Morgunblaðið - 09.09.2011, Blaðsíða 29

einu sinni á sumri saman í ferða-
lag. Margar okkar samveru-
stundir voru við fallegar ár, þar
sem veitt var á flugu, en ekki
síður nutum við þess að skoða
umhverfið og njóta samfélags
saman. Þetta hafa alltaf verið
miklir dásemdardagar, við veið-
ar á daginn og svo var grillað og
góður matur og spjall á kvöldin.
Þar lagði Hrund svo mikið að
mörkum, hún var góður gest-
gjafi, listakokkur og kunni svo
vel að gera allt af smekkvísi og
vandvirkni og nærvera hennar
öll svo ljúf og þægileg.
Tíminn var alltof fljótur að
líða, en á þessum góðu stundum,
sem við áttum með Hrund og
Herði, fundum við svo vel og
verður minnisstætt, hve vænt
hennti þótti um lífið og tilveruna
og umhverfi, náttúru og fólk.
Framkoma hennar og lífafstaða
var svo jákvæð, glaðleg og
hvetjandi og speglaði svo mikla
elsku hennar til náungans og
lífsins.
Hjúkrunarstarfið átti ákaf-
lega vel við Hrund og hún var
áhugasöm að afla sér stöðugt
meiri þekkingar í sínu fagi. Það
var ekki hennar stíll að staðna í
sama fari. Á sínum tíma var hún
einn helsti frumkvöðull að því að
hefja þjónustu Karitas, líknar-
og heimahjúkrunar krabba-
meinssjúkra. Það hlýtur að
reyna mikið á, að hjúkra lang-
veikum og deyjandi og styðja
aðstandendur þeirra. Hrund var
einstök í þetta krefjandi starf og
aflaði sér mikillar kunnáttu á því
sviði, en umfram allt var hún hlý
manneskja sem umvafði þá sem
hún hjúkraði og gaf mikið af sér
í þeirri þjónustu. Hjúkrun var í
hennar huga meira en starf, það
var vinátta og umhyggja og þar
gaf hún mikið, gladdist yfir góð-
um fréttum og fann til á erfiðum
stundum. Hrund hafði stórt
hjarta, tilfinningakona og næm
og hún átti trausta trú. Oft
ræddum við hinar andlegu og
trúarlegu víddir, því þau málefni
voru henni afar hugleikin og
þegar hún sjálf veiktist leitaði
hún vonar og huggunar í trúnni
sem hún hafði ræktað vel.
Þau geisluðu augun hennar
Hrundar þegar hún talaði um
börnin sín, þau Evu og Snorra
Örn. Hún var stolt móðir og
mikil var gleði hennar þegar
hún fékk lítinn dótturson í vor.
Heimili hennar og Harðar er fal-
legt og vitnar um gott fegurð-
arskyn. Hún ræktaði umfram
allt lífið, það varð svo margt fal-
legt í kringum Hrund, það var
sem hún gæddi umhverfi sitt
fegurð og hlýju. Og vina- og ætt-
artengslin ræktaði hún af mikilli
tryggð og kærleika og átti
marga góða og trausta vini.
Á kveðju- og saknaðarstund
erum við þakklát fyrir að hafa
átt hana að góðri vinkonu og
þökkum henni allar dýrmætu
samverustundirnar.
Við biðjum góðan Guð að
blessa minninguna um Hrund
og styrkja fjölskyldu og vini.
Sjöfn og Gunnlaugur.
Okkur setti hljóða þegar við
heyrðum af andláti Hrundar
Helgadóttur, fyrrum samstarfs-
konu okkar og stofnanda Hjúkr-
unarþjónustunnar Karitas.
Hrund markaði djúp spor í
þeirri grasrótarvinnu sem var
upphafið að umönnun lang-
veikra einstaklinga í heimahús-
um þar sem hugmyndafræði
líknarmeðferðar var höfð að
leiðarljósi.
