Teningur - 01.05.1988, Qupperneq 62

og veit að það siglir hvert sem fer.
Eitthvað.
Eitthvað er stórt að mig grunar,
eitthvað svo veglega gefið
að hvar? eða hvað?
Hver?
Hver er sá djúpsári grunur
sem lífið ýar að
svo lángt og áfram?
til þess að grunurinn verði hér eftir?
Góa
Hver?
Var það allt hugsað á eftir?
Eða - varð annállinn fyrri til
ef hann staðsetti morðin
Þótt augað sé opið?
Samt ávallt: hve augað er svona!
Hve gott að eiga það að.
Og guð eða andartaks bros?
Þorri
Hver getur sagt það
ef það var eitthvert óráðið bros?
einhver sveifla í höfði?
eitthvað sem kom með lofsverðri
slysni?
eitthvað sem kom með einmuna
dag?
Eða draumur hvert sem er farið?
hljómur í skildi eða gjörð?
þytur og hróp um litauðgi í birtu á
nóni?
Og lífshljóms eitthvert stef söng á
tönn
og hringur valt inní sveiflandi dans.
Hvað get ég talað?
Góa
Ég trúi því samt.
Samt tuldrar sál í sín vissu orð
og alltaf dagar og ár.
Þorri
Alltaf áfram lángvön spor.
Það er sami það er vani
alltaf sami vaninn er sami
vaninn alltaf samur
að vera til næsta dags,
að sakast við það
sekur, aö það er ekki nóg.
Og líf með fjarska
er ekki fundið.
Maðurinn er ekki nógl!
Já ég hugsa um hvernig þaö var
sem ég veit ekki hvemig mér bar að
taka
en tók of seint.
Ég veit ekki hvernig ég á að skilja
hvernig hvers vegna.
Og spurt í öll þau spor.
Góa
Við öll,
en líka kinn og djúp einsog það var.
Og Ijósbrotin orðin að flaumi,
að vesturlönd sigla
og laugar og marglitar slæðu!
Og vonin.
Aldrei oflofuð f ífldirfska
svo að þrótturinn vagar í spori.
Þorri
Ég sé að við heimskumst enn,
að enn er leitað
hvert sem fer.
Og einhver brosir í borg
að mynda þar sem grátiö var
og harölega hyrndar stofur.
Góa
En þess vegna er líka tal!
allt reiknað sem líf
sú elska eða hatur sem hver ræður
yfir
þegar vel er trúað og þolað til dreps.
Þorri
Hvers vegna þessi stjórnlausa
tímgun
að ógeðsleg kvikindin dragast í slími
og sjá þau!
Þau hafa orðið að skít
fremur en skíturinn sjálfur,
að hann kámast af þeim.
Og augað,
það sér ekki.
Og augað er sökinni hlaðið
að það sér
og sá hugur sem ann eða hatar.
Hugurinn veður í skít.
Hann skoðar það
hann sér hvað fram er aö fara!
Lífið skiptir um ham,
það er hamurinn,
það sem er undir hamnum.
Það missir marks.
Það er annað
alls staðar
hvergi.
Segðu það ekki.
Það er drauminum líkast.
Ég elska.
Og sjá það.
Sjáðu það bara!
Að lifa!
Að lifai!
Góa
Þorri
Hingað kom maður í fyrra
með þvílíku lífi
að hann var ekki til!
Við fundum hve vel hann var þar!
Ó, hann var þar!
Hve við fundum til þéttrar nálægðar
hans!
Hve við undruðumst stórum!
Ó! hrópaði einhver.
Einhverja heyrði ég stynja
og ekki að furða.
Þarna var hann!
Góa
Einstakur?
Endalaust frábær?
Þorri
Hann var þar!
Ó!
Góa
Þorri
En þegar sælan þreif hann á loft
og fyllti hann hlátri -
var hann þá til?
Ef hann veit ekki um það
og enn að lifa við alla þá blessun:
Hvar er hann?
Hver er þessi maður??
Hver er sá munur
að lifa lángt leidda kvöl
eða að búa við dýrð
og ekki er fundið hvað fram er að
fara?
Hvað ef hún er ekki skilin sem slík,