Morgunblaðið - 09.09.2011, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. SEPTEMBER 2011
✝ Hrund Helga-dóttir fæddist í
Reykjavík 23. mars
1957. Hún lést 27.
ágúst 2011.
Foreldrar henn-
ar eru Helgi Gísla-
son, bryti hjá Eim-
skip, f. 23. febrúar
1914, d. 12. ágúst
2001, og Hervör
Hólmjárn bóka-
safnsfræðingur, f.
2. júní 1933. Systkini hennar
eru 1) Hildur Helgadóttir
hjúkrunarfræðingur, f. 24.
mars 1961, 2) Hörður Helgi
Helgason lögmaður, f. 3. júní
1969, kvæntur Elsu B. Vals-
dóttur skurðlækni, f. 13. októ-
ber 1969. Dóttir þeirra er
Helga, f. 1. júlí 2003. Hálf-
bræður Hrundar eru 1) Birgir
Helgason vélstjóri, f. 22. janúar
1939. Börn hans eru Leifur, f.
27. mars 1957, Hilmar, f. 15.
júlí 1958, og Hanna Björg, f.
17. mars 1960. 2) Hilmar
Helgason framkv.stj., f. 14.
febrúar 1941, d. 13. mars 1984.
Börn hans eru Stefán Hilmar,
f. 30. júlí 1961, Helgi Hrafn, f.
25. október 1962 og Hannes, f.
10. nóvember 1964. 3) Guð-
mundur Jón Helgason flug-
umsjónarmaður, f. 14. sept-
unarskólanum 1984. Var við
nám ásamt öðrum úr undirbún-
ingsteymi fyrir fyrirhugaðar
hjartaaðgerðir á Íslandi við
Akademiska sjukhuset í Upp-
sölum janúar – apríl 1986.
Lauk BS-gráðu í hjúkrun frá
Háskóla Íslands og hafði lokið
öllum námskeiðum í meist-
aranámi í hjúkrun við sama
skóla. Vann að lokaritgerð
þegar hún veiktist og auðn-
aðist ekki að ljúka henni.
Lengst af starfaði Hrund m.a.
við gjörgæsludeildir Landspít-
ala og Borgarspítala, síðan við
Heimahlynningu Krabbameins-
félagsins 1989-1992 og Heima-
stoð krabbameinslækn-
ingadeildar Landspítala
1992-1993 sem sjálfstætt starf-
andi hjúkrunarfræðingur. Hún
stofnaði ásamt Þóru Björgu
Þórhallsdóttur Hjúkrunarþjón-
ustuna Karitas árið 1994 og
starfaði þar til ársins 2008.
Líknarhjúkrun og útfærsla
hennar til annarra sjúklinga-
hópa en krabbameinssjúklinga
og bætt og meiri fræðsla
hjúkrunarfræðinga um líkn-
arhjúkrun voru hennar hjart-
ans mál. Hrund sótti fjölda
námskeiða og fyrirlestra hér-
lendis og erlendis. Einnig hélt
hún fyrirlestra og skrifaði
greinar um hjúkrun í fagtíma-
rit.
Bálför Hrundar verður gerð
frá Hallgrímskirkju í dag, 9.
september 2011, kl. 15.
ember 1953,
kvæntur Lilju Æg-
isdóttur banka-
starfsmanni, f. 16.
desember 1958.
Börn þeirra eru
Ægir, f. 16. nóv-
ember 1982 og
Bryndís Hildur, f.
6. febrúar 1994.
Hrund giftist 7.
febrúar 1982
Bjarna Þórðarsyni
viðskiptafræðingi
f. 13. desember 1956. Þau
skildu. Dóttir þeirra er Eva
stjórnmálafræðingur, f. 30.
október 1982. Sambýlismaður
hennar er Styrmir Goðason
skrifstofustjóri, f. 8. ágúst
1981. Þau eiga soninn Braga, f.
26. febrúar 2011. Sonur Hrund-
ar er Snorri Örn, framhalds-
skólanemi, f. 2. mars 1995.
Faðir hans er Örn Svavarsson,
f. 26. september 1952. Eftirlif-
andi sambýlismaður Hrundar
er Hörður V. Sigmarsson tann-
læknir, f. 3. desember 1953.
