Húsfreyjan - 01.07.1961, Blaðsíða 38

Peter opnaði hugskot sitt með gætni
og brátt fann hann, að hann vildi sjálfur
útskýra fyrir Irene, hvað fyrir hann hafði
borið síðan þau sáust síðast. I tvo daga
hafði hann ekki barið Kurt — hann lang-
aði ekki einu sinni til þess að berja hann,
en svo fór Kurt að ergja hann á ný. Hann
vildi elta, þegar Peter var með stærri
strákum og þá varð maður að berja hann
til þess að losna við hann. ,,Var nauðsyn-
legt að berja hann?“ spurði Irene og þau
ræddu það fram og aftur. Þau héldu á-
fram og komust að því, að Peter skamm-
aðist sín fyrir glennurnar og hálfvita-
ganginn í Kurt og enn héldu þau áfram
og þá uppgötvaði Peter í fyrsta sinn, að
innst inni taldi hann Kurt tilheyra sér,
hann var bróðir hans. Um það spjölluðu
þau rækilega og Peter gleymdi því, að
bak við hann sat fleira fólk. Svo rankaði
hann við sér og fór út blístrandi.
Blessuð stúlkan hún Klara rétti Irene
tebolla og það var romm i teinu.
Næst kom drengur, sem Irene hafði
aldrei áður séð. Hann var fjórtán ára
gamall, var að missa sitt fyrsta starf og
í skólanum hafði honum gengið heldur
bögsulega. Móðir hans hafði dáið, þegar
hann fæddist, faðir hans hvarf eitthvað
út í buskann, en hann átti væna fóstur-
móður. Að vísu átti hún sjálf son á sama
aldri, greindan pilt, sem henni þótti eðli-
lega vænna um en þenna dreng. Fóstur-
móðirin endurtók hvað eftir annað við
Irene, að Ernst væri góður drengur, en
heimskur og ef hann missti þessa vinnu,
þá var vafasamt að hún gæti útvegað hon-
um aðra.
Irene hristi höfuðið. ,,Má vera að hann
haldi sjálfur, að hann sé heimskur — eða
þyki þægilegt áð telja sér trú um það. Séu
gáfur ekki notaðar, þá tekur enginn eftir
þeim og stundum þarf kjark til að beita
þeim. Piltinum þykir vænt um yður, þér
hafið verið honum góð, en hann veit, að
þér eruð ekki móðir hans og að þér eigið
son, sem þér hafið meira ástríki á en
honum. Hvaða gagn væri honum að því
að vera greindur, fyrst yður hlýtur alltaf
að þykja vænna um son yðar? En sé hann
heimskur og erfiður, þá verðið þér að
sinna honum, þó ekki sé nema til að
snupra hann. Hættið að ávíta hann. —
Greind hans mun koma fyrr í ljós, ef þér
eruð honum góð“.
Fósturmóðirin hvarf i þoku. Þessar
þokubylgjur huldu salinn við og við og
þrautirnar gerðu vart við sig eins og í
fjarska.
Dyrnar opnuðust og í fyrstu sá hún
naumast drenginn. Svo varð henni ljóst,
hvernig höfuð hans drúpti, hve andstyggi-
legar honum fundust þessar stóru hendur
og fætur, sem hann drógst með og hún
hrakti burtu sina eigin þjáningu til að
létta hans byrði. Drengurinn Ernst sá að
hún brosti til hans sams konar brosi og
fósturmóðir hans sendi syni sínum og
honum leið betur, en gat ekkert sagt,
hann var svo heimskur.
Irene fór að tala og Ernst hlustaði ákaf-
ur. Hún virtist þekkja hann betur en hann
sjálfur gerði. Allt í einu fór hann að
segja henni frá starfi sínu, þvi þar fór hún
ekki rétt með. Það var allt húsmóður
hans að kenna. Því þurfti hann líka að
vinna fyrir kerlingu? Hann sem var nærri
því fullorðinn karlmaður. Því fékk hún
öll skemmtilegu verkin — að raða blóm-
unum, tala við viðskiptavinina og svoleið-
is, en hann var bara í sendiferðum — og
það, sem verst var af öJlu, hann átti að
sópa gólfið, alveg eins og vinnukona!
Irene skildi, að það var óskemmtileg
vinna, en gat ekki líka verið óskemmtilegt
að hafa bókhaldið, eins og húsmóðirin
varð að gera? Hún varð líka að hagnast
það mikið, að hún gæti lifað af verzlun-
inni og goldið Ernst kaup. Langaði Ernst
að fást við bókhald? Nei, hann var of
heimskur til þess, sagði hann.
Irene brosti. ,,Nú höfum við spjallað
saman í hálftíma og þetta er fyrsta
heimskulega setningin, sem þú hefur sagt.
38
H ú s / r e y j a n