Vera - 01.07.1983, Blaðsíða 7

En það er með þau eins og aðra vinnu — ef
maður er vansœli þá reynir maður að finna
sér eitthvað annað. Hitt er svo allt annað
mál, að alveg eins og það getur verið ofsa-
lega gaman að fara í strcetó (hringferð með
fjölskyldunni á regnvotum sunnudegi!) Þá
getur verið gaman að elda mat, bakapönnu-
kökur eða sjóða sultu. En það er ekki vegna
matarins, kakanna eða sultunnar, heldur
vegna andrúmsloftsins, stuðnings, notaleg-
heitanna og hugarfarsins. En sem sagt,
flesta daga eru þetta allt bara verk sem þarf
að vinna Iþágu heimilisfólksins alls og eng-
in sérstök ástæða til þess að ein manneskja
taki þau að sér fremur en aðrir á heimilinu.
Nema kringumstæður krefjist þess og þá
sem sagt, verður það vinna þeirrar mann-
eskju. Sú vinna er svo sem ekkert ómerki-
legri en hver önnur. Æ, Edda mín, svona
gœti maður haldið áfram slitendalaust.
Væri nú ekki nær að þú kæmir við hjá okkur
eitthvert kvöldiá Við erum sko ekki sjálfs-
óryggið uppmálað og þú myndir hjálpa
okkur jafnmikið og við þér.
Allt veltur þetta líklega áþví að vita hver
maður er, sortera þræðina sína og reyna að
vinda í hnykil. Það skiptir máli að hafa ein-
hvern til að halda hönkinni. — Já og sam-
viskubitið. Ég fœ það oft og þá fyrir að vera
svona hörð á meiningunni — þú veist þegar
allt fer í háaloft af því að ég saumaði ekki
töluna á skyrtuna hans! En það gerist œ
sjaldnar, ég meina þetta með háaloftið. Ég
myndi gera honum þann greiða að sauma
töluna ef hann bæði mig sjáðu, en ég geri
það ekki af því mér beri nein skylda til þess.
Og ef samviskubitið kemur þá reyni ég að
muna hvaðan það er ættað og bít á móti.
Fast!
Kœr kveðja, Malla.
CtCt&va, óirlfla
Við lestur bréfsins hennar Eddu í síðasta
tölublaði Veru fór ég að velta fyrir mér, rétt
einu sinni enn, þessu með tætinginn innan í
mér. Auðvitað er ég henni sammála um það
sem hún bendir á með konuna innan í mér
sem gjarnan vill vera heima og dúlla sér í
faðmi fjölskyldunnar og svo hina konuna
sem hendist í vinnuna utan heimilisins og
togstreituna á milli þessara tveggja kvenna.
En innan í mér eru bara ennþá fleiri konur
að togast á um sálina í mér. Ég œtla ekki í
dag að nefna konuna sem sífellt er með sam-
viskubit yfir að fara frekar á fund hjá
Kvennaframboðinu helduren að vera heima
hjá karlinum sínum og krökkunum að lokn-
um löngum vinnudegi utan heimUis. Sér-
staklega í þau skipti sem fundirnir hafa ef til
vill ekki verið mjög árangursríkir, eins og
verða vill af og til.
Nei, ídag ætla ég að snúa mér að konunni
sem langar til að læra svolitið meira. Fara
aftur ískóla og nýta sér þau „mannréttindi"
sem skólaganga er.
Það var gaman daginn sem öldunga-
deildin var stofnuð. Ég var ein af þessum
2—3 hundruðum sem stormuðu af stað. Það
var svo greinilegt strax í upphafi að konur
voru I stórum meirihluta. Og þessar konur
komu úr öllum áttum og áttu sér afskaplega
mismunandi sögur en eitt áttu þær þarna
sameiginlegt að þœr langaði til að lœra
meira. Og þar kom það rétt einu sinni í Ijós
hvað konur eru konum mikill styrkur þegar
á reynir. Samvinna kvennanna sem þarna
hittust ef til vill ífyrsta skipti var mjög lær-
dómsrík. Við stundum saman yfir stærð-
fræðinni, en höfðum hana þó undir að lok-
um og pældum í hugmyndasögu fram á
morgun og svo framvegis og svo framvegis.
Það varalveg ómetanlegt að finna samstöð-
una.
Kennslan í Öldungadeildinni fór öll fram
utan venjulegs vinnutíma. Það auðveldaði
útivinnandi konum að njóta kennslu og
heimavinnandi húsmœður komust að heim-
an þegar eldri börn eða pabbarnir komu
heim og gátu tekið við gæslu á yngri börn-
unum. Þó gœti ég trúað að einstæðar mœð-
ur með ung börn hafi átt erfiðast með að
notfæra sér þessa kennslu.
Að loknu stúdentsprófi var haldið upp í
Háskóla. En þá fór að kárna gamanið. Öll
kennsla fór fram á venjulegum vinnutíma.
Það fór að verða erfiðara að komast í tíma.
Þessi samheldni hópur sem hafði myndast í
öldungadeildinni tvístraðist að sjálfsögðu í
hinarýmsu deildir. Giftar konur koma ekki
börnum sínum á barnaheimili nema í und-
antekningar tilfellum. Leikskólar eru annað
hvort fyrir eða eftir hádegi og passa sjaldn-
ast við stundarskrár Háskólans. Dag-
mömmur eru of dýrar, sérstaklega þegar
konan er hœtt að ajla verulegra tekna utan
heimilis. Þó geta heimilistekjurnar verið of
háar til að hœgt sé að fá námslán. Sumar
deildir eins og verkfrœði- og raunvísinda-
deild gerir kröfur til að lokið sé ákveðnum
fjölda námseininga á ári, sem ekki er til að
einfalda málið. Það er erfitt að skila góðum
námsárangri með stórt heimili sem auka-
getu. Þó þekki ég nokkur dæmiþess að kon-
ur með stóra barnahópa hafa glansað í
gegnum námið sitt — en það eru alltaf til
hversdagshetjur sem seiglast í gegnum hvað
sem er.
Ég hef verið að velta því fyrir mér hvort
ekki vœri hægt að bæta aðstöðu tilfullorð-
insfræðslu, eða endurmenntunar eða hvað
maður nú vill kalla það. Ef við tökum Há-
skólann sem dœmiþá finnst mér að það ætti
að vera hægt án stórkostlegra útgjalda, að
auðvelda t.d. konum sem þurfa að sinna
heimilum sínum á venjulegum vinnutíma og
öðrum þeim sem þurfa eða vilja vinna með
námi, að sœkja tíma í Háskólanum ef
7