Hrund gekk í Langholts-
skóla og Vogaskóla. Lauk
verslunarprófi frá Versl-
unarskóla Íslands 1975. Lauk
námi frá Hjúkrunarskóla Ís-
lands í janúar 1981. Lauk
framhaldsnámi í gjörgæslu-
hjúkrun frá Nýja hjúkr-
Við héldum að við værum
ósigrandi. Saman. Við systurnar.
Fallega stóra systir og sniðuga
litla systir. Við vissum alveg að
það yrði ansi ótrúlegt ef það tæk-
ist sem við ætluðum að gera, en
við vorum staðráðnar í að reyna.
Maður verður að reyna.
Systrasamband er einstakt.
Eins og önnur sambönd eiga
systrasambönd alls kyns hliðar.
Systur eru ekki alltaf sammála
og þær eru viðkvæmar hvor fyrir
annarri; hvað hinni finnst og
hvað hin segir. En fyrst og síðast
einkennist systrasamband af ást,
umhyggju og virðingu – án allra
skilyrða. Systur ganga í gegnum
eld og brennistein hvor fyrir
aðra. Þær geta flutt fjöll, þær
geta blásið eldmóði í brjóst, þær
eru fyrirmynd, vinur, skilningur
og hlátur. Þær eiga sinn eigin
húmor; þær tala mál sem enginn
annar skilur. Stundum hlæja
þær að einhverju sem engum
öðrum finnst fyndið og stundum
gráta þær svo mikið að hafið
heldur að það hafi ekki pláss fyr-
ir fleiri tár.
Við vorum svona systur, við
Hrund. Það gekk á ýmsu í gegn-
um árin en aldrei efuðumst við
um að hin yrði til staðar ef á bját-
aði. Hún var stóra systir, hún var
falleg, smart og elegant. Hún var
frumkvöðull sem leitaðist sífellt
við að læra meira, hún leitaði
svara við brennandi spurningum
um lífið og tilveruna af meiri
ákefð en nokkur sem ég þekki.
Hún las og lærði, hún var einu
sinni innrituð í fjóra skóla í einu.
Hún vann eins og hestur og
missti aldrei sjónar á hugsjónum
sínum og lífsgildum.
Stundum var mikið samband
og stundum minna. Við unnum
mikið og vorum uppteknar. Hún
var að ala upp börnin sín, ég eitt-
hvað að snúast í kringum sjálfa
mig. Ég elti hana í hjúkrun, við
gátum talað í fimm klukkutíma í
símann um hjúkrun. Brennandi
áhugi og bjargföst trú á eigin
getu til að breyta og laga var inn-
tak þessara samtala. Gera betur
fyrir sjúklinginn. Hlusta á hann.
Passa upp á hann, virða hann,
treysta honum og berjast fyrir
hann. Það vildum við gera, syst-
urnar.
Allt í einu er stóra systir orðin
sjúklingur. Orðin veik. Farin að
feta sömu braut og sjúklingarnir
hennar fetuðu á undan henni. Þá
tekur systrasambandið á sig nýja
mynd, það dýpkar og teygir sig
út í allar hliðar lífsins og tilver-
unnar. Allt rennur saman –
mörkin verða óljós. Erum við
með verki eða er hún með verki?
Er mér bara óglatt eða okkur
báðum? Hvað eigum við að gera?
Það er stundum ekkert hægt að
gera. Bara vera.
Síðustu vikurnar þurftum við
mikið á hjúkrun að halda. Og
ekki stóð á því. Mitt í öllum erf-
iðleikunum gátum við systurnar
glaðst yfir færni og hlýju kollega
okkar á mörgum deildum Land-
spítala. Við vorum svo stoltar
þegar fjölskyldan okkar dáðist
að hjúkruninni sem Hrund fékk.
Hún var til fyrirmyndar. Allir
aðrir voru líka góðir og um-
hyggjusamir og svo óendanlega
leiðir yfir því hvað Hrund þurfti
að ganga í gegnum.
Eftir sitja blendnar tilfinning-
ar. Annars vegar sár söknuður
og sorg og hins vegar þakklæti
fyrir að hafa fengið hlutdeild í
mestu gleðistundunum, hafa ver-
ið treyst fyrir erfiðustu stundun-
um, fá að vera og gera og fyrir
djásnin sem hún skilur eftir.
Hildur systir.