Hrund var í okkar huga hug-
myndasmiður, frumkvöðull og
eldhugi sem ekkert var ómögu-
legt eins og sýndi sig þegar hún
stofnaði Karitas, en þannig
stuðlaði hún að auknum lífsgæð-
um einstaklinga með langvinna
sjúkdóma. Jafnframt skapaði
hún starfsvettvang fyrir hjúkr-
unarfræðinga með áhuga á líkn-
armeðferð í heimahúsum.
Hrund var gjöful að miðla af
þekkingu sinni til samferða-
manna enda bjó hún yfir ríku-
legri þekkingu á hugmynda-
fræði líknarmeðferðar. Hún
hafði einnig þann góða eigin-
leika að gefast aldrei upp og
lagði mikið á sig við að finna nýj-
ar leiðir sem gætu gagnast
skjólstæðingum Karitas. Þetta
viðhorf Hrundar er og verður
lykilþráður í starfsemi Karitas
um ókomin ár.
Við minnumst með hlýju
margra skemmtilegra stunda á
skrifstofu Karitas þar sem fram-
tíðarsýn líknarmeðferðar var
skeggrædd ásamt lífsins verk-
efnum. Mörg frábær verkefni
Karitas spruttu í kjölfar þeirra
umræðna.
Við kveðjum Hrund með
þakklæti og virðingu og sendum
fjölskyldu hennar okkar innileg-
ustu samúðarkveðju.
En handan við fjöllin
og handan við áttirnar og nóttina
rís turn ljóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn í frið hans og draum
er förinni heitið.
(Snorri Hjartarson)
Ásdís, Berglind, Bergþóra
og Valgerður.
Fátt gefur lífinu meira gildi
en samneyti við heilsteypt og
gefandi fólk. Einstaklinga sem
eru heiðarlegir, kærleiksríkir og
láta sér annt um aðra. Þannig
var Hrund Helgadóttir, hjúkr-
unarfræðingur, sem fallin er frá
langt fyrir aldur fram.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að starfa með Hrund í
stjórn Félags íslenskra hjúkr-
unarfræðinga í fjögur ár, frá
2005-2009. Hún hafði gefið kost
á sér í stjórnina til að vinna sér-
staklega að hag þeirra hjúkrun-
arfræðinga sem stunduðu sjálf-
stæðan rekstur og
skjólstæðinga þeirra. Þar var
Hrund sannarlega á heimavelli.
Árið 1992 hafði hún stofnað
hjúkrunarþjónustuna. Heima-
stoð ásamt öðrum hjúkrunar-
fræðingi, en það fyrirtæki varð
síðar að Hjúkrunarþjónustunni
Karitas, sem margir þekkja.
Karitas var sjálfstætt starfandi
hjúkrunarþjónusta fyrir fólk
með langvinna og ólæknandi
sjúkdóma. Hrund hafði þá hug-
sjón að gera fólki kleift að vera
sem lengst á eigin heimili þó það
væri að kljást við ólæknandi
sjúkdóm. Hún var óþreytandi
baráttukona og framsýnn frum-
kvöðull.
Við Hrund störfuðum einnig
saman í starfshópi heilbrigðis-
ráðuneytisins um framtíðarskip-
an heimaþjónustu hjúkrunar-
fræðinga. Þar reyndi oft á
þolinmæðina en Hrund var
fylgin sér, notaði rök byggð á yf-
irburðaþekkingu sinni á við-
fangsefninu og náði þannig að
hreyfa við hörðustu embættis-
mönnum. Hún sinnti verkefninu
af lífi og sál, las sér til og velti
vöngum, sendi mér langar hug-
leiðingar og vandaðar tillögur
jafnvel þegar komið var fram á
nótt, var yfirveguð í málflutn-
ingi og var virt fyrir vikið.
Hrund var framúrskarandi
fulltrúi hjúkrunarfræðinga.
Hrund hjúkraði í víðasta
skilningi þess orðs, ekki aðeins
sjúklingunum heldur einnig fjöl-
skyldum þeirra og vinum. Hún
fræddi, líknaði, studdi og leið-
beindi. Hún hafði unun af starfi
sínu þó það tæki oft á. Virðing
hennar og væntumþykja fyrir
sjúklingum sínum og fjölskyld-
um þeirra var til eftirbreytni.
