Vera - 01.12.1982, Blaðsíða 17

„EÐLILEGUR
OG SANNGJARN41
MÁLLLUTNINGUR
Á borgarstjórnarfundi þ. 18. nóvember s. I.
fóru fram miklar umræður um jafnréttismál og
var tilefni umræðunnar skýrsla Jafnréttisnefnd-
ar Reykjavíkur.
Kvennaframboðið hefur áður látið þess get-
ið, að sú skýrsla staðfesti málflutning okkar í
kosningabaráttunni í vor — þ. e. að samfélagið
hefði að litlu sem engu leyti aðlagað sig breytt-
um aðstæðum og auknum réttindum kvenna.
Auknum hlut kvenna á vinnumarkaði, auknum
kröfum kvenna til jafnstöðu þar, auknum kröf-
um kvenna hvað varðar menntun og almenna
þátttöku í þjóðlífinu. Þessum kröfum, þessum
réttindum, hefur alls ekki verið mætt á sviðum,
sem þó eru forsenda frelsis kvenna til jafns við
karla. Það er næsta broslegt að halda þvífram
að konur hafi jafnan rétt til starfs og launa ef
frelsið til að njóta þeirra réttinda er ekki fyrir
hendi.
Undirrót ófrelsis kvenna eru auðvitað þau viðhorf, sem
ríkja til kvenna. Karlmenn sýna konum Iítilsvirðingu í tali
sínu, gera að þeim grín, vanmeta störf þeirra, snúa út úr
orðum þeirra, treysta þeim ekki, trúa þeim ekki. Hiklaust
halda þeir því fram að „stúlkur hafi nákvæmlega sömu
möguleika til að ganga í framhaldsskóla hér og Ijúka
prófum eins og karlmenn". Þær gera það þó ekki. Skýrsla
Jafnréttisnefndar staðfestir það. Hiklaust halda þeir því
fram ,,að konur hafi tekið þátt í hvers kyns þjóðfélags-
störfum og þær hafa sýnt það með störfum sínum þar, að
þær eru ekki síður gjaldgengar en karlar“. Skýrsla Jafn-
réttisnefndar staðfestir þó að svo sé ekki. Kinnroðalaust
halda þeir því fram að „ríkisstjórn, sem er orðin ónýt,
megi líkja við konu, sem komin er úr barneign“. Hiklaust
halda þeir því fram að baráttumál kvenna séu sambærileg
baráttumálum einsmálahópa—annarra minnihlula\\ó\y<x\
Líklega ómeðvitað básúna þeir, að „karla-greyin“ séu
tilneyddir til að fara út á vinnumarkaðinn til þess að vinna
fyrir fjölskyldunni, og gera sér þá væntanlega enn ekki
grein fyrir.að það er einmitt krafa kvenna að enginn sé
tilneyddur, heldur frjáls til að velja sér hlutskipti sitt
sjálfur. Konum er það ekki síst baráttumál að fá að taka
jafnan þátt í atvinnulífi og framfærslu heimilanna. En
viðhorf og skipulag samfélagsins setur þeim stólinn fyrir
dyrnar.
Niðurstöður skýrslu Jafnréttisráðs sýna, að þrátt fyrir
breytt viðhorf og aukin lagaleg réttindi, er enn langt í land
jafnstöðunnar og frelsisins. „Þannig að í sjálfu sér þá
hefur næsta lítið komið fram í þessari skýrslu, sem gefur
tilefni til mikillar urnræðu" segir borgarstjórinn í Reykja-
vík. Hann vissi þetta allt áður. Hann veit þetta allt og mun
alltaf vita það. „Skýrslan breytir ekki nokkrum sköpuð-
um hlut um það.“ Ef stjórnmálamaður kýs að starfa án
tillits til aðstæðna fólks og án tillits til frelsis og réttinda
kvenna jafnt sem karla, þá er það auðvitað hans mál. En
Kvennaframboðið lítur öðrum augum á sitt starf. Við
gerum þá kröfum til stjórnmálamanna að þeir spyrji sem
svo: Hvers vegna er helmingur þjóðarinnar fátækari, verr
menntaður, áhrifaminni og lítilsverðari en hinn? Hvað
getum við gert til að tryggja frelsi allra þjóðfélagsþegna?
Hvað er það í skipulagi hins opinbera, sem þarf að breyta
til að allir standi jafnfætis? Hvað ber að gera með tilliti til
þeirra staðreynda, sem hér liggja á borðinu? Stjórnmála-
menn, sem spyrja slíkra spurninga, það eru stjórnmála-
menn, sem taka „hlutverk sitt alvarlega.“
Að lokum: Hér á eftir fara hlutar úr tveimur ræðum
borgarfulltrúa á fundinum 18. nóvember og þau orð
tveggja annarra stjórnmálamanna, sem vitnað er til í
greininni.
Ms