Við stóðum á fjalli þegar tíð-
indin bárust, og ég var ekki tilbú-
in, ekki þá og ekki núna.
Ótímabært og óskiljanlegt
eins og svo margt sem lífið bíður
okkur.
En það bíður okkur líka allt
sem fallegast er undir sólinni, og
ævintýrin sem leiða okkur til
yndislegra samferðamanna, sem
auðga líf okkar með fegurð og
kærleika, allt frá fyrsta augna-
bliki. Þannig leiddu 2 litlir dreng-
ir vegi okkar Hrundar saman, og
það var falleg vegferð frá fyrstu
kynnum.
Við horfðum saman á sömu
litlu drengi verða stóra, bjuggum
þá út í næturgistingu, bíóferðir,
sumarbúðir og sveitaferðir, yfir
hafið á rokktónleika og núna síð-
ast horfðum við á þá útskrifast úr
10. bekk, fallega unga menn með
vorið í fanginu.
„Það þarf heilt þorp til að ala
upp barn“ og í mínum huga var
Hrund „þorpið“ sem hjálpaði
okkur að ala upp barn og fyrir
það eitt var hún einstök. Hún
reyndist litlum dreng einstakur
vinur og velgjörðarmaður, sem
allt gaf og einskis krafðist.
Með Hrund flaug hugurinn
hæst og tíminn stóð í stað, hug-
rekki, trú von og kærleikur
fylgdu henni alla tíð og glíman
var tekin með einstakri reisn.
Við söknum fjölskylduvinar og
yndislegs samferðamanns.
Samfélagið okkar hefur misst
öflugan hugsjónamann. Þó er
missirinn mestur hjá þeim sem
hún elskaði heitast. Elsku
Snorri, Eva, Hörður og fjöl-
skylda, okkar dýpstu samúðar-
kveðjur til ykkar allra.
Arnrún (Rúna), Einar Örn,
Finnbogi Örn og fjölskylda.
Elsku Hrund mín,
mig langar að minnast þín
með þessum ljóðlínum.
Þú kunnir þá list, sem kennist seint,
þú kunnir að fórna og gefa,
svo allir sáu það ljóst og leynt,
það lék ekki á neinum efa,
því líf þitt rann eins og lindin hreint,
sem vill lækna og þorsta sefa.
Að vita þig dána, vina mín,
það veldur mér sárum harmi.
Á leiði þitt sólin sæla skín
og signir það ljóssins armi.
En þegar ég hugsa heim til þín,
þá hrynja mér tár af hvarmi.
Þín minning sem sólin skæra skín,
það skal okkar söknuð lina.
Já, þökk fyrir æskuárin þín
og alla dagana hina,
ég legg þessi visnuðu laufblöð mín
á leiði þitt, elsku vina.
(Herdís og Ólína Andrésdætur.)
Þín vinkona,
Valdís.
Nú hefur Hrund kvatt okkur,
þessi netta, glaðværa kona sem
var svo dugleg, sterk og fylgin
sér. Leiðir okkar lágu saman um
hríð og eignuðumst við piltinn
Snorra sem var augasteinn móð-
ur sinnar og að sjálfsögðu jafn-
framt mikill ljósgeisli á heimili
föður síns. Nú er sá ungi maður
að hefja menntaskólanám í
Flensborg auk þess sem hann
stundar tónlistarnám og sér um
bassaleik í hinu stórefnilega
bandi White Signal. Hrund fékk
aðstoð til að mæta á Óðinstorg
síðastliðna menningarnótt þar
sem hljómsveitin spilaði og var
þar stolt móðir sem hlustaði á
son sinn þenja bassann.
Hrund var aðdáunarverð
kona. Með dugnað og eljusemi
starfrækti hún ásamt samverka-
fólki um árabil fyrirtækið Karit-
as, sem sérhæfði sig í líknandi
hjúkrun langveikra og deyjandi
sjúklinga. Til að sinna slíku starfi
þarf ekki bara sterkan karakter,
heldur mikla líkamlega og and-
lega orku til að miðla. Hún var
óþreytandi í starfi sína að bæta
hag þessa fólks og gera síðustu
ævidaga þess bærilegri. Hún
hafði nú síðustu æviárin enn auk-
ið menntun sína á þessu sviði og
var við það að ljúka mastersnámi
í hjúkrun með áherslu á líknar-
hjúkrun.
