Húsfreyjan - 01.07.1961, Page 37

Svo spjölluðu þau um fjölskylduna
Gekk það betur? Ekki mikið. Pabbi hans
var atvinnulaus, var heima mestallan dag-
inn og fékk ekkert kjöt að borða. Manni
gat dottið í hug, að pabba hans Kurt fynd-
ist það uppbót á kjötleysið að berja ein-
hvern. En mamma hans hafði ekki barið
hann — ekki í eitt einasta skifti í hálfan
mánuð — ekki síðan hún talaði við Irene.
Hann taldi auðvitað ekki hrindingar. Gleði
Kurts var svo innileg yfir þessu, að
minnstu munaði, að hann talaði án þess
að stama. Og Peter hafði líka séð hann
í friði i tvo daga eftir að hann kom sið-
ast á sálgæzlustöðina — en svo byrjaði
hann aftur, og hálfu verri en fyrr. Barði,
sparkaði, sneri upp á handleggi — grimmd
Peters var eins fjölbreytt og smáir vits-
munir hans leyfðu.
Irene hlustaði á þessi ósköp án þess
að láta sér bregða. Samúð hennar liktist
því, er verkmaður, sem meiri reynslu hef-
ur, samhryggist félaga sinum og leiðbein-
ir honum, hvernig nota megi gallað verk-
færi. „Hvers vegna heldurðu að Peter
hafi látið svona, Kurtie?“ spurði hún.
„Hann er svo góður drengur, að hann get-
ur ekki beinlínis langað til að meiða þig.
Ættum við að athuga með hverju þú
kannt að hafa ert hann?“ Þau spjölluðu
um þetta fram og aftur. Kurt skildi Irene
alltaf, ekki aðeins orð hennar, heldur
augnaráð og eitthvað, sem streymdi frá
henni og náði hans litla, kalda hjarta.
Irene heyrði, hvernig honum varð léttara
um mál og án þess að hann vissi, þá slakn-
aði á spennu alls líkamans og um leið
hurfu kækir hans. Hann varð rólegur,
hendur hans, augun, jafnvel óvinir hans,
orðin, urðu honum leiðitöm. Hann sá,
að erfiðleikar voru enn á vegi hans, en
nú var rætt um þá opinskátt og við það
hvarf mikið af þeirri angist og skelfingu,
sem hafði fylgt þeim. Irene kom honum
í skilning um, að hann myndi geta sigr-
azt á þeim. Hann — Kurt — var skyn-
samur drengur, sem bjó yfir krafti, sem
hann gat hagnýtt sér til framdráttar í
baráttunni. Irene sýndi honum fram á, að
þegar hafði nokkuð áunnizt, bæði heima
og í skólanum. Mamma hans var hætt að
berja hann. Hver vissi nema þau gætu
líka fengið Peter til að hætta því. Pabbi?
Ja — líklega var bezt að forðast hann
sem mest í bili. Atvinnuleysi fer illa með
fullorðna menn. Nú ætlaði hún að tala
við Peter.
Heitur lófi Kurts lá í kaldri hendi Irene.
Já, hún var orðin köld, en litli lófinn
vermdi hana. Irene reyndi að túlka með
augunum ástríðu hjarta síns, sem nú barð-
ist þunglega. Hún óskaði að ná sambandi
við þennan dreng til frambúðar. Þetta var
síðasta tækifærið. Hún vildi sanna Kurt,
að hann gæti unnað og þegið ástúð, að
skilningur hans nægði til að sigrast á öll-
um erfiðleikum. Hún sagði ekkert, en þau
horfðust i augu góða stund. Hún reyndi
að arfleiða þennan dreng að unaði lífsins,
sem hún hafði notið.
Peter settist í sæti Kurts, grimmur,
tólf ára harðstjóri með tómlegt andlit.
Hann hlammaði sér í stólinn eftir að
Irene hafði neytt hann með framréttri
hendi til að heilsa. Hann ætlaði ekki að
skipta sér af þessum kvenmanni, þó hann
hefði komið til að tala við hana, hann
varðaði ekkert um hana.
Irene horfði rólega á hann. Hann var
mannvera sem hún gat virt, þó hún gæti
ekki elskað hann. Hún varð að reyna að
vekja sjálfsvirðingu hans, því að framtíð
Kurts hvíldi í hans höndum.
Peter leit undan en leit svo á hana aft-
ur. Hvers vegna knúðu þessi hlutlausu
augu hann til að horfa á hana? Þau virt-
ust ná til einhvers, sem var fjötrað innra
með honum, eins og þau segðu: Ég veit að
þú ert ekki heimskur. Ég veit, að þú ert
pilturinn Peter, fangi sjálfs þín. Þú ert
ekki vondur og þú geymir sjálfur lykilinn
að fangelsi þínu. Þú getur opnað og kom-
ið út í sólina til mín úr myrkri þínu.
Komdu.
H ú sf r ey j an
37