Teningur - 01.05.1988, Síða 61

Þorri
Þeir fóru hvaö eftir annað að
mannast
og maður að belja í stríði að stimpla
í spilandi þing
og stríð að breiðast út á milli þeirra.
Góa
Þaö er satt, þeir komu.
Fóru svo.
Þorri
Þeir koma með orð að grenja
steinsteyptir með veggjum
Þrotlausir að bíta bryntröll.
Drynjandi fánar og orð
að brotna á stökkum, að ríma
organdi að renna
hugprúðir niður og hróp og lönd.
Og algóðir dembast að ræsi.
Svona sífelld ræðuhöld
og halló á halló ofan.
Góa
Nei ekki núna, það var létt
að ekki vantaöi grunuð orð
og nótur gerðu víðreist
og haldið beina leið í c!
Að sjá þessa grænkontruðu áttund!
Og flærnar. Nú koma þær að þefa,
tönn að hafast að við augað.
Bíddu maðkur líf rólegur lífið.
Undarlegt hve það að sökkva...
og þarna fór það.
Þorri
Þú bullar.
Góa
Áttu við að ég heföi átt að skilja
að vera þannig?
Að þaö er víst svo mikið?
Þorri
Líf, er það að vera?
Að ég hugsa þótt ég viti það ekki
hvernig það kom og skildi við mig?
Góa
Nei. Því er ekki hægt?
Því er það ekki sín eigin saga
aftur að líf er með sitt vissa mál?
Þorri
Þeir koma ávallt,
þarna, núna. Sjáðu,
vitfirrtur heimur að æpa!
Góa
Æpi ég ef Ijósiö er að stríða milli
þeirra
sem þó er satt?
Því sko hvað það er alltaf eins við sig
og loðinn heimur enn
að heimta hróp.
Þorri
Ó þú andþröngi harmur sem sorgina
eltir
að færa mér allt sem ég ræð ekki við!
Góa
Marglytturnar fá samt að anda
og þarna haf að sigla
og marfló að undrast augað
og stórmikil hetjudáð
svo ekki er orði stunið.
Þarna rís hrikalegt auga í suður!
Þarna, að hefjast lángt yfir
eyðimörkina!
Ekki orði stunið!
Þorri
Mér leiðist gítarspil.
Mér leiðist síglaöir eyasöngvar
og kátir karlar sem gánga í arf.
Hve mörg ár og hvaö um aldir?
Því komu ekki dagar og sigldu á svig
við mitt auga og allt mitt geð?
Góa
Hvíldu auga.
Hvíldu það og sigldu.
Þorri
Á ég þess framar von
að fá að njóta stórlynds ástaryndis
og kuldinn hætti aö plaga mitt ráð?
Góa
Það er allt svo satt sem er,
hlaup í gráum heimi,
tilboð og litir í reikandi áttund
að ég má ekki villast fjarri
saklaus að ég viti meir en lífið.
Þorri
Ég veit of margt sem ég vil ekki vita.
Mig væmir við að þekkja daga
að framtíö er þrautlifuö fortíð.
Ég hugsa enn um dansinn, að hann
kom
að færa og fegurð og kvöl.
Góa
Dagurþinn.
Hann hefur alltaf verið þar.
Þar er hann samur.
Viltu ekki vera hér
að skilja að vera þannig?
Það er það mikið að vera
og dagur að lifa og líka að blindast
og augað um ævi að horfa.
Þorri
Og samt nýar vonir.
Til hvers svona seint
aö sjá það að eilífu týnt?
Góa
Segðu já.
Þá sérðu já.
Þorri
Ég missi hár með hverjum degi
og þó fer sigling fram,
að stórefld dáð hefur leikið
um hár mín
þar sem mér var súngið
að haf flaut að með ángan.
Góa
En marflær?
En þær enn að horfa á auga
og túnglskin á sveimi og djúpið
og skraf frá blaktandi þönglum?
Þorri
Ég hef fálmað af miklum hug
og fölur og trúr yfir litlu
og sá engan dans og enga birtu
og þokan dettur á.
Góa
Sérðu ekki nóg hróp?
Þarf ekki alltaf að sjálfsagt sé allt?
Því sjáðu
að lifa
að telja sannleik.
Þorri
En dómurinn féll!
Menn sögðu oröiö
og fóru að hlæa.
Góa
Já einnig það.
Líka vogun og eyðsla á lífi
og stórmikil hlakkandi skelfing.
Ég ervissulega hamingjusöm!
Þorri
Þú stráir dönsum,
en mér mun aldrei gefast það Ijós
sem nýar blóð mitt,
aldrei lifa þann hlátur sem kann sig
og áfram er haldið.
En hver sagði sagan er bókuð?
Hver segir réttlæti?
Ég veit ekki hvar það var,
bara aö ég horfi enn eftir leið
59