.
okt. 1913, næstum 98 ára.
Hann var mikill gæðamaður
og veit ég að allir geta þar um
borið sem til þekktu og þegar
saman kom kona hans og móð-
ursystir mín varð til hið full-
komna heimili, alltaf opið öllum
og allir velkomnir. Alltaf.
Einnig eignaðist ég góða vini
í börnum hans þremur, þeim
Bjarna, Júlíusi Þór og Elsu
Jónu sem hafa verið mér nánast
sem hálfsystkini.
Margs er að minnast úr ferð-
um okkar um landið saman á
misflottum jeppum, að okkur
fannst og minnisstætt er mér
þegar tófa gaggaði nánast við
tjaldskörina hjá okkur við Ís-
ólfsvatn í Bárðardal.
Á námsárum mínum á Sel-
fossi naut ég þeirrar gæfu að
eiga þar annað heimili, sem
aldrei gleymist.
Sveinn var afar vel skapi far-
inn, vinsamlegur og virkilegur
vinur.
Hann var búinn þeim kosti
að vera með bíladellu nánast til
síðasta dags og féll það ekki illa
að hugðarefnum mínum, hvorki
á yngri árum né síðar, við átt-
um oft tal saman um bíla og
stundum um pólitík.
Á seinni árum höfðum við
það fyrir sið að fá okkur koníak
rétt fyrir jólin og hann hafði á
orði nú síðast að þetta mætti nú
vera oftar en einu sinni á ári en
nú er það of seint í þessu lífi og
mun ég sakna þess.
Svenni eins og hann var allt-
af kallaður var gæfumaður allt
sitt líf og byggði sér tvö íbúðar-
hús nánast með berum hönd-
unum, annað á Flúðum og hitt á
Selfossi og ávallt var samheldni
þeirra hjóna mikil og gæfurík.
Svenni minn, ég vona að þú
sért núna kominn í Sumarland-
ið og sért með fallegan bíl sem
þú getur pússað meðan þú bíð-
ur eftir okkur hinum.
Sigrún frænka og börn, hafið
mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Úlfar Harðarson.
Sveinn
Tómasson
30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. SEPTEMBER 2011
Okkur langar að minnast og
þakka samfylgdina með Jóni
Trausta Kárasyni.
Jón hittum við þegar við
mættum á fyrsta fund okkar
hjá AKÓGES í Reykjavík. Náið
samstarf efldist með hverju ári
Jón Trausti
Kárason
✝ Jón TraustiKárason fædd-
ist í Presthúsum í
Vestmannaeyjum
9. febrúar 1920.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Eir
24. ágúst 2011.
Jón Trausti var
jarðsunginn frá
Grafarvogskirkju
fimmtudaginn 1.
september 2011.
og eftir að bygg-
ingu AKÓGES-sal-
ar í Brautarholti
lauk hafði myndast
ákveðinn kjarni
manna sem Jón
hélt utan um. Þessi
hópur spilaði brids
einu sinni í viku yf-
ir vetrarmánuðina,
fór í þrjár eða fjór-
ar veiðiferðir á
sumri, að Apavatni
um páska, Akógesferðir og að
ógleymdum ferðum í Vaglaskóg,
Kollafjörð, Steingrímsfjörð, Sel-
vallarvatn og Vestmannaeyjar.
Við áttum ógleymanlegar
stundir með þeim hjónum Jóni
og Bjarghildi á okkar ferðalög-
um. Allvíða var stoppað og voru
þau óspör á allan fróðleik um
menn og málefni, svo og sögu
lands og þjóðar, enda unnu þau
landinu og gengu um það með
virðingu.
Jón var eðalkrati, mannvinur,
mikill félagsmálamaður, rétt-
sýnn, góður sögumaður og
hrókur alls fagnaðar. Fáir hafa
sungið með þvílíkri innlifun
Manstu okkar fyrsta fund,
Hríseyjar-Mörtu, svo og Föru-
mannaljóð, sem var hans spari.
Við gætum vel trúað að hann
rauli það nú á þeim vegi þar
sem hann er nú staddur, það
gerði hann gjarnan þegar komið
var á ókunnar slóðir.
Borin er fram besta kveðja
frá AKÓGES í Reykjavík.
Við viljum þakka Jóni
Trausta samfylgdina um leið og
við flytjum Bjarghildi og af-
komendum þeirra samúðar-
kveðjur.
Hittumst síðar!
Ástþór, Klemens, Lilja,
Hjálmar og Sigríður.