Hið sama má segja um fagið, um
hjúkrunina og hjúkrunarfræð-
inga. Hrund var stolt af því að
vera hjúkrunarfræðingur og
hjúkrunarfræðingar voru stoltir
af Hrund.
Ég votta fjölskyldu Hrundar
mína innilegustu samúð. Bless-
uð sé minning Hrundar Helga-
dóttur hjúkrunarfræðings.
Elsa B. Friðfinnsdóttir,
formaður Félags íslenskra
hjúkrunarfræðinga.
Það er sárt til þess að hugsa
að Hrund er dáin langt fyrir ald-
ur fram. Hugurinn finnur þenn-
an óþægilega tómleika, trega,
missi og eftirsjá. Það er svo erf-
itt að fara að tala um hana í þá-
tíð. Hún átti 15 ára son, mann,
fullorðna dóttur og barnabarn
sem þurftu öll á henni að halda
og hún á þeim. Hrund hafði líka
ótalmarga hæfileika sem gerðu
heiminn að betri stað í návist
hennar. Hennar verður sárt
saknað.
Við kynntumst nokkuð vel í
sálgæslunámi 2003. Þar sá ég
hjúkrunarfræðing, lágvaxna
konu sem þó var meira stelpuleg
í útliti með miðlungssítt ljóst hár
og andlitsfríð. Hún var feimin,
vildi halda sjálfri sér aðeins til
hlés en hún bauð af sér mikinn
þokka og það sem hún gaf af sér
ilmaði einhvern veginn. Hún
minnir mig á fagurlagað blóm
sem opnast og lokast til skiptist
og þegar það opnar sig sérðu
fegurð þess. Þetta eru fátækleg
orð um útgeislun hennar og
þokka.
Hrund stofnaði líknarfélagið
Karítas fyrir mörgum árum.
Hún var mjög hrifin af Hospis-
hreyfingunni sem hefur þá hug-
sjón að líkna sjúkum og lítur á
manninn heildstætt í hjúkrun
sinni. Út frá þeirri hugsjón varð
Hrund frumkvöðull á Íslandi í
því að sinna krabbameinssjúk-
um með líknandi meðferð heima.
Fyrirtæki hennar Karítas kom
þannig að fjölda heimila til að
sinna þjáðum, deyjandi og fjöl-
skyldum þeirra. Fjölskylda mín
naut góðs af þjónustu hennar.
Hún var vönduð og góð. Nokkru
eftir andlát pabba fékk mamma
svo undurfallegt samúðarkort
frá Karítas. Kortið sýndi hve
heildstæð hugsunin var. Það var
ekki bara horft á krabbameinið
einangrað heldur manneskjuna í
heild og fjölskylduna líka. Þökk
sé Hrund Helgadóttur að inn-
leiða líknarþjónustuna inn í
landið okkar. Eftir að hún seldi
sinn hlut í fyrirtækinu fór hún
að vinna að undirbúningi slíkrar
líknandi hugsunar á lungnadeild
LSH. Það verkefni stoppaði í
kreppunni.
Á meðal margra kosta
Hrundar sá ég vandvirkni,
sterka réttlætiskennd, fjölþætta
greind, gott innsæi, hlýju, húm-
or og naskt auga fyrir aðstæðum
sjúklinga og aðstandenda
þeirra. Hún hafði einhvern veg-
inn yfirburði í að sína fólki sam-
kennd með hlustandi opnu eyra.
Síðustu ár hafa samskipti
okkar Hrundar legið saman aft-
ur. Hún tók þátt í gönguhóp
kvenna frá kirkjunni sinni í
Ástjarnarsókn. Fylgdi syni sín-
um eftir í gegnum fermingarvet-
urinn og eftir það varð hún virk í
bænastarfi Ástjarnarkirkju sem
ég leiddi. Hún hafði kynnst
íhugandi kyrrðarbæninni Cent-
ering prayer. Þar fann hún ró og
styrk í veikindum sínum. Hún
leiddi þá bæn fyrir kirkjuna um
hálfs árs skeið og gerði það af
stakri næmni og þokka.