Ég hef hitt ófáa í gegnum tíð-
ina og er enn að hitta fólk sem
þekkir til tengsla okkar Hrund-
ar, fólk sem tekur mig tali ein-
göngu til að segja mér hve vel
Hrund reyndist nánum aðstand-
anda í sjúkdómi sínum síðasta
vegspottann.
Hrund var mikil atorkukona
líka í frístundum, stundaði skíði,
söng í kvennakórnum Léttsveit
Reykjavíkur og hafði einstaka
ánægju af veiðiskap með Herði
sambýlismanni sínum, svo fátt
eitt sé nefnt. Hrund var einstak-
lega smekkleg og gerði allt í
kringum sig fallegt. Höfðu þau
Hörður búið sér einstaklega
glæsilegt heimili í Hafnarfirði.
Tilveran getur verið svo
skelfilega ósanngjörn. Nú hefur
Hrund verið kölluð á brott frá
okkur langt um aldur fram, en
hún skildi eftir 2 kraftmikla og
flotta einstaklinga, vel undir-
búna til að takast á við blíðviðri
og éljagang lífsins. Snorri minn
og Eva, Hörður og ekki síst Her-
vör, systkini Hrundar og þið sem
næst henni stóðuð, hugur okkar
Stínu er hjá ykkur.
Örn Svavarsson.
Það er með miklum trega sem
við kveðjum Hrund Helgadóttur
í dag.
Þó kynni okkar nái ekki langt
aftur, eða til þess tíma sem Eva
dóttir hennar kom inn í fjöl-
skyldu okkar sem kærkomin
tengdadóttir, þá var ljóst að
Hrund var ekki bara falleg kona
á yfirborðinu heldur falleg yst
sem innst.
Eiginleikar hennar sem mann-
vinar og góðrar manneskju komu
ekki síst fram í óeigingjörnum
störfum hennar sem hjúkrunar-
fræðings við líknandi meðferð
krabbameinssjúkra, starfi sem
er langt í frá á allra færi að inna
af hendi.
Hrund var nýbúin að eignast
fyrsta ömmubarnið, Braga, sem
tengdi fjölskyldurnar enn sterk-
ari böndum. Við vissum að tregi
hennar var mikill að geta ekki
sinnt honum
sem skyldi og fá hans notið í
erfiðum veikindum, en Bragi
mun ásamt Evu og Snorra börn-
um Hrundar bera kyndil hennar
hátt á lofti um ókomin ár.
Blessuð sé minning Hrundar
Helgadóttur.
Anna og Goði.
Með sorg í hjarta minnist ég
elsku vinkonu minnar, Hrundar,
sem lést 27. ágúst eftir erfið veik-
indi; kaldur raunveruleikinn er
staðreynd.
Fyrsta minning mín um
Hrund er 7 ára hnáta á skoppi
eftir Sunnuveginum með langar
fléttur sem mamma hennar flétt-
aði svo vel, brosið bjarta þar sem
skein í fallegar tennur og rann-
sakandi augu. Þessi hnáta, Edda
Hannesar og ég urðum vinkonur,
bekkjarsystur og nágrannar.
Grunnur að áratuga vináttu var
byggður á sterkum rótum og
samstöðu okkar þriggja, vinátta
þar sem skiptust á skin og skúr-
ir, alvara og gleði með sínum
hlátursköstum. Misskynsamleg
uppátæki og atvik á lífsleiðinni
voru okkur óendanleg upp-
spretta skemmtunar og hláturs.
Lífsgátan og bættir lífshættir
voru mikið í umræðunni hjá okk-
ur síðustu ár þar sem við deildum
svipuðum skoðunum og gátum
rætt um tímunum saman.
Við eignuðumst börn og það
var okkur öllum dýrmætt að
dætur okkar tengjast vináttu-
böndum. Dæturnar eignuðust
börn og við nutum gleðinnar að
verða ömmur saman og faðma
litlu ömmubörnin. Bragi, ömmu-
drengur Hrundar, var henni
mikill gleðigjafi. Börnin hennar
Hrundar, Eva og Snorri, voru
henni dýrmætust. Hún talaði oft
um hversu stolt hún væri af
þeim. Eva fór menntaveg með
frábærum árangri og Hrund
dáðist að Evu fyrir að hika ekki
við að fara sínar leiðir og fylgja
hugmyndum sínum alla leið.
