Birtingur - 01.01.1958, Síða 11

sitt ljóðið hvor frá nóttunni áður, og það
varð úr að við gripum tækifærið og fluttum
þeim kvæðin. Jón slapp auðveldlega gegnum
nálaraugað, en þegar ég hóf lesturinn dofn-
aði greinilega yfir áheyrendum. ólafur Jó-
hann tætti sundur kvæðið, sagði að ég væri
ekkert ljóðskáld og ráðlagði mér að hætta
öllum tilburðum í þá átt, en halla mér heldur
að sagnagerð: þar væri minn vettvangur!
Hann hafði þá fyrir skömmu heyrt mig lesa
upp smásögu á fundi í Æskulýðsfylkingunni
og litizt allvel á hana.
Ég hafði alltaf ætlað að verða skáldsagna-
höfundur, svo að ég gat eftir atvikum unað
þessum dómi. Haustið 1943 ákvað ég að hefj-
ast handa, hætti öllu söluvafstri og réðst
matvinnungur í sveit: átti að fá aura fyrir
tóbaki auk fæðis og vinna fjóra til fimm
tíma á dag við mjólkurflutninga og þess
háttar, en tómstundirnar ætlaði ég að nota
til að skrifa skáldsögu. Ég hafði verið í
sveit áður, svo mjólkurflutningarnir gengu
ágætlega, en ritstörfin öllu miður. Upp úr
áramótunum kvaddi ég því og fór. T>á gerðist
ég auglýsingastjóri Þjóðviljans og gegndi
því starfi í hálft ár.
Um haustið klófesti ég barnabók til að
þýða, tók mér tvö herbergi á leigu í Hvera-
gerði, staðráðinn að skrifa skáldsögu og
brauðfæða mig af þýðingum. Skömmu eftir
að austur kom bauð ég kunningja mínum að
búa hjá mér til að fylla upp í herbergin.
Kristmann Guðmundsson var um þessar
mundir atvinnulaus og þurfti eitthvað að
gera sér til afþreyingar. Þannig fór að við
kumpánar spiluðum við hann póker og lander
allar nætur, en sváfum jafnan fram eftir
dögum. Þýðingarnar sóttust seint, og skáld-
sagan var ekki skrifuð þann vetur.
Nú var styrjöldinni lokið og margir farnir
að hugsa til hreyfings eftir langa innilokun.
Jón úr Vör var að búast til utanfarar, og í
september 1945 slóst ég í för með honum til
Stokkhólms. Steinn var kominn þangað fyr-
ir nokkru, og þar kynntist ég Magnúsi Ás-
geirssyni fyrst. Jón var nýbúinn að ná sér
í konu, ástfanginn eins og við átti og afar
heimakær. Þessvegna skildi fljótlega með
okkur að mestu, en við Magnús og Steinn
hittumst oft. Það var sjálfgert að við skál-
uðum svolítið í hófi. Um vorið urðum við
Steinn samferða heim á Lagarfossi frá Höfn.
Það sumar flæktist ég um landið, fór um
haustið til Stafangurs og var þar gestur
systur minnar um veturinn, en kom heim
um vorið og gerðist rukkari hjá Rafveitunni.
Það var ágæt atvinna, enda stundaði ég hana
í heilt ár.
En hvað um skáldsöguna?
Hún var ekki gleymd. Síðari hluta sumars
1948 rakst ég á Stein. Hann vildi þá óðfús
fara í ferðalag. Við stigum unp í áætlunar-
bílinn til Grindavíkur og börðum dvra hjá
einhverju kunningjafólki Steins. Þar var
enginn heima, svo að við lögðum af stað
fótgangandi út í Reykjanesvita og komum
þar laust upp úr miðnætti. Vitavarðarhjónin
tóku okkur tveim höndum, okkur var veitt
kaffi, og Steinn sagði sögur alla nóttina.
Um morguninn kvöddum við og héldum enn
á tveim jafnfljótum inn í Hafnir og heim-
sóttum Magnús Ásgeirsson, sem lá þar við
í sumarbústað.
Meðan við sötruðum kaffið í vitanum
hafði ráðizt með okkur Sigurjóni vitavei’ði.
að ég yrði hiá honum matvinnungur um
veturinn, og í október fór ég í vistina. Ætl-
unin var auðvitað að skrifa skáldsögn. En ég
5 Birtingur