Í gegnum krabbameinsveik-
indin sá ég hana glíma við Guð
og stóru spurningarnar. Hún
gerði það af hugrekki, yfirveg-
un, trú og efa. Ég fékk að sjá
hana taka út mikinn þroska sem
persónu og trú hennar óx í
átökunum við efann andspænis
ógninni sem blasti við henni í
veikindunum. Birtingarmynd
trúar hennar var rammíslensk.
Hún bað Guð alla tíð að hjálpa
sér að sinna sjúklingum sem
best, en hún var ekkert að
gaspra um það. Hrund átti fal-
lega trú sem var í senn einlæg
og gagnrýnin. Ég fel hana
trúnni sem ég skynjaði hjá
henni á Jesú Krist sem lifandi
frelsara sem getur hreyft við
heiminum og bænheyrt með
hjálp heilags anda.
Megi Guð huggunarinnar
líkna Snorra Erni, Herði, Evu
og öðrum ástvinum hennar.
Bára Friðriksdóttir.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. SEPTEMBER 2011
✝ Gunnþór Ragn-ar Kristjánsson
fæddist á Gásum í
Glæsibæjarhreppi
20. júlí 1918. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Akureyrar 4. sept-
ember 2011. For-
eldrar hans voru
Kristján Krist-
jánsson og Friðrika
Jakobína Svein-
björnsdóttir. Systk-
ini GunnÞórs á lífi eru Þor-
steinn Marínó, María og
Sveinfríður. Látin eru Indíana
Sigríður, Karl Hákon, Svein-
björn, Aðalsteinn Kristján, Sig-
urbjörg Hallfríður, Davíð Sig-
urður og Sigurlína.
Gunnþór ólst upp á Gásum,
fyrir utan barnaskólaárin þar
sem hann bjó á Ytra-Hóli og
ureyri starfaði Gunnþór lengst
af í sláturhúsi KEA. Sigríður
lést árið 2006.
Börn þeirra eru: 1) Jakobína
Þórey, búsett í Reykjavík, 2)
Kristján, hans kona er Jónína
Helgadóttir, búsett á Akureyri,
3) Þóroddur, kona hans er Lilja
I. Marínósdóttir, búsett á Ak-
ureyri, 4) Sveinmar, kona hans
er Kristín Pálsdóttir, búsett á
Akureyri. Fyrri kona Svein-
mars, Sigríður Jónsdóttir, er
látin. 5) Eyþór, kona hans er
Soffía Valdemarsdóttir, búsett á
Akureyri. 6) Jóhanna, maður
hennar er Brynjólfur Lár-
entsíusson, búsett í Kópavogi. 6)
Ragnar, búsettur á Akureyri. 8)
Haraldur, kona hans er Hall-
fríður Hauksdóttir, búsett á Ak-
ureyri. Fyrri kona hans, Sóley
Birgitta Guðmarsdóttir, er lát-
in. 9) Svavar Sigurður, látinn,
lést 1973. Afkomendur Gunn-
þórs og Sigríðar eru 97 talsins.
Útför Gunnþórs verður gerð
frá Akureyrarkirkju í dag, 9.
september 2011, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
vann þar á sumrin.
Á héraðsskólanum
á Laugum var hann
tvo vetur. Hann
vann 10 ár í Síld-
arverksmiðjunni á
Dagverðareyri, þar
kynntist hann eig-
inkonu sinni Re-
bekku Sigríði Þór-
oddsdóttir frá
Vallholti í Gler-
árþorpi. Þau giftu
sig á aðfangadag árið 1942.
