Húsfreyjan - 01.04.1964, Blaðsíða 35

Styrktarfélag vangefinna
Framhald af bls. 9
settur var á stofn svonefndur Gæzlu-
systraskóli við Kópavogshælið, en gæzlu-
systur eru þær kallaðar, er annast hjúkr-
un og meðferð fávita. Er þetta tveggja
ára nám, bæði bóklegt og verklegt. Er
gleðilegt til þess að vita, að skólinn hefur
verið mjög vel sóttur og færri komizt að
en vilja. Nokkrar af þessum stúlkum hafa
fengið ársstyrk hjá Styrktarfélagi van-
gefinna til að fara utan til frekara náms.
Svo mikill tími fer til fjáröflunar og dag-
legs amsturs á skrifstofu Styrktarfélags-
ins að minna er hægt að sinna upplýsinga
og áróðursstarfsemi en skyldi. Þó var í
fyrra gefinn út bæklingurinn Vangefna
barnið og er í ráði að fleira fylgi á eftir.
Viðhorf almennings til vangefins fólks
hefur ekki alltaf verið sem skyldi. Eina
ráðið til úrbóta er aukin upplýsingastarf-
semi. Nokkuð hefur þegar áunnist í því
efni, en betur má ef duga skal. Enginn
má þó skilja þessi orð svo, að við höfum
ekki mætt samúð og velvilja hvarvetna.
Það sem ég á einkum við, er sá útbreiddi
misskilningur að gagnslaust sé að gera
nokkuð til að mennta og þjálfa fólk, sem
bæklað er vegna greindarskorts. Svo lítið
er enn vitað um flestar orsakir fávita-
háttar, að fullkomin lækning er vart til
enn sem komið er. Þar sem vitað er um
orsök má oft og tíðum hindra skaðann
og á það við hér í einstökum tilfellum, sé
aðgát höfð í tíma. Mætti í þessu sambandi
nefna þær konur, sem hafa svonefndan
,,rhesus-negativ“ þátt í blóðinu og getur
hann valdið fávitahætti afkvæma þeirra,
sé ekki skipt um blóð í þeim nýfæddum.
Af þessu tagi þekkjum við þó nokkur
börn, sem hefði mátt bjarga, ef gáð hefði
verið að í tíma. En sé ekki hægt að lækna
er næsta leiðin sú að reyna að þroska sem
bezt þær gáfur, sem viðkomandi einstakl-
ing hafa verið látnar í té. Árangurinn
verður auðvitað misgóður, en miklu oftar
einhver. Ekki er rúm til að ræða svo um-
fangsmikið mál hér.
Ekki get ég sent frá mér þessar línur
svo, að ég minnist ekki sérstaklega á
starf kvenna í Styrktarfélagi vangefinna,
en mest vegna þeirra starfsemi gerðist
félagið aðili að Bandalagi kvenna í
Reykjavík haustið 1960. Hálfu öðru ári
eftir að félagið var stofnað var boðað til
sérstakra kvennafunda og hafa þeir verið
haldnir síðan einu sinni í mánuði frá því
í október og fram í maí. Hafa þeir jafnan
verið vel sóttir og orðið til þess, að góð
og varanleg kynni hafa tekizt með mæðr-
um og nánum aðstandendum vangefins
fólks. Það er hverjum hollt að finna og
taka höndum saman við þá er sætt hafa
sömu örlögum, þeim örlögum, sem oft
virtust óbærileg. En byrðin léttist, er
fleiri bera hana saman. Þetta eru engin
ný sannindi, en þó hygg ég, að margar
konur, sem sótt hafa fundi þessa hafi orð-
ið áþreifanlega varar við gildi þeirra.
Konurnar hafa unnið ötullega að fjáröfl-
un, stundum haft bazar og kaffisölu oftar
en einu sinni á ári. Allt fé, sem þær afla
sérstaklega rennur í sérsjóð þeirra og er
fé úr honum varið til kaupa á innbúi,
leik- og kennslutækjum til heimila van-
gefinna hérlendis. Hefur margsinnis verið
veitt ríflega úr sjóðum í þessu skyni, m. a.
gáfu konurnar allt innbú í dagheimili
Styrktarfélagsins í Lyngási.
Reynt er að hafa sitthvað til fróðleiks
og skemmtunar á hverjum fundi, einkum
um það er lýtur að sérstökum áhugamál-
um félagskvenna. Kvenfélögin víðs vegar
um land hafa oftar en einu sinni sent
bæði muni og peninga í sambandi við baz-
ara þá, er konur hafa haldið og vil ég ein-
mitt nota þennan vettvang til að flytja
innilegar þakkir okkar fyrir. Vona ég að
þær þakkir og sá hlýhugur, sem þeim fylg-
ir skoðist sem nokkurt endurgjald, svo
og vissan um að hafa lagt hönd á plóginn
til hjálpar þeim þegnum þjóðfélagsins,
sem ekki eru færir um að tala sjálfir sínu
máli. Sigríður Ingimarsdóttir.
HÚSFREYJAN
33