Teningur - 01.05.1988, Síða 15

OG HVAÐ EF NÚ EFTIR ÖLL ORÐIN
Og hvað ef nú eftir öll orðin
kæmist orðið ekki af!
Ef eftir vængi fuglanna
kæmist sitjandi fuglinn ekki af!
Skárra væri, satt að segja,
að éta hann sjálfur og sveiattan!
Að hafa fæðst til að lifa á dauðanum!
Að rísa upp frá himni niður til jarðar
í krafti eigin afglapa
og sjá fram á tóm til að slökkva skugga sinn með myrkrinu.
Skárra væri, hreint út sagt,
að éta hann sjálfur og hananú!
Og ef eftir alla söguna létum við bugast
ekki af eilífð
heldur hversdagslegustu hlutum, eins og að vera
heima og fara að gaumgæfa hlutina!
Og ef við uppgötvuðum þá
allt í einu að við lifðum
af hæð stjarnanna að dæma
á greiöunni og blettunum í vasaklútnum.
Skárra væri, satt að segja,
að éta hann sjálfur og basta!
Sagt yrði að við bærum
í öðru auganu mikla sorg
og í hinu líka, mikla sorg
og í báðum, þegar þau horfa, mikla sorg.
Þá! Auðvitað! Þá... ekki orð!
Úr Poemas humanos
Gunnar Harðarson þýddi