Voru þau fyrsta árið á Gásum,
Þá keyptu þau býlið Steinkot í
Glæsibæjarhreppi og voru þar í
23 ár. Eftir það stunduðu þau
búskap á Gásum í 3 ár, en fluttu
svo á mölina vorið 1970. Á Ak-
ureyri hefur heimili þeirra ver-
ið síðan, fyrst í Skarðshlíð 13,
en síðan í Skarðshlið 29. Á Ak-
„Ég hef alltaf verið ánægður
með fæturna mína,“ sagði afi og
allir skellihlógu. Ég man ekki
hvers vegna en líklega fólst fynd-
in líka nákvæmlega í því hvernig
hann sagði þetta. Í minningunni
voru brandarar afa oftast svona
einfaldar línur. Afi átti líka til að
koma með athugasemdir um það
hvort fólk hefði til dæmis fitnað
eins og hann væri að koma með
athugasemdir um veðrið. Einnig
þótti honum rétt að gefa mjög
skýrt til kynna að ég ætti að raka
af mér skeggið – þeirri skoðun
deildi hann einmitt með ömmu.
Sjálfur passaði afi upp á að vera
alltaf snyrtilegur til fara.
Þegar ég hugsa til baka teng-
ist sterk lykt af reyktu kjöti elstu
minningunum um afa. Ég eyddi
miklum tíma hjá afa og ömmu.
Ég minnist reglulegra ökuferða
með þeim, oftast á Gáseyri en
stundum var líka farið í heim-
sóknir að Skipalóni.
Afi tók líka Eygló sérstaklega
vel þegar hún kom inn í fjölskyld-
una. Þau ræddu yfirleitt um
sveitina þar sem hann spurði
frétta – til dæmis af sauðburð-
inum og hafði greinilega gaman
af. Það var erfitt að geta ekki
spjallað almennilega við hann
þegar heyrnin hvarf eiginlega al-
veg og minnið fór líka að svíkja
hann. Afi einangraði sig hins veg-
ar ekki þegar hann var kominn á
Kjarnalund. Hann var alltaf með-
al fólksins og tók virkan þátt í fé-
lagsstarfinu.
Afi hafði augljóslega gaman af
því þegar við komum með hálf-
nafna hans Gunnstein Þór í heim-
sókn. Hann nefndi þá stundum að
barnauppeldi væri erfitt. Við
sögðum þá að það hefði nú líklega
verið töluvert erfiðara fyrir þau
hjónin að halda utan um stóra
barnahópinn sinn. Mér telst til að
afkomendur þeirra séu nú að
nálgast eitt hundrað en sú tala
hækkar reyndar mjög reglulega.
Þá má ekki gleyma mökum og
stjúpbörnum afkomendanna sem
stækka hópinn enn frekar. Við
erum ákaflega mörg sem munum
sakna hans.
Óli.
Í dag kveð ég Gunnþór afa.
Afi minn var afskaplega góður
og ljúfur maður og fyrirmynd
mín í mörgu, hann hafði sérstak-
lega góða nærveru og einkenn-
ismerki hans var hreinskilni en
um leið ljúfmennska.
Það var ávallt gott að koma í
Skarðshlíðina til ömmu og afa og
sakna ég þeirra tíma þegar ég
gat komið í heimsókn til þeirra.
Með söknuð í hjarta kveð ég
þig afi minn.
Í huga mínum himinninn er fjarri,
og held ég fái að vera hér um sinn.
Þó englar guðs mér þrái að vera nærri,
þeir fá þó bara að svífa um huga minn.
Þín návist guð mér gefur allt
svo mikið,
og gakkt þú með mér ævi minnar veg.
Ég vildi þú gætir aldrei frá mér vikið,
og bið þú verndir mig meðan ég er.
Það veit ei nokkur ævi sína alla,
og án þín guð er lífið búið spil.
Því á þig einhver engillinn mun kalla,
þá endar þetta líf ef rétt ég skil,
þá endar þetta líf ef rétt ég skil.
(Ólafur Sveinn Traustason)
Hvíldu í friði, elsku afi.
Þín
Eydís Eyþórsdóttir.
Gunnþór Ragnar
Kristjánsson
Fagna þú, sál mín, dauðans kyrra
kveldi,
kemur upp fegri sól, er þessi er hnigin.
(Jakob Jóhannesson Smári.)
Nú er hnípin byggð á Grenjað-
arstaðartorfunni og sveitin öll.
