Húsfreyjan - 01.04.1968, Qupperneq 37

eiginlega þvottahúsinu, þar sem til eru all-
ar vélar. Mér þykir alls ekki leiðinlegt að
verzla, ekki sízt ef kaupmaðurinn vildi nú
gera það fyrir niig að lækka í útvarpinu,
svo ég gæti einbeitt mér að vöruvalinu.
Stundum á ég í brasi með að raða saman
í máltíð þeim furðulega varningi, sem ég
lirifsa með mér í hálfgerðri blindni.
Mesti kosturinn við að vera svona mikið
beima er sá, að liafa tíma til að sinna
börnunum. Ég lief aldrei notið lífsins meir
en þegar ég er með litla strákangann. Ég
er ekki alltaf að leika við liann. Við erum
bara saman og sinnuin bvor sínu og skröf-
um saman öðru liverju. Stundum förum
við í gönguferð og stundum rökræðum við
bvort það eigi að kaupa ís eða ekki, en þá
getur auðvitað orðið barkalegur skoðana-
munur.
Getið þið sagt mér hversvegna fleiri
karlmenn liafa ekki uppgötvað þessa
skemmtun ?
Víst er um það, margt getur verið til
trafala. Við liöfum svosem orðið að velta
ýmsu fyrir okkur. Fyrst og fremst er það
fjárbagurinn. Okkur vildi það til láns, að
við vorum ekkert liátekjufólk þegar við
ákváðum að liaga lífi okkar svona, svo að
munurinn varð ekki mikill.
Það er líka okkar lán, að kona mín lief-
ur ánægju af starfi sínu og fær sæmileg
laun. Svo gat ég unnið fyrir dálitlu, þó að
ég væri heima. Ég lief skrifað fáeinar
bækur, sem gefa nokkrar tekjur og svo tók
ég að mér nokkurra tíma kennslu, ýmist
seinni hluta dags eða þá daga, sem kona
mín á frí. Einstaka sinnum flyt ég fyrir-
lestra. Mér er nær að halda, að fjárhags-
hliðin sé ekki eins mikilvæg og okkur
bættir til að álíta. Við skulum gæta þess
að magna ekki með okkur þá trú, að við
niyndum verða miklu hamingjusamari ef
við værum ríkari.
Ef eiginmaðurinn ætlar að vera heima,
þá verður hann að kunna til verka. Ef
hann livorki kann né vill læra að skifta
um bleyjur eða búa til mat, þá er betra
að hann sé á skrifstofunni.
Því miður er ekki nóg að fjárhagslegu
og verklegu skilyrðunum fyrir þessari
HÚSFRETJAN
verkaskiptingu sé fullnægt. Það ríkja svo
rangsnúnar liugmyndir urn það livernig
lijón geti leyft sér að skipta með sér verk-
um heima og að heiman. Mörgum karl-
mönnum finnst að manngildi þeirra rýrni
við slíka breytingu. Og konur þeirra verða
líka órólegar út af því. Séu þau sammála
um breytinguna, þá lætur fjölskyldan á-
reiðanlega til sín lieyra.
Sæmir þetta nú drengnum mínum, segir
tengdamamma, að vera heima og gera ekk-
ert? Konan hans lilýtur að vera óttalegt
skass, fyrst bún vill ekki sjá abnennilega
um liann. Guð má vita nema liann verði
jafnvel að stoppa í sokkana liennar!
Það er ekki nógu virðulegt að liugsa um
heimili. Það vantar ekki öll fallegu orðin
um live nauðsynlegt það sé, að einhver sé
beima, sjái um bömin og sé góður við
fyrirvinnuna, sem komi þreytt beim, þrúg-
uð af ábyggjum. Húsfreyjurnar, sem heima
eru, skipa ekki sérlega virðulegan sess og
þessvegna liafa karlmennirnir enn lítinn
ábuga á því embætti. Sjálfsálit þeirra risi
ekki undir því að bætta ,,alvöru“ vinn-
unni, þá yrðu þeir blátt áfram að engu.
Ég yrði satt að segja ekkert hissa þó að
það yrði til þess, að þjóðfélagið breytti
um álit á konunum, sem vinna heimilis-
störfin, ef fáeinir karlmenn fyndu, live
miklu er þar eftir að sækjast.
Ef karhnennirnir komast að því, að það
er garnan að passa börn, indælt að geta
fengið sér gönguferð þegar mann langar
til þess, reglulega skemmtilegt að snndda
í smáviðgerðum og matseld, notalegt að
geta lesið bækur þegar Iiugur manns hneig-
ist í þá átt, en ekki þá fyrst þegar maður
liggur í beinbroti -— þegar augu karl-
mannanna opnast fyrir því, livers þeir liafa
farið á mis, þá munu þeir fara að meta
starf konunnar að verðleikum.
Við skulum bara vona, að karlar og kon-
ur geti, þegar þar að kemur, komið sér
saman um að skipta lífsins gæðum á milli
sín, svo að niðurstaðan verði ekki sú, að
karlmennirnir sitji heima og láti fara vel
um sig, en konurnar hafi allt erfiðið í-at-
vinnulífinu.
S. Th. þýddi
33