Snorri, nú orðinn ungur maður á
17. ári gaf mömmu sinni mikla
hamingju og gleði. Tónlist er eitt
af áhugamálum hans og Hrund
var svo stolt af honum þegar
hann spilaði. Listahæfileika
sækir hann eflaust mikið til
mömmu sinnar. Hún hafði list-
rænt handbragð og var með ein-
staklega fallega rithönd, kom
orðum sínum í fallegan og skýr-
an búning, bæði í orði og riti.
Hún teiknaði vel og töfraði ým-
islegt fram með prjónum. Allt
sem hún gerði bar vott um list-
ræna hæfileika og smekkvísi.
Hrund starfaði við hjúkrun og
mest við líknarhjúkrun þar sem
sjúklingar nutu einstakra eigin-
leika hennar og hæfileika. Hún
vann að meistararitgerð í líkn-
arhjúkrun og bjó yfir ómældri
þekkingu á því sviði.
Hrund og Hörður hennar
bjuggu sér fallegt heimili á
Furuvöllum, heimili sem umvef-
ur alla kærleika og hlýju þegar
inn er komið. Hrund var sterkur
og sérstakur persónuleiki sem
mótaðist í faðmi fjölskyldunnar
á Sunnuveginum og þó að hún
hafi ekki viljað viðurkenna það á
unglingsárum held ég að Hervör
mamma hennar hafi ávallt verið
helsta fyrirmyndin. Hervör stóð
sem klettur við hlið Hrundar í
veikindunum og Hrund nefndi
oft hversu yndisleg og kærleiks-
rík mamma hennar væri. Það er
þung byrði fyrir Hervöru að
missa nú dóttur sína og ég bið
góðar bænir til hennar. Hildur
systir hennar hefur gefið sig alla
til stuðnings Hrundar og sá til
þess að Hrund fékk allt sem til
þurfti og allt það besta. Eins gef-
andi og kærleiksríka systur er
vart hægt að hugsa sér. Hið
sama á við um Hörð, börnin,
Hörð bróður hennar og Elsu
konuna hans.
Elsku Hörður, Eva, Snorri,
Hervör, systkini og fjölskylda,
Guð geymi ykkur og styrki í
sorginni og um alla framtíð.
Blessuð sé minning Hrundar.
Edda Gunnars.
Sumt fólk ber með sér ljós.
Um leið og það gengur inn er
eins og birti til. Hrund var sann-
arlega slík kona. Henni fylgdi
ávallt birta og hlýja, áþreifanleg
góðmennska sem snerti alla sem
henni kynntust, hvort sem það
var í starfi eða leik.
Hún var ótrúlega jákvæð og
bjartsýn og sá alltaf eitthvað
gott í öllu. Hún var stöðugt for-
vitin, þreyttist aldrei á að prófa
og læra nýja hluti en á sama
tíma hélt hún fast við sín grunn-
gildi um réttlæti, jafnrétti og
virðingu fyrir hverjum einstak-
lingi. Örlæti hennar virtist tak-
markalaust, hún gaf hiklaust af
sjálfri sér til þeirra sem þess
þörfnuðust, stundum kannski of
mikið. Lífið var ekki alltaf dans á
rósum og eftir að hún veiktist
voru margar erfiðar stundir.
Hún hafði þó aldrei áhyggjur af
sjálfri sér en hugsaði mest um
hvað við hin ættum bágt að þurfa
að ganga í gegnum þetta með
henni.
Ég hef lært margt af Hrund
síðastliðin 18 ár en þó mest af því
að fá að fylgja henni á vegferð-
inni í gegnum þennan sérstaka
heim langvarandi veikinda sem
ég hafði fram að því aðeins þekkt
frá sjónarhorni fagmannsins.
Minning hennar mun verða
mér, eins og svo mörgum öðrum,
leiðarljós um ókomna tíð.
Elsa Björk Valsdóttir
Er Grind heima? Hervör kom
til dyra. Þannig hófst ævilöng
vinátta okkar Hrundar og henn-
ar góðu fjölskyldu. Við vorum
fimm ára. Strákarnir höfðu kom-
ið hlaupandi og sagt mér að loks-
ins væri komin stelpa á mínum
aldri í hverfið og hún héti sér-
stöku nafni sem við höfðum ekki
heyrt áður og endaði það svona
hjá mér.