Hermann á Staðarhóli hefur lokið
vegferð sinni á þessari jörð og ver-
ið kallaður heim. Starfsdagur hans
var langur og iðjuríkur. Við sem
einu sinni vorum fjölskyldan á
Grenjaðarstað bindum honum fá-
tæklegan orðakrans til að þakka
honum samfylgdina, biðja ástvin-
um hans blessunar og lofa Guð sem
gaf hann.
Mín kveðja er orð, sem á sér ekkert
nafn,
aðeins minn hugur mælir – nemur
þinn?
Fjarlægð er ekki, allur tími jafn
eins þó að dauðinn signi hvarminn
minn.
(Aðalbjörg Bjarnadóttir á Hvoli.)
Hermann
Hólmgeirsson
✝ HermannHólmgeirsson
fæddist í Hellulandi
í Aðaldal 21. októ-
ber 1932. Hann lést
á Heilbrigð-
isstofnun Þing-
eyinga 23. ágúst
2011.
Útför Hermanns
fór fram frá Grenj-
aðarstaðarkirkju 3.
september 2011.
Góðir nágrannar
eru meðal dýrmæt-
ustu gæða hér á jörð.
Eitt er að vita það af
bókum en dásamlegt
að reyna það í eigin
lífi. Við fjölskyldan
áttum því láni að
fagna er við fluttum í
Grenjaðarstað fyrir
réttum aldarfjórð-
ungi að eignast góða
nágranna á alla vegu.
Hermann á Staðarhóli stóð okkur
þó nær en margur frá fyrstu
stundu vegna þess að auk alls ann-
ars flutti hann okkur póstinn. En
hann átti líka ráð undir rifi hverju
og lét sér mjög annt um sína nýju
nágranna. Það allt sem eins og
sjálfsagðir hlutir fylgdi með póst-
inum getum við aldrei fullþakkað.
Ég hafði löngu áður, vetrarmaður
á fermingaraldri á Grenjaðarstað,
kynnst Staðarhólsheimilinu og not-
ið góðs af traustri hlýju Hannesar
og Halldóru og þekkti líka til í
Hellulandi og vissi því fyrirfram að
góðs væri að vænta frá þeim hjón-
um Maríu og Hermanni, en vissi þó
ekki neitt. Það tók öllu fram.
Hann kom í dyrnar, stóð stutt
við, en skildi eftir sína góðu nær-
veru þegar hann fór. Bros og
traust. Hann var réttsýnn og ráð-
hollur, sanngjarn og samstarfsfús.
Honum var það jafn eðlilegt og að
draga andann að leggja sitt af
mörkum til að leysa annars vanda.
Hann hafði góðan húmor og næma
tilfinningu fyrir fjölbreytileika
mannlífsins. Og svo var hann bassi
í kórnum. Á venjulegum sunnu-
degi, á hátíðastundum og sorgar-
stundum. Í hinu nána samfélagi
sveitarinnar er hlutverk kórsins af
öðrum og æðri toga en í hinu
stærra samhengi. Enginn nema
annar prestur getur skilið hversu
dýrmætt það er á erfiðum stundum
í kirkjunni þegar sorgin liggur
þungt á söfnuðinum að mega hvíla í
traustum kórsöng á milli þess sem
maður les texta og bænir og flytur
sín minningarorð. Eins og kirkjan
stendur á traustri grjóthleðslu og
haggast ekki á grunninum þótt
geisi veður, er bassinn hinn trausti
grunnur sem minnir á óhaggan-
lega forsjón Guðs og elsku hans.
Er þó í engu dregið úr vægi ann-
arra radda!
Allar myndir mannanna um það
sem bíður heima hjá föður lífsins
þegar hann kallar, eru fylltar tón-
um og hljómum. Inn í þann hljóm-
aheim er nú genginn okkar góði vin
Hermann á Staðarhóli þar sem
bíða vinir í varpa. Við biðjum Guð
að taka vel á móti honum og
styrkja þau sem hann elska.
Margrét og Kristján Valur,
Bóas og Benedikt.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðs-
ins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi
liður, "Senda inn minningargrein".
Minningargreinar