Minningarnar streyma fram,
útileikir, mömmuleikir, Barbie,
Mikki, búðarleikir, gista saman,
Langholtsskóli. Uppáhaldsleik-
svæðið okkar, Laugardalsgarð-
urinn. Þar undum við löngum
stundum við leik með indíána-
tjaldið hennar, nesti og leit að
hreiðrum.
Á sumrin fórum við oft í sum-
arbúðir að Úlfljótsvatni. Við
höfðum heyrt að við gætum feng-
ið heimþrá sem auðvitað gerði
vart við sig stundum, en við
skipulögðum hana ávallt og sögð-
um: „Eigum við ekki að fara
núna upp í hlíð að gráta.“
Þrenningin Hrund, ég og
Edda Gunnars brölluðum ýmis-
legt á unglingsárunum eins og
gengur. Hervör og mamma
stilltu saman strengi sína um
hversu lengi við mættum vera úti
og hringdust á ef við vorum ekki
komnar heim á réttum tíma.
Báðar fórum við um svipað
leyti að heiman og bjuggum um
tíma nálægt hvor annarri í mið-
bænum. Dætur okkar fæddust á
sama ári og pössuðum við oft
hvor fyrir aðra.
Hrund og Hörður eignuðust
fallegt og notalegt heimili í Hafn-
arfirði. Þar undi Snorri sér með
vinum sínum og var þar oft „fullt
hús“.
Það var alltaf gefandi að tala
við Hrund. Til vitnis um afstöðu
hennar til lífsins leyfi ég mér að
taka beint af skrifum hennar
sjálfrar: „Að taka afstöðu með
lífinu merkir í mínum huga að
lifa því enn betur og skemmti-
legar en áður, pota í mörkin og
fara helst sem mest út fyrir þæg-
indahringinn.“ Þessi hugsun er
dýrmæt og ætti að vera öllum
veganesti í lífinu og mun ég varð-
veita hana.
Vináttan sem festi rætur í
barnæskunni varð dýpri og
nándin og nálægðin mikil í veik-
indum Hrundar. Hún tók veik-
indum sínum með reisn og æðru-
leysi og sagði: „Af hverju ekki
ég?“ Því enginn getur gert ráð
fyrir að vera undanskilinn slíku
hlutskipti. Í tvo áratugi vann
Hrund við að líkna þeim sem
höfðu fengið illkynja sjúkdóm og
var einn af stofnendum Hjúkr-
unarþjónustunnar Karitas.
Hrund var á lokastigi í meistara-
námi með áherslu á líknarhjúkr-
un er hún lést.
Síðustu tvö ár hafa verið erfið
en margt gott líka gerst. Snorri
Örn þroskast fallega, Eva orðin
mamma og Bragi litli ömmust-
rákur öllum ómæld gleði. Eva,
Snorri Örn, Hörður, Hervör
mamma, Hildur systir, Hörður
bróðir og fjölskyldan öll umvöfðu
Hrund umhyggju og kærleika.
Allir á sinn hátt. Þannig varð til
heilsteypt og falleg umgjörð utan
um Hrund.
Hrund fann ró í trúnni og í
hjarta mínu er ég þakklát fyrir
að Einar minn og gamli vinur og
bekkjarbróðir hennar úr Versló
átti einnig þessa trú sem þau
deildu oft saman í veikindunum.
Við Einar og fjölskylda okkar
sendum einlægar samúðarkveðj-
ur til allra ástvina Hrundar. Ég
mun sakna hennar endalaust.
Guð blessi minningu minnar
kæru vinkonu Hrundar.
Edda Hannesar.
Það er hlýtt og bjart yfir
minningunni um okkar góðu vin-
konu. Það hefur alltaf verið svo
mikil tilhlökkun að hitta þau
Hrund og Hörð og þegar við
hugsum til baka er eins og alltaf
hafi verið gott veður, sumar og
sól sem umvafði samverustundir
okkar. Þau komu nánast á hverju
ári til okkar í Heydali og oft buðu
þau okkur heim til sín og hin síð-
ari ár höfum við reynt að fara
Hrund